Welkom in het Casablanca van voetballer Ilias Haddad

Ik loop door de Marokkaanse metropool Casablanca. Bij de Hassan II-moskee heb ik afgesproken met voetballer Ilias Haddad. Tijdens de wandeling daarnaartoe beland ik ineens in een slechte buurt, met afgebrokkelde huizen en grote bergen vuilnis. De weg ligt vol met stenen en plastic. Toeristen zie ik ook niet. Er zijn veel mensen op straat en ik val met mijn West-Europese uiterlijk nogal op. Ik word behoorlijk nagekeken en af en toe roept iemand me wat na.

Ik ben opgelucht als ik na een tijdje weer op de hoofdweg loop, en de indrukwekkend grote moskee voor de Atlantische Oceaan zie liggen. Na een tijdje komt Haddad aangelopen in zijn trainingspak. “Vanuit het niets beland je van de mooiste en rijkste buurten in behoorlijke achterstandswijken,” zegt Haddad (29) over de stad. Haddad neemt me vandaag op sleeptouw, om zijn leven in Casablanca te laten zien.

De Dordrechtenaar dwaalt zelf ook niet al te veel door de stad, maar dat heeft een andere reden. Haddad is een grote meneer in Casablanca. Bij de moskee komt er meteen een man met een camera naar ons toe, die een praatje met Haddad maakt en een foto van hem wil maken. Daarna vraagt een klein jochie mij of ik een foto van hem en Haddad wil maken voor de moskee. De verdediger van Raja Casablanca wordt om de haverklap herkend. “Zo gaat dat altijd hier.”

Nadat Haddad me de moskee heeft laten zien, lopen we naar de parkeerplaats waar zijn grijze Mercedes staat. Voordat we instappen wordt Haddad natuurlijk ook nog herkend door de parkeerwachter. Na een korte babbel kunnen we weg. Ik vraag me af waar we eigenlijk heen gaan. Op de moskee na heeft Casablanca weinig toeristische trekpleisters. Haddad: “Het is vooral een werkstad. Rabat – waar ik ook gespeeld heb – is mooier. Een stuk gemoedelijker ook.” Hij baant zich soepel een weg door het chaotische verkeer van Casablanca en vertelt ondertussen over zijn vorige clubs.

De verdediger zat in de jeugd bij Feyenoord, Excelsior en kwam onder Louis van Gaal bij de selectie van AZ terecht. Daar brak hij nooit door, maar via Telstar en clubs in Schotland en Bulgarije belandde hij bij FC Dordrecht, waarmee hij alsnog in de Eredivisie speelde. Vervolgens vertrok hij naar Marokko: drie jaar geleden tekende hij bij FAR Rabat, waarna hij afgelopen zomer overstapte naar Raja Casablanca. “FAR Rabat is de club van de koning,” vertelt Haddad terwijl we langs de boulevard rijden. “We gingen ook vaak met een militair vliegtuig naar de wedstrijden. Maar de twee grootste clubs van het land zitten toch echt in Casablanca.”

De derby tussen Wydad en Raja Casablanca staat bekend als een van de meest beruchte wedstrijden in het Afrikaanse voetbal. Begin deze maand stond de eerste derby van het seizoen op het programma. “Ons stadion wordt verbouwd,” vertelt Haddad. “Daarom speelden we de wedstrijd in Marrakesh. De ultras van beide clubs hadden afgesproken om niet naar de wedstrijd af te reizen, omdat er anders onderweg te veel problemen zouden ontstaan. Dat ging natuurlijk wel ten koste van de sfeer.”

Maar dat de rivaliteit diep zit heeft Haddad al wel gemerkt. “Toen ik hier kwam wonen en een huis zocht, had mijn makelaar een mooi appartement gevonden. Maar de huiseigenaar wilde hem niet meer verhuren toen hij hoorde dat ik de huurder was. Hij was een fan van Wydad Casablanca.” Ondertussen rijden we de parkeergarage van de Morocco Mall binnen, een immens winkelcentrum aan zee. “Het grootste winkelcentrum van Marokko,” zegt Haddad.

Voor we het winkelcentrum in lopen worden al onze tassen gescand en moeten we door detectiepoortjes. In het winkelcentrum zijn alle bekende merken te vinden, maar Haddad is niet van plan iets te kopen. “Ik koop niet zo vaak nieuwe kleding. Ik kom hier eigenlijk ook zelden.” Ook ik heb niets nodig, dus we dwalen wat door het winkelcentrum en het duurt niet lang voordat Haddad weer herkend wordt. Twee jongens willen met hem op foto. Meteen daarna komen er nog een aantal en ook een schoonmaker van het winkelcentrum spreekt hem aan. Hij maakt een praatje en een selfie met Haddad. We lopen weer verder en een oude man die op een terras zit strooit met handkusjes in zijn richting. Dit gaat continu zo door. “We kunnen wel even ergens gaan zitten,” zegt hij dan.

Terwijl we op de lift wachten pakt Haddad zijn telefoon. Hij laat een filmpje zien van afgelopen december, toen Raja Casablanca in de finale van de CAF Confederation Cup stond – de Afrikaanse variant van de Europa League. De club won van het Congolese AS Vita Club en op het filmpje is te zien hoe supporters tekeergaan op de tribune. Overal is vuurwerk. “Ik mocht toen helaas niet meedoen, omdat ik dat seizoen al met Rabat internationaal had gespeeld, maar ik zat op de tribune de sfeer was echt geweldig. Er is sowieso altijd veel vuurwerk bij ons en wedstrijden liggen dus ook vaak een tijdje stil. Wel even wat anders dan de potjes in de Eerste Divisie.”

We lopen op de boulevard richting een terrasje. Het is ongeveer twintig graden en in het zonnetje vertelt Haddad over afgelopen week. Hij was in Namibië om daar met zijn club een wedstrijd te spelen in de voorronde van de Confederation Cup. “Ik kwam vanochtend weer thuis, en heb net een paar uurtjes geslapen,” vertelt hij. “Het is dat jij kwam, anders lag ik denk ik nog te pitten. De reis duurde 24 uur, inclusief overstap in Qatar. En eigenlijk stond er morgen nog een competitiewedstrijd op het programma. Gekkenwerk toch? Gelukkig hoorden we gisteren dat die wedstrijd is verplaatst naar overmorgen.”

Haddad heeft met zijn club dit seizoen al meer dan dertig officiële wedstrijden gespeeld. “We spelen ook nog competitie, beker en de Arabische Champions League. Een overvolle agenda dus, en je weet hier een week van tevoren nooit precies op welke dag je een wedstrijd hebt. Het schema kan ineens helemaal anders zijn.” Haddad leeft dus gewoon van dag tot dag