Germaine de Randamie staat klaar om uit de schaduw van de UFC te stappen

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Germaine de Randamie staat klaar om uit de schaduw van de UFC te stappen

“Ik ben meer dan Holly Holm en Cris Cyborg.”

Germaine de Randamie zit ontspannen op een terras in Utrecht. Ze heeft een glimlach op haar gezicht en vertelt opgewekt over haar leven. “Ik ben een gezegend mens,” zegt ze regelmatig. Het is, als je haar zo vrolijk hoort praten, moeilijk voor te stellen dat honderden mensen haar de afgelopen anderhalf jaar met de dood hebben bedreigd, of hebben gevraagd om zelfmoord te plegen.

De Randamie won begin vorig jaar als eerste vrouw de wereldtitel in het vedergewicht (tot 66 kilo) bij de UFC, de grootste MMA-organisatie ter wereld. In New York verraste ze de wereld door de Amerikaanse favoriet Holly Holm in een bikkelhard gevecht te verslaan. Het was voor De Randamie een mooie kroon op haar MMA-carrière, nadat ze eerder als kickbokser al ongeslagen was. In Nederland werd De Randamie als held onthaald. Ze verscheen aan tafel bij talkshows als RTL Late Night. FC Utrecht, haar favoriete voetbalclub, huldigde De Randamie zelfs groots op de middenstip van stadion Galgenwaard.

Advertentie

In Amerika kantelde de publieke opinie snel tegen De Randamie. Veel MMA-fans vonden dat ze niet eerlijk had gewonnen van Holm. Toen De Randamie vervolgens ook weigerde haar UFC-titel te verdedigen tegen Cris Cyborg, pakte de UFC haar titel af. Door een handblessure heeft De Randamie sindsdien niet meer kunnen vechten. In Nederland richtte ze zich de afgelopen anderhalf jaar in stilte op haar opleiding tot hoofdagent. Op een terras in Utrecht geeft De Randamie nu voor het eerst in tijden een interview.

VICE Sports: Ha Germaine, hoe gaat het met je geblesseerde hand?
Germaine de Randamie: Redelijk, redelijk. Mijn pees was beschadigd, dus ze hebben banden doorgeknipt, zodat de pees meer ruimte heeft. Er zaten ook botsplinters in mijn hand. Het is nu nog steeds gevoelig. Ik denk niet dat dat ooit weg zal gaan. Achteraf gezien, zeg ik heel eerlijk, weet ik niet of ik het weer zou laten opereren.

Waarom niet?
Ik had pijn voordat ik me liet opereren, maar als ik nu sla, heb ik nog steeds pijn. Maar goed, ik probeer er het beste van te maken. Ik voel me goed nu, ben lekker aan het trainen en als het komt, dan komt het.

Ben je al zover dat je weer een wedstrijd kunt vechten?
Absoluut. Ik zit nu te wachten totdat ik gebeld word. De UFC bepaalt wanneer ik weer ga vechten. Ik heb aangegeven dat ik kan vechten. Ik ben gecleared door de dokters, die hebben gezegd dat ik weer kan vechten. Het is nu aan de UFC.

Advertentie

Hoe is jouw band met de UFC nu? Het is natuurlijk stormachtig geweest vorig jaar.
Haha, dat klopt zeker. Weet je? Ik denk dat je als vechter zijnde heel goed je plek moet weten. De realiteit is dit: het was helemaal niet de bedoeling dat ik van Holly Holm zou winnen. Daar kunnen we heel lang of kort over praten, maar dat is de realiteit. Holly moest van mij winnen en dan tegen Cris Cyborg. Dat is niks persoonlijks. De UFC moet gewoon geld verdienen en dat zou het meeste opleveren. Maar dat ging niet volgens plan, omdat ik van Holly won. Vervolgens is de UFC zijn afspraken met mij niet nagekomen.

Welke afspraken zijn dat?
Ik vocht de partij tegen Holly op 66 kilo. Voorafgaand aan dat gevecht had ik in letterlijk ieder interview aangegeven dat ik daarna terug zou gaan naar mijn eigen gewichtsklasse op 61 kilo. Dat was ook de afspraak met de UFC. Ik zou na het gevecht tegen Holly tegen Amanda Nunes vechten om de belt op 61 kilo. Maar toen ik won van Holly, begon de UFC me onder druk te zetten om op 66 kilo tegen Cris Cyborg te vechten. Maar ik ben bij mijn punt gebleven.

