Alle beelden via Delano van Crooij en VVV
De Eredivisie zit vol met voetballers die een ongewoon pad hebben bewandeld om tot het hoogste niveau van Nederland te komen, maar het pad van Delano van Crooij spant waarschijnlijk de kroon. Op 21-jarige leeftijd besloot hij het betaald voetbal vaarwel te zeggen en lekker met zijn vrienden in de kelder van het Limburgse amateurvoetbal te gaan spelen. En dat hebben ze in de zondag 5e klasse F – dé competitie met de crème de la crème van de regio Venray, Venlo en omstreken – in 2013 ook wel geweten.En toch keerde Delano nog geen drie jaar later terug in het betaalde voetbal en wist hij vervolgens al vrij snel als basisspeler bij VVV-Venlo het kampioenschap in de toenmalige Jupiler League te pakken. Ik probeerde met man en macht te onderzoeken of er in de recente geschiedenis meer spelers zijn geweest die kunnen zeggen dat ze in een tijdsbestek van vijf jaar een titel in de 5e klasse hebben gepakt en ook promotie naar de Eredivisie hebben behaald. Het antwoord: niemand, behalve Delano van Crooij. We besloten de 29-jarige keeper op te zoeken in het stadion met de meest iconische trap van Nederland – De Koel – om met de geboren Venlonaar te praten over hoe hij in de Eredivisie terecht kwam.VICE Sports: Hey Delano, voordat we het gaan hebben over jouw bijzondere weg moeten we het toch eerst even benoemen natuurlijk: die 0-13. Stoort het jou dat een Google Search op jouw naam vooral artikelen laat zien over de wedstrijd waarin jij er dertien tegen kreeg?
Delano van Crooij: Tsja, het hoort er nu eenmaal bij. Ik kan er nu nog steeds wel over in de put gaan blijven zitten, maar wat verander ik daar mee? Het is gebeurd en als ik naar mezelf kijk die wedstrijd, valt mij denk ik ook niet veel te verwijten. Maar natuurlijk, het blijft aan je kleven, alleen het is voor mij echt totaal geen issue als mensen erover beginnen. Gelukkig voor jullie gaat het inmiddels ook sinds die wedstrijd een stuk beter met VVV, de club waar jij nu alweer bijna zes jaar zit en waar je ook zo’n beetje heel de jeugd hebt doorlopen. Toch is het dan opvallend om te zien dat je in 2011 eerst naar PEC Zwolle ging om vervolgens een stap terug te doen. Hoe kwam dat zo?
Ik ging toen naar Zwolle omdat ik hier in Venlo als derde keeper zat. Na een proeftraining wilden ze mij graag hebben en ging ik daar een jaar aan de slag. We werden met Zwolle kampioen in de Jupiler League en hadden echt een leuke groep, maar eigenlijk had ik het daarna wel gehad met het profvoetbal. Ik vond het maar een rare wereld waarin alles zo sneaky ging. Ik had daar gewoon echt geen zin meer in.Dat is toch bijzonder. Je bent 21 en hebt net een promotie naar de Eredivisie meegemaakt. Er zijn genoeg jongens op die leeftijd die een moord doen om in het betaald voetbal uit te komen, maar jij was er echt helemaal klaar mee?
Ik heb nog wel met wat clubs gesproken maar nergens sprak echt vertrouwen uit. Toen dacht ik bij mezelf: waarom ga je niet lekker met je vrienden voetballen in de 5e klasse en gewoon een baan erbij zoeken? Want natuurlijk, het profleven heeft mooie kanten, maar veel mensen vergeten dat het niet altijd een mooi leven is en dat dan een wat anoniemer leven wel fijn kan zijn. Tuurlijk, je bent bij VVV niet bekend in heel het land, maar toch hebben mensen continu een mening over je. Hoewel ik daar nu wel een stuk sterker in sta, dacht ik na mijn tijd bij Zwolle: laat het maar zijn, ik ga lekker bij m’n oude amateurclub (Quick Boys’31 uit Venlo, red.) spelen en een baan zoeken.Toch is het wel een grote beslissing. Je gaat van de top van de Jupiler League en van een bestaan als profvoetballer helemaal terug naar de 5e klasse. Een niveau waarbij je compleet van de radar verdwijnt in de voetbalwereld.
