Wat er mis ging met Kolbeinn Sigthorsson nadat hij Ajax verliet

Het kraakt een beetje aan de andere kant van de lijn. Ik bel met Zweden, met de uiterst vriendelijke persvoorlichter van AIK. Bij die club speelt Kolbeinn Sigthorsson tegenwoordig. De IJslandse spits (29) heeft moeilijke jaren achter de rug, waarin hij nauwelijks een wedstrijd heeft gespeeld. Bij AIK maakt hij sinds kort eindelijk weer minuten.

Ik wil weten wat er precies met Sigthorsson is gebeurd nadat hij in 2015 van Ajax naar FC Nantes vertrok, hoe het nu met hem gaat in Zweden en hoe hij terugkijkt op zijn tijd in Nederland. “Hallo, met Kolbeinn,” hoor ik dan aan de andere kant van de lijn. Even twijfelt Sigthorsson of hij het interview in het Nederlands wil doen, maar dan kiest hij toch voor Engels. “Mijn Nederlands is na vier jaar niet meer zo scherp,” zegt hij.

VICE: Ha Kolbeinn, hoe bevalt het leven in Zweden?
Kolbeinn Sigthorsson: Het voelt lekker om na zware jaren weer te kunnen voetballen. Ik ben hierheen gekomen om mijn carrière nieuw leven in te blazen. Ik ben hier gelukkig. Laatst speelde ik de Stockholmse derby tegen Djurgardens. De Zweedse supporters zijn bij zulke wedstrijden extreem fanatiek. Er werd een hoop vuurwerk afgestoken en braken een paar gevechten uit, haha. Het leek op de Klassiekers in Nederland.

Hoe kijk je nu terug op jouw tijd in Nederland?
Dat waren mooie jaren. Ik kwam vanuit IJsland, waar voetbal meer op amateurniveau zit, naar het AZ van Louis van Gaal. AZ speelde toen in de Champions League. Ik was er als zeventienjarige soms bij als Van Gaal een woede-uitbarsting had op de training. Dat was nieuw voor mij, maar ik leerde van het tempo op de training, de technische oefeningen en tactiek van Van Gaal. Hij haalt het beste in zijn spelers naar boven.

Bij Ajax ben je vervolgens in vier jaar nooit een heel seizoen fit geweest. Hoe zuur was dat?
Dat was mentaal zwaar. Elke keer begon ik lekker aan een seizoen, maar lag ik er daarna een paar maanden uit. Gelukkig heb ik over de jaren wel wat belangrijke goals voor Ajax kunnen scoren en drie titels gewonnen, daar ben ik trots op. Maar ik heb het gevoel dat ik veel meer had kunnen geven als ik langer fit was geweest. Ik heb pech gehad.

In mijn tweede seizoen bij Ajax lag ik er bijvoorbeeld al snel een half jaar uit met een schouderblessure, die ging uit de kom. Het herstel duurde langer dan verwacht, omdat de schouderoperatie niet goed was gegaan. Ze hadden een fout gemaakt, waardoor ik nog een keer geopereerd moest worden. Daarna heeft het nog jaren geduurd voordat ik mijn linkerschouder weer honderd procent kon gebruiken. Ik dacht: shit, waarom moet dit nou gebeuren bij Ajax?

Wat was er precies mis met die schouder?
Ik kon de schouder na de operaties niet meer buigen en draaien zoals ik wilde, waardoor ik kracht verloor in mijn arm. Die heb je nodig als je de bal afschermt in duels met verdedigers. Daar moest ik wat op bedenken. Ik probeerde weer vertrouwen in die schouder te krijgen, maar dat is moeilijk als verdedigers aan je lopen te trekken. Misschien was ik er een beetje bang voor dat het weer mis zou gaan. Het was niet makkelijk om weer als targetman te gaan spelen. Ik moest mijn spel veranderen.

Ik probeerde als spits sneller ruimtes in te duiken, zodat er niet steeds een verdediger in mijn buurt was. Dat was wel klote, omdat ik eerst een spits was die graag de bal aangespeeld kreeg met iemand in zijn rug. Dat was mijn kracht, de bal vasthouden. Het voelde alsof die kracht weg was. Ik heb het hier trouwens nog nooit over gehad, maar dat is hoe ik me die jaren heb gevoeld. Nu heb ik gelukkig al een tijdje geen last meer van mijn schouder, maar bij Ajax zat dat me wel enorm dwars.

Frank de Boer gebruikte je in jouw laatste twee jaar bij Ajax soms ook als buitenspeler. Wat vond je daarvan?
Ik ben een pure 9, geen buitenspeler. Maar goed, als voetballer wil je gewoon minuten maken, dus ik speelde daar als hij dat wilde. Ik vond het niet erg en heb geprobeerd het zo goed mogelijk in te vullen. Toen ik in mijn laatste seizoen bij Ajax weer geblesseerd raakte, kwam Arek Milik erin. Hij heeft het gewoon geweldig gedaan in de spits en scoorde veel, dus het was voor mij het beste om weg te gaan.

Je vertrok in 2015 van Ajax naar FC Nantes. Waarom pakte die transfer niet goed uit?
Mijn eerste seizoen daar was niet best. Ik scoorde maar drie keer. Dat kwam onder meer door een knieblessure, waar ik het hele seizoen mee liep. Vaak trainde ik doordeweeks nauwelijks om de knie te sparen, waarna ik in het weekend de knie forceerde om wel wedstrijden te kunnen spelen. Ik slikte een hoop pijnstillers en zette mijn lichaam erg onder druk, waardoor ik een maand voor het einde van het seizoen even helemaal moest stoppen met voetballen. Mijn lichaam was op.

