Is het een goed idee om tijdens de lockdown een puppy te nemen?

Het zou nogal smakeloos zijn om een ‘winnaar’ van de pandemie uit te roepen, maar als ik zou móéten kiezen, dan zou ik zeggen dat honden het echt prima hebben gehad. Zij hadden natuurlijk geen flauw benul waarom hun baasjes ineens de hele tijd thuis waren en graag lange wandelingen met ze wilden maken, dus zullen ze 2020 waarschijnlijk bestempelen als een lekker jaartje. Ze waren waarschijnlijk ook te druk aan het kwispelen om op te merken dat de prijs van puppy’s enorm omhoog is gegaan: vorig jaar kostte een labradoodle-pup nog 800 euro, nu gemiddeld 1300 euro. Daarnaast zijn er wereldwijd nu veel meer oplichters actief, die doen alsof ze puppy’s verkopen, maar ze nooit leveren. Het lijkt wel alsof iedereen sinds de pandemie behoefte heeft aan genegenheid.

Als je nu sterk de drang voelt om regelrecht naar de dierenwinkel te rennen om ook een puppy te kopen, net zoals je in april met wc-papier deed, wacht dan nog heel even. Dat je nu zin hebt om een hond te nemen, wil immers nog niet zeggen dat het ook op langere termijn een goed idee is. We spraken kersverse hondenbezitters van over de hele wereld, en vroegen ze of ze er achteraf blij mee zijn dat ze een viervoeter hebben geadopteerd.

Toen Emilie haar hondje Bowi in mei uit het asiel haalde, zat Amsterdam nog midden in de intelligente lockdown. “Ik zat er eigenlijk al heel lang over te denken om een hond te nemen,” zegt ze. “Toen de lockdown net begon, heb ik een paar weken op de hond van mijn broer gepast. Ik dacht: als ik dit kan, waarom zou ik dan niet gewoon mijn eigen hond nemen?”

Ze haalde Bowi uit een asiel in Portugal. Het hondje was vier maanden oud toen ze in Amsterdam aankwam. “Ze is een mix van veel verschillende dingen, maar qua uiterlijk lijkt ze op een teckel,” zegt Emilie. Over het algemeen is ze heel positief over deze actie, maar het kost wel moeite om Bowi te trainen. “Daar is structuur, planning en discipline voor nodig,” zegt ze. “Maar we komen er wel.”

Emilie neemt Bowi ook mee naar haar kantoor. Daar is ook een andere, oudere hond, waar Bowi van kan leren. Dat heeft Emilie tot nu toe geholpen met de training van Bowi, maar omdat alle maatregelen in het land inmiddels weer zijn aangescherpt, moeten Bowi en Emilie misschien gedwongen thuis met elkaar overwinteren.

Voor Hanna en haar man Dave, die samen in een appartement wonen in het centrum van Melbourne, heeft dwergschnauzer Lulu voor wat leven in de brouwerij gezorgd. Dat mocht ook wel, aangezien het stel een van ’s werelds langste lockdowns moest doorstaan.

“We hadden gehoord dat mensen opgelicht werden,” zegt Hanna. “Sommige kopers betaalden een veel te hoog bedrag om op de wachtlijst te komen, en kregen dan later te horen dat er helemaal geen puppy was.” Hanna en Dave werden gelukkig niet opgelicht, maar het was nog wel een hele klus om Lulu uit Queensland – ongeveer 2000 kilometer ten noorden van Melbourne – over te laten komen.

“Vanwege het coronavirus zijn de luchtvaartmaatschappijen er helaas mee opgehouden om puppy’s te vervoeren die jonger dan twaalf weken zijn. Uiteindelijk hebben we kunnen regelen dat ze met de auto werd gebracht. Dat kostte ons 350 Australische dollar [210 euro].”

Vanwege de huidige maatregelen in Melbourne mogen mensen maximaal

twee uur per dag buiten komen, maar Lulu is nog niet buiten geweest. “Ze is pas elf weken oud en moet nog op de laatste inentingen wachten voordat ze naar buiten mag,” zegt Hanna. Ze vind het achteraf gezien een goede keuze om tijdens de lockdown een hondje te nemen. “Een puppy zorgt voor zoveel vreugde en plezier – dat zijn echt belangrijke voordelen. Ze wil altijd spelen en zit vol liefde.”

