Ik liep mee tijdens de oogst op een medicinale wietboerderij in Duitsland

Ik werk voor VICE Duitsland en toch weet ik absoluut niks af van wiet. Mijn redactieteam heeft er meer dan 600 artikelen over gepubliceerd, en ik heb in mijn hele leven misschien twee trekjes van een joint genomen. Hoe pas ik in dit plaatje? Niet. Ik heb wiet nooit een fascinerende drug gevonden. Ik vond het eigenlijk nogal afstotelijk. Ik zag stoners als mensen die langzaam praten en hun hele leven op bevlekte banken doorbrengen – dat is tenminste wat ik van popcultuur en politici heb geleerd. 

Maar de tijden veranderen. De Duitse overheid wil cannabis legaal maken voor recreatief gebruik. Ondanks een paar tegenslagen is het wetsvoorstel onderweg. Wiet legaliseren zou een hoop dingen veranderen in het land. Voor sommige mensen zou een biertje na het werk veranderen in een jointje na het werk. En de 4,5 miljoen Duitsers die al wiet roken zouden zich niet langer hoeven te verschuilen. 

Ik wil mezelf voorbereiden op dit tijdperk van normalisatie en de drug de kans geven die hij verdient. In sommige delen van de stad kun je ten slotte makkelijker aan wiet komen dan aan een parkeerplaats. 

In begin maart bevond ik mezelf op het terrein van een voormalig slachthuis in het zuidelijke plaatsje Ebersbach, in de buurt van Stuttgart. Ik werd van alle kanten door beveiligingscamera’s bekeken terwijl ik op de 24 centimeter dikke betonnen muur afliep waarachter mensen niet langer dieren aan het slachten zijn, maar planten cultiveren. De plantage is in bezit van Demecan, een van de enige drie bedrijven in Duitsland die een vergunning hebben om medicinale wiet te telen, en vandaag is de oogstdag.

“Het is oké, ze hoort bij mij,” zegt Muhammad Abd El Qadir, de persvoorlichter van Demecan, die me langs de beveiliging loodst. Hij geeft me een rondleiding door de fabriek met een oppervlakte van 100.000m2, waar het team jaarlijks een ton aan cannabisbloemen oogst. Daarmee wordt de vraag naar medicinale wiet in Duitsland echter bij lange na niet voldaan. Volgens het Federal Institute for Drugs and Medical Devices wordt er jaarlijks meer dan 20 ton cannabis naar het land geïmporteerd voor medicinale doeleinden.

Demecan heeft genoeg ruimte om een hele hoop meer te telen – op dit terrein alleen al zo’n 10 ton cannabis. Daar hebben ze echter nog geen vergunning voor. Maar dat zou met de legalisering allemaal kunnen veranderen. 

Voordat El Qadir me in de buurt van de planten laat komen, moet ik mijn schoenen in een wachtruimte omwisselen voor rode Crocs. Ik word daarna naar een tweede kamer geleid, waar ik mijn handen was en de rode Crocs omwissel met groene, die bij elke stap piepen. Ik moet ook een wit beschermend pak aantrekken dat me eruit laat zien als een spermacel, en mijn handen nog eens wassen. Als ik eenmaal helemaal gesteriliseerd ben en vrij van pathogenen die de planten in gevaar zouden kunnen brengen, betreden El Qadir en ik de boerderij. 

Het eerste wat ik opmerk is de geur – ontzettend sterk en muf. Ik bespeur ook een hint van verse sinaasappel, wat me doet denken aan schoonmaakproducten. Als ik rondkijk zie ik echter niks behalve een labyrint van witte gangen met een hoop deuren en camera’s. El Qadir lijkt mijn gedachten te lezen als hij fluistert dat hij hier al een paar keer verdwaald is geraakt. 

“We beginnen met de baby’s,” zegt hij, terwijl een kamer binnengaat met de grootste koelkast die ik ooit heb gezien. Er zat echter geen eten in, maar piepkleine baby-wietplantjes die in plastic blikken drijven.

Deze baby’s zijn de toekomst van het bedrijf: het zijn klonen, allemaal afstammend van één moederplant per variëteit. Er worden hier twee strengen geplant – bubba kush en orange velvet. Dat verklaart de sinaasappelgeur. De plantenbaby’s groeien in een voedselrijke smurrie en mogen hun boxen verlaten als ze een bepaalde grootte hebben bereikt. 