Na jouw gevecht tegen Holly Holm zei je in de kooi wel dat je tegen Cris Cyborg zou gaan vechten, als het moest. Waarom heb je dat vervolgens niet gedaan?
Heb ik dat gezegd?

Volgens mij wel.
Oké, volgens mij heb ik gezegd dat ik me eerst moest laten opereren aan mijn hand en we daarna verder zouden zien. Maar ik weet waar ik voor sta. MMA is een van de snelst groeiende sporten ter wereld, waar enorm veel kinderen naar kijken. Cyborg is gewoon meerdere keren gepakt op doping. Is dat het voorbeeld dat we moeten geven? Ik wil zelf nog heel graag moeder worden. Dat is niet de boodschap die ik aan kinderen mee wil geven. Maak je een punt door tegen haar te vechten? Nee, dat maak je alleen door juist niet tegen haar te vechten. Mensen mogen het met me eens zijn of niet, daar heb ik ook geen enkel probleem mee. Maar het is wat het is.

Advertentie

Door die beslissing besloot de UFC je belt af te nemen. Hoe kreeg je dat te horen?
Ik kreeg opeens allemaal appjes van vrienden. “Gaat het wel goed met je?” “Hoe vind je dit?” Ik snapte er helemaal niks van. Hoezo vroegen ze dat? Totdat iemand mij het artikel van MMAJunkie stuurde, waarin het stond. O, oké, dacht ik, ook leuk dat ik het weet. Whatever. Aan elke keuze zitten consequenties. Ik had mijn keuze gemaakt en ik wist dat dit zou kunnen gebeuren.

De achterban van de UFC keerde zich keihard tegen jou. Dat negatieve sentiment was al begonnen na het gevecht tegen Holm, omdat je toen twee keer op of net na de bel sloeg. Hoe kijk je daar nu op terug?
Ik denk dat iedere profvechter weet dat in het heetst van de strijd soms iets kan gebeuren. Op het moment dat je een combinatie aanzet en in the heat of the moment zit, ga je door. Was het netjes? Nee. Was het mijn intentie? Nee. Het is wel heel kortzichtig om te denken dat ik dat opzettelijk doe, met het risico om gediskwalificeerd te worden en een partij te verliezen. Met alle respect voor Holly, ik domineerde haar de eerste drie rondes. Ze kwam niet om te vechten. Ze wilde punten tikken of me tegen de kooi aan zetten. Maar goed, ieder zijn mening.

Tuurlijk, iedereen mag een mening hebben, maar jij hebt het wel heel zwaar voor de kiezen gehad na die winst op Holm en het besluit om niet tegen Cyborg te vechten.
Ja, ik heb van alles binnengekregen. Doodsbedreigingen, mensen hebben grafstenen ontworpen met mijn naam en overlijdensdatum erop. Ze zeiden dat ik zelfmoord moest plegen, dat ik het leven niet waard was. Dat kwam binnen via Twitter, Facebook, email, Instagram, je kunt het zo gek niet bedenken en ze vonden een weg om mij te bereiken.

Advertentie

Hoe is dat om mee te maken?
Heel heftig. Kijk, ik heb een heleboel mensen achter me staan die enorm veel om me geven en een positieve invloed hebben. Maar de mensen die zulke nare berichten naar mij sturen, doen dat misschien net zo makkelijk naar een eenzaam jongetje van veertien of een volwassene die een moeilijk moment in zijn leven heeft. Die kan gaan denken: ik ben waardeloos, misschien moet ik wel zelfmoord plegen. Hoe vaak zien we wel niet op televisie dat kinderen en volwassenen uit het leven stappen? Ik vind het heel erg dat mensen denken dat ze dat tegen andere mensen kunnen en mogen zeggen. Voor mij was het ook heftig omdat ik deze sport leuk vind om te doen. Ik ben dit nooit gaan doen met de intentie om zulke reacties los te maken bij mensen. Absoluut niet. Maar tegelijkertijd heeft het me ook heel veel kracht gegeven.

