Zo is het om een toernooi op de bank te zitten bij de Oranje Leeuwinnen

Tijdens het EK in 2017 groeiden de basisspelers van de Oranje Leeuwinnen uit tot sterren: heel Nederland kent nu namen als Lieke Martens, Vivianne Miedema en Shanice van de Sanden. Maar zoals bij elke eindronde, waren er natuurlijk ook spelers die nauwelijks of geen speelminuten kregen. Een zo’n speler was Sheila van den Bulk.

Van den Bulk begon haar voetbalcarrière bij CVV Berkel en speelde daarna jarenlang voor ADO Den Haag, waarmee ze zowel de landstitel als de beker won. Ze werd in 2011 door het blad Vrouw & Voetbal uitgeroepen tot beste speler van het jaar, en in haar laatste seizoen schoot ze in de bekerfinale de beslissende penalty van de strafschoppenserie binnen. Vervolgens maakte ze een mooie transfer naar Scandinavië: eerst speelde ze in Noorwegen, en tegenwoordig komt ze uit voor de Zweedse topclub Djurgårdens IF.

Maar ondanks die mooie prestaties op clubniveau, speelde Van den Bulk bij het EK geen rol van betekenis – niet op het veld althans. We belden Sheila op om erachter te komen hoe ze dat toernooi heeft beleefd als bankzitter.

VICE: Hoi Sheila, hoe moeilijk is het om scherp te blijven tijdens een toernooi als je niet aan spelen toekomt?
Sheila van den Bulk: Vooral na de wedstrijden was het erg moeilijk. De reservespelers moeten dan volle bak trainen, om in hetzelfde ritme als de basisspelers te blijven. Je werkt dus keihard, maar uiteindelijk kom je niet in de plannen voor. Dat maakt het wel erg moeilijk. Toch moet je dan gewoon die knop omdraaien, want er is geen ruimte voor een stoorzender in de groep. Daarnaast ben ik natuurlijk erg trots dat ik onderdeel geweest ben van die groep.

Je familie is ongetwijfeld ook naar de wedstrijden komen kijken tijdens het EK. Hoe vervelend is het dan ten opzichte van hen dat je geen minuten maakt?
Ja, iedere wedstrijd zaten mijn ouders, zusje, opa en oma en vriendin op de tribune. Verder waren er vrienden en nog meer familie, die een aantal wedstrijden zijn geweest. Zij hoopten natuurlijk ook dat ik aan spelen toe ging komen. Ik denk dat het voor mijn opa en oma het moeilijkst was. Maar na de wedstrijd kon ik ze altijd even spreken en vasthouden. Dat was voor mij en voor hun weer even lekker. Daarom vond ik het gewoon fijn dat ze er waren, er was niks vervelend aan.

Is er een moment geweest dat je dacht dat jouw kans zou komen?
Nou, op een gegeven moment kreeg ik ook nog eens een kleine blessure aan mijn kuit, dus dan slinken je kansen nog meer. Maar als er in de finale penalty's genomen hadden moeten worden, dan had ik er misschien toch nog in kunnen komen. De coach weet dat ik daar goed in ben en dat had ik nog wel kunnen doen. Maar uiteindelijk was het niet nodig.

Hoop je dan stiekem toch op penalty’s?
Haha, je kan moeilijk zeggen: “Schiet die bal even in je eigen doel, want dan kan ik ook nog even meedoen.” Nee, een winnend team is natuurlijk lastig voor een wisselspeler. Zolang je wint gaat het goed, en kom je niet echt in de plannen van de coach voor. Maar je wilt ook niet dat het slecht gaat, ondanks dat je dan niet speelt. Je wil toch met z’n allen winnen.

Heb je wel het gevoel dat de gouden medaille ook voor jou was?
Jazeker. Ik was echt onderdeel van het team. Je bent er de hele tijd bij, je levert je bijdrage op de trainingen en besprekingen en probeert de andere spelers scherp te houden.

Hoe hield je de anderen scherp?
Tijdens de besprekingen had ik mijn bijdrage, maar ook op de training is het natuurlijk belangrijk dat je als wisselspeler de tactiek van de tegenstander zo goed nabootst. Wij speelden met de wissels bijvoorbeeld zoals Noorwegen, vlak voor de start van het EK, omdat dat de eerste tegenstander was. Een paar dagen later werd de openingswedstrijd gespeeld en nou ja, de rest is geschiedenis.

Je hebt in aanloop naar het toernooi natuurlijk ook de hele voorbereiding meegemaakt. Hoe ging dat eraan toe?
Je komt iets van drie weken van tevoren bij elkaar en vanaf dat moment sluit je je helemaal af van de buitenwereld. Zo creëer je echt een team waarin iedereen hetzelfde doel voor ogen heeft: het toernooi winnen. Al dachten we nooit aan de eindwinst zelf, je leeft echt van wedstrijd tot wedstrijd.

Van tevoren had ik niet verwacht dat het zo zou gaan leven. Voor de eerste wedstrijd tegen Noorwegen moesten we spelen in Utrecht, en toen we met de bus aankwamen waren de straten helemaal oranje. We wisten echt niet dat het zo groot was. Je bent zo lang afgesloten van de buitenwereld en krijgt zo weinig mee van wat er allemaal georganiseerd wordt. Daar sta je dan echt niet bij stil.

Wat vind je van de beleving van de supporters bij het vrouwenvoetbal?
Toen de Eredivisie er net was speelde ik al bij ADO, en een deel van de harde kern van de mannen kwam toen meestal bij ons kijken. Dat was wel leuk, maar bij andere clubs was er soms bijna niemand. Hier in Zweden heb je daar ook veel verschil in. Bij de grote clubs komen duizenden supporters, maar bij de kleine clubs maar een stuk of honderd. Het ligt ook een beetje aan tegen wie je speelt. Het afgelopen jaar zijn er in andere landen gelukkig wel grote stappen gemaakt. In Spanje waren een aantal wedstrijden waar tienduizenden mensen in het publiek zaten, en in Engeland werd de finale van de FA Cup in Wembley ook erg goed bezocht.

Wie was jouw grote voorbeeld als voetballer?
Ik was vroeger een groot fan van Rafael van der Vaart. Jammer dat hij gestopt is, ik vond hem altijd een hele mooie voetballer. Helaas heb ik hem nooit mogen ontmoeten. Een aantal jaren geleden zijn we met ADO Den Haag op trainingskamp wel Ajax tegengekomen, die toen ook op trainingskamp waren. We hebben toen met z’n allen nog een balletje getrapt. Helaas was Van der Vaart toen al weg. Jan Vertonghen zat er nog wel bij, dat vind ik ook een hele mooie voetballer.

Je bent in maart zwaar geblesseerd geraakt. Hoe gaat het nu met je?
De revalidatie gaat erg goed. Ik ben eind april geopereerd aan mijn knie. Mijn kruisband was afgescheurd en dat is natuurlijk het ergste wat je kunt overkomen als voetballer. Gelukkig word ik goed begeleid door mijn Zweedse fysio. Zij is nu in Frankrijk bij het Zweedse team, dus revalideer ik nu bij haar collega. Ik weet niet of ik geselecteerd zou zijn geweest voor dit WK als ik die blessure niet had opgelopen, maar voordat dat gebeurde zat ik lekker in mijn vel en presteerde ik goed. Je weet dat je door de bondscoach in de gaten gehouden wordt, dus dan kan er van alles gebeuren.

Gaan we wereldkampioen worden?
Er zijn zoveel factoren die meespelen, dus het is lastig om daar wat zinnigs over te zeggen. De verwachtingen van buitenaf zijn heel hoog, omdat we het Europees Kampioenschap hebben gewonnen en heel goede spelers hebben. De groepsfase zal waarschijnlijk geen probleem worden, maar daarna kunnen we Zweden, de Verenigde Staten of Japan loten. Supergoede landen natuurlijk, maar ook landen waar je van kan winnen. Je moet ook een beetje mazzel hebben met de loting, en de vorm van de tegenstander. Ik denk dat het een lastige klus is om te winnen, maar het kan wel.

Ga je nog een wedstrijd van Nederland in het stadion kijken?
Nee, ik volg het van een afstandje. Ik blijf lekker hier om te revalideren en ga nog even terug naar mijn familie in Nederland. Dan kijken we of we nog even een paar dagen ergens heen kunnen gaan op vakantie. Het doet toch een beetje pijn als je zelf niet mee kan spelen, hè.

Het WK is begonnen! Lees, kijk en beluister hier de komende weken alles wat we maken over de Leeuwinnen en andere vrouwen die voetballen.