Ik zocht maanden naar het zwembad dat zorgde voor de glijpartij in de Vuelta

Als ik in augustus als een Bert Grabsch op mijn gele Coppi langs de randen van de Rijn heb gescheurd (de inwoners van Honderdmorgen wisten die avond niet wat ze zagen), plof ik uitgeteld op de bank. Op het Sportjournaal zie ik de start van de Vuelta. De teamtijdrit van Jumbo-Visma is in het water gevallen. Vier renners van de Nederlandse wielerploeg glijden over het natte asfalt tegen de dranghekken. De podiumambities voor de Ronde van Spanje lijken al op de openingsdag te stranden in het badplaatsje Torrevieja.

Aan het einde van de middag komt een verklaring voor het water op het Spaanse asfalt. Het is een opmerkelijke uitleg, in de wereld geslingerd door Jumbo-ploegleider Addy Engels. Een kapot kinderzwembadje in een tuin van een woning vlakbij de weg zou de stroom aan water hebben veroorzaakt. Dat heeft Engels tenminste gehoord van de Spaanse organisatie. Door de steile helling liep het water zo het parkoers op. Botte pech, niets aan te doen.

Ik kan een glimlach niet onderdrukken bij het horen van het verhaal. Tegelijkertijd roept de uitleg ook veel vragen bij me op op. Van wie was dat zwembad? Hoe krijg je een kinderzwembad kapot? Wie heeft het kapotgemaakt? Hoe groot was dat bad wel niet om zo’n stroom te veroorzaken? Waarom spelen er kinderen in een zwembad als de Vuelta door de voortuin raast? Hoe kan water zich op een knetterwarme Spaanse dag 500 meter verplaatsen over asfalt waarop je een ei kunt bakken?

Het kinderzwembad wordt wekenlang voer voor columnisten en journalisten die de Vuelta op de voet volgen. Zo fantaseert Thijs Zonneveld in het AD er lustig op los: “Trok de vierjarige kleuter van de familie Hernandez Fernandez Rodriguez per ongeluk de stop eruit? Was er een poolparty bezig met aangeschoten pubers? Of zat Alexander Vinokoerov erin, met een verrekijker wachtend op het juiste moment om zijn zakmes te trekken op het moment dat de señor des huizes nét even de verkeerde kant op keek?”

Maar niemand duikt in het verhaal. Tijd voor een zoektocht dus, naar de eigenaren van het kinderzwembadje of de werkelijke oorzaak van deze waterstroom die de Nederlandse ploeg naar de kloten hielp. Helaas moet die zoektocht vanuit Nederland, want vliegtickets naar Spanje om een verhaal te maken over een kapot kinderbadje gaat niemand voor mij betalen. Ik begin daarom met het kijken van de samenvatting van de teamtijdrit. De valpartij is vlak voor restaurant El Italiano in Torrevieja, maar waar het water vandaan komt is niet te zien.

Via Google Streetview verken ik de omgeving. Torrevieja ligt zo’n 100 kilometer ten zuiden van Benidorm en is zo te zien een dertien in een dozijn-dorp aan de Costa Blanca. Weinig mensen op straat, dorstige palmbomen en zandbruine huizen gevuld met pensionado’s die graag aanschuiven bij de lokale Italiaan. Het is zo’n plaats waar ’s zomers het bevolkingsaantal verdriedubbelt door de toeristen.

Vanaf de rotonde van de valpartij lopen twee straten steil omhoog. Uit één daarvan moet het water dus zijn gekomen. Ik bekijk eerst tevergeefs in Google Earth of er satellietbeelden zijn van Torrevieja op zaterdag 24 augustus. Die zijn er niet. Dan zoek ik in Spaanse media naar artikelen over het kapotte zwembad. Ik stuit op een verhaal van Marca en lees voor het eerst een alternatief verhaal, waarin geen zwembad te bekennen is. De Spaanse krant meldt dat het irrigatiesysteem van een tuin kapot zou zijn gegaan die dag.

In het verhaal staat bovendien een Engelse tweet van @procyclingstats.com: “Schat, ik denk dat dit een goed moment is om de tuin te sproeien.” Op de bijgevoegde foto’s veel water, een rare kapotte pijp, een trekker en een man met een mop. Via de reacties op die tweet vind ik @AndyElche, ooggetuige van de crash en blijkbaar de maker van de foto’s. Ik leg zijn afbeeldingen naast Google Streetview en kom op basis van een aantal kenmerken (cirkels in een muurtje, stoeptegels, ramen van een huis op de achtergrond) tot de conclusie dat de foto’s zijn genomen onderaan de Calle Soria, op hooguit 50 meter van het plaats delict.

Onderaan de Calle Soria lijkt iets mis te zijn gegaan, ik zou zeggen bij nummer 2.

