DaMarcus Beasley is nu een keukenprins die ook sieraden ontwerpt

DaMarcus Beasley (36) draagt zijn petje achterstevoren als hij via FaceTime in beeld verschijnt. “Sorry dat je even moest wachten,” zegt hij schuldbewust. “De training liep wat uit en ik lag nog even op de massagetafel.” Qua uiterlijk is er weinig veranderd aan de man die tussen 2004 en 2006 voor PSV voetbalde. Al lijkt het alweer een eeuwigheid geleden.

Beasley heeft er net weer een vol seizoen opzitten in de Major League Soccer. Als aanvoerder van Houston Dynamo won hij dit seizoen de Amerikaanse beker. Deze winter gaat hij beslissen of hij er nog een seizoen aan vastplakt of een einde aan zijn loopbaan maakt. VICE Sports sprak Beasley over sieraden, zijn passie voor koken en die ene keer dat hij tijdens een WK-wedstrijd op het veld piste.

VICE Sports: Ha DaMarcus, hoe ziet je leven er tegenwoordig uit?
DaMarcus Beasley: Goed man. Ik woon in een rustige buitenwijk van Houston. Het tempo van het leven ligt hier niet al te hoog en het eten is geweldig. De restaurants hier hebben veel buitenlandse invloeden. Ik ben echt gek op barbecue, en daarvoor ben ik hier in Texas aan het goede adres. Nergens in Amerika krijg je het zoals hier.

Kook je zelf ook graag?
Ik hou heel erg van koken, ja. Ik ben ook van plan om binnenkort een kookcursus te volgen. Het is wat lastig plannen met mijn drukke schema, maar ik ben al met een paar scholen in gesprek die volgens mij wel soepel zijn.

Wat is je specialiteit in de keuken?
Ik kook echt van alles. Vaak trek ik gewoon een van mijn twintig kookboeken uit de kast, en kies ik iets uit waar ik op dat moment zin in heb. Ik vind het leuk om nieuwe dingen te proberen. Momenteel is zalm mijn specialiteit, die bereid ik op allerlei verschillende manieren. Ik neem ook altijd de tijd om goede sauzen in elkaar te draaien. Dan ga ik op zoek naar de perfecte smaak.

Dat klinkt lekker man. Wanneer wordt het Beasley Restaurant geopend?
Haha, zover gaat het voorlopig niet komen. Het is meer een hobby. Ik geniet er echt van.

Wat doe je nog meer graag naast het voetbal?
Ik probeer zoveel mogelijk tijd met mijn dochtertje door te brengen. Ze is druk bezig met meerdere sporten, waaronder voetbal. Ik vind het geweldig om daarbij te zijn. Verder moet ik bekennen dat ik best wel een huismus ben. Ik hou er gewoon heel erg van om films te kijken en te relaxen. Heel af en toe maak ik nog tijd vrij voor mijn eigen sieradencollectie.

Hoe is die sieradencollectie ontstaan?
Toen ik nog in Europa speelde was ik helemaal gek van sieraden. Ik maakte ze ook weleens zelf. In mijn tijd in Schotland bij Glasgow Rangers ontmoette ik een vrouw die het wel mooi vond wat ik maakte, en zij is vervolgens mijn zakenpartner geworden. We zijn een sieradenlijn begonnen, genaamd The DaMarcus Collection. Op elk ontwerp staat mijn handtekening, dat vind ikzelf heel cool. Het is een passie van me, al staat het sinds ik terug ben in Amerika op een wat lager pitje.

Maar je doet het dus af en toe nog wel?
Jazeker, samen met die mevrouw. Ik probeer echt iets unieks te maken, niet iets dat lijkt op al die andere sieraden die er worden gemaakt. We gebruiken vooral veel zwarte stenen en zwarte diamanten. Mijn grote trots is de Rising Star Black Diamond , een ketting voor vrouwen. Als vrouwen een mooie jurk dragen, is dat sieraad echt perfect om er nog eleganter uit te zien.

Ondertussen run je ook nog je eigen voetbalschool. Hoe groot is die?
We blijven maar groeien. Ik ben begonnen in mijn geboortestad, Fort Wayne in Indiana. Nu hebben we ook vestigingen in Michigan en Ohio. Sommige kinderen van onze school hebben al de kans gekregen om in jeugdelftallen van het nationale team te spelen. Geweldig, toch? Daarnaast heb ik ook nog mijn eigen voetbalpleintjes, The Beasley Courts. Ik hoef me in ieder geval niet te vervelen.

Is dat vergelijkbaar met de Cruyff Courts in Nederland?
Ja precies, daar heeft het wel wat van weg. Ik kwam op het idee toen ik in de wijk waar mijn moeder opgroeide allemaal vervallen tennisvelden zag liggen. Werkelijk niemand gebruikte die en het onkruid groeide letterlijk uit de muren. Samen met de stad heb ik er voetbalveldjes laten aanleggen. Dit is gewoon iets wat ik wil teruggeven aan de maatschappij. Het geeft een geweldig gevoel om die jonge gasten daar met de bal bezig te zien.