Dat is zo, maar het plezier was mij veel waard. Ik hoefde ook nergens heen voor het geld, zoals veel jongens op die leeftijd dan wel gaan doen. Sterker nog, bij Quick Boys’31 betaalde ik gewoon netjes contributie! Daarnaast begon ik met werken als orderpicker bij Tommy Hilfiger en op die manier verdiende ik mijn geld. En qua voetbal was het elke zondagmiddag om half drie spelen en daarna lekker bier drinken in de kantine. Dit was met allemaal jongens die ik vanuit mijn jeugd kende en waarvan er ook een deel bij VVV in de jeugd zat. Er was alleen één probleem: twee van mijn goede vrienden zaten er al en waren ook keeper. En omdat ik best wel aardig kan voetballen, besloot ik maar gewoon als veldspeler mee te gaan doen.Dus je ging niet alleen naar de kelder van het voetbal toe, maar je hing ook nog eens je keepershandschoenen aan de wilgen?
Inderdaad, omdat ik altijd wel redelijk wat loopvermogen had was ik vaak de rechtshalf. Ik was toen ook wat drukker, dus ik vond het heerlijk om heel de wedstrijd op en neer te gaan. Ook omdat ik vaak doelpuntjes mee kon pikken, in totaal een stuk of twaalf, vond ik dat geweldig. Eerst op zaterdagavond uitgaan en dan op zondagmiddag het veld op gaan. Dat was heerlijk.En gezien de ranglijst hebben jij en je vrienden dat jaar aardig huisgehouden: jullie werden kampioen met een doelsaldo van 82 doelpunten voor en 25 tegen in 20 wedstrijden! Daar kan Ajax in de Eredivisie nog een puntje aan zuigen.
We werden inderdaad overduidelijk kampioen en uiteindelijk denk ik dat het spelen in de 5e klasse mij op een goede manier verder heeft geholpen. Ik ben anders na gaan denken over het leven in de voetballerij en heb gezien dat het echt niet alles is. Al moet ik wel zeggen dat de resultaten natuurlijk wel hielpen. Als ik ook nog eens in de 5e klasse laatste was geworden, dan had ik nu denk ik op hockey gezeten.We benoemden net dat je op die manier van de radar verdween, maar toch las ik dat je tijdens dat jaar in de 5e klasse wel een aanbieding ontving uit Bulgarije?
Dat klopt, ik kreeg tijdens mijn werk een telefoontje van mijn zaakwaarnemer dat ik de volgende dag al naar Turkije kon vliegen waar een Bulgaarse club (Etar Tarnovo, red.) op trainingskamp was. Het eerste wat ik zei was: ‘Ja allemaal leuk en aardig, maar ik moet morgen gewoon weer werken he?’ Er zou een contract klaarliggen wat er financieel leuk uit zag en ondanks dat ik voor mezelf al afscheid had genomen van het betaald voetbal, begon ik hierdoor te twijfelen. Dus ik ben toch maar het vliegtuig in gestapt maar eenmaal daar begon het al raar. Ik kwam aan en had toevallig een trainingspak aan van Lazio Roma. Vervolgens stapt de eigenaar van de club, een man met een grote zonnebril en een dikke sigaar in z’n mond, de auto uit en zegt: ‘Ah you have played for Lazio Roma?’ Die man had dus geen idee wie ik was! Toen vond ik het al een vaag verhaal en ook gaandeweg de week hield ik er geen goed gevoel aan over. De contracten waren in het Bulgaars en de trainer bleef maar doorgaan dat hij het zou zweren op zijn kinderen dat ik betaald zou krijgen. Nou, ik kan je vertellen, er zaten daar toen twee andere Nederlandse jongens die wel zijn gebleven en die hebben nooit een cent gekregen.En toen ging je dus weer door met scoren in de 5e klasse?
