De obstakels die je tegenkomt als je geil wordt van nazi’s

In de serie 'Leven met een fetisj' onderzoekt Djanlissa Pringels de wereld van fetisjes. Niet alleen laat ze mensen in de fetisjwereld hun verhaal doen, ook gaat ze langs bij fetisjisten om het zelf te ervaren. Bijvoorbeeld als ze zich in de touwen laat hangen door een bondagefetisjist . Ditmaal spreekt ze Hanna* (32) uit Noord-Brabant,die een nazifetisj heeft en vooral opgewonden wordt door nazi-uniformen.

Onlangs interviewde ik een vrouw over haar breedingfetisj, een fetisj waarbij mensen graag zwanger gemaakt willen worden of anderen willen bezwangeren. Toen ik haar vroeg naar de ethische grenzen van haar fetisj, zei ze me dat ze het breeden minder controversieel vindt dan haar andere fetisj: die voor nazi’s. “Ik word geil van nazi’s en vooral van de pakken die ze dragen,” schreef ze tussen haar andere antwoorden door. Als ik wat meer te weten wil komen over nazifetisjisme, zie ik dat er amper informatie over te vinden is. Op het Fetlife-profiel van Hanna staat niks over nazi’s, en als ernaar zoek op Fetlife, zie ik dat het verboden terrein is op de website: alles wat ook maar ruikt naar ‘haat’ – waaronder dus nazisme – is verboden. Hanna* is er zich van bewust dat er een taboe op haar fetisj heerst, maar ze wil er via e-mail wel over praten.

“Ik ben al van kinds af aan geïnteresseerd in de Tweede Wereldoorlog. Dat komt voornamelijk door mijn vader: ik woonde in mijn jeugd met hem in België en hij nam mij en mijn zussen altijd mee naar plekken waar je nog sporen ziet van de Tweede Wereldoorlog,” schrijft Hanna me. ”Ik werd opgevoed met verhalen over de oorlog en als kind verdiepte ik me al in de geschiedenis van Duitsland. Ik vond nazi’s dus altijd al interessant, maar pas enkele jaren geleden werd ik ook geil van ze.”

Ook spreek ik Hans West, een Amsterdamse therapeut gespecialiseerd in kink, BDSM en fetisjen. “Grappig dat die vraag bij mij terechtkomt," zegt hij. "Mijn vader was zelf NSB’er en alhoewel ik daar geen fetisj aan overgehouden heb en het nazi-gedachtengoed afwijs, snap ik wel dat opgroeien met informatie over nazi’s een grote indruk – beladen met zware emoties – op je kan achterlaten,” legt hij uit. Volgens West kunnen sterke emoties als angst en gruwel als kind later zeker omslaan in een fetisj. “Je zou ernaar kunnen kijken als een soort 'zelf-therapie': dankzij de adrenalinekick die je krijgt door iets ‘griezeligs’ als iets geils te herinterpreteren, haal je een stuk van de macht weg bij dat gegeven,” vertelt hij.

Bekijk ook: De volwassen mannen die in het weekend Derde Rijkje spelen

In Hanna’s geval werd het zaadje van haar fetisj al in haar jeugd geplant, maar haar interesse in nazi’s sloeg om tot een echte fetisj toen ze foto’s tegenkwam van nazipakken op het internet. “Ik zag op Pinterest prachtige foto’s van oude nazipakken die ontworpen waren door Hugo Boss en op fetisj-pagina’s op Tumblr zag ik sexy prentjes van mooie mannen in authentieke nazi-outfits. Ik zag dat sommige vrouwen opgewonden werden van nazi’s en ook ikzelf begon de pakken in een ander daglicht te zien. Na een tijdje werd ik enorm opgewonden telkens als ik een prentje van een man in een nazipak zag,” zegt ze.

“Enerzijds vind ik de outfits prachtig ontworpen, waardoor elke man die zo’n pak draagt er gewoon ongelooflijk sexy uitziet. Anderzijds heeft een nazikostuum een zekere charme voor mij.” Volgens Hanna dwongen nazi’s respect af en die dominantie ziet ze terug in hun strak ontworpen pakken. Volgens haar straalt zo’n pak dus autoriteit uit. “Ik vind het een opgewonden idee om gedomineerd te worden door een autoritaire man. Ik word sowieso graag vastgebonden tijdens de seks, dus seks met een dominante nazi past perfect bij mijn BDSM-verlangens,” vertelt ze.

Toch gaat Hanna’s fetisj verder dan een diepgewortelde waardering voor een mooi ontworpen pak. Ze legt me uit dat haar fetisj voor nazipakken vooral komt doordat het taboe is. “De nazi’s hebben vreselijke dingen gedaan, dus iemand die een nazipak draagt wordt daar automatisch mee geassocieerd,” schrijft ze. “Van het idee dat ik seks heb met een dergelijk monster raak ik erg opgewonden.” Hanna vertelt me dat ze het hier onlangs over had met een vriendin die ook in het BDSM-wereldje zit. Haar vriendin vroeg of ze ooit verliefd zou kunnen worden op een nazi en Hanna zei dat ze dacht dat ze dat wel kon. “Ik kon me inbeelden dat je als vrouw een overweldigende overlevingsdrang zou voelen om jezelf en je kinderen te beschermen en die bescherming kon op dat moment enkel geboden worden door een nazi,” zegt ze. Die hulpeloosheid van een onderdanige vrouw die zich moet overgeven aan een nazi om te overleven, is dus ook wat haar zo opwindt.