Je bent inmiddels 36 jaar en je contract loopt na december af bij Houston Dynamo. Ga je daarna met pensioen?
Ik weet het oprecht nog niet. Mijn lichaam voelt nog steeds geweldig, en ik heb dit seizoen maar drie wedstrijden gemist vanwege een enkelblessure. De coach houdt wel rekening met mijn leeftijd en geeft me in een drukke week soms een wedstrijd vrijaf. Eerst ga ik in ieder geval op vakantie met mijn familie. Ik heb de Bahama’s, Londen en Cancun op de planning staan. Daar zal ik goed overleggen met mijn gezin, en daarna ga ik om de tafel met het bestuur en de coach.

Vind je het moeilijk om dit besluit te nemen?
Het gaat zeker niet makkelijk worden. Ik weet gewoon niet beter dan dat ik een bal aan mijn voeten heb. Ik draai al bijna twintig jaar mee. Maar als ik merk dat ik geen nuttige bijdrage meer kan leveren, dan stop ik. Zodra het gaat voelen als een baan, of ik besef dat ik geen goede aanvoerder meer kan zijn voor dit team, is het tijd om er een punt achter te zetten. We gaan het zien.

Met jou als aanvoerder hebben jullie dit seizoen nog wel de beker gewonnen.
Dat was zeker lekker, maar verder was het echt een seizoen met ups en downs. Het was teleurstellend dat we de play-offs niet hebben gehaald. We konden ook niet echt een groot feest vieren toen we de beker hadden gewonnen, want er stond weer een competitiewedstrijd voor de deur. Het was wel lachen om in de kleedkamer met champagne te spuiten, maar daar is het bij gebleven.

Je speelt de laatste vier jaar als linksback, terwijl we je in Nederland vooral kennen als aanvaller. Mis je het aanvallen?
Ik hou er nog altijd van om mee naar voren te gaan. Ik mis het scoren sowieso, dat blijft gewoon het lekkerste wat er is. Ik vind het altijd wel een gek idee dat de jeugd van tegenwoordig mij alleen als verdediger kent. Tijdens de trainingen ga ik nog weleens voorin staan, dan laat ik nog even zien dat ik het niet ben verleerd. Maar goed, in de wedstrijden ben ik inderdaad linksback. Soms wens ik dat ik net zo goed zou zijn als Yeong-pyo Lee. Die man was echt ongelooflijk goed.

Je tijd bij PSV lijkt alweer ontzettend lang geleden. Hoe was het voor jou als jonkie om de oversteek naar Europa te maken?
Het was zeker niet makkelijk om als Amerikaan naar zo’n grote club in Europa te gaan. Aan het begin had iedereen zoiets van: laat het maar eens zien. Hoe goed ben je nou eigenlijk echt? Maar vooral de kleine dingen waren lastig. Waar zit de groenteboer? Waar kan ik benzine halen voor mijn auto? Toen ik die zaken op orde had, kon ik me volledig focussen op het voetbal. Het scheelde enorm dat ik wel lekker speelde en we in die twee jaar veel wonnen. Ik werd vanzelf geaccepteerd in de groep.

Kom je nog weleens in Nederland?
Dat is echt al veel te lang geleden, ik denk wel zo’n acht jaar. Toen speelde ik in Duitsland bij Hannover 96, en ben ik een paar keer teruggeweest in Eindhoven. Ik vond de stad en de mensen echt geweldig. Ik ging vaak eten bij Juffrouw Tok, daar hadden ze echt heerlijke kip. Achteraf had ik er wel langer willen blijven, maar als voetballer maak je altijd keuzes die op zo’n moment het beste voelen.

Heb je nog veel contact met ploeggenoten uit die tijd?
Ik volg er nog wel een aantal op Instagram en Twitter, maar spreek bijna niemand meer. Een paar maanden geleden heb ik nog contact gehad met John de Jong via de mail, maar that’s it. Ik volg alles rondom PSV nog wel op de voet. Mark van Bommel doet het geweldig als trainer. Hij en Phillip Cocu hadden in de kleedkamer al zo’n indrukwekkende uitstraling. Zij waren de serieuze gasten, maar tegelijk zorgden ze ook voor een ontspannen sfeer in de kleedkamer. Ik zou graag een keer teruggaan naar Eindhoven. Lekker door de stad lopen, een wedstrijdje kijken en bijpraten met de jongens. Het was echt een fantastische tijd.

Goed om te horen. Tot slot, ik moet het toch even vragen: word je nog vaak herinnerd aan je pisvideo?
Haha, dat is alweer zestien jaar geleden tijdens het WK van 2002. Het grappige was dat de FIFA me destijds wilde beboeten voor die actie. De Amerikaanse bond heeft gelukkig kunnen uitleggen dat ik jong was en gewoon nog niet goed wist hoe het allemaal werkte. Uiteindelijk was de FIFA er oké mee, en vonden ze het niet respectloos. Man, alweer zestien jaar geleden. Laten we het een jeugdzonde noemen.

Je kunt je hier aanmelden voor onze nieuwsbrief om wekelijks het beste van VICE Sports Nederland in jouw mailbox te krijgen.