Elke volgroeide plant wordt naar een geel schuimblok verplaatst, met een gps-tracker uitgerust en constant van de perfecte hoeveelheid water en meststof voorzien. Vanwaar de gps? Omdat elke plant enkele duizenden euro’s waard kan zijn, afhankelijk van de oogst. Iemand die in de verleiding raakt om een van de trackers te verwijderen moet rekening houden met het feit dat ze door – pak hem beet – een miljard camera’s worden gefilmd. 

In de volgende stop, de “bloemenruimte”, wordt een aangename temperatuur van 25 graden aangehouden. Daar staan de planten – amper een meter hoog – in het gouden licht van de plafondlampen te zonnen, waardoor ze gemotiveerd worden om zoveel mogelijk te groeien. Deze specifieke bloemen zijn nu zo’n drie à vier maanden aan het rijpen. Iedereen hier kijkt reikhalzend uit naar de oogstdag, die twee keer per maand plaatsvindt.

Daarna leidt El Qadir me naar een derde ruimte, die het hart van elke stoner een sprongetje zou doen maken. Alle wietgeur die ik tot nu toe heb geroken verbleekt bij de geurige walmen die je daar tegemoet komen. Medewerkers werken aan vier grote metalen tafels terwijl ze de bloemen van de takken afhalen. Studenten die parttime in het kantoor in Berlijn van Demecan werken zijn hier speciaal naartoe gereisd om vandaag te komen helpen. 

Terwijl er hiphopmuziek uit de jaren negentig aanstaat, oogsten ze 50 kilo wiet – zelfs de juridische afdeling hielp mee. 

Ik vraag iemand van het personeel of hij niet passief high wordt op deze afdeling. “Ik kan het je niet precies uitleggen,” zegt Michael Müller. Hij is een opgeleid tuinier en dacht dat deze baan wel bij hem zou passen. “Mijn vrienden maakten wel eens grappen dat ik een drugsdealer was, maar dat boeide me toen niet, en nu nog steeds niet.”

Cannabis moet op de juiste manier worden verhit om THC af te geven. Dus hoewel je wel high kunt worden als je andermans rook inademt in een slecht geventileerde ruimte, kan dat niet gebeuren als je gewoon in de buurt van een plant bent. 

Cannabis wordt meestal voorgeschreven bij chronische pijn, angstigheid, depressie en slapeloosheid. Maar het kan ook helpen bij epilepsie, spierkrampen of verschillende vormen van multiple sclerose, evenals bij misselijkheid en overgeven tijdens chemotherapie. Voor mensen die anorexia hebben of door kanker geen eetlust hebben kan het gebruik van cannabis ook helpen met het eten.

Nadat Müller en de rest van het team klaar zijn met het plukken van de planten, hangen er nog steeds een paar blaadjes aan de bloemen. Dan komt de trimmachine in de volgende kamer in actie. Hij schudt de laatste paar kleine blaadjes van de bloemen met het lawaai van een drilboor die recht naast je oor een weg aan het verscheuren is. Om zich te beschermen tegen het fijne cannabisstof dragen de werkers hier maskers met zuurstofbuizen waardoor ze eruit zien als astronauten. 

Na het trimmen kan de wiet gedroogd worden. Medewerkers kieperen de bloemen in metalen kuipen en duwen ze een droogoven in, waar ze gedurende een paar dagen door de hitte al hun vocht en een derde van hun gewicht kwijtraken. Daarna worden de topjes vacuüm verpakt en naar apotheken verzonden. “En dat is het eigenlijk,” zegt Al Qadir. Mijn bezoek was alweer voorbij, en hoewel ik niet mee heb kunnen helpen, heb ik wel een hoop geleerd. 

Naast de geur verbaasde ik me nog het meest over de toewijding van het personeel, hoe ze elke plant behandelden alsof het een pasgeboren puppy was. De kamers leken schoner dan die in een ziekenhuis, en elke stap in de productie was tot het kleinste detail geoptimaliseerd. 

Mijn gedateerde vooroordelen over cannabis werden zeker op de proef gesteld – wiet kan een hoop goeds doen, zeker op medisch gebied. Wie weet, als het ooit legaal wordt voor recreatief gebruik, neem ik misschien wel een derde trekje van een joint.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE Germany.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.