Via Instagram krijg ik contact met Andy. Hij blijkt een vriendelijke Engelsman van 51 jaar, wielerliefhebber, genietend van het Spaanse leven. Hij woont al jarenlang in Elche, vlakbij Torrevieja. “Het is ongelooflijk wat er gebeurd is, Jumbo dacht echt dat ze gingen winnen,” begint Andy enthousiast als ik hem bel. “De dag voor de teamtijdrit ben ik nog bij ze in het hotel geweest, waar ik Tony Martin heb gesproken. Hele aardige man.”

De Brit vertelt dat hij de crash zag aankomen die dag. Hij stond met zijn familie vlakbij de rotonde waar het water het parkoers op liep. “Niemand greep in. Iemand van de Guardia Civil parkeerde zelfs zijn motor precies in de lijn die de wielrenners aanhielden. Uiteindelijk ging er wel een man met een gele vlag staan zwaaien, maar dat hielp natuurlijk niet. De race had moeten worden stopgezet.”

Andy blijkt de verklaring van de organisatie, over het kapotte zwembadje, niet te kennen. Hij heeft iets totaal anders gezien. “Op het moment dat het water naar beneden kwam, heb ik nog staan schreeuwen naar de politie dat ze moesten ingrijpen. Ik ben naar de plek gelopen waar mensen de straat probeerden droog te maken met moppen en trekkers. Daar zag ik een oude tuinslang en gebroken pijp naast de tuin liggen. Dat was bij het eerste huis, op nog geen 30 meter van het parkoers. Wat er precies was gebeurd, weet ik niet. De auto van de man die erbij stond was wel nat, maar of hij die aan het schoonmaken was, weet ik niet. Hij kon van alles aan het doen zijn.”

Een zwembad heeft Andy niet gezien. “Ik heb naast die tuin gestaan en kon zo over het muurtje kijken. Er stond geen zwembad. De tuin was ook niet zo groot, en als je naar de hoeveelheid water kijkt, moet het een aardig zwembad zijn geweest. Het was ook een continue stroom aan water, daarom lijkt het me sterk dat het zwembad was. Dan zou de stroom stoppen en het water snel opdrogen in die hitte.”

Andy ontvouwt dan een interessante theorie. Als het zo warm is in Spanje, mag je geen water verspillen. Daar kun je een boete voor krijgen, vertelt hij. Andy kan het weten. “Mij lijkt daarom dat het verhaal over het kinderzwembad verzonnen is. Als het waar zou zijn, was er toch ook al lang een foto van dat zwembad ergens verschenen?”

Terwijl Andy nog aan de lijn hangt, bestudeer ik zijn foto’s nog eens beter. Pas dan valt me op dat de bovenkant van de groene vuilnisbak bij het huis glinstert van het water. Hoe is dat in godsnaam mogelijk bij een kapot zwembad? Ik vraag Andy tenslotte of hij de eigenaren van het huis toevallig kent. “Nee, in die buurt wonen volgens mij vooral locals.”

Vol adrenaline door alle sappige informatie hang ik op. Ook al is het romantische en lachwekkende beeld van een kapot kinderzwembad de nek omgedraaid, kan ik wel verder. Al meer dan een week ben ik obsessief bezig met het Spaanse waterraadsel. Ik ken het stratenpatroon van Torrevieja inmiddels beter dan dat van mijn eigen woonplaats Arnhem. De Calle Soria vind ik op Google Maps zonder de zoekfunctie te gebruiken.

Andy heeft me eindelijk zekerheid gegeven over het adres van de hoofdrolspelers. Nu moet het eenvoudig zijn om contact te krijgen met de bewoners en hun verhaal te horen. Alleen nog de namen. Tevergeefs zoek ik in het Spaanse kadaster. Om de Nota Simple (een document met allerlei informatie, waaronder de naam van de eigenaren) te krijgen, moet je juist de naam van de eigenaren weten, lees ik. Een zoektocht door een Spaanse online telefoongids aan de hand van adressen levert ook niets op.

Als ik me op een doelloze donderdagavond vanaf de bank weer eens beweeg door Torrevieja, bedenk ik een nieuw plan. Misschien dat ze bij nabijgelegen restaurants de bewoners van het bewuste huis kennen. Ik besluit te bellen. Bij strandhut Kiosco Estefi en restaurant Matute geven ze dagenlang niet thuis, maar bij El Italiano is het bij de derde poging raak. Een vriendelijke vrouw begrijpt na vier keer uitleggen mijn verhaal, maar heeft geen antwoorden. “Sorry.”

Een goede vriend, met een opa en oma aan de Costa Blanca, brengt me vervolgens op nog een ander idee. Tussen al die Nederlandse pensionado’s in het dorp zal toch wel een wielerliefhebber zitten die het leuk vindt om mij te helpen? Bingo. Je houdt het niet voor mogelijk, maar Torrevieja heeft een eigen vereniging voor Nederlanders. Ik vind het telefoonnummer van voorzitter Harry Bourquin, maar krijg zijn schoonzoon te spreken. “Iedereen zit in Nederland. Het is hier nu veel te heet. Stuur een mailtje, zou ik zeggen.”

