Een beroepscrimineel vertelt hoe je een pinautomaat leegrooft

Hoewel de kans groot is dat jij amper nog briefgeld aanraakt in je dagelijks leven, blijft het feit dat contant geld een stuk moeilijker te traceren is dan digitale transacties. Dit – plus misschien de droom à la Dagobert Duck te zwemmen in een zee van geld – zorgt ervoor dat cash nog steeds zeer geliefd is onder mensen die zich bezighouden met schimmige zaakjes. Geldautomaten zijn dan ook het ideale doelwit voor mensen die snel een flinke smak geld nodig hebben, en er niet voor terugdeinzen om daarbij wat grof geweld of explosieven te gebruiken.

Amine* is iemand die niet bang is om extreme en illegale stappen te nemen om aan geld te komen. Hij is bijna dertig en werkt in een winkel in Frankrijk, maar vult zijn inkomen aan met lucratieve overvallen op pinautomaten. Ik praatte met hem over een van zijn grootste klussen.

VICE: Kan je me iets vertellen over je achtergrond?
Amine: Ik denk dat ik dezelfde route heb afgelegd als de meeste jonge criminelen. Ik begon met wiet dealen op de middelbare school en stapte daarna over op motors, scooters en auto's stelen – ik deed eigenlijk gewoon alles dat snel geld opleverde. Ik was niet rijk, maar ik had een behoorlijk comfortabel leventje zonder dat ik er al te hard voor moest werken. Ik ging vaak op vakantie en kocht dure merkkleding die ik droeg als ik uitging. Toen ik ongeveer negentien of twintig werd, kreeg ik een echte baan, maar ik klus nog steeds bij. Ik ben ook nog nooit gepakt.

Hoe ben je van autodiefstal naar ramkraken gegaan?
Ik ontmoette de juiste mensen – of misschien de verkeerde mensen. Ik werd vrienden met ze omdat ze net zo zijn als ik: vindingrijk, serieus, en gemotiveerd om zo snel mogelijk zoveel mogelijk geld te verdienen. We vormden een groepje van zes of zeven mensen. Berovingen waren onze specialiteit, maar we deden ook wel aan carjacken en inbraken. Maar we werkten niet altijd met z'n allen samen – voor een simpele inbraak heb je maar een paar man nodig.

Dus jullie zijn een bende?
Zo kan je het noemen, ja. We gaan alleen aan de slag als we een concreet plan van aanpak hebben en laten nooit iets over aan het toeval – waardoor we ook een goede reputatie hebben in dat wereldje. Mensen weten ons daarom ook te vinden als iemand veel geld in huis heeft, of als er ergens handje contantje een deal wordt gesloten. Dan doen we een snelle kosten-batenanalyse en beslissen we of we ervoor moeten gaan of niet. We krijgen vaak tips van vrienden of familie van de slachtoffers. Het zijn vaak hun bedrogen echtgenotes die een kans zien om wraak te nemen en een beetje geld te verdienen.

Denk je weleens aan de slachtoffers?
Nee. Ik ben niet een of andere moderne Robin Hood die alleen van grote bedrijven steelt. Mensen of bedrijven – het maakt mij niet uit. Ik heb liever dat het geld in mijn zak zit dan in die van een ander. Ik heb nog nooit iemand vermoord en ik gebruik geen geweld als mensen gewoon meewerken. Maar ik heb weleens een paar tikken uitgedeeld of mensen bedreigd met een pistool als ze niet meewerkten. Dat hoort er allemaal bij. En wat betreft de psychologische schade die het misschien veroorzaakt, daar lig ik 's nachts echt niet wakker van. Ik heb mijn slachtoffers nooit meer gezien, en ik denk ook niet echt na over de impact die het op hen heeft.

Kan je me iets vertellen over de eerste keer dat je een geldautomaat leegroofde?
Een paar van de gasten in mijn groep hadden een voormalige overvaller ontmoet die wist hoe je het beste een geldautomaat leeghaalt. Je kan niet zomaar een bank kiezen en je slag slaan zonder van tevoren te plannen. Ik wil niet al te veel in detail treden, maar op sommige plekken worden de leveringen [van nieuw contant geld] gedaan door koeriers die met de lader [die de automaat vult] meegaan. Ze parkeren recht voor de geldautomaat zodat die niet geramd kan worden. Maar op andere plekken komt de lader alleen – en dat is wat je moet hebben. Niemand wil een bloedbad veroorzaken voor iets dat misschien veertigduizend euro per persoon oplevert. Het is ook belangrijk dat je weet of de bank verfbommen gebruikt of niet. Er is niets vervelender dan bankbiljetten hebben die onder de verf zitten.

Oké. En dan?
Je moet wachten tot die vent de automaat begint te vullen – de timing is alles. En de locatie ook: de plek moet geschikt zijn voor een ramkraak. Wij gebruiken een auto om de deur naast de geldautomaat open te rammen – dezelfde deur die ze ook gebruiken om hem te vullen. Er moet geen stoep in de weg zitten als je wegrijdt, en de automaat moet op een open plek zijn, of je moet er in ieder geval vlakbij kunnen komen met de auto.

Hoe hebben jullie je voorbereid op de overval?
We hebben veel hardgelopen in de aanloop naar de overval om in vorm te blijven. Je moet altijd op je eigen benen kunnen rekenen als je in de problemen komt, en het helpt ook om met de stress om te gaan. Als je bezig bent met een klus gaat je hart als een razende tekeer. Je moet rustig kunnen blijven.

We begonnen met het monitoren van de geldautomaat. Je parkeert ergens op een rustig hoekje en houdt urenlang de automaat in de gaten, terwijl je wacht tot de laders langskomen. Je noteert hun roosters en de routes die ze nemen. Je moet daar een paar weken lang elke dag zijn, zodat je zeker weet dat je op de grote dag niet voor verrassingen komt te staan.

En je kan natuurlijk niet hebben dat mensen in de buurt argwanend worden. Wij organiseerden het zo: twee mensen staan in de buurt van de geldautomaat, en twee anderen aan beide uiteindes van de straat, om er zeker van te zijn dat de politie ons niet in de gaten hield. We hielden constant contact met elkaar via de telefoon. Om onze anonimiteit te bewaken gebruikten we prepaid simkaarten. We hadden de telefoons alleen maar aanstaan in die buurt, nooit in de buurt van ons eigen huis.

Waarmee moet je allemaal rekening houden als je de vluchtroute plant?
We moesten de afstand tussen de geldautomaat en het dichtstbijzijnde politiestation berekenen om te weten hoe snel de politie er kon zijn. Het was ook essentieel dat we wisten waar de toezichtcamera's hingen, omdat de politie daar ook veel aan kan hebben tijdens hun onderzoek. Dus moesten we de vluchtauto ergens neerzetten waar je hem niet op camera's kon zien.

Wat had je nog meer nodig?
We hadden drie gestolen auto's en een geweer, gewoon voor het geval dat. We huurden andere mensen in om aan de auto's te komen – zij stalen ze voor ons en zorgden ervoor dat alle satellietsystemen eruit waren gesloopt. Die systemen zitten steeds vaker in grote auto's. We vroegen die gasten om drie sportwagens en een jeep om als stormram te dienen. Dat kostte ons negenduizend euro. We hadden dat zelf ook wel kunnen regelen, maar we hadden niet zoveel tijd door de andere voorbereidingen die we moesten treffen voor de overval. We gebruikten ons netwerk om aan het wapen te komen – we vonden er eentje voor 1500 euro.

En toen jullie eenmaal alle voorbereidingen hadden getroffen?
We hadden een laatste vergadering ongeveer drie of vier uur voor de klus, om te checken dat alles geregeld was en iedereen wist wat-ie moest doen. Na die vergadering ging een van ons op pad om een auto net voor de geldautomaat te parkeren, zodat niemand onze plek in kon pikken. Ondertussen dropte een ander een van de auto's buiten de stad, zodat we daarmee veilig thuis konden komen. Toen dat allemaal geregeld was, spraken we af in een garage en stapten we in de twee overgebleven auto's. Ik zat in de jeep – die de stormram zou zijn – en mijn drie partners zaten in een Duitse wagen.

We reden naar de geldautomaat, parkeerden vlakbij, en wachtten op de lader. Ik had mijn timer gezet, en toen die afging, ramde ik de deur naast de geldautomaat. Die ging makkelijk open. Mijn collega's zaten vlak achter me – twee van hen renden het kamertje in, en een van hen hield de lader op afstand terwijl de ander de bewaker bij de deur in bedwang hield. Binnen drie minuten hadden we onze auto gevuld met stapels bankbiljetten in alle kleuren. Ik had net genoeg tijd om de jeep in de fik te steken zodat we geen vingerafdrukken of DNA-sporen achterlieten. Daarna stapten we allemaal in de vluchtauto en scheurden we door tot we buiten de stad waren. Met 180 kilometer per uur door het centrum scheuren in het donker, door piepkleine straatjes en zonder koplampen – dat was wel echt doodeng.

En wat gebeurde er daarna?
We vonden een rustige plek waar we de buit verdeelden en gingen daarna allemaal onze eigen weg. Ik heb urenlang mijn geld zitten tellen. Die eerste nacht was ik te opgewonden om te slapen. Eerlijk, een grote stapel cash in je hand hebben is het beste gevoel dat je als man kan hebben. Toen ik weer met beide benen op de grond stond, heb ik een vakantie naar het buitenland geboekt. Ik had even rust nodig, omdat ik twee maanden lang zeven dagen per week had gewerkt.

Waarom ging je naar het buitenland?
Nou, het is niet niks om 145.000 euro te roven. Ik wist dat de politie alles op alles zou zetten om ons te pakken, dus ik wilde me even koest houden. En je moet ervoor zorgen dat alleen de mensen die onderdeel waren van de klus ervan weten. De politie is vaak bereid om kleinere vergrijpen door de vingers te zien in ruil voor de gouden tip, dus je moet altijd op je hoede zijn voor iemand die z'n eigen hachje probeert te redden door jou erbij te lappen. Een tip is natuurlijk niet genoeg om ons op te sluiten, maar het helpt de politie wel omdat ze dan weten waar ze naar moeten zoeken. Maar als je alles goed hebt gedaan, hoef je je na de overval geen zorgen te maken – tenzij de politie wat revolutionaire onderzoeksmethodes uit de kast haalt.

*De naam van de geïnterviewde is om voor de hand liggende redenen gefingeerd