Door de film 'Romper Stomper' realiseerde ik me dat ik racist was

"En ik wil niet ten onder gaan zoals de fucking Aboriginals."

Persoonlijk vond ik dat de engste zin die Hando uitspreekt in de cultklassieker Romper Stomper van Geoff Wright. Het was de enige keer dat ik een neonazi het tragische lot van de oorspronkelijke bewoners van Australië hoorde erkennen. Hando (Russell Crowe), is de leider van een groep skinheads in Melbourne die koste wat het kost de lokale Vietnamese gemeenschap wil aanvallen. Hij realiseert zich dat zijn strijd niet gaat om wie ergens thuishoort, maar om wie er overleeft. De eerste keer dat ik de film zag, liet het me anders nadenken over haat. Het was een weerspiegeling van mijn eigen ervaringen met haat. Ik groeide op in Australië als moslim-immigrant, en ik reageerde op minachting met geweld.

Ik ging naar de middelbare school in het jaar na 9/11 in een witte buurt in Melbourne. Alle niet-witte kinderen hingen rond bij een voetbalveldje. We waren met z'n drieën: ik, mijn neef en T, een Maori uit Nieuw-Zeeland.

We aanbeden de gangsterrappers waar onze oudere neven naar luisterden en we keken naar gangsterfilms als Scarface, The Godfather en Blood In Blood Out. Ik hield ervan om films te kijken die buiten de norm vielen, en vroeg vaak aan de pukkelige Griekse jongen die in de videotheek werkte of hij nog sicke films wist. "Deze ga je vet vinden," zei hij op een dag. "Het is American History X maar dan tien keer heftiger," en hij duwde Romper Stomper in mijn handen.

Je komt niet veel te weten over het verleden van Hando. We weten alleen dat hij een rechts-extremist is vanwege zijn kleding, een referentie aan Mein Kampf en de manier waarop hij over Aziaten praat, en klaagt over dat ze alle cafés overnemen. Zijn klachten zijn vaag gebaseerd op de economie, maar ik heb altijd gedacht dat de angst voor islam abstracter is.

Wij zijn een ideologische dreiging, een bedreiging van de Australische manier van leven. Na een reeks geopolitieke stunts en terroristische aanslagen door radicale uitwassen, denken Australiërs dat de beste manier om met buitenlanders om te gaan is door ze buiten te sluiten. Hierdoor raken beide partijen geïsoleerd. Het is een broedplaats voor misverstanden en uiteindelijk zorgt het voor geweld.

Bij ons tenminste wel.

In het eerste semester lachten we nog om de grapjes over schapenneuken en terroristen. Tot een meisje in een hijab op een dag een sinaasappel naar haar hoofd geslingerd kreeg. Ik zag het ding uiteenspatten op haar witte sjaal terwijl de kinderen joelden. Na zoveel scheldpartijen en nog meer red bulls, reageerden we plots met geweld. Die middag werden we geschorst, maar we leerden er niks van.

We waren jong en omarmden de terreur van het etiket dat we opgeplakt kregen. We snapten de overlevingsideologie van Hando. We begonnen ons te gedragen als de 'smerige Arabieren', omdat we zo genoemd werden. Na een tijdje hadden we een reputatie opgebouwd die onze ego's opblies.

We spraken nooit over tegen wie we moesten vechten, maar we wisten het instinctief. We associeerden ons niet met Australiërs. We kwamen op voor alle minderheden in de pauzes en we wachtten niet tot we werden aangevallen. Ik begon me langzaam te realiseren dat ik meer gemeen had met de skinheads dan de jongens met korte broeken en schelpenkettinkjes. We verspreidden haat en voldeden expres niet aan maatschappelijke verwachtingen.

De skinheads in Romper Stomper droegen nazi-emblemen op bomberjacks en ze droegen vale spijkerbroeken. Etnische minderheden uit de buitenwijken droegen de kleding van de generatie voor ons: T-shirts van Everlast, petjes van Kappa, Nike-schoenen en trainingspakken. Onze kaalgeschoren hoofden en rattenstaartjes stuurden een boodschap die onderstreept werd door onze agressieve persoonlijkheden.

We waren zo bezig met hoe we overkwamen op anderen, dat we de gemeenschap om ons heen vergaten. We waren zoveel bezig met anderen beoordelen dat we geen oog hadden voor de mensen die oprecht geïnteresseerd waren in onze cultuur. Ik herinner me een Spaans kind uit een jaar onder ons die iets vroeg over de islam. Hij kreeg een grote beker frisdrank over zijn hoofd gegoten. Langzaam, zonder dat we het doorhadden, werden wij die gasten die de sinaasappel naar de moslima gooiden.

Op het dieptepunt vielen we mensen aan gebaseerd op geruchten. We maakten daar dan filmpjes van en publiceerden die op het internet. We filmden onze eigen ondergang. Toen er op een dag een mes werd getrokken tegen een groep jongens kwam er een filmpje van terecht bij het hoofd van de school.

Een leraar gaf me ooit de autobiografie van Malcolm X. In dat boek werd ons gedrag perfect beschreven. Malcolm X verzette zich hevig en met geweld tegen wit Amerika met zijn Nation of Islam, maar toen hij Amerika verliet om naar Saudi Arabië te gaan voor de Hajj, zat hij ineens tussen moslims die toevallig ook wit waren. Hij realiseerde zich dat de correlatie die hij had opgebouwd tussen wit-zijn en racisme incompleet was. Het was veel ingewikkelder dan alleen maar huidskleur.

Malcolm X stapte uit zijn omgeving om kritisch naar zichzelf en de wereld om hem heen te kijken. Bij mij gebeurde hetzelfde toen het schoolhoofd het filmpje afspeelde van ons messengevecht. De oprechte angst van de surfers, het hoongelach en onze racistische scheldpartijen maakten me duizelig. De mensen op het scherm waren vreemdelingen, maar toch had ik vijf jaar lang met ze rondgehangen.

We werden geschorst en de politie kwam erbij. We waren te ver gegaan. We hadden de houding van de wereld post-9/11 overgenomen. We keken naar een gruweldaad van misleide haatzaaiers en het was verschrikkelijk. We waren alles wat we haatten geworden. We deden niets goeds voor de beeldvorming over ons, maar we gooiden er benzine bovenop.

Dit alles wordt goed samengevat door de laatste scène van Romper Stomper. Een groep Aziatische toeristen kijkt toe en maakt foto's terwijl Hando vermoord wordt door zijn beste vriend.