Dat doe ik. Ik stel zorgvuldig een mail samen over dit prangende vraagstuk. ’s Avonds krijg ik antwoord van Wim van der Krogt, secretaris van de club. Zijn reactie is niet wat ik had gehoopt. “Wellicht is het goed om zelf op onderzoek te gaan naar de bewoners van het genoemde huis. Het is denk ik niet aan ons om tijd en energie in dit onderwerp te steken.” Ik probeer mijn verhaal nog een keer uit te leggen, maar krijg geen reactie meer.

Ik besluit op zoek te gaan naar Spaanse regionale journalisten. Misschien dat er wel iemand geïnteresseerd is in het verhaal. In ruil voor een ritje naar Calle Soria 2 kunnen zij dan mijn verhaal gratis publiceren in hun krant. Ik benader de regionale krant La Verdad, televisiezender Television Torrevieja, de Engelstalige Costa Blanca People, Costa News en de Nederlandse Costakrant. Alleen van Costa Blanca People krijg ik een reactie, maar een redacteur laat weten dat ze al aandacht besteed hebben aan het verhaal. Op mijn vraag of ze dan al met de hoofdpersonen gesproken hebben, komt geen antwoord meer.

De moeizame zoektocht en het uitblijven van reacties werkt demotiverend. In een laatste poging toch nog bij de bewoners van het huis te komen, stuur ik Andy weer een berichtje. Kent hij toevallig nog mensen in het dorp? Of iemand die mij kan helpen? Ik kan simpel gezegd niet zelf op de voordeur kloppen. “Ik snap je situatie en kan me voorstellen dat het lastig is,” schrijft Andy. “Ik kan niets beloven, maar ik moet maandag voor werk naar Torrevieja. Misschien rijd ik wel langs, klop ik gewoon op de deur en zien we wel wat er gebeurt.”

Na zijn berichtje blijft het lang stil. Meer dan een week hoor ik niets meer van hem. Maar dan, op zondagochtend 13 oktober, is het raak. “Sorry voor de late reactie, ik had problemen met mijn telefoon. Ik ben te druk geweest om langs te gaan, maar heb nog wat geduld alsjeblieft.”

Er gaan weer acht dagen voorbij. De wielerwereld is ondertussen al warmgelopen voor de Ronde van Frankrijk van volgend jaar, en de Vuelta en het kinderzwembadje verdwijnen uit het collectieve geheugen, vrees ik. Als ik mijn zorgen uit bij een collega-freelancer, nuanceert hij de verloren tijd. “Ach, maak je niet druk. Andere Tijden Sport komt over 30 jaar nog met een uitzending over het zwembad van Torrevieja.”

Andy houdt zich aan zijn woord. Op maandag 21 oktober om 17.37 uur stuurt hij me de verlossende appjes. “Uiteindelijk is het zaterdag gelukt, maar helaas wilden de mensen niet praten over wat er is gebeurd. Ze zeiden dat ze klaar waren met het onderwerp en alle aandacht. Ik heb daarna niet meer gepusht om er meer uit te krijgen. Ze waren eerlijk gezegd ouder dan ik had verwacht, en zijn denk ik in verlegenheid gebracht door alle aandacht. Het spijt me dat dit je niet echt verder helpt.”

Ik schrijf Andy dat ik het begrijp, en bedank hem voor alle hulp. “Ik denk niet dat het wielerliefhebbers zijn en begrijpen waarom dit nog steeds een gespreksonderwerp is”, reageert Andy. “Ze waren gelukkig niet boos op me, eerder beleefd. Hoe dan ook, veel succes. Ik heb ervan genoten je te helpen.”

Al met al lijkt me het verhaal van het zwembad, dat in eerste instantie naar buiten kwam, onwaarschijnlijk. Andy had het over een constante stroom en kon geen zwembad zien in de tuin van de woning waar het water vandaan kwam. De meest logische theorie lijkt me dat de bewoner, een man op leeftijd die niets van wielrennen weet, zich van geen kwaad bewust was tijdens het besproeien van zijn tuin of schoonmaken van zijn auto. Met als resultaat dat de Nederlandse ploeg op zijn gat kwam te liggen.

Hier zal ik het mee moeten doen. Alle andere pogingen om de bewoner te bereiken zijn mislukt, dus verder dan dit ga ik niet komen. Of ik moet komende zomer dan toch maar op vakantie naar de Costa Blanca. Naar een plaatsje net onder Alicante. De weg ken ik in elk geval al. Nu mijn vriendin nog overtuigen.

-

Naast onze geschreven verhalen en video's hebben we nu ook een podcast: De Wereld van VICE Sports. De afleveringen zijn hier te luisteren bij Apple of hier op Spotify: