Voetbaltalent Ashleigh Weerden brengt het straatvoetbal mee naar het veld

Het WK is begonnen! Lees, kijk en beluister hier de komende weken alles wat we maken over de Leeuwinnen en andere vrouwen die voetballen.

Haar techniek heeft ze ontwikkeld op straat. Ze is goede vrienden met Rocky, het enige vrouwelijke lid van Street Legends – een straatvoetbalteam dat onder leiding van Edgar Davids de hele wereld over is gegaan om toernooien te spelen. Ik sprak Ashleigh bij haar thuis in Almere over hoe ze als jong meisje al jongens uit de basis speelde, en of ze niet stiekem hoopt dat er lastminute een Leeuwin geblesseerd raakt, waardoor ze alsnog mee naar het WK mag.

VICE: Ha Ashleigh, een paar weken geleden sleepte je met FC Twente de landstitel binnen. Gefeliciteerd!
Ashleigh Weerden: Dankjewel! Het was wel even spannend, want we maakten de winnende goal tegen PSV pas in blessuretijd. We zouden kampioen worden als Ajax en ADO diezelfde avond ook gelijk zouden spelen, en dat gebeurde. De overwinning voelde misschien wel extra groot omdat er in het begin weinig vertrouwen was in ons team.

O, waarom niet?
We zijn allemaal nog jong, en twee meiden die belangrijk voor ons waren – Kika van Es en Ellen Jansen – zijn begin dit seizoen overgestapt naar Ajax. Iedereen dacht dat we geen schijn van kans zouden maken, omdat we geen ervaren vrouwen meer in ons team hadden. Dus het voelt heel goed dat we het tegendeel hebben bewezen.

Wanneer dacht je eigenlijk: ik wil voetballen?
Ik was zeven toen ik begon met veldvoetbal, in Almere bij SC Buitenboys. Daar heb ik drie seizoenen bij de meisjes gespeeld, en omdat ik snel beter wilde worden ben ik daarna naar de jongens gegaan. Daar leerde ik bijvoorbeeld positie te kiezen, behendiger te worden en mijn balcontrole te verbeteren. Maar ik heb ook altijd op straat gevoetbald. Ik stond vaak van tien uur ‘s ochtends tot tien uur ‘s avonds buiten te voetballen met m’n vrienden. Dat vind ik nog steeds heel leuk.

Zit dat nu ook een beetje in jouw voetbalstijl, dat straatvoetbal? Ik zag een compilatiefilmpje van jou waarin je voortdurend panna’s geeft aan je tegenstander.
Ja, ik vind het leuk om mijn tegenstander soms te kakken te zetten en het publiek te vermaken. Gewoon, voor de fun. Ik breng het straatvoetbal mee naar het veld. Ik hoor ook wel van teamgenoten dat ik heel technisch ben. Maar er is wel een groot verschil tussen straat- en veldvoetbal, hoor.

Wat dan?
Bij straatvoetbal hoef je niet na te denken over tactiek of looplijnen, bijvoorbeeld. Je bent heel snel aan het tikken, rennen en trucs aan het doen, en je voelt je vrij in je hoofd. Straatvoetbal draait vooral om plezier, en het boeit niemand hoe oud je bent, of je een jongen of meisje bent en of je wint of verliest.

Dat klinkt goed, maar je koos toch voor veldvoetbal.
Toen ik jong was had ik niet echt het idee dat je met straatvoetbal iets kon bereiken. Ik kende Rocky bijvoorbeeld ook nog niet, de eerste professionele vrouwelijke straatvoetballer uit Nederland. Met voetbal op het veld dan denk je aan het Nederlands elftal, Barcelona, Olympique Lyon. Daar wilde ik bij. Straatvoetbal blijft toch op straat.

Je staat nu al op de reservelijst van de Oranje Leeuwinnen en gaat bij FC Twente als een speer, dus het verloopt allemaal voorspoedig. Heb je ook al tegenslagen gehad, of een moment waarop het even wat minder ging?
Ik denk het wereldkampioenschap in Frankrijk vorig jaar, met Oranje onder 20. De voorbereidingen gingen heel goed, dus ik dacht: dit gaat een leuk WK worden. Maar ik speelde uiteindelijk erg onder mijn eigen niveau, vond ik. Ik werd slordig, en alles dat fout kon gaan ging fout. Bij Oranje onder 19 was ik de speler die de kar moest trekken, dus dat wilde ik hier weer doen. Maar ik denk dat ik het niveau had onderschat. Daar baalde ik heel erg van. Dan krijg je de kans om jezelf te laten zien, en dan lukt dat niet.

Ik wil het even met je hebben over het EK in 2017. Dat was natuurlijk een fantastisch moment, maar de Leeuwinnen kregen ook kritiek vanuit de voetbalwereld. Oud-keeper Ronald Waterreus schreef in zijn column voor Voetbal International bijvoorbeeld dat je vrouwenvoetbal absoluut nog geen topsport kon noemen. Jij deelde dat op Facebook, en schreef erbij: "Uh, wie is Waterreus?" Daar moest ik erg om lachen, maar ik vroeg me ook af: heb jij in je voetbalcarrière te maken gehad met mensen die jou niet serieus namen?
Vroeger, toen ik bij de jongens speelde, werd ik nooit echt geaccepteerd of erbij betrokken. Gewoon omdat ik een meisje was. Als ik mocht spelen en zij op de bank zaten, waren zij het daar niet mee eens. Ik heb het daar wel heel moeilijk mee gehad. Soms zat ik huilend bij m’n moeder in de auto, op weg naar een wedstrijd. Ze zijn zelfs weleens achter mijn rug om naar de trainer toegestapt, om te zeggen dat ze mij niet meer in het team wilden hebben.

