Een korte film verbeeldt een toekomst waarin onze huisdieren ons eigen DNA hebben

We hebben als westerlingen vaak geen idee waar onze technologie precies vandaan komt. Een groep studenten van het onderzoeksbureau Unknown Fields maakten daarom een rondreis door Zuidoost-Azië om het productieproces van laptops, telefoons en tablets van dichtbij meemaakten. De plekken waar ze terecht kwamen gebruikten ze als locaties voor filmprojecten, vertelt Liam Young - een van de leiders van het project. “We willen mensen bewust maken van de technologie die ze zelf gebruiken.”

Een van de filmprojecten die uit de reis is voortgekomen is Blue-Eyed Me van filmmaker Alexey Marfin. De film richt zich op hoe de vraag wat de nieuwe technologische hype zou kunnen zijn, en die productieketen er in de toekomst dan uit zou kunnen zien. Specifieker speculeert Marfin wat er zou gebeuren als het heel goedkoop zou zijn om iemands genoom af te nemen en er huisdieren van te kweken. "Tell your life story with a new kind of profile," luidt de veelzeggende reclameboodschap.

Daarmee gaat de film niet alleen over de productie van technologie, maar ook over de manier waarop we met onze socialmediaprofielen omgaan, en hoe die op hun beurt weer in verband staan met de commerciële uitbuiting van ons online gedrag. “Het is een film over de post-persoonlijke economie van de 21eeeuw, waarin jijzelf centraal staat,” zegt Marfin. “Alles wat je bent en doet is in geld uit te drukken en heeft waarde. Niets is uniek. Ze zeggen dat huisdieren snel op hun baasjes lijken, maar in de toekomst kun je dat al helemaal zeggen van de gepersonaliseerde online profielen, die gebaseerd zijn op onze smaken en wensen.”

In de gefantaseerde toekomst van Blue-Eyed Me kun je een dergelijk profiel terugzien in je eigen huisdier – een vis om precies te zijn, die tot stand is gekomen uit je eigen DNA, en eigenschappen van de eigenaar draagt. In de film zie je hoe een Londense vrouw zo’n vis aanschaft, en vooral ook hoe deze gemaakt wordt, in een futuristische biotechindustrie in Zuidoost-Azië.

Naast de vismarkten van Hong Kong, is ook de grootste biotech-fabrikant van dit moment in Shenzhen in de film te zien. “Veel aspecten uit de film zijn gebaseerd op onze reis, dus in die zin is ook het biotechlab een inspiratie geweest. Sommige vissen waren zo ontworpen dat ze vier keer sneller groeien en drie keer zo groot worden als normaal. Er was ook een kamer waar alleen vrouwelijke onderzoekers in mochten, omdat ze bezig waren met embryo’s en de aanwezigheid van een mannelijk hormoon de hele boel in de war zou schoppen. Maar de film gaat dus niet alleen hierover, maar behelst een groter plaatje – de commerciële uitbuiting van je identiteit.”

“Toen ik het script schreef, had ik het idee om ‘hybride’ plekken te creëren, waarbij je een locatie een beetje transformeert en combineert met iets anders, zoals een andere locatie of speciale visuele effecten. Ik heb daar al vaker mee gewerkt – de gedachte dat iedere locatie kneedbaar is zit inmiddels verankerd in mijn manier van denken. Ook in deze film zie je dat terug: ik heb de westerse interpretatie van hoe het er in Zuidoost-Azië aan toe gaat in vermengd.”

De DNA-organismen worden verkocht in groothandels, en fabrieken zien eruit als grote aquaria met gekloonde vis. De vis die de hoofdpersoon koopt mag dan ontworpen zijn uit haar eigen DNA – uniek en exclusief kun je het niet noemen. Haar genoom is te koop, en daarmee wordt haar biologische essentie een product dat terechtkomt in de wereldwijde markteconomie.

“Ik wilde een verhaal vertellen dat nauw verband houdt met de manier waarop we nu al omgaan met social media,” zegt Marfin. “Je ziet nu dat iedereen een perfecte weergave van zichzelf wil laten zien aan de wereld, en tegelijkertijd is er een economie die hier dankbaar gebruik van maakt, door onze voorkeuren en smaken te analyseren. Onze profielen en gewoontes worden verkocht. Het is een merkwaardige relatie tussen zelfprofilering en de verkoop daarvan. Ik wilde niet zomaar een film maken over mensen die op Facebook zitten, aangezien ik meer geïnteresseerd was in de emoties daarachter dan in het geven van een verklaring. En dat is waar de vis erbij kwam – je facebookprofiel is net zo op maat gemaakt als je huisdier.”

Lees meer over de film op Alexey Marfin's website.