We volgden Kiki Musampa bij zijn degradatiekraker in de derde klasse

Er staan nog vijf minuten op de klok, op het achterste veld van het Bijlmer Sportpark in Amsterdam. Een boomlange speler van SV Robinhood laat horen dat hij het niet eens is met de beslissing van de scheidsrechter, wat hem op een gele kaart komt te staan. En gelijk daarna ook een rode, aangezien hij maar door blijft zeuren. De speler is woest en probeert de kaart uit de handen van de scheids te slaan, waarna zijn medespelers hem wegtrekken en hij scheldend het veld verlaat. Kiki Musampa staat ook in het veld, en bekijkt het tafereel rustig van een afstandje. Hij heeft wel voor hetere vuren gestaan in zijn tijd bij Ajax, Manchester City en Atlético Madrid.

Ik ben hier vandaag in de Bijlmer om een wedstrijd van CTO’70 te volgen, een club uit Duivendrecht waarvan het eerste elftal uitkomt in de derde klasse. Het is niet zomaar een duel, maar een heuse degradatiekraker tegen hekkensluiter Robinhood. Na twaalf wedstrijden staat de tegenstander van vandaag op precies één punt, en CTO nog relatief veilig op zes. Maar je weet wat ze zeggen: Robinhood-uit, altijd lastig.

Het elftal van CTO bestaat vooral uit jonge spelers en vier ouderen, waaronder Musampa. De middenvelder, die we vorig jaar nog spraken over zijn grote passie voor paardrijden, stond onder contract bij grote Europese clubs, werd meerdere keren kampioen van Nederland en was basisspeler bij Ajax in de verloren Champions League-finale van 1996. Tegenwoordig is hij op zaterdagmiddag te bewonderen op de Amsterdamse bijvelden, waar de toeschouwers meestal op twee handen te tellen zijn.

Eerder die ochtend rolt Musampa met zijn sporttas de kantine van Robinhood binnen, waar een verse lucht van Surinaams eten hangt. Hij begroet me vriendelijk en deelt links en rechts een boks uit aan zijn teamgenoten. Vrijwel direct loopt hij richting de kleedkamer. Nadat Musampa zich vorig seizoen aansloot bij CTO, leidde hij ze direct als topscoorder richting het kampioenschap in de vierde klasse. Dit seizoen blijkt de derde klasse toch een treetje te hoog voor het team. “Ik kan niet alles alleen hè?”, lacht Musampa.

In de net iets te krappe kleedkamer druppelen zijn ploeggenoten een voor een binnen. “Faka broer?”, begroeten de jongere gasten elkaar. Ze zetten rapmuziek op. “Die gasten kennen de teksten allemaal, maar voor mij is het compleet nieuw,” zegt Kiki terwijl hij op het houten kleedkamerbankje zit. “Ik ben zelf meer van de gospel en jazz. Maar goed, ik laat ze gewoon genieten van hun muziek.”

Terwijl het een moeizaam seizoen is voor het eerste zaterdagteam van CTO, gaat het voor Musampa persoonlijk wel prima. Hij heeft over alle competities in zestien wedstrijden al achttien doelpunten achter zijn naam. “Daar kun je mee thuiskomen,” zegt hij. Musampa vindt het vooral lekker dat hij nog wekelijks op de proef wordt gesteld door fitte en snelle gasten. Voetballen bij de veteranen komt later wel. “Ik ben nog niet rijp voor Walking Football.”

Dan onderbreekt Musampa even ons gesprek en loopt hij richting de gang. “Ik moet even de opstelling goedkeuren.” Even later komt Latif Wooter, het neefje van ex-Ajacied Nordin Wooter, met een zwarte map voor de groep staan. Hij is de trainer van CTO en leest de opstelling voor. Bij iedereen heeft hij even een korte of een wat langere aanwijzing. “Op doel Edward,” begint hij. “Virgil, je bent op vakantie geweest, dus je hoofd is leeg. Ga niet als een wildebras voetballen en laat je ADHD in Suriname.” Zo gaat hij iedere speler af, maar voor Musampa is de boodschap kort en bondig: “Kiki, tien.”

Na de toespraak hijsen de spelers zich in hun zwart-roze shirts. De geur van tijgerbalsem is sterk aanwezig in de kleedkamer van CTO. Musampa ziet er nog afgetraind uit en pakt zich stevig in met een slidingbroekje en een coltrui. “Ik laat niks aan het toeval over.”

Buiten praat ik nog even met trainer Latif. Hij is een jonge gast en weet nog goed dat hij twee jaar geleden Musampa benaderde na een wedstrijd van Lucky Ajax. Daar heeft hij nog geen moment spijt van. “Tegen wie we ook spelen, hij is op zijn 41ste nog altijd de beste man op het veld. In het begin was hij echt dé Kiki van de Champions League en Manchester City. Maar inmiddels is hij gewoon one of the guys.”

Rechtsback Dwight, die tot nu toe het hoogste woord heeft gehad in de kleedkamer, weet nog goed dat Musampa ineens naast hem zat. “Ik voelde me opeens heel klein. Ik wist niet echt hoe ik me moest gedragen, man.” Maar inmiddels is Dwight wel gewend aan de aanwezigheid van Musampa, en maken ze regelmatig domme grappen met elkaar.

De laatste voorbereidingen voor de warming-up worden getroffen en Musampa staat in de rij voor het toilet. “Zo, die pist hard,” merkt de speler op die voor hem staat. Het geluid uit de wc klinkt inderdaad een beetje als een hogedrukspuit. “Het lijkt wel een olifant, man,” voegt Musampa eraan toe.

De spelers lopen gezamenlijk richting het achterste kunstgrasveld op het Bijlmer Sportpark. Terwijl iedereen druk is met zijn warming-up, raak ik aan de praat met keeper Edward. Hij speelt normaal in het derde elftal, maar valt vandaag een dagje in. Hij vertelt dat Kiki ook regelmatig op donderdag met het derde meetraint. “Hij mag dan wel bekend zijn en zo, maar hij is verder hetzelfde als wij. Hij rijdt in een dure bak, maar heeft verder ook gewoon een paar handen en voeten. Ik zie hem ook niet zo snel naast zijn schoenen lopen. In de kleedkamer, op het veld en in de kantine: overal is Kiki gewoon Kiki.”

Doelman Edward gaat verder met zijn individuele warming-up en de rest van de spelers staan te rekken en te strekken. Kiki pakt zijn warming-up nog erg serieus aan. Hij rolt over de grond en het lijkt soms meer op yoga. Tien minuten later dan de geplande starttijd fluit de scheidsrechter voor het begin van de degradatiekraker. Het loopt allesbehalve soepel bij CTO in de eerste helft. Robinhood komt zelfs op voorsprong. Uit een corner van Musampa maken de bezoekers kort voor rust nog wel de gelijkmaker, maar er gaat vooral heel veel niet volgens plan.

Terwijl de thee rondgaat in de kleedkamer, neemt Kiki op verzoek van de trainer het woord. “Wat mij opvalt, is dat we erg onrustig en gehaast aan de bal zijn. Maar zo geweldig zijn zij helemaal niet. Er lopen er een paar bij die volgens mij voor het eerst op een voetbalveld staan. In de tweede helft gewoon het tempo omhoog, anders gaat het straks nog echt op een wedstrijd lijken. Kom op jongens, ze hebben nog geen wedstrijd gewonnen.” Iedereen is stil en knikt instemmend. “En gewoon snel scoren,” voegt de materiaalman er nog aan toe.

In de tweede helft blijft het nog een tijdje gelijk staan, maar dan krijgt CTO een vrije trap op een goede positie voor een linkspoot. Vanaf de bank roept een speler dat ik moet opletten: “85 procent kans dat deze erin gaat.” Musampa legt de bal neer en meet zijn stappen nauwkeurig uit. En inderdaad, niet veel later springt iedereen juichend om zijn nek. Musampa mikte de bal perfect in de bovenhoek.

Alles wijst erop dat Musampa de wedstrijd als matchwinner gaat afsluiten, zeker als de eerder genoemde speler van Robinhood er nog uit wordt gestuurd. Maar in de allerlaatste minuut komen de tien man van de thuisploeg toch nog op gelijke hoogte. Na het laatste fluitsignaal verlaat Musampa hoofdschuddend het veld, en voor de kleedkamer blaast hij vermoeid zijn adem uit. “Ook als ik hier speel, wil ik gewoon winnen. Het is toch lekker als je er een voldaan gevoel aan overhoudt. Maar goed, straks laat ik het wel weer gaan.”

Al snel daalt het besef in dat hij net van een veld met amateurvoetballers is afgestapt. Ondanks dat de winnende goal hem “toch even is afgesnoept”, heeft hij in ieder geval lekker een balletje getrapt. Het was bovendien alweer zijn zevende rake vrije trap van het seizoen. “Dat zijn toch altijd even mijn momentjes. Een vrijetrappie, daar geniet ik dan van.”

Musampa moet lachen als ik begin over de speler die de kaart uit de handen van de scheids wilde slaan. “Daar krijg je ook mee te maken bij de amateurs hè”, zegt hij. Op het veld waren er ook veel spelers constant tegen de scheidsrechter of tegen elkaar aan het praten. “De meesten kunnen niet eens voetballen, dus die moeten helemaal niet praten, denk ik dan. Maar zo gaat dat nou eenmaal in de derde klasse.”

Een derde helft komt maar weinig voor bij dit team van CTO, vertelt Musampa. Hij drinkt zelf niet en in een echt bierteam zou hij zich ook niet thuisvoelen. Hij gaat vanavond liever op de bank naar Arsenal-Chelsea en ander topvoetbal kijken. Hij vraagt ook regelmatig aan zijn teamgenoten of ze niet gewoon de voetballers op tv na kunnen doen. Maar dat schijnt niet zo eenvoudig te zijn als het klinkt. “De meesten gaan moeilijk doen en lopen met die bal,” vertelt hij. “Wat eigenlijk simpel is, maken ze zelf moeilijk.”

Dan staat Musampa op, want het is tijd om te douchen. “En dan lekker naar het echte voetbal kijken.”

Dit is een verhaal uit De Kantinedienst, een serie van VICE Sports over amateurvoetbal in Nederland. Zie hier alle verhalen uit deze serie.