Foto’s van het keiharde leven in een afgelegen dorp in Groenland

Afgelopen november kregen de milieuliefhebbers op Twitter een collectieve hartverzakking toen een grafiek die de hoeveelheid zee-ijs in het noordpoolgebied weergaf viral ging (of in ieder geval zo viral als een grafiek over de opwarming van de aarde kan gaan). De grafiek liet zien dat hoewel de hoeveelheid zee-ijs al een tijdje afneemt, het in het afgelopen jaar een snoekduik heeft genomen. De grafiek is sindsdien geüpdatet, en de cijfers zijn nu nog schrikbarender.

Maar cijfers en gekleurde lijntjes slagen er vaak niet in om een cruciaal onderdeel van het verhaal te vertellen: hogere temperaturen door klimaatverandering zijn een feit, en hebben verstrekkende gevolgen voor de mensheid. Toen het ijs rond de Noordpool deze winter maar niet kwam, verwoestte dat talloze mensenlevens.

Fotograaf Ken Bower was in maart in Oost-Groenland op bezoek bij een vriend, een Inuit-jager die Kunuk heet. Hierdoor kreeg Bower de kans om van dichtbij de schade vast te leggen die klimaatverandering al heeft aangericht in dit deel van Oost-Groenland, ongeveer 110 kilometer onder de poolcirkel.

VICE: Hoi, Ken. Kan je wat meer vertellen over je vriend in Groenland?
Ken Bower: Kunuk is een inheemse Inuit, 25 jaar oud en woont in het dorpje Kulusuk, waar ongeveer 250 tot 260 mensen wonen. Zijn vader en hij hebben ongeveer twintig honden, en hij moet jagen om al zijn honden te kunnen voeden. Het is te duur om de honden alleen maar hondenvoer te geven – twintig honden die 35 tot 40 kilo wegen eten behoorlijk wat. En ze jagen ook om hun familie te voeden. Ongeveer de helft van wat ze eten komt van het jagen, en de rest van hun dagelijkse boodschappen kunnen ze halen bij een kleine winkel.

De zeehondenjacht heeft geen beste reputatie. Kun je me wat vertellen over hun jachtpraktijken?
De Inuit-jacht in Groenland, die noodzakelijk is voor hun levensonderhoud, is heel wat anders dan de commerciële zeehondenjacht. De Inuit leven al duizenden jaren van de zeehondenjacht, en rekenen erop voor voedsel en kleren. Ze nemen alleen wat ze nodig hebben om te kunnen overleven, en niet meer. En de traditionele jacht gaat nu, in tijden van veel te dure geïmporteerde goederen en voedselonzekerheid, nog steeds door.

Wat gebeurt er tijdens de traditionele jacht?
Wat Kunuk me over jagen heeft verteld is dat elk onderdeel van de zeehond gebruikt wordt. Ze zijn in principe tegen jagen met een knuppel. Ze jagen niet op babyzeehonden, omdat ze dat een verspilling van bronnen vinden. Die zeehond zal opgroeien en groter worden en zich uiteindelijk voortplanten en meer zeehonden creëren, dus ze jagen alleen op de volwassen zeehonden. Ze gebruiken nu voornamelijk geweren, omdat dat een snellere dood is. Zodra ze de zeehond hebben, gebruiken ze alles. Ze gebruiken al het vlees en geven de lever en andere delen die ze niet kunnen eten aan de honden. Soms geven ze de heel grote zeehonden, die niet zo lekker smaken, helemaal aan de honden.

Waarom hebben ze eigenlijk zoveel honden?
Het dorp heeft geen voertuigen, dus de enige vorm van vervoer is de hondenslee. Dat is de belangrijkste manier om van A naar B te komen. Een paar mensen hebben sneeuwscooters, maar die zijn vrij duur. De meeste mensen kunnen dat niet betalen.

Hoe is Kunuks levensstijl veranderd door klimaatverandering?
Normaal gesproken zijn al deze gebieden volledig omringd door ijs, 90 tot 150 centimeter dik. Maar toen we met de hondenslee gingen, kwamen we na een relatief korte rit – 20 minuten tot een halfuur – al bij de rand van het ijs. Doordat het water niet was dichtgevroren, konden ze niet naar hun andere jachtplekken gaan, en bleef hun jacht beperkt tot één gebied. Daar gingen ze dan heen, en dan wachtten ze op zeehonden die hun kop boven het water staken. Als ze er eentje geschoten hadden, gingen ze hem met een kajak of kleine boot halen.

Wacht, namen ze die boot dan mee op de hondenslee?
Het was heel ongebruikelijk om zo'n grote boot te gebruiken en die door de honden te laten slepen. Sterker nog, toen Kunuk de honden aan de voorkant van de boot vastmaakte, zei hij dat hij niet wist hoe ze zouden reageren, omdat hij dit nog nooit had gedaan, maar de reden dat hij besloot die boot mee te nemen was dat hij gewoon niet naar andere gebieden kon. Door de boot, die een motor heeft, zou hij in staat zijn op andere jachtplekken te komen.

Op de foto's lijkt het alsof de boot zo door het ijs snijdt. Ging het moeizaam?
Het was een smalle zes meter lange boot met een 75 pk-motor. Hij ging er gewoon recht door het ijs mee, wat ongeveer een 1 cm tot 3,5 cm dik was – wat nog steeds veel te dun is om op te lopen.

Hoe gaat het dorp om met deze veranderingen?
Het heeft nu nog vooral een directe impact op z'n honden – en die van andere mensen in het dorp. Omdat het zo moeilijk was deze winter, en in de voorgaande winter, hebben veel mensen in het dorp hun honden weggedaan. En Kunuk vertelde me dat het tegen het einde van deze winter zo zwaar is geweest voor zijn honden dat hij er waarschijnlijk zeven of acht weg moet doen.

Wat gebeurt er nog meer als ze niet over het ijs kunnen met de slee?
Ze kunnen daardoor niet meer naar de vijf andere dorpen in het gebied. Kunuks oom woont in een van de andere dorpen. En ze kunnen hem tot de zomer niet zien, tot ze hem weer per boot kunnen bereiken. Ze zijn eigenlijk gedurende de hele winter gescheiden.

Zijn er, naast naar andere dorpen gaan en jagen, nog andere dingen waar een hondenslee voor gebruikt wordt?
Kunuks vader zou een week op expeditie gaan met toeristen, maar ze moesten het annuleren omdat hij ze niet met de hondenslee naar de bestemming kon brengen. Ze werden beperkt tot zo'n klein gebied, je kon het in één middag zien. Hondensleeën is zo'n traditie in dit dorp en andere dorpen in Groenland. Het is echt triest om dit te zien verdwijnen.

Wat gebeurt er nu met de honden?
Hij gaat zijn best doen ze weg te geven aan een dorpsgenoot, maar aangezien iedereen van z'n honden af wil omdat ze die niet meer kunnen onderhouden, zullen ze ofwel verhongeren of zal hij ze helaas zelf moeten doden.

Bekijk meer foto's en filmpjes van Ken Bower op Instagram.