“Op dit moment voelt het alsof we echt een enorme fout hebben gemaakt,” zegt Emma. In juli haalde ze samen met haar vriend een puppy uit het asiel.

New York werd in april hevig getroffen door het coronavirus. Rond diezelfde tijd begon Emma zich te verdiepen in hondenrassen en asielen. “Ik heb mijn hele leven doorgebracht met honden,” zegt ze. “Toen we in quarantaine moesten, merkte ik dat zwijmelend naar alle hondjes op Instagram keek.” Dus haalden zij en haar vriend Archie in huis.

Archie is “een kruising tussen een labrador en een herder” – het stel weet niet honderd procent zeker wat Archies daadwerkelijke ras is. “We hadden gedacht dat we vaker ons huis uit zouden komen,” zegt Emma. Hun kleine tweekamerappartementje op de 45e verdieping – zonder balkon – was namelijk “nogal een verstikkende plek” geworden. Maar ze wisten niet dat Archie nogal slecht tegen luidruchtig lawaai kan, en omdat ze midden in New York wonen, is het dus geen pretje om Archie uit te laten. “Voordat we Archie hadden waren we vaker buiten dan nu.” Emma’s droomhond is een nachtmerrie gebleken.

Daar komt nog eens bij dat het “vrijwel onmogelijk” is om hun hond zindelijk te maken, omdat ze in een wolkenkrabber wonen. “Ik heb de eerste paar weken bijna elke dag gehuild,” zegt Emma. Het stel heeft het er al meerdere keren over gehad om Archie weer naar het asiel te brengen. “Als we terug in de tijd konden gaan, dan hadden we hier waarschijnlijk mee gewacht. Puppy’s zijn moeilijk, New York is moeilijk en COVID is moeilijk. Maar goed, Archie is ons kindje en we hebben het nu eenmaal gedaan.”

Je hond uitlaten was tijdens de eerste strenge lockdown in maart een van de weinige dingen waarvoor Spanjaarden hun huis mochten verlaten. Vanzelfsprekend werd iedereen helemaal gek. Sommige mensen probeerden hun hondje te verhuren aan mensen die bereid waren om hun portemonnee te trekken voor een beetje frisse lucht, terwijl anderen een nephondje in elkaar knutselden en die over straat sleepten.

Victoria had nog een andere reden om een hond te nemen. “Mijn vriend en ik zijn altijd aan het werk, dus we konden nooit een hondje nemen, omdat we geen tijd hadden om ‘m op te voeden. Maar tijdens de lockdown dachten we: dit is het perfecte moment.”

Het stel haalde Ozu, een labrador-herder van veertig dagen oud, in april in huis. “We hebben een klein huis, dus het was heel moeilijk om de hele tijd opgesloten te zitten,” zegt ze. Ze heeft echter nog niet kunnen profiteren van het uitlaten, omdat Ozu nog niet naar buiten mocht. Eerst moeten alle inentingen achter de rug zijn. “Maar het was wel heel fijn dat we tijdens de lockdown bij hem konden zijn,” zegt Victoria. “Zo konden we erop letten dat hij niets kapot zou maken.”

“We hebben tijdens de lockdown een jonge puppy genomen en dat heeft gelukkig heel goed uitgepakt,” zegt Tracey over Floyd, een kruising tussen een whippet en een Italiaanse windhond. “Mijn partner en ik wilden sowieso al een puppy – lockdown of niet. We moesten hem een week eerder ophalen dan gepland, omdat het eigenlijk geen noodzakelijke reis was en de fokker zich daar erg ongemakkelijk bij voelde.”

Tracey zegt dat ze veel sneller een band met Floyd heeft op kunnen bouwen dan wanneer ze de hele dag op kantoor had moeten zijn. “Ik weet niet hoe we het hadden moeten doen als we niet zoveel thuis waren geweest. Ik kan wel zeggen dat de pup het dan veel zwaarder had gehad.”

Hoewel het voor het stel goed is geweest om een hond te nemen, moesten ze wel iemand inhuren om Floyd uit te laten, omdat ze twee weken in quarantaine moesten nadat ze van vakantie waren teruggekomen. “Dat was voor ieders geestelijke gesteldheid toch echt het beste,” zegt ze.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram