Als je backpackavontuur eindigt in een gewelddadige relatie

Charlotte was 19 jaar oud toen ze aan boord van het vliegtuig stapte dat haar eindelijk naar huis zou brengen. Ze probeerde de blikken van de andere passagiers te negeren. Ze had slechts drie dingen overgehouden aan haar vakantieliefde in Vietnam: haar paspoort, een paar gebroken ribben en een ongewenste zwangerschap.

Charlotte is nu 33 jaar oud en een van de vrouwen met wie ik voor dit stuk heb gesproken. De vrouwen ontsnapten allemaal tijdens hun reizen aan een relatie waarin ze werden misbruikt. Sommigen van hen sprongen met koffer en al uit een raam, anderen lieten alles achter. Allemaal gingen ze net op eigen benen staan, en allemaal hoopten ze nieuwe vrienden van over de hele wereld te ontmoeten. Maar als je honderden kilometers van je vrienden en familie verwijderd bent, is het heel moeilijk om iemand te vinden die je kunt benaderen als je hulp nodig hebt.

Ik maakte het voor het eerst mee toen mijn vriendin Katie* me opbelde vanuit Cambodja. Ze vertelde me dat haar ex-vriendje – alweer – in haar kamer had ingebroken en met geweld had gedreigd.

Ik zat aan de andere kant van de wereld, in Londen, en had geen idee wat ik moest doen. Ik dacht eraan hoe moeilijk het moest zijn om hulp te zoeken, als je helemaal alleen en bang bent en alleen de waardeloze wifi-verbinding van het hostel tot je beschikking hebt om contact op te nemen met het thuisfront.

Charlotte was haast verlamd van angst toen haar vriendje Mike* ineens gewelddadig werd, nadat ze elkaar in Vietnam hadden ontmoet. Zoals elke ervaren backpacker je zal vertellen, kunnen relaties tijdens het reizen heel snel extreem hartstochtelijk worden. “Je ziet elkaar niet gewoon in de kroeg nadat je allebei een hele dag aan het werk bent geweest,” zegt Charlotte. “Je bent in een prachtig land, alles is heel intens en je bent alleen met z'n tweeën. Het klinkt heel naïef, maar ik dacht echt dat ik van hem hield.”

De problemen begonnen toen de volgende stop op hun romantische vakantie de thuisstad van haar vriendje was. Dat was voor veel vrouwen met wie ik sprak hetzelfde. Toen Charlotte samen met Mike in Melbourne was, leerde ze een andere kant van hem kennen. Hij ging ineens “uit z'n plaat” als zij uit was geweest en nieuwe vrienden had geprobeerd te maken.

Toen Charlotte erachter kwam dat ze onverwachts zwanger was, reageerde Mike door haar van de trap te duwen en haar zijn appartement uit te zetten. “Ik had ineens geen kleren, geld of traveller's cheques meer,” zegt ze. “Ik was doodsbang en had het gevoel dat ik letterlijk nergens heen kon.”

Uiteindelijk werd ze gered door een moedige vriend – zoals dat vaak gaat in dit soort gevallen. Charlottes enige vriendin in Australië slaagde erin om haar paspoort van Mike af te pakken en betaalde een deel van haar vlucht naar huis.

Achteraf gezien beseft Charlotte dat er waarschijnlijk wel hulpdiensten voor buitenlanders in deze situatie waren geweest. “Maar als je net van de trap bent geduwd door de vriendje en je zwanger en doodsbang bent, is het nog moeilijker om informatie te vinden die al moeilijk te vinden is.”

Net als veel andere vrouwen die in het buitenland met geweld te maken krijgen, belde Charlotte nooit naar huis. Ze schaamde zich en wilde niet dat iemand zich zorgen zou maken. “Ik was bang dat als ik mijn moeder zou spreken, alles er ineens uit zou komen,” zegt ze. Na haar helse vlucht terug naar Engeland bleef ze twee weken bij een vriendin logeren. “Daarna waren de blauwe plekken niet meer te zien,” zegt Charlotte. “En pas nadat ik de abortus had gehad, ging ik terug naar het huis van mijn ouders.”

Charlottes reis vond plaats in de jaren nul. Zij had bij wijze van adresboek alleen wat telefoonnummers op stukjes papier gekrabbeld. Tegenwoordig maakt social media het voor reizigers makkelijker om buiten hun toeristenbubbel te komen, maar nog steeds voelen veel vrouwen zich geïsoleerd.

