Het verschil tussen een school in Eritrea en een school in Europa

Dit artikel is onderdeel van Nieuwe Buren, een reeks artikelen op VICE.com geschreven door jonge vluchtelingen in heel Europa. Lees het voorwoord van de editor hier.

Yonas is 20 jaar en komt uit Eritrea. Hij woont op dit moment in Rheineck in Zwitserland.

Als je bent geboren in een land waar je zonder universiteitsdiploma weinig kans hebt op een goed leven, dan ben je al snel geneigd om goed je best te doen op school. Daarom was ik al een hardwerkende student in mijn thuisland, Eritrea. Mijn ouders zeiden altijd: "Je moet leren, anders komt er nooit wat van je terecht!" Daardoor voelde ik druk, en als gevolg werkte ik hard. Toen ik vijf jaar geleden op mijn vijftiende naar Zwitserland verhuisde bleek dit een groot voordeel te zijn. De taal en de cultuur waren de enige dingen die ik helemaal opnieuw moest leren.

Op mijn eerste schooldag in Rheineck was ik extreem nerveus. Ik wist dat alles wat op me af zou komen compleet nieuw zou zijn. Het duurde bijvoorbeeld een tijdje voordat ik mensen uit elkaar kon houden. In het begin leken al deze mensen met een lichte huidskleur op elkaar – zeker aangezien ik zoveel mensen op een dag ontmoette.

Ik werd ook verrast door hoe klein de klas was. Er zaten maar vijftien leerlingen in. In Eritrea zat ik in de klas met meer dan zestig leerlingen, wat best een nadeel was. We kregen bijvoorbeeld geen stencils, omdat de leraren niet genoeg geld beschikbaar hadden. We moesten alles wat ze op het bord schreven overschrijven. Dat was vervelend. In Zwitserland hadden we meer tijd om met de leraar te praten en de sfeer in het klaslokaal was kalmer.

In Eritrea zat ik vijf dagen per week maar een halve dag op school. Ik had de hele middag vrij om mijn huiswerk af te maken. Tijdens die halve dag op school leerden we alleen over theoretische onderwerpen. We hadden amper sportlessen – laat staat kooklessen of handenarbeid, zoals naailes.

In Afrika is naar school gaan een probleem. In Eritrea doen sommige leerlingen er een of twee uur over om lopend of met de auto naar school te gaan. Gelukkig woonde ik slechts vijf minuten van school af. In Zwitserland is naar school gaan lang niet zo'n groot ding. Als leerlingen heel ver weg wonen gaan ze simpelweg met de bus of met de fiets naar school. Toch viel het me op dat ik er twee keer zo lang over deed om naar school te lopen in Zwitserland.

Tijdens mijn eerste schooldagen moest ik vechten tegen alle vooroordelen over Afrika. De meeste mensen gingen ervan uit dat ik in Eritrea niet eens een echt huis had. Zelfs nadat ik foto's van mijn stad had laten zien vroegen ze: "Zijn er echte huizen in Afrika?" Het was vermoeiend om hetzelfde ding constant te moeten uitleggen.

Ik had ook moeite met vrienden maken. Ik was een goede student en dat wekte wat jaloezie en rivaliteit op. Bijvoorbeeld wanneer onze wiskundeleraar ons een probleem voorlegde en ik de enige was die het op kon lossen. De leerling die op dat moment het beste was in wiskunde haatte me om die reden en probeerde anderen tegen me op te zetten.

De taal leren was ook moeilijk. Het engste vond ik om Algemeen Duits te onderscheiden van Zwitsers. Het lijkt nu grappig maar het kostte me zes maanden om erachter te komen dat mensen buiten school, waar ik in Algemeen Duits moet praten, eigenlijk in Zwitsers dialect praten. Ik voelde me maandenlang nutteloos, omdat ik na al die maanden nog steeds in de veronderstelling was dat ik niets had geleerd. Ik kon namelijk geen woord verstaan van de dingen die mensen in sociale situaties met elkaar bespraken. Het was zo frustrerend. Ik wilde niets liever dan de taal zo snel mogelijk beheersen.

Er waren ook momenten waarop mijn klasgenoten expres in langzaam en gebroken Duits praatten, omdat ze dachten dat het me zou helpen met het begrijpen ervan. Maar ze hielpen me totaal niet – ik moest steeds uitleggen dat ze normaal met me moesten praten als ze me überhaupt wilden helpen.

Het is ondertussen vijf jaar geleden dat ik naar Zwitserland ben verhuisd. Tegenwoordig heb ik als prioriteit om de situatie van Eritreanen in Zwitserland aan het licht te brengen. Maar naast artikelen schrijven en interviews geven werk ik als textielbouwkundige. Het bedrijf waar ik werk ligt slechts een paar kilometer van mijn oude school af. Nog steeds duurt de reis naar mijn werk minder dan tien minuten met de trein.

Teken hier de petitie van het UNHCR, die overheden oproept om alle vluchtelingen een veilige toekomst te garanderen.

Klik hier om te doneren aan Schweizerische Flüchtlingshilfe, een organisatie die vluchtelingen in heel Zwitserland helpt.