Wouter Van de Voorde is een Belgische fotograaf die in Canberra (Australië) woont. Er is voor Wouter niet veel voor nodig om hem op creatief gebied te vermaken. Wanneer hij geen fotografie- en mediales geeft op een middelbare school, rijdt hij naar niemandsland en maakt hij foto's van vergeten plaatsen op het platteland van Australië. Hij maakt foto's van alledaagse dingen (auto's, lege wegen, stille dorpen), maar er zit altijd een soort duisterheid bij, die vaak grenst aan het surrealistische. Een soort Twin Peaks, als het in Twin Peaks nooit zou regenen. We praatten met hem over hoe eenzaam het eigenlijk is om urenlang alleen op pad te zijn, en over waarom hij zichzelf een "eeuwige toerist en een eeuwige alien" voelt, tijdens het vastleggen van dit soort afgelegen plekken in Australië.
Advertentie
VICE: Je foto's zien er op het eerste gezicht onschuldig uit. Wat probeer je precies vast te leggen?
Wouter Van de Voorde: Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in de duistere kant van dingen; dingen waardoor ik iets spookachtigs voel. Sommige plekken kun je gewoon niet beschrijven, maar je kunt ze wel vastleggen. Heel veel plekken in Australië hebben een soort zwarte ondertoon. Die plekken probeer ik zo te fotograferen dat mensen dat zien.Het gaat me vooral om de sfeer die er op bepaalde plekken heerst. Toen ik hier naartoe verhuisde was ik een tijdje werkloos. Ik las veel verhalen over Aboriginals, waarvan sommige vol zaten met geweld en allerlei duistere dingen. Ik wilde de plekken waar die verhalen zich hadden afgespeeld beter leren begrijpen. De verhalen gaan bijvoorbeeld over mensen die rond een kampvuur zitten en in slaap vallen, waarna er geesten komen om hun nieren op te eten en groene mieren in hun lichamen te stoppen. Of ze gaan over geesten die seks hebben met mensen, dat soort dingen.
Wouter Van de Voorde: Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in de duistere kant van dingen; dingen waardoor ik iets spookachtigs voel. Sommige plekken kun je gewoon niet beschrijven, maar je kunt ze wel vastleggen. Heel veel plekken in Australië hebben een soort zwarte ondertoon. Die plekken probeer ik zo te fotograferen dat mensen dat zien.Het gaat me vooral om de sfeer die er op bepaalde plekken heerst. Toen ik hier naartoe verhuisde was ik een tijdje werkloos. Ik las veel verhalen over Aboriginals, waarvan sommige vol zaten met geweld en allerlei duistere dingen. Ik wilde de plekken waar die verhalen zich hadden afgespeeld beter leren begrijpen. De verhalen gaan bijvoorbeeld over mensen die rond een kampvuur zitten en in slaap vallen, waarna er geesten komen om hun nieren op te eten en groene mieren in hun lichamen te stoppen. Of ze gaan over geesten die seks hebben met mensen, dat soort dingen.
Maak je je foto's niet gewoon ook om je omgeving een beetje beter te leren kennen?
Ik denk dat het verkennen van nieuwe dingen het belangrijkste voor me is, en er is hier natuurlijk extreem veel te verkennen. Hoewel je in Australië trouwens prima duizend kilometer kan reizen en dan bij een dorp terechtkomt dat exact hetzelfde is als het dorp waar je vandaan kwam. Alle buitenwijken van Canberra lijken exact op elkaar, dus je moet goed naar de kleine verschillen kijken. Het is een beetje als het leren kennen van verschillende soorten wijn.
Ik denk dat het verkennen van nieuwe dingen het belangrijkste voor me is, en er is hier natuurlijk extreem veel te verkennen. Hoewel je in Australië trouwens prima duizend kilometer kan reizen en dan bij een dorp terechtkomt dat exact hetzelfde is als het dorp waar je vandaan kwam. Alle buitenwijken van Canberra lijken exact op elkaar, dus je moet goed naar de kleine verschillen kijken. Het is een beetje als het leren kennen van verschillende soorten wijn.
Advertentie
Wat vind je zo leuk aan het fotograferen van het Australische platteland?
Ik vind het chill om ergens te zijn waar ik door niks word omringd. Er schuilt ook een bepaald soort angst in. België is zo klein dat je niet echt kunt verdwalen, maar Australië is zo groot dat mijn rottende lichaam waarschijnlijk pas jaren later gevonden zou worden als ik verdwaal. Het feit dat ik helemaal alleen ben heb ik altijd in mijn achterhoofd als ik in mijn auto zit en het donker wordt.
Ik vind het chill om ergens te zijn waar ik door niks word omringd. Er schuilt ook een bepaald soort angst in. België is zo klein dat je niet echt kunt verdwalen, maar Australië is zo groot dat mijn rottende lichaam waarschijnlijk pas jaren later gevonden zou worden als ik verdwaal. Het feit dat ik helemaal alleen ben heb ik altijd in mijn achterhoofd als ik in mijn auto zit en het donker wordt.
Kom je vreemde dingen tegen op die uitgestorven plekken?
De meeste dorpen binnen een paar honderd kilometer vanaf Canberra heb ik wel gezien. Er is een dorp dat Nyngang heet en langs de weg daar, die doorloopt tot aan de horizon, ligt er glas langs de weg – maar echt kilometers lang. Waarschijnlijk interesseert het niemand iets en pleurt iedereen al een jaar of zestig z'n flessen uit het raam. Dat vind ik echt heel gek om te zien.Ik ben hier nu zeven jaar maar ik geloof dat ik altijd een alien, en altijd een toerist zal blijven. Als je alles als vanzelfsprekend begint te zien, dan kun je net zo goed doodgaan. Ik word nog steeds vreselijk opgewonden als ik een papegaai zie. Of een kaketoe.
De meeste dorpen binnen een paar honderd kilometer vanaf Canberra heb ik wel gezien. Er is een dorp dat Nyngang heet en langs de weg daar, die doorloopt tot aan de horizon, ligt er glas langs de weg – maar echt kilometers lang. Waarschijnlijk interesseert het niemand iets en pleurt iedereen al een jaar of zestig z'n flessen uit het raam. Dat vind ik echt heel gek om te zien.Ik ben hier nu zeven jaar maar ik geloof dat ik altijd een alien, en altijd een toerist zal blijven. Als je alles als vanzelfsprekend begint te zien, dan kun je net zo goed doodgaan. Ik word nog steeds vreselijk opgewonden als ik een papegaai zie. Of een kaketoe.