Inderdaad, ik ging gewoon weer lekker werken en spelen in de 5e klasse. Maar hoe leuk het ook was, ik was wel inmiddels soort van gewend om dagelijks te trainen en die prikkel begon ik te missen. Vanaf dat ik jong was trainde ik elke dag, dus na dat jaar wilde ik wel weer iets hoger gaan spelen en ook al had ik een jaar niet gekeept, kon ik terecht bij hoofdklasser Deurne. Daar beleefde ik een fantastisch seizoen en werd speler van het jaar. Het gevolg was dat de trainer, Klaas Wels, mij na dat seizoen opbelde met de vraag of ik bij Top Oss – waar hij assistent was – niet even mee wilde doen omdat hun keeper weg zou gaan. Er was alleen één probleem: ik was dat weekend goed aan het feesten met teamgenoten, maar de trainer wist zeker dat ik een goede indruk zou achterlaten. Nou, na drie minuten wilde ik iemand uitkappen, maar dat ging volledig mis en zo gaf ik meteen een goal weg. Dus dat ging inderdaad heel goed. We wonnen met 11-4 van een werklozenteam maar ik leverde meteen mijn keepershandschoenen in en zei tegen de trainer: ‘Dit gaat ‘m niet worden pik.’Je bleef vervolgens nog een jaar in het amateurvoetbal om het jaar daarop toch ineens te worden opgepikt door VVV-Venlo. Hoe kwam het dat zij, nadat je toch drie jaar uit het betaald voetbal was geweest, toch weer bij jou uitkwamen?
Van de een op de andere dag belde Jay Driessen, toen ook al de assistent bij VVV, mij op. Of ik even langs kon komen voor een gesprekje. Ik begreep het niet zo goed en dacht ze misschien iets over mijn broertje Vito wilde bespreken. Maar toen verrasten ze mij ineens door te zeggen dat ze mij erbij wilden hebben als tweede keeper. En om samen met m’n kleine broertje te gaan spelen, dat zag ik wel zitten. Toen heb ik toch maar m’n baas gebeld, een andere amateurclub die mij wilde hebben afgezegd, en besloten om weer profvoetballer te worden. Een jaar nadat ik dat contract tekende was ik al de eerste keeper en promoveerden we naar de Eredivisie. Wat dat betreft ben ik heel snel van helemaal niets naar iets heel moois gegaan.Toch ben ik dan wel benieuwd: in 2012 was je helemaal klaar met de voetbalwereld en in 2015 besluit je dan toch terug te komen. Wat was er veranderd?
Allereerst maakten de trainers, de selectie en deze club een groot verschil. Maurice Steijn en Jay Driessen gaven mij veel vertrouwen en de selectie was eigenlijk een grote vriendengroep. We gingen na elke vrijdagavond uit, en als het even kon op zaterdag en zondag ook. Eigenlijk een beetje als hoe het met mijn vrienden in de 5e klasse ging, maar dan op een iets hoger niveau en in een jaar waarin je kampioen werd en naar de Eredivisie ging. Maar uiteindelijk is dit ook gewoon mijn club. Ik ben een jongen van Venlo-Zuid, woon op steenworp afstand van mijn ouders, broertje en De Koel. Alles voelde en voelt nu nog steeds heel vertrouwd hier en dat is in deze wereld heel veel waard. En natuurlijk snap ik dat mensen zich afvragen hoe een jongen die niet zo lang geleden nog in de 5e klasse speelde, nu ineens in de Eredivisie kan spelen. Maar ik denk dat ik in de meeste wedstrijden heb laten zien dat ik het echt wel in mij heb.En wie is nu de beste rechtshalf binnen de Van Crooij-familie? Vito bij VVV in de Eredivisie of Delano bij Quick Boys’31 in de 5e klasse F?