Hoe heeft het je kracht gegeven?
Het is heel makkelijk om nu de handdoek in de ring te gooien, maar dat doe ik niet. Ik kan een boodschap delen. Ik kan jongeren uitleggen dat je niet zo met mensen om kunt gaan. Mensen hebben geen idee wat de impact van hun woorden op iemand kan zijn. Ik ben gezegend dat ik een platform heb waarop ik kan zeggen dat dit niet oké is. De media zijn ook deels verantwoordelijk. Die maakten er vooral het verhaal van dat ik niet tegen Cris Cyborg wilde vechten. Terwijl het belangrijkste was dat ik honderd keer had gezegd dat ik terug wilde gaan naar mijn eigen gewicht om tegen Amanda Nunes te vechten.

Advertentie

Heb je een voorbeeld van negatieve uitleg in media?
Joe Rogan zei in zijn podcast dat ik bang zou zijn voor Cris Cyborg. Daar luisteren alle internethelden dan naar. Maar Joe Rogan vraagt niet aan mij wat ik ervan denk. Ik ben niet bij hem in de podcast uitgenodigd om mezelf te verdedigen, om met hem het gesprek aan te gaan. Ik heb tegen een man gevochten die twintig kilo zwaarder was dan ik. Waarom zou ik dan niet tegen Cyborg durven vechten? Het gaat helemaal niet om durven. Het gaat om principes. Dit wordt trouwens het grote Cyborg en Holm-interview zo, haha.

Dat is natuurlijk het laatste wat er speelde in jouw carrière. Ben je er klaar mee?
Ik heb de afgelopen anderhalf jaar bijna geen interviews gegeven, omdat we anders maar op dat negatieve blijven zitten, terwijl ik een heel positief mens ben. Ga lekker verder met je leven, mensen. Holly heeft tegen Cyborg gevochten, dat was de bedoeling. En Cyborg is de kampioen, dat wil iedereen. Ik bedoel, ga lekker verder. Maar zo werkt het helaas niet. Ik snap echt wel dat er heel veel vragen zijn. Maar ik denk soms ook: Jezus Christus, ik ben meer dan Holly Holm en Cris Cyborg.

Ik heb 46 profwedstrijden gekickbokst, tien wereldtitels in drie verschillende gewichtsklassen gewonnen, tegen een man gevochten, en ben nog nooit een uitdaging uit de weg gegaan. Echt, ik ben meer dan Holly Holm en Cris Cyborg. Die smet wordt opgelegd door de media. Maar als dat de stempel op mijn carrière wordt, so be it. Ik weet dat ik genoeg verhalen te vertellen heb als ik later kinderen heb, en die een verjaardagsfeestje hebben waarbij vriendjes op bezoek komen. Die verhalen gaan dan niet over Holly Holm of Cris Cyborg. Ik heb zoveel andere mooie dingen meegemaakt. Maar die stempel gaat er nooit meer af.

Advertentie

Denk je echt dat die stempel er nooit meer vanaf gaat? Als je een goede partij neerzet, kan het toch zomaar weer anders zijn?
Nee, echt. Jij hebt mijn nummer nu. Wij gaan appen als ik weer een partij heb gewonnen, over wat de allereerste vraag van de verslaggever daar wordt. Ik durf te wedden dat die vraag over Holly Holm of Cris Cyborg zal gaan.

Hoe kan je die negativiteit weer omdraaien?
Ja, dat is een goede vraag. Ik denk niet dat het gaat stoppen. Haters zullen er blijven. Op het moment dat ik straks weer een grote partij krijg en dat aangekondigd wordt, zullen er ook weer doodsbedreigingen komen. Dat zal blijven. Die mensen kan je niet meer op andere gedachten brengen. Dat is ook niet mijn taak. Ik vecht omdat ik het zelf ontzettend leuk vind om te doen. Als ik straks weer in Amerika opkom, zullen 20.000 man mij uitjoelen. Het is aan mij hoe ik daarmee omga. Het is aan mij om de beste Germaine ooit te zijn. Dat is waar ik alles aan doe en waar ik naartoe werk. Ik ben mentaal sterker dan ooit. Er is niemand die mij geestelijk van slag gaat kunnen brengen. Been there, done that. Ik heb de meest verschrikkelijke periode gehad.

Voor hoeveel gevechten heb je nog een contract bij de UFC?
Twee.

Wat wil je daarmee gaan doen?
Uitvechten.

