Daniil Lavrovski fotografeert al 10 jaar het escapisme van de Belgische skatescene

Weet je wat heerlijk zou zijn? Een plek waar we heen konden vluchten telkens wanneer onze hersenen ons bestoken met angstvallige vragen over wat we nu eigenlijk willen bereiken in het leven. Volgens fotograaf en skater Daniil Lavrovski (22) uit Brugge bestaat zo'n plek al: het skatepark.

Afgelopen vrijdag exposeerde hij voor het eerst met Rising Sun , een fotoserie waarin hij de vrijheid en intrinsieke zorgeloosheid van de Belgische skatescene op een bijzonder rauwe manier heeft vastgelegd. Het is een mix van iPhone-foto's, analoge foto's en digitale foto's, die nog tot 8 januari te zien is in Het Entrepot van Brugge.

Ik belde hem op om hem te bevragen over zijn foto's, de band tussen fotografie en skateboarden, en escapisme in de Belgische skatescene.

Wanneer begon je skaters te fotograferen?
Dat doe ik al zolang als ik me kan herinneren. Mijn liefde voor fotografie is ontstaan uit het skaten. Ik skate al sinds ik tien was en op hele jonge leeftijd wilde ik de skate-community rondom mij vastleggen. Toen ik dertien was leende ik constant de camera van mijn moeder om skatefilmpjes te maken en foto's te nemen. Het was een simpele point-and-shoot van vier megapixel, en ik heb die nog steeds. Twee jaar geleden schoot ik er een serie mee op Dour waarvan sommige beelden zelfs gepubliceerd zijn in een magazine. Pas toen ik zestien was kocht ik mijn eerste spiegelreflex.

Je legt al tien jaar de skatescene van België vast. Waarom nu pas een eerste expositie?
Ik studeer fotografie in Brussel en daar worden we gevraagd om reeksen te schieten rond één onderwerp. Dat vind ik heel moeilijk, omslachtig en vaak ook gekunsteld. Veel studenten kiezen een willekeurig onderwerp en geven daar een kunstzinnige uitleg aan. Dat vind ik niets, maar het dwong me wel om mezelf te vragen: wat is nu eigenlijk mijn 'ding'? Ik kwam tot het besef dat ik eigenlijk al mijn hele jeugd aan een reeks aan het werken ben zonder dat ik dat doorhad. Ik had nog superveel beelden liggen die ik doorheen de jaren gemaakt heb van mijn vrienden en andere skaters in de Belgische skatescene. Grappige momenten, chille momenten, gezichtsuitdrukkingen die in het oog sprongen. Uit die archiefbeelden heb ik een selectie gemaakt en zo is Rising Sun ontstaan.

Waarom heb je deze serie Rising Sun genoemd?
Ik was aan het luisteren naar House of the Rising Sun van The Animals, een nummer waar ik superveel naar geluisterd heb toen ik zeventien was. Plots dacht ik: een zonsopgang is het begin van iets nieuws. Dat deed me denken aan de levensfase waarin mijn skatevrienden en ik ons nu bevinden. We staan ook aan het begin van iets nieuws. We zijn de twintig voorbij. Als tieners waren we vooral aan het spelen, aan het genieten van het leven en alleen maar fun aan het hebben met alles. Nu begint het serieuzer te worden. We beginnen onszelf vragen te stellen: wat moet ik nu doen met mijn leven? Ik neem foto's en vind dat fun, maar waar wil ik naartoe in de toekomst? Bij mijn vrienden merk ik dat hetzelfde gebeurt. Ze zijn allemaal op zoek naar zichzelf en wat ze willen doen of wie ze willen zijn in het 'echte' leven. Rising Sun is een flashback naar de zorgeloze tijd van vroeger, en tegelijkertijd tonen de beelden wat een skatepark betekent. Het is een plek waar je heen kunt gaan om te ontsnappen van zorgen over 'de toekomst' of 'het echte leven'.

Skaten als een vorm van escapisme?
Ja, skaten is een soort escapisme. Een skatepark is een wereld waarin je afgezonderd bent van al je zorgen. Het is even focussen op puur genieten in plaats van op serieuzere dingen. De vibe die er hangt zorgt daarvoor: er staat geen leeftijd op skaten, dus alle generaties zijn met elkaar aan het praten en fun aan het hebben. Er zijn weinig andere dingen die verschillende generaties op eenzelfde level laten overeenkomen. Dat vind ik mooi, het houdt je gedachten fris en zorgt ervoor dat je een andere kijk krijgt op het leven. Skateboarden is therapeutisch. Het beste gevoel dat ik ken is mijn plank nemen, muziek in mijn oren stoppen, en door de straten rijden.

Dat bevrijdende gevoel van skaten heb je gevangen in behoorlijk donkere foto's.
Ja, mensen zeggen af en toe dat ze mijn werk redelijk donker en zwaarbeladen vinden. Vooral omdat ik zelf zo'n optimistisch persoon ben. Ik denk dat dat komt omdat fotografie, net zoals skaten, iets is waarin ik mijn frustraties kwijt kan. Ik denk dat ik zo'n blije jongen ben net omdat ik die duisternis kwijt kan in fotografie.

In welke steden heb je vooral gefotografeerd?
Voornamelijk in Brugge, maar ook in Antwerpen, Brussel en zelfs Oostende. Er zitten ook beelden tussen van Kopenhagen. Dat is ook de max aan de skatescene. Mensen gaan het nooit begrijpen, maar wij gaan heel ver om een stom bankje te kunnen skaten. Daardoor hebben we een hele andere perceptie op aardrijkskunde. We kunnen steden zoals Barcelona, Los Angeles of zelfs fucking Helsinki herkennen door gewoon een foto van een bepaalde trapleuning te zien. Elk stukje stad wordt een mogelijkheid. Dat maakt de sport en skaters zo creatief.

Meer van Daniil Lavrovski vind je op zijn Instagram.

Bekijk meer VICE fotoreeksen van Belgische fotografen. Ben je of ken je zelf een getalenteerde fotograaf? Stuur ons dan een mailtje: beinfo@vice.com

Volg VICE België razendsnel op Instagram, Twitter en Facebook.