Oei.
Gelukkig vond mijn trainer mij een goede voetballer en trok hij zich er niets van aan. Hij belde de volgende dag mijn moeder op om te vertellen wat er was gebeurd. M’n moeder zei tegen me dat ze het zou begrijpen als ik zou willen stoppen. Maar ik ben gewoon doorgegaan met trainen. Ik had bedacht: als ik echt iets wil, dan moet ik me niets van anderen aantrekken en er gewoon voor gaan.

Sinds dat EK zit het vrouwenvoetbal enorm in de lift, maar er lijkt toch nog niet zoveel groei te zijn in de Eredivisie. Stadions zijn leeg, wedstrijden worden niet uitgezonden op televisie en volgend seizoen spelen er – door het vertrek van Achilles ‘29 – acht teams in. Hoe ervaar jij dat?
Het niveau van de Eredivisie is inderdaad nog niet zo heel hoog, vergeleken met Engeland of Duitsland. Dat komt denk ik doordat er niet genoeg in wordt geïnvesteerd. Veel vrouwenteams zijn nu nog een stichting, en in een stichting zit lang niet genoeg geld om het niveau op te kunnen krikken. Ik vind dat elke club een vrouwentak zou moeten starten, zodat je in de Eredivisie voor vrouwen kan investeren.

Erger jij je weleens aan zulke dingen? Dat er zo weinig geld in de vrouwentak wordt geïnvesteerd?
Soms wel ja. We trainden dit jaar bijvoorbeeld op het sportpark van een amateurclub, in plaats van bij FC Twente zelf. We hadden dus niet de faciliteiten die de mannen wel hebben, zoals een goede fysioruimte, of een goede gym om te trainen. Maar nog belangrijker: als je niet op het veld van de club zelf speelt, dan voel je je ook minder betrokken bij de club. Ik begrijp dat het voor de clubs echt niet altijd makkelijk is. FC Twente doet z’n best voor ons, maar voor de ontwikkeling van het voetbal zou je willen dat het anders was, en dat we niet bij een amateurclub hoeven te trainen.

Jullie zijn al best vaak kampioen geworden, dus het lijkt me dat jullie je genoeg hebben bewezen. Waarom worden jullie dan zo behandeld?
Dat heeft ook te maken met hoe goed de mannen van FC Twente spelen. Ze waren een jaar geleden gedegradeerd uit de Eredivisie, en de club had het al financieel lastig. Helaas werd er toen als eerste gekort op de vrouwen. Als de mannen het niet goed doen, zijn de vrouwen de pisang. Daarom is het vrouwenvoetbal een stichting geworden. Het afgelopen jaar zijn de mannen gelukkig kampioen geworden in de Keuken Kampioen Divisie, en mogen ze weer terug naar het hoogste niveau. Volgend jaar mogen we bij Stadion Het Diekman trainen, dus komen we dichterbij de club.

Zie jij jezelf als de nieuwe belofte van de Oranje Leeuwinnen?
Ik schat mijn kansen wel hoog in, ja. Ik heb als een van de weinigen van mijn leeftijdscategorie al een keer mogen proeven van Oranje tijdens de Algarve Cup, en nu sta ik op de reservelijst voor het wereldkampioenschap. Maar ik ga niet naast mijn schoenen lopen hoor, daar zorgt mijn moeder wel voor!

Hoe denk je dat Nederland het gaat doen op het WK?
Frankrijk en de Verenigde Staten zijn onze grootste concurrenten. Zij gaan het ver schoppen. In onze poule gaan we het lastig krijgen met Canada. Ik heb ze zien spelen tijdens de Algarve Cup, en ze waren goed, maar wij zijn beter. We zullen voor veel landen als bedreiging voelen, doordat we Europees kampioen zijn. We hebben ons goed voorbereid. Ik denk dat we de wereld gaan verbazen en laten genieten van het Nederlands voetbal.

Hoop je eigenlijk niet stiekem dat iemand geblesseerd raakt, en je alsnog opgeroepen wordt?
Je gunt niemand een blessure, dus het is een beetje dubbel, maar het zou natuurlijk wel heel mooi zijn als ik een belletje krijg van de bondscoach, met de boodschap dat ik mee mag.

Hoe zie je je toekomst verder voor je, los van het WK?
Ik zit nog wel even goed bij FC Twente, maar in de toekomst wil ik wel graag naar het buitenland. Het liefst naar Olympique Lyon – die hebben de laatste vier jaar de Champions League gewonnen. Het niveau ligt in het buitenland veel hoger. Maar ik vind het wel spannend, en denk dat ik mijn familie wel zou missen. Aan de andere kant: als ik in het buitenland zit, dan hoeft het in de familie niet meer allemaal om mij te draaien. Ik hoef dan niet overal naartoe worden gebracht of gehaald – dan kunnen ze ook eens gewoon hun eigen ding doen.

Bedankt, Ashleigh!