Wil je daarbinnen nog een titel pakken? Denk je dat dat nog kan?
Denk jij dat de UFC mij die kans gaat geven? Haha, ik denk dat je die vraag zelf al beantwoord hebt. Nee, luister, ik zou heel graag om de titel vechten. Ik ga niks afdoen aan Amanda Nunes. Zij heeft mij verslagen, fair and square. Maar als ik de kans krijg, zal ik de UFC-kampioen worden op 61 kilo.

Advertentie

Wie zou je volgende tegenstander kunnen zijn?
Ik zou heel graag tegen Raquel Pennington willen vechten. Haar tegenstanders zijn vaker uitgevallen. Elke keer dat dat gebeurde, belde ik de UFC op of ik tegen haar mocht vechten, maar iedere keer was er wel wat. Dat is zeker vier keer gebeurd. Ze heeft net haar laatste partij tegen Amanda Nunes gevochten. Ik zou het echt mooi vinden om tegen Pennington te vechten. Maar goed, al is het Ketlen Vieira, Cat Zingano of Marion Reneau. Het maakt niet uit. Het is een poppetje dat tegenover je staat. Of ze nou paars, blond of bruin haar heeft. Mijn gameplan is ook altijd hetzelfde.

Jij doet niet aan tactische besprekingen?
Nee, ik kom gewoon om je neer te slaan en als dat niet lukt, moeten we de partij maar uitvechten.

Je hebt vaker gezegd dat je kinderen wil hebben. Een zwangerschap zou in deze fase zo goed als zeker het einde van je carrière betekenen. Staat dat al op de planning?
Ik denk niet dat dit het moment is om die beslissing te maken. Ik denk dat mijn gevoel vanzelf aangeeft wanneer het genoeg is. Misschien dat ik er na één partij genoeg van heb, misschien wel na vijf. Ik vecht per partij. Het belangrijkste is nu om terug te komen, een goede partij te vechten en dan zien we het wel. Ik heb nu anderhalf jaar niet gevochten en dat is echt een hele lange tijd. De UFC kennende gaan ze me ook nog wel een paar maanden laten wachten. De tijd tikt door. Op den duur moet ik voor mezelf kiezen.

Advertentie

Je schetste eerder het beeld van verjaardagsfeestjes van je toekomstige kinderen en de verhalen die je dan kunt vertellen. Wat zou je hen vertellen?
Alle mooie dingen die ik heb meegemaakt. Winnen in Rotterdam in 2016. Die partij ga ik laten zien. Ik heb ook een heel gaaf filmpje van Lange Frans gehad vlak voordat ik tegen Holly Holm vocht. Ik heb hele mooie oude foto’s van kickbokspartijen die ik kan laten zien. Ik kan vertellen dat ik in een stadion heb gestaan waar 20.000 man me toezongen. Ik kan berichten laten zien van mensen die me bedanken voor mijn positiviteit. Maar ik zal ook de keerzijde vertellen, wat mensen niet zien.

Waar zit die keerzijde vooral in voor jou?
Ik denk in hoe mensen soms met je omgaan. Kijk, ik heb een geweldige carrière gehad in het kickboksen, maar daar heb ik ook met louche promotors te maken gehad. Dat ik niet betaald kreeg, dat soort dingen. Dat hoort er ook bij. Maar het belangrijkste wat ik wil zeggen, is: mijn carrière staat op dit moment voor de rest van de wereld in het teken van Cris Cyborg en Holly Holm. Dat is de stempel, de smet die er altijd op zal blijven zitten. Het is wat het is. Ik sta nog steeds achter mijn keuze.

Ik heb supermooie momenten meegemaakt, ook bij de UFC. Ik heb verschillende delen van de wereld gezien, supergave fans meegemaakt. Dat zijn allemaal mooie dingen die ik kan vertellen. Ik denk dat ik, ondanks die stempel, een gezegend mens ben. Want ik heb het wel allemaal kunnen doen. Het belangrijkste is dat ik een geweldige carrière heb gehad, met de mooiste herinneringen. Dat neemt niemand meer van me af. Daarom zeg ik altijd: “Die with memories, not dreams”.

Wat is jouw mooiste herinnering in je carrière?
Als ik moet kiezen, dan was de winst in Rotterdam het mooiste moment uit mijn carrière. Die belt van de UFC kon me gestolen worden. Ik weet niet hoe lang mijn carrière nog duurt, maar ik hoop dat ik ‘m af kan sluiten in Nederland.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.