Een nachtje doorhalen in Assen met recorddarter Frank Posthumus

Het is zondagochtend, iets na zevenen. Ik ben op station Assen aan het wachten op de trein naar Amsterdam. Jonge meisjes zingen het Kinderen voor Kinderen-nummer Kom erbij, maar ik kan nauwelijks genieten van hun zangkunsten. Mijn hoofd tolt nog als ik probeer te bedenken wat er de vorige avond allemaal is gebeurd. Ik was bij het feest van darter Frank Posthumus, dat hij gaf omdat hij een nieuw dartrecord heeft neergezet. Ik ben nog steeds wakker.

Posthumus gooide laatst 65 uur en 20 minuten achter elkaar pijltjes, om geld op te halen voor Stichting Ambulance Wens. Omdat de gemeente Assen hem daar niet officieel voor wilde huldigen, gaf hij zaterdagavond zelf dus maar een feest in Ons Café. Daar moest ik natuurlijk bij zijn.

Hoewel Frank zei honderden mensen te verwachten, is de kroeg nog leeg wanneer ik aankom. Frank vangt me op en is een vriendelijke beer van een vent. Hij draagt een dartshirt met zijn bijnaam op de achterkant (‘De Buizerd’) en een glimmende ketting. Hij weidt meteen uit over zijn neergezette uurrecord. “Toen ik klaar was, deed mijn rechtervoet pijn joh. Normaal slapen is er nog niet bij.”

Frank zit vol adrenaline door alle aandacht voor zijn actie. “Als zoiets in de media komt, opent het deuren,” zegt hij terwijl hij een sjekkie rolt. “Een groot bedrijf wil nu trouwens met mij in zee gaan.” In eerste instantie wil hij niet zeggen om welk groot bedrijf het gaat, omdat de samenwerking nog in de kinderschoenen staat. Maar een paar minuten later verklapt Frank alsnog dat het gaat om veilingsite Catawiki, waarvan hij mogelijk het nieuwe gezicht wordt.

Voor iemand die fysiek gezien helemaal kapot moet zijn, oogt Frank redelijk fit. En ook tevreden, zeker omdat Ons Café langzamerhand steeds voller raakt. Ik vraag hem of het hem iets doet, de moeite die mensen voor hem nemen. “Zeker. Ik heb vaker geld ingezameld voor het goede doel, maar tijdens deze poging heb ik continu mensen om me heen gehad. Om de punten bij te houden, maar ook om me te ondersteunen.”

Terwijl we praten, worden we allebei afgeleid door de entree van een knappe dame. Ze is ambulanceverpleegkundige in opleiding en zegt speciaal voor Frank naar Ons Café te zijn gekomen. Frank heeft geen flauw idee wie ze is, en er volgt een wat ongemakkelijk gesprek. Er gaat ook nog geen lampje branden als ze zegt dat ze Anniek heet. En ook niet als ze vertelt dat ze weleens bij hem thuis heeft gegeten, en zelfs de namen van zijn zoons kent. Frank heeft geen flauw idee.

Net nadat ze is weggelopen, begint Frank hard te lachen. “Wat is dit nou? Ik ken haar helemaal niet.” Als ik Frank vertel dat ik hoop dat het feestje snel losbarst, omdat ik de laatste trein uit Assen moet halen, biedt hij me aan om bij hem te overnachten. “Ik ben waarschijnlijk nog wakker als jij weggaat.”

Dan loopt er een kerel met lang haar in een wit polootje het café binnen. Het is Bartje, Franks manager. De twee zijn elkaars steun en toeverlaat. Bartje maakt gelijk gebruik van de gelegenheid om nog eens te benadrukken hoe groot Franks uithoudingsvermogen wel niet is. “Hij heeft, hoeveel, 24.000 pijltjes gegooid? Dat hij hem nog omhoog krijgt.” Ik weet even niet waar hij precies op doelt, maar begrijp al snel dat Bartje het heeft over Franks arm.

Vanavond is Bartje niet van plan het laat te maken, zegt hij. “Ik drink er wel een paar mee, maar ik word oud hè?” Bartje wil vooral dat Frank het leuk heeft, die hij de “filmster van de avond” noemt. “Sterallures hè? Welnee, die aandacht doet hem veel. Hij is soms echt een verlegen kereltje.” Ondertussen stroomt het café stampvol. Het Drentse drinktempo blijkt moordend hoog te liggen.

Ik raak Frank continu kwijt. Door zijn lange gestalte en glimmende ketting vind ik hem steeds snel weer terug, maar het helpt niet mee dat het hele café vraagt of ze op de foto mogen. Ik leg de mensen uit dat ik niet de huisfotograaf ben, maar speciaal voor Frank kom. Sommigen hebben daar begrip voor, maar de meesten zeggen er met dubbele tong bij dat ze “dan wel even wachten totdat ze met die topper op de foto kunnen.” Frank zelf staat ondertussen buiten voor de deur van het café, waar hij staat te roken met Anniek.

Anniek zegt fotomodel te zijn geweest en wil graag dat ik wat foto’s van haar met Frank maak. Ik schiet er een paar, waarna zij naar een vriendin loopt. Dan wordt er op straat opeens vuurwerk afgestoken door wat vrienden van Frank. Het klinkt behoorlijk hard. “We hebben er wat mee geknoeid,” zegt een van de afstekers trots.

In de kroeg zie ik vooral veertigers, die het flink op een drinken hebben gezet. Ze dansen vrolijk op de live-acts van aanwezige volkszangers. Het café blijkt ook een tuin te hebben, waar ik ik het stelletje Marcel en Henny tref. Henny vertelt me dat ze Frank eerder die dag officieus voor het gemeentehuis hebben gehuldigd. “Hij moest op een kratje staan, waarop we het nummer ‘1’ hebben gezet.”

Ik zie dat zij en Marcel met biljetten en munten in de weer zijn. “Wij zijn de tellers,” zegt Marcel. “Bij Franks recordpoging hielden we zijn punten bij. Nu berekenen we het entreegeld van deze avond, want dat komt nog bij de totale opbrengst van de actie.” Het opgehaalde geldbedrag wordt later bekend gemaakt.

Dan komt Franks vrouw binnen, die ook Hennie heet, maar dan met ‘ie’. Ik ben benieuwd of zij het naar haar zin heeft en begin een praatje. “Mwa. Het draait allemaal om hem, hè”, zegt ze kortaf. Frank heeft zijn trofee er inmiddels bij gepakt, die hij zelf heeft laten maken. De beker gaat het café rond alsof het een pasgeboren baby is. Iedereen maakt foto’s. “Als je wereldkampioen bent hoort dit er nu eenmaal bij,” zegt Frank.

Op een gegeven moment vraagt een van de volkszangers de aandacht. Hij zet zijn circusdirecteuren-stem op, looft de inmiddels zichtbaar zwetende en rood aangelopen Frank en maakt het totaal opgehaalde bedrag van de actie bekend: 371 euro en 94 cent. De zaal valt een beetje stil, want het is bij lange na niet de beoogde 9.000 euro. “Hier klopt geen flikker van,” brult Frank, die al snel lijkt te bedenken dat hij misschien wel in de maling wordt genomen. Dat klopt, want teller Marcel komt naar voren en plakt – zij het een beetje scheef – een acht voor de drie. “Dat lijkt er meer op,” glundert Frank.

Eenmaal buiten en bijgekomen van de aandacht, rolt Frank een sjekkie. You’ll never walk alone wordt ondertussen ingezet in het café, tot licht ongenoegen van de darter. “Ik ben Ajacied,” gromt hij. “Maar het is wel een toepasselijk nummer. Het blijft een teamprestatie hè?”

Terug in de kroeg word ik aangesproken door een norse kerel, die zegt dat hij Franks wereldrecord gaat verbreken. “72 uur. Kom je dan ook langs?” Ik zeg dat ik dat nog even moet bekijken, maar wens hem alvast veel succes. Daarna vertel ik Frank erover, die zich bijna in zijn pils verslikt als hij het hoort. “Dat gaat hij nooit redden, jongen. Geloof me nou.” Hij krijgt bijval van Bartje, die me verzekert dat “dit record echt nog wel even blijft staan.”

Het is iets na vier uur en steeds meer bezoekers laten de avond in Ons Café voor wat het is. Anniek is al naar huis. De zangers en de meeste vrienden van Frank zijn ook al weg. De darter zelf heeft het ook wel gezien. “Kom, we gaan wat gratis te bikken regelen.” Met zijn trofee en cheque onder de arm loopt hij shoarmazaak Sahara binnen, dat naast Ons Café zit. Frank zet de cheque en beker op de grill neer en vraagt mij om er foto’s van te maken.

“Alles is top hier, supermensen,” zegt Frank terwijl hij zijn telefoon in de hand houdt. Dat heb ik hem vaker zien doen deze avond. “Ik ben weer live op Facebook.” Ik vraag hem of er veel mensen kijken om vijf uur ’s nachts. Frank zegt dat hij “het gewoon leuk vindt voor zijn volgers” en bestelt 25 hotwings. “Ik werk samen met deze zaak,” zegt hij terwijl hij zijn kip afkluift. “Ze zijn mijn sponsor. Topservice, en gratis eten dat normaal gesproken bij elkaar zo’n zestig euro kost. Prima zo!”

Als het eten op is, doen we nog een fotosessie met het personeel van de shoarmazaak, inclusief cheque en beker. Daarna lopen we langzaam naar zijn huis in Assen-Oost. In de woonkamer hangt uiteraard een dartbord. Ook staat er een joekel van een tv en een eet- en drinkbakje voor de hond, die er niet is. “Uit logeren, net als mijn zoons,” zegt Frank terwijl hij tevreden op zijn bank ploft. Het is iets na half zes ‘s ochtends. Samen blikken we terug op de avond. We proberen te achterhalen hoeveel bier we hebben gedronken, en waar hij Anniek nou precies van kende. In beide gevallen komen we er niet helemaal uit.

“Misschien word ik wel BN’er,” zegt hij op een gegeven moment. “In Assen kent iedereen mij.” Niet veel later vraagt hij wat mijn plannen zijn, waarop ik zeg dat ik iets voor zevenen op het treinstation wil zijn. Hij geeft me nog een biertje om de tijd te overbruggen. Zelf neemt hij koffie. “En roken mag hier gewoon binnen.” Als ik me klaar maak voor vertrek, wenst hij me een goede reis. “Het was me het avondje wel. Wat jij? Goede reis terug hè!”