Volgens West ligt dit verlangen vaak ten grondslag aan een fetisj waarbij iemand graag gedomineerd wordt. “Het gaat over macht,” vertelt hij me. “Bij een nazifantasie kan je fantaseren over een machtsspel. Je bent mogelijk een gevangene of een hongerige, hulpeloze vrouw die niet kan tegenstribbelen of eigendom van de kampbeul.” Volgens West is dat voor sommige mensen een opwindende situatie, omdat je volledig hulpeloos bent op het moment dat je seks hebt met iemand die de baas is van je. Die hulpeloosheid zorgt er dan voor dat alles wat je doet, niet jouw verantwoordelijkheid is: je bent vrijgesproken van alle schaamte van de kinky seks, omdat iemand anders jou zogenaamd in schaamteloze posities dwingt. “De overgave die wordt afgedwongen in zulke fetisjen is vaak wat mensen opwindt,” legt hij uit. “Je bent niet meer verantwoordelijk voor je eigen daden op dat moment.” Daarbij komt zo’n fantasie vaker voor bij mensen die het prettig vinden dat er van hen en van hun lichaam genoten wordt. Door jezelf onderdanig op te stellen, communiceert de partner heel helder wat hij van je wilt om optimaal van je te kunnen genieten.

In de theorie klinkt een nazifetisj dus minder grimmig na de uitleg van West. Toch is een nazifetisj niet hetzelfde als jezelf laten vastbinden door je partner of een rollenspel waarbij de loodgieter in natura wordt betaald, omdat de fetisj gefocust is op een tijd in de geschiedenis die nog steeds erg gevoelig ligt. Je nazifetisj in de praktijk omzetten, is dus niet zo vanzelfsprekend.

“Ik heb een tijd lang nagedacht hoe ik mijn fantasie in de praktijk kon brengen en seks kon hebben met een man in nazipak,” vertelt Hanna. “Ik weet dat je op rommelmarkten in Duitsland nazipakken kunt kopen en ook online kun je ze, als je diep graaft en via omwegen zoekt, op bepaalde sites bestellen.” Toch heeft Hanna besloten om zich te beperken tot masturberen op foto’s van nazi’s. “In eerste instantie stuit je snel op een praktisch probleem: stel dat ik iemand vind die me wil neuken in een nazipak, dan maken we gegarandeerd vlekken op dat dure pak en dan is hij klaar voor de vuilnisbak. Niemand brengt zoiets naar de stomerij,” zegt ze. En ook de zoektocht naar iemand met een nazifetisj is iets waar ze tegenop ziet. “Ik heb echt geen zin om op fora tussen de neo-nazi’s te zoeken naar iemand om seks mee te hebben. Want ondanks het feit dat ik nazi’s opwindend vind, vind ik de geloofsovertuigingen van neonazi’s ronduit walgelijk,” zegt ze.

Dat is voor therapeut Hans West een belangrijke nuance. Hij benadrukt dat er een groot verschil is tussen fetisj en realiteit. “Zo zijn er mensen met een verkrachtingsfetisj, maar dat betekent niet dat ze ook echt verkracht willen worden.” Volgens hem geldt hetzelfde bij een nazifetisj: een fetisj voor nazi’s kan perfect losgekoppeld worden van het nazigedachtegoed. Zo kan Hanna, volgens West, opgewonden worden van nazi’s en tegelijkertijd gruwelen van hun gedachtegoed. West maakt de vergelijking met geilen op een seriemoordenaar: sommige vrouwen worden opgewonden van hun slachtofferrol en het idee dat een monsterlijke man gewoon neemt wat hij wilt, maar dat betekent nog niet dat ze ook achter de daden van echte seriemoordenaars staan.

Maar ook schuldgevoel en het morele dilemma dat je ondervindt als je een nazifetisj hebt, is voor Hanna een reden om haar fantasie nooit in de praktijk om te zetten. Alhoewel een nazipakfetisj uiteraard niet impliceert dat je ook geil wordt van de Holocaust, is het moeilijk om bij een nazirollenspel – waarbij je opgewonden wordt van een dominante nazi – de nazi’s volledig los te denken van hun gruwelijke daden. Hanna moet hier echter niets van weten: in haar fantasie vermijdt ze elke verwijzing naar de vernietigingskampen.

“Seks hebben met een nazi lijkt me opwindend, maar me kleden in een gestreepte pyjama is voor mij echt veel te gortig. Mijn schuldgevoel zou op dat moment echt absoluut de overhand nemen,” schrijft ze me. “Ik zou daarom ook nooit hardop voor mijn fetisj durven uitkomen, omdat ik besef dat mijn fetisj – ook al is die enkel beperkt tot fantaseren over nazipakken– ook ongelooflijk beledigend zou kunnen zijn ten opzichte van de mensen die hun familie verloren in de concentratiekampen.”

Ondanks alle factoren die een nazifetisj best moeilijk maken, geeft Hanna haar fantasie niet meteen op. “Ik droom ervan om een man in nazipak te fotograferen en daar gewoon van te genieten,” schrijft ze. Toch heeft ze ook hier haar grenzen: tijdens de fotoshoot wil ze geen verwijzingen naar de Holocaust. “Anders dan sommige foto’s die ik al eens tegenkwam, zou ik nooit de nazi bijvoorbeeld laten poseren in een trein of iets dergelijk wat hint naar de Holocaust. Ik wil enkel stijlvolle foto’s nemen bij een chique fauteuil of aan een haardvuur.”

*De echte naam van Hanna is bekend bij de redactie.

Als je op de hoogte wil blijven van onze beste stukken zonder je een slag in de rondte te scrollen, schrijf je dan in voor onze wekelijkse nieuwsbrief.