Haha, ik moet toegeven dat Vito wel iets multifunctioneler is en ook wel iets meer longinhoud heeft dan ik. Ik was een leuke rechtshalf, maar al die onzin als positie kiezen en op het juiste moment druk zetten? Ik deed dat aardig, maar als keeper heb je daar natuurlijk totaal geen gevoel voor als veldspeler. Dus dan toch wel Vito.En gaan we Delano van Crooij ooit nog eens terugzien in de 5e klasse?
Poeh, dat vind ik lastig. M’n leven is nu ook wel iets anders. Ik ben inmiddels 29 en heb een vrouw en twee kinderen. Ik denk dat ik het dan denk ik wel leuker ga vinden om op zondagen iets leuks met mijn kinderen te gaan doen. Maar dat die tijd destijds onbetaalbaar is geweest, dat is wel zeker. En ik denk dat geen enkele keeper in de Eredivisie kan zeggen dat zij zoiets hebben meegemaakt als ik.
Advertentie
Delano van Crooij: Tsja, het hoort er nu eenmaal bij. Ik kan er nu nog steeds wel over in de put gaan blijven zitten, maar wat verander ik daar mee? Het is gebeurd en als ik naar mezelf kijk die wedstrijd, valt mij denk ik ook niet veel te verwijten. Maar natuurlijk, het blijft aan je kleven, alleen het is voor mij echt totaal geen issue als mensen erover beginnen. Gelukkig voor jullie gaat het inmiddels ook sinds die wedstrijd een stuk beter met VVV, de club waar jij nu alweer bijna zes jaar zit en waar je ook zo’n beetje heel de jeugd hebt doorlopen. Toch is het dan opvallend om te zien dat je in 2011 eerst naar PEC Zwolle ging om vervolgens een stap terug te doen. Hoe kwam dat zo?
Ik ging toen naar Zwolle omdat ik hier in Venlo als derde keeper zat. Na een proeftraining wilden ze mij graag hebben en ging ik daar een jaar aan de slag. We werden met Zwolle kampioen in de Jupiler League en hadden echt een leuke groep, maar eigenlijk had ik het daarna wel gehad met het profvoetbal. Ik vond het maar een rare wereld waarin alles zo sneaky ging. Ik had daar gewoon echt geen zin meer in.
Advertentie
Ik heb nog wel met wat clubs gesproken maar nergens sprak echt vertrouwen uit. Toen dacht ik bij mezelf: waarom ga je niet lekker met je vrienden voetballen in de 5e klasse en gewoon een baan erbij zoeken? Want natuurlijk, het profleven heeft mooie kanten, maar veel mensen vergeten dat het niet altijd een mooi leven is en dat dan een wat anoniemer leven wel fijn kan zijn. Tuurlijk, je bent bij VVV niet bekend in heel het land, maar toch hebben mensen continu een mening over je. Hoewel ik daar nu wel een stuk sterker in sta, dacht ik na mijn tijd bij Zwolle: laat het maar zijn, ik ga lekker bij m’n oude amateurclub (Quick Boys’31 uit Venlo, red.) spelen en een baan zoeken.Toch is het wel een grote beslissing. Je gaat van de top van de Jupiler League en van een bestaan als profvoetballer helemaal terug naar de 5e klasse. Een niveau waarbij je compleet van de radar verdwijnt in de voetbalwereld.
Dat is zo, maar het plezier was mij veel waard. Ik hoefde ook nergens heen voor het geld, zoals veel jongens op die leeftijd dan wel gaan doen. Sterker nog, bij Quick Boys’31 betaalde ik gewoon netjes contributie! Daarnaast begon ik met werken als orderpicker bij Tommy Hilfiger en op die manier verdiende ik mijn geld. En qua voetbal was het elke zondagmiddag om half drie spelen en daarna lekker bier drinken in de kantine. Dit was met allemaal jongens die ik vanuit mijn jeugd kende en waarvan er ook een deel bij VVV in de jeugd zat. Er was alleen één probleem: twee van mijn goede vrienden zaten er al en waren ook keeper. En omdat ik best wel aardig kan voetballen, besloot ik maar gewoon als veldspeler mee te gaan doen.
Advertentie
Inderdaad, omdat ik altijd wel redelijk wat loopvermogen had was ik vaak de rechtshalf. Ik was toen ook wat drukker, dus ik vond het heerlijk om heel de wedstrijd op en neer te gaan. Ook omdat ik vaak doelpuntjes mee kon pikken, in totaal een stuk of twaalf, vond ik dat geweldig. Eerst op zaterdagavond uitgaan en dan op zondagmiddag het veld op gaan. Dat was heerlijk.En gezien de ranglijst hebben jij en je vrienden dat jaar aardig huisgehouden: jullie werden kampioen met een doelsaldo van 82 doelpunten voor en 25 tegen in 20 wedstrijden! Daar kan Ajax in de Eredivisie nog een puntje aan zuigen.
We werden inderdaad overduidelijk kampioen en uiteindelijk denk ik dat het spelen in de 5e klasse mij op een goede manier verder heeft geholpen. Ik ben anders na gaan denken over het leven in de voetballerij en heb gezien dat het echt niet alles is. Al moet ik wel zeggen dat de resultaten natuurlijk wel hielpen. Als ik ook nog eens in de 5e klasse laatste was geworden, dan had ik nu denk ik op hockey gezeten.We benoemden net dat je op die manier van de radar verdween, maar toch las ik dat je tijdens dat jaar in de 5e klasse wel een aanbieding ontving uit Bulgarije?
Dat klopt, ik kreeg tijdens mijn werk een telefoontje van mijn zaakwaarnemer dat ik de volgende dag al naar Turkije kon vliegen waar een Bulgaarse club (Etar Tarnovo, red.) op trainingskamp was. Het eerste wat ik zei was: ‘Ja allemaal leuk en aardig, maar ik moet morgen gewoon weer werken he?’ Er zou een contract klaarliggen wat er financieel leuk uit zag en ondanks dat ik voor mezelf al afscheid had genomen van het betaald voetbal, begon ik hierdoor te twijfelen. Dus ik ben toch maar het vliegtuig in gestapt maar eenmaal daar begon het al raar. Ik kwam aan en had toevallig een trainingspak aan van Lazio Roma. Vervolgens stapt de eigenaar van de club, een man met een grote zonnebril en een dikke sigaar in z’n mond, de auto uit en zegt: ‘Ah you have played for Lazio Roma?’ Die man had dus geen idee wie ik was! Toen vond ik het al een vaag verhaal en ook gaandeweg de week hield ik er geen goed gevoel aan over. De contracten waren in het Bulgaars en de trainer bleef maar doorgaan dat hij het zou zweren op zijn kinderen dat ik betaald zou krijgen. Nou, ik kan je vertellen, er zaten daar toen twee andere Nederlandse jongens die wel zijn gebleven en die hebben nooit een cent gekregen.
Advertentie
Inderdaad, ik ging gewoon weer lekker werken en spelen in de 5e klasse. Maar hoe leuk het ook was, ik was wel inmiddels soort van gewend om dagelijks te trainen en die prikkel begon ik te missen. Vanaf dat ik jong was trainde ik elke dag, dus na dat jaar wilde ik wel weer iets hoger gaan spelen en ook al had ik een jaar niet gekeept, kon ik terecht bij hoofdklasser Deurne. Daar beleefde ik een fantastisch seizoen en werd speler van het jaar. Het gevolg was dat de trainer, Klaas Wels, mij na dat seizoen opbelde met de vraag of ik bij Top Oss – waar hij assistent was – niet even mee wilde doen omdat hun keeper weg zou gaan. Er was alleen één probleem: ik was dat weekend goed aan het feesten met teamgenoten, maar de trainer wist zeker dat ik een goede indruk zou achterlaten. Nou, na drie minuten wilde ik iemand uitkappen, maar dat ging volledig mis en zo gaf ik meteen een goal weg. Dus dat ging inderdaad heel goed. We wonnen met 11-4 van een werklozenteam maar ik leverde meteen mijn keepershandschoenen in en zei tegen de trainer: ‘Dit gaat ‘m niet worden pik.’Je bleef vervolgens nog een jaar in het amateurvoetbal om het jaar daarop toch ineens te worden opgepikt door VVV-Venlo. Hoe kwam het dat zij, nadat je toch drie jaar uit het betaald voetbal was geweest, toch weer bij jou uitkwamen?
