Dit is een fragment uit een van onze afleveringen van Extremes, een podcast van VICE op Spotify. Je kunt het volledige verhaal hier beluisteren (in het Engels).Als kind was Tony Cicoria altijd veel meer geïnteresseerd in vissen dan in muziek. “Op mijn zevende stond mijn moeder erop dat ik op pianoles zou gaan,” zegt Tony, die in 1952 in New York werd geboren. “Maar na een jaartje was ik er alweer klaar mee.”
Tony ging uiteindelijk geneeskunde studeren, werd orthopedisch chirurg en kreeg een gezin met kinderen. Aan pianospelen dacht hij nooit meer, totdat hij in de veertig was. Op een dag in 1994 ging hij met zijn gezin picknicken bij Sleepy Hollow Lake, een plek in de staat New York. Terwijl hij een stuk vlees op de barbecue legde, bedacht hij zich dat hij al een tijd niet meer met zijn moeder had gesproken. Hij liep hij naar een telefooncel en draaide haar nummer.
Wat Tony toen niet wist, was dat er ondertussen een grote wolk over het meer was getrokken. Net toen hij wilde ophangen, schoot er een bliksemschicht uit de hemel op de telefoonlijn, die zich een weg baande naar de telefooncel en Tony hard in zijn gezicht raakte. Hij werd uit de cel geblazen en niet veel later op de grond aangetroffen door een voorbijganger.
Veertien jaar later liep Tony een podium op en speelde hij voor duizenden mensen zijn allereerste compositie, The Lightning Sonata.
Om erachter te komen hoe Tony van een arts die niks van muziek moest hebben transformeerde tot concertpianist, interviewden we hem in onze podcast Extremes. Luister die vooral als je zijn volledige verhaal wilt horen. Hieronder kun je een deel van ons gesprek lezen.
Advertentie
Tony tijdens een concert. Foto met dank aan de geïnterviewde
VICE: Hey Tony, wat gebeurde er precies toen je wakker werd na de blikseminslag? Tony Cicoria: Ik was vooral heel boos, want het deed nogal pijn. Het voelde alsof iemand een gloeiend hete pook tegen mijn gezicht en mijn voeten had gehouden – dat waren de plekken waar de bliksem erin en eruit was gekomen. Ik kon gelukkig wel opstaan en lopen. En daarna werd ik door mijn gezin in de auto geholpen en mee naar huis genomen. Zo begon het allemaal.Wat bedoel je daarmee, dat alles hiermee begon? Eerst was ik nogal vaag, maar na een paar weken was de mist wel opgetrokken. En toen kreeg ik enorm veel zin om klassieke muziek te luisteren. Ik kocht een cd van de beroemde Russische pianist Vladimir Asjkenazi, die zijn favoriete stukken van Chopin speelde. Ik luisterde er de hele dag naar en liet het aan iedereen horen – ik weet zeker dat ze er gek van werden. En toen realiseerde ik me dat luisteren niet genoeg was. Ik wilde het ook zelf leren spelen.Dus je kocht een piano en begon te spelen. Hoe ging dat? Ik vond het erg lastig. Mijn handen hadden geen flauw idee waar ze heen moesten. Maar ik probeerde het mezelf maar gewoon aan te leren. Een tijdje later had ik een ongelooflijke droom: ik zag mezelf op een podium spelen en liep achter mezelf langs. En terwijl ik daar liep realiseerde ik me dat ik niet zomaar iemands compositie aan het spelen was, maar mijn eigen muziek. De muziek eindigde in een luidruchtig kabaal, waardoor ik wakker werd.
Advertentie
Je hebt je eigen compositie gedroomd? Ja. Toen ik wakker werd liep ik meteen naar de piano in de woonkamer. Ik speelde wat melodieën die ik gehoord had, maar wist niet hoe ik ze moest opschrijven, dus ik dacht: laat ook maar zitten, ik ga weer terug naar bed. Maar vanaf dat moment was het zo dat elke keer dat ik achter de piano ging zitten, de muziek zich automatisch in mijn hoofd afspeelde – altijd hetzelfde deuntje. Als ik het negeerde werd het alleen maar erger. Zo werd muziek echt een obsessie.Vertel eens wat meer over die obsessie. Ik stond op om vier uur ’s nachts en oefende tot zes uur ‘s ochtends, omdat ik dan naar mijn werk moest. Dan werkte ik twaalf uur, kwam ik weer thuis, bracht ik een uur door met de kinderen en ging ik weer achter de piano zitten tot midden in de nacht, totdat ik helemaal scheel zag.En je probeerde steeds de muziek uit je droom te spelen? Precies. Als ik achter de piano zat, hoorde ik de muziek uit mijn droom automatisch in mijn hoofd. Ik schreef dan een maat of een regel en legde die in een la, om er later maar weer op terug te komen. Op een dag pakte ik al die vellen papier en probeerde ik het op zo’n manier op te schrijven dat anderen het ook konden lezen. Zo ging het zeven maanden lang.En je noemde het The Lightning Sonata. Ja. Maar toen ik het aan mijn muzikale vrienden liet zien, zeiden ze dat het helemaal geen sonata kon zijn, omdat het niet de juiste vorm had. Maar je kunt muziek gewoon de naam geven die je zelf wilt, dus nu heet het alsnog zo: Opus One: The Lightning Sonata.
Advertentie
Hoe is het zover gekomen dat je ook voor publiek ging spelen? Op een dag kreeg ik een telefoontje van Oliver Sacks, die zei: “Ik wil jouw verhaal voor mijn boek gebruiken. Het wordt op 23 juli in TheNew Yorker gepubliceerd.” Vanaf dat moment werd ik platgebeld, onder anderen door het hoofd van de muziekafdeling van de State University of New York, die vroeg: “Zou je misschien een concert willen spelen in het Performing Arts Centre?” Ik had geen idee waar ik aan begon, maar ik zei ja.Hoe heb je jezelf daarop voorbereid? Ik belde mijn pianoleraar, die vervolgens vier uur per dag met me aan de slag ging. Hoe ik het hele ding moest benaderen, hoe ik het podium op en af moest lopen en hoe ik de muziek moest onthouden – er kwam nogal wat bij kijken. Het concert vond plaats in januari 2008 en er waren meerdere televisiecrews bij aanwezig, waaronder de BBC en de Duitse nationale televisie. En er waren duizenden toeschouwers, schat ik zo.Hoe verliep die avond? Toen ik het podium opliep, zag ik allemaal lichten die over een zee van mensen schenen. Het was doodeng. Ik weet niet meer waarom ik toen niet weg ben gerend. Maar uiteindelijk speelde ik mijn hele programma en was het weer voorbij. De muziek was exact zoals in mijn droom. Ik zat daar en speelde het precies zoals ik het had gehoord.De hamvraag is natuurlijk: waarom zorgde een bliksemschicht ervoor dat Tony een obsessie kreeg met muziek? Het antwoord hoor je in de podcast. Tony vertelt ook over zijn out-of-body-experience vlak na de inslag en welke gevolgen zijn transformatie had voor zijn vrouw en gezinsleven. Luister de aflevering van Extremes hier op Spotify.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE Australië.
Door je in te schrijven voor de VICE nieuwsbrief ga je ermee akkoord dat je elektronische communicatie van VICE ontvangt die soms advertenties of gesponsorde content kan bevatten.