Dat was ook het geval voor reisblogger Lucy. Haar tijd in Duitsland leek in de verste verte niets op de romantische foto's die haar volgers op Instagram zagen.

“Af en toe stuurden mensen me berichtjes,” zegt Lucy. “Dan zeiden ze iets als: 'Mijn God, ik wou dat ik zo'n relatie had als die van jou.' Ik voelde me dan altijd kotsmisselijk, omdat we net weer een heftige ruzie hadden gehad of hij me weer eens had geslagen.”

Nadat ze een paar keer tevergeefs had geprobeerd om te vluchten, kreeg Lucy uiteindelijk hulp van haar werk en keerde ze terug naar het Verenigd Koninkrijk. Sindsdien schrijft ze over hoe het is om met geweld te maken te krijgen in het buitenland. Ze wordt overladen met berichten van andere mensen die zoiets hebben meegemaakt. “Het is zo belangrijk om hierover te praten,” zegt Lucy.

Voor mijn vriendin Katie was hulp vragen het probleem niet. Iedereen wist dat haar ex Rick* obsessief en gewelddadig was geworden. In Phnom Penh dook hij overal op waar zij was. Maar de vrienden die ze had gemaakt – een groepje feestende mensenrechtenstudenten – negeerden het volledig.

“Als je het plezier verpeste, was jij het probleem,” zegt Katie. “Elke maand vertrok er weer iemand anders, dus niemand kende je goed genoeg om je te helpen.”

Voor mensen als Rick was dat geweldig, omdat hij haar vrienden nooit zo lang zag dat zij door zijn masker heen konden prikken.

Wat Katie echt beangstigde, was hoeveel buitenlandse mannen het gevoel hadden alsof ze niets te verbergen hadden als ze lokale vrouwen geweld aandeden. Journalist Joanna Chiu schreef in een artikel dat die houding deels voortkomt uit “een gebrek aan aansprakelijkheid voor gedrag waarvoor deze mannen in hun thuislanden zouden kunnen (of moeten) worden gearresteerd.”

De ongelijke machtsdynamiek “is voor oudere gasten echt een ding,” zegt Katie. “Ze denken dat feminisme ineens niet meer geldt.”

Aangezien Katie omringd werd door enge mannen en onbehulpzame vrienden, wendde ze zich uiteindelijk tot een privégroep op Facebook voor lokale of nieuwe vrouwen in Phnom Penh.

“Veel gesprekken gaan over basale dingen, zoals waar je tampons kunt halen,” zegt Katie. “Maar af en toe heeft iemand het over iets heel engs wat ze op dat moment meemaakt. Het is een goede manier om steun te krijgen. Maar omdat het zo'n kleine gemeenschap is, loop je het risico dat iemand iets zegt tegen de persoon waar je het over hebt.”

Katie ging uiteindelijk in het Verenigd Koninkrijk wonen, maar ze vreest dat Rick haar zal opwachten als ze weer naar Cambodja gaat. Ik sprak met advocaat Baljit Bains van Wilson Solicitors om praktisch advies te krijgen voor vrouwen die in dezelfde situatie hebben gezeten als Katie.

Bains herinnert reizigers eraan dat het van land tot land verschilt wat als huiselijk geweld wordt gezien. “Verder is het belangrijk dat je de gegevens van je ambassade weet,” zegt ze. “Dat is heel handig, want zij kunnen je vertellen wat er voor professionele diensten beschikbaar zijn of hoe je ondersteuning kunt krijgen. Ook kun je er noodpaspoorten krijgen en kun je er contact opnemen met je familie thuis.”

Als je contact opneemt met de lokale politie in het buitenland, moet je weten dat “alles vrij snel kan escaleren,” zegt Bains. “Als je misbruik rapporteert, kan je erg snel in een rechtszaak verwikkeld raken.” Ze raadt aan om een lijst van buitenlandse advocaten te raadplegen en te checken of je reisverzekering de juridische kosten dekt.

Hoewel je je absoluut niet volledig kunt voorbereiden op een backpackavontuur dat in een nachtmerrie verandert, is er voor Charlotte een ding duidelijk. “Je moet er gewoon voor elkaar zijn”, zegt ze. “Dat is het belangrijkste. Ik vertel altijd aan mensen wat mij is overkomen, omdat ik denk dat vrouwen meer lijden als ze zich door de schaamte stil houden.”

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE UK.