Van de een op de andere dag belde Jay Driessen, toen ook al de assistent bij VVV, mij op. Of ik even langs kon komen voor een gesprekje. Ik begreep het niet zo goed en dacht ze misschien iets over mijn broertje Vito wilde bespreken. Maar toen verrasten ze mij ineens door te zeggen dat ze mij erbij wilden hebben als tweede keeper. En om samen met m’n kleine broertje te gaan spelen, dat zag ik wel zitten. Toen heb ik toch maar m’n baas gebeld, een andere amateurclub die mij wilde hebben afgezegd, en besloten om weer profvoetballer te worden. Een jaar nadat ik dat contract tekende was ik al de eerste keeper en promoveerden we naar de Eredivisie. Wat dat betreft ben ik heel snel van helemaal niets naar iets heel moois gegaan.Toch ben ik dan wel benieuwd: in 2012 was je helemaal klaar met de voetbalwereld en in 2015 besluit je dan toch terug te komen. Wat was er veranderd?
Allereerst maakten de trainers, de selectie en deze club een groot verschil. Maurice Steijn en Jay Driessen gaven mij veel vertrouwen en de selectie was eigenlijk een grote vriendengroep. We gingen na elke vrijdagavond uit, en als het even kon op zaterdag en zondag ook. Eigenlijk een beetje als hoe het met mijn vrienden in de 5e klasse ging, maar dan op een iets hoger niveau en in een jaar waarin je kampioen werd en naar de Eredivisie ging. Maar uiteindelijk is dit ook gewoon mijn club. Ik ben een jongen van Venlo-Zuid, woon op steenworp afstand van mijn ouders, broertje en De Koel. Alles voelde en voelt nu nog steeds heel vertrouwd hier en dat is in deze wereld heel veel waard. En natuurlijk snap ik dat mensen zich afvragen hoe een jongen die niet zo lang geleden nog in de 5e klasse speelde, nu ineens in de Eredivisie kan spelen. Maar ik denk dat ik in de meeste wedstrijden heb laten zien dat ik het echt wel in mij heb.En wie is nu de beste rechtshalf binnen de Van Crooij-familie? Vito bij VVV in de Eredivisie of Delano bij Quick Boys’31 in de 5e klasse F?
Haha, ik moet toegeven dat Vito wel iets multifunctioneler is en ook wel iets meer longinhoud heeft dan ik. Ik was een leuke rechtshalf, maar al die onzin als positie kiezen en op het juiste moment druk zetten? Ik deed dat aardig, maar als keeper heb je daar natuurlijk totaal geen gevoel voor als veldspeler. Dus dan toch wel Vito.En gaan we Delano van Crooij ooit nog eens terugzien in de 5e klasse?
Poeh, dat vind ik lastig. M’n leven is nu ook wel iets anders. Ik ben inmiddels 29 en heb een vrouw en twee kinderen. Ik denk dat ik het dan denk ik wel leuker ga vinden om op zondagen iets leuks met mijn kinderen te gaan doen. Maar dat die tijd destijds onbetaalbaar is geweest, dat is wel zeker. En ik denk dat geen enkele keeper in de Eredivisie kan zeggen dat zij zoiets hebben meegemaakt als ik.