Gelukkig wist ik me in die weken weer fit te krijgen voor het EK van 2016. Ik had geen idee of mijn lichaam klaar was voor die eerste groepswedstrijd tegen Portugal, maar het was zó mooi om daar met IJsland te staan. Het voelde alsof ik heel die wedstrijd op adrenaline aan het rennen was. Ik scoorde daarna ook een belangrijke goal tegen Engeland, en in de kwartfinale tegen Frankrijk. Het voelde alsof ik weer helemaal de oude was. Galatasaray wilde me daarom huren van FC Nantes. Maar toen ik net was aangekomen in Istanbul, ging het helemaal mis.

Je hebt daar geen minuut gespeeld. Wat ging er mis?
Mijn knie werd meteen dik en moest geopereerd worden, zonder dat ik ook maar een wedstrijd had gespeeld voor Galatasaray. Die operatie zou heel simpel moeten zijn, maar is helemaal mis gegaan. Ik heb vier maanden in een hotelkamer gelegen, zonder dat ik kon lopen. Ik kwam naar die geweldige club om er te genieten als speler, maar zat daar de hele tijd in een hotelkamer met een gezwollen knie. Dat was verschrikkelijk. Mijn gezin was er de eerste maanden bij. Maar na een tijdje zei ik tegen ze: “Ga maar terug naar IJsland.” Ik wilde niet dat zij dat ook meemaakten.

Dat klinkt deprimerend.
Dat was het ook. Galatasaray dacht in eerste instantie dat ik na een paar weken weer fit zou zijn, dat zeiden ze ook in de media. Maar ik lag in het hotel met mijn been in de lucht. Dus na vier maanden werd de huurdeal stopgezet. Ik moest een beslissing maken of ik opnieuw geopereerd ging worden. Sommige dokters zeiden dat ik moest overwegen om te stoppen met profvoetbal. Een half jaar lang heb ik die knie rust gegeven. Daarna vond ik een dokter in Zweden die zei dat hij mijn knie kon repareren. Een jaar na die eerste operatie in Istanbul, ben ik in Zweden opnieuw geopereerd. Bijna twee jaar na het EK kon ik pas weer spelen.

Wat gebeurde er toen je terugkeerde bij FC Nantes?
Claudio Ranieri was er toen trainer. Hij is echt geweldig als trainer en persoon. Onder hem heb ik nog twee wedstrijden gespeeld aan het einde van het seizoen in 2018. Maar de club wilde me zo snel mogelijk verkopen. Na twee jaar blessureleed had ik alleen niet zoveel te kiezen. Niet veel teams nemen het risico om een speler te halen die twee jaar geblesseerd is geweest. Ik heb daarom bijna een jaar moeten zoeken naar een optie.

Intussen zat je niet meer in de selectie van FC Nantes. Waldemar Kita, de voorzitter van FC Nantes, gaf afgelopen seizoen een keihard interview over jou. Hij zei dat je weg had gekund, maar voor het geld bij FC Nantes bleef. Wat vond je daarvan?
Ik denk dat een club van alles probeert als het van een speler af wil komen. Zo was het vast bedoeld. Maar dat is nu opgelost, meer heb ik er niet over te zeggen. Het is klaar nu.

We moeten het ook nog over een zeer triest onderwerp hebben. Bij FC Nantes speelde je samen met Emiliano Sala, die overleed na zijn transfer naar Cardiff. Waar was jij toen je hoorde dat Sala vermist was?
Man, dat is ongelooflijk tragisch. Ik was thuis toen ik het nieuws hoorde dat het vliegtuig vermist was. De volgende ochtend kwam ik naar de club en was nog steeds niet duidelijk wat er met het vliegtuig gebeurd was. Dat zal ik nooit meer vergeten.

Hoe was jouw band met Sala?
We hadden een goede band. In mijn eerste jaar bij Nantes speelden we samen in de spits. Hij was echt een goed mens en had altijd een glimlach op zijn gezicht. Hij werkte ook keihard en verdiende die transfer daarom ook echt. Ik zal hem altijd herinneren als een heel goed persoon, die iedereen altijd hielp. We waren met de hele selectie op de club toen het bericht kwam dat het vliegtuig gevonden was. Het is zo verdrietig dat een leven zo weggenomen kan worden.

Afgelopen seizoen heb je geen minuut gespeeld bij FC Nantes, maar werd je wel geselecteerd voor het nationale elftal van IJsland. Dat moet in verschillende opzichten een opsteker zijn geweest.
Ik ben blij dat het nationale elftal van IJsland al die tijd vertrouwen in me heeft gehouden. Zij stelden me nog steeds op, ook nadat ik jaren niet had gespeeld. Gelukkig ben ik er ook blijven scoren. Ik denk dat het nationale elftal mijn carrière in leven heeft gehouden.

Nu zit je bij AIK. Hoe lang denk je nog te kunnen voetballen, na al die blessures?
Ik zie het als een overwinning dat ik na die slechte jaren weer speel bij AIK. Het voelt alsof ik de situatie overwonnen heb. Het was moeilijk om erin te blijven geloven, zeker toen de dokters begonnen te twijfelen. Ik was op het toppunt van mijn carrière, na die goals tegen Engeland en Frankrijk, toen het mis ging bij Galatasaray. Ik zag alles in rook opgaan en kon er niks aan doen. Maar ik ben dankbaar dat ik nu op een goede plek zit. Elke maand voel ik me weer beter. Dat moet ik volhouden. Wie weet komen er dan nog mooie dingen.

-

Naast onze geschreven verhalen en video's hebben we nu ook een podcast: De Wereld van VICE Sports. De afleveringen zijn hier te luisteren bij Apple of hier op Spotify: