Stap in je favoriete ‘Final Fantasy’-level met de gloednieuwe EP van Sim Fane

Groot nieuws, zo’n twee maanden geleden: New Wave, een van de belangrijkste hiphopalbums in de Nederlandse geschiedenis, krijgt dit jaar een vervolg. Als corona een beetje is gaan liggen, is het de bedoeling dat er opnieuw ergens een groep jonge artiesten bij elkaar wordt gezet om in korte tijd een generatie definiërend album te maken. Er is al aangekondigd dat onder anderen drill-prinsen Qlas & Blacka, de Rotterdamse Jack en Josylvio-protegé Ashafar onderdeel uit gaan maken van het project, en op het gebied van de producties zal er een belangrijke rol zijn weggelegd voor Sim Fane.

Dat is best een opmerkelijke keuze. Zijn producties zijn qua hitgevoeligheid niet te vergelijken met die van Shirak, hoofdleverancier van de vorige editie. De stijl van Sim – eigenlijk Sam Lawalata – is veel ingetogener. Tracks die geproduceerd zijn door hem zijn vaak iets donkerder en rustiger, en voelen altijd als een welkom rustmoment op een album. In februari won S10 een Edison in de categorie alternative met haar album Snowsniper, wat voor het belangrijkste deel is geproduceerd door Lawalata. Deze week stonden ze drie keer samen in Carré, voor een groep van honderd mensen.

Met een uitnodiging voor een van de meest gehypte muziekprojecten die dit land ooit heeft gezien, lijkt het de perfecte tijd om in de spotlights te stappen en een gooi te doen naar de hitlijsten. In plaats daarvan brengt hij vandaag (vrijdag) zijn eigen EP Where She Lived uit in een stijl die we tot nu toe niet kenden van hem: een soort melancholische instrumentale mix van trap en bubbling uit de toekomst, geïnspireerd door het favoriete level uit de vijftiende Final Fantasy-game. Ik belde hem even om te praten over zijn liefde voor Final Fantasy, het nieuwe normaal van optreden en zijn rol op het tweede New Wave-project. VICE: Wat heb je de afgelopen tijd gedaan?
Sim Fane: De eerste weken van de lockdown heb ik vooral gebaald. Alle shows met S10 werden gecanceld. Daar begin je dan wel over te piekeren. Maar nu ik terugkijk viel het allemaal best wel mee. Muziek maken voor mezelf ging erg lekker. Je kunt ook niet veel meer doen dan je verstand op nul zetten, en dat is eigenlijk best lekker. Heb je nog een bepaalde skill geleerd? Ik raakte best wel gestresst van mensen in m’n omgeving die ineens Russisch gingen leren.
In de eerste week had ik me voorgenomen om helemaal in nieuwe software te duiken en eindelijk fatsoenlijk keyboard te leren spelen, maar ik heb precies niets van dat gedaan. Ik heb eigenlijk gedaan wat ik normaal doe als ik vrije tijd heb: niets. Maar dan keer honderd.

Gelukkig beginnen jullie shows nu wel weer.
Ja, we hebben wat shows gedaan in Tivoli voor dertig man. Dat was best ongemakkelijk: het publiek zat erg ver weg, dus ik kon eigenlijk niemand goed zien. Carré was fijner, het is een hele grote zaal, maar mensen zaten op bankjes en er waren veel planten. Dat gaf een leuke, huiselijke sfeer. Nog steeds is niets is zoals eerst, maar het is tenminste iets.

Hoe belangrijk is het voor jou als producer om muziek uit te brengen waar geen andere stem op staat?
Als ik voor anderen werk, wil ik dat wat ik maak sterk genoeg is om uit te brengen voordat hij of zij er mee aan de slag gaat. Ik wil nooit volledig afhankelijk zijn van de vocalist. Het verschil is nu alleen dat ik echt na heb moeten denken over het verhaal dat ik wil vertellen, en hoe ik losse tracks omvorm tot een EP zodat het als een geheel klinkt.

Wat is dat verhaal precies?
Het is een beetje gebaseerd op Final Fantasy XV. In die game gaat een prins op reis om met een prinses te trouwen. Tijdens die reis gebeuren er verschrikkelijke dingen: zijn rijk wordt overgenomen, er heerst een algemene staat van rwina. Hij wordt doodverklaard door z’n tegenstanders, en op het moment dat hij bijna bij de prinses is, wordt ze vermoord. De titel van de EP, Where She Lived, komt dus van het level waarin hij aankomt bij de plek waar de prinses woonde. In het klein is dat een metafoor voor iedereens leven, toch? Iedereen heeft plekken die je melancholisch maken. Bijvoorbeeld als je langs de plek loopt waar je ex-vriend of vriendin woont. Dat heeft onbewust en onverwacht vaak veel betekenis voor iemand, en ik heb geprobeerd warme herinneringen te verwerken in de EP.

In februari pakte S10 een Edison voor een album dat jij grotendeels produceerde.
Ja, super sick. Dit had ik echt nooit verwacht. We waren wel trots op het album, en ik denk niet dat we er nog meer uit hadden kunnen halen, maar aan een Edison-nominatie hadden we niet eens gedacht. Het jaar ervoor waren we te gast bij de uitreiking, en toen zeiden we tegen elkaar dat het sick zou zijn als we ooit misschien een keer genomineerd zouden worden.

Heeft het je leven een beetje veranderd?
Nee man, eigenlijk niet. Iets meer aanvragen van artiesten die met me willen werken, maar verder niet echt.

Maar je bent wel uitgekozen om productioneel de fundering te leggen voor het vervolg op New Wave, wat zo’n beetje het meest gehypte project van het jaar gaat zijn.
Ja, ik voel me vereerd dat ik erbij mag zijn, en ik hoop dat ik een goede bijdrage kan leveren. Ik heb vooral zin om wat aparte dingen te maken. Ook omdat mensen nogal sceptisch zijn hierover, wat ik goed snap. De verwachtingen zijn hoog.

Deze generatie lijkt, in ieder geval op papier, verder te zijn dan de vorige. Qlas & Blacka zijn het jongste duo ooit met een nummer 1-album, en jij en S10 hebben shows in Carré.
Dat is waar, maar ik denk wel dat we nu in een tijd leven waarin er veel meer aanbod is en je heel snel op kunt komen, maar dus ook veel sneller weer kunt verdwijnen. Als S10 en ik nu besluiten een jaar niets uit te brengen, is een groot deel van het publiek ons gewoon weer vergeten.

Ik zou zelf als artiest een beetje tegenzin voelen om te gaan, omdat de verwachtingen zo hoog zijn.
Snap ik, maar het is ook gewoon fucking leuk toch?