Ik testte een pak dat rijden onder de invloed van drugs simuleert

Een rijbewijs is meer dan een roze kaartje waarmee je legaal achter het stuur van je ouders kan kruipen. Leren rijden is een belangrijk overgangsritueel naar volwassenheid. En in het begin lijkt het misschien onmogelijk, maar als je je bedenkt dat de domste mensen in je omgeving ook achter het stuur mogen zitten, dan valt het allemaal wel mee. Sommige mensen beginnen pas op latere leeftijd met hun rijlessen, maar veel jongeren stappen direct achter het stuur als ze 18 zijn. Gewoon op jonge leeftijd meteen lekker met de auto van pa de heg van de buren snoeien of tegen lantaarnpalen botsen.

Hetzelfde geldt eigenlijk voor drugs: veel jongeren beginnen op jonge leeftijd al met wiet roken, pilletjes knallen of paddo's eten – het is alleen jammer dat je daar geen rijbewijs voor krijgt. Kortom, drugs nemen en autorijden zijn allebei hartstikke leuk als je jong bent (als je ouder bent ook hoor), maar een combinatie van de twee is levensgevaarlijk. Ford, dat autobedrijf dat in 1902 door anti-semiet Henry Ford werd opgericht, wil dat jongeren bewust zijn van de gevaren van rijden onder invloed van drugs. Ze hebben daarom een paar Duitse techneuten van Meyer-Hentschel Instituut opgetrommeld om met een zogenaamd 'ouderdomspak' de effecten ervan te simuleren. Het drugspak beperkt je fysieke bewegingen en je zicht terwijl je rijdt. Het is de bedoeling dat het jonge volk door het pak realiseert dat het niet verstandig is om na een lange doorhaalsessie doorgesnoven achter het stuur te kruipen.

Ik mocht het pak uittesten in het Technisch Centrum van Ford Dunton in een dorpje bij Essex. Het is een enorm, stadachtig complex waar Ford al hun nieuwe gadgets, auto's en andere dingetjes test in het Verenigd Koninkrijk. Er werd me verteld dat er een paar duizend mensen werken. Ik werd meegenomen naar een rond testcircuit naast een veel spannender circuit met allemaal verschillende oppervlakken als keien, hobbels en schansjes. Ik wilde natuurlijk op dat circuit rijden, maar nee. Het zat er niet in. Ik ben blijkbaar ook weer niet zo belangrijk.

Toen kwam het pak tevoorschijn. Het was niet helemaal wat ik me ervan had voorgesteld. In mijn hoofd was het meer een soort hightech robotpak dat mij in een soort dronken en lijpe Transformer zou veranderen. In de realiteit bleek het een pak te zijn met gewichten voor mijn ledematen zodat ik niet zo makkelijk kon bewegen. Het pak had ook een trillende handschoen die trillende handjes moest simuleren, een neksteun en een koptelefoon die wat afleidende bliepjes afspeelden. De kers op de taart die het pak echt af maakte, was de rave-zonnebril.

Van alle gadgets in het pak werd ik verreweg het meest invalide door de rave-zonnebril. Het was niet veel meer dan een plastic bril – zo een die je ook bij scheikunde op moet op de middelbare school – met wat knipperende lichten en plastic laag waardoor alles tegelijk ver en dichtbij leek. Ik probeerde een paar keer een tennisbal te vangen en een bal hoog te houden, maar het mocht niet echt baten. Mijn balgevoel was goed naar de kloten.

Maar dat maakte niet uit, want het was tijd voor het leukste onderdeel van de dag: ik mocht met dit pak in een auto rijden om te zien hoe het mijn rijkunsten zou beïnvloeden. Ik heb niet per se een rijbewijs, maar ik kan best een auto besturen. Ik heb weleens drugs gebruikt en ook weleens in een auto gereden, dus ik kan me ook best voorstellen wat het effect van een combinatie zou zijn. Helaas moet ik bekennen dat het drugssimulerende pak niet bepaald drugs simuleert.

Het lijkt er meer op dat het pak bedoeld is voor mensen die nog nooit aan een pijp, pil of envelop hebben gezeten. Voor een niet-gebruiker moet dit pak best verwarrend zijn. Het lijkt alsof een hijsje van een joint of een likje MDMA betekent dat er blokken beton aan je benen hangen en je zicht reduceert tot een wazige, flikkerende paarse bende.

De meesten van ons weten dat drugs – als het goed gaat ten minste – niet bepaald dat effect hebben. Als je aan de paddo's of lsd gaat autorijden, vraag je inderdaad om een ongeluk. Maar als je achter het stuur stapt na een avondje in de stad met wat minder trippy drugs op – dat kan ik je natuurlijk absoluut niet aanraden – is het niet alsof je dan meteen in een negentiende eeuws duikpak rondrijdt, met een helm die is ontworpen door een fan van lasershows.

Na een stukje gereden te hebben, besloot ik om paar pionnen heen te slalommen. Ik vermorzelde en sloopte er twee, maar na een paar pogingen lukte het me om er gewoon tussendoor te rijden.

Oke, niet echt. Maar het ging me minder slecht af dan ik had verwacht. Dit kwam ook een beetje doordat de gewichten die het allemaal moeilijker zouden moeten maken niet echt veel effect hadden in de krappe auto. Ik had verwacht dat het heel vermoeiend zou zijn om te schakelen en zo, maar je schakelt niet zoveel als je alleen in een klein cirkeltje blijft rijden. Het lijkt alsof het pak de effecten van xtc, heroïne, lsd, cocaïne en wiet allemaal tegelijk probeert te simuleren, maar aangezien ik geen drugs op heb, ben ik eigenlijk niet veel meer dan een vent met een halve sportschool aan mijn benen.

Hoewel het project van Ford misschien niet helemaal is wat ze ervan hoopten, is het best leuk. Het is allemaal onderdeel van hun nogal onbekende Driving Skills For Life-initiatief, een programma van meer dan tien jaar oud dat veiligheidstips geeft aan bestuurders. Volgens statistieken hebben mensen die crack of wiet hebben gerookt zo'n 30 keer meer kans op een ongeluk. Als het dragen van een zwaar pak met een soort doe-het-zelf Oculus Rift ervoor zorgt dat in ieder geval een paar mensen minder snel lijp in een auto stappen, is dat natuurlijk best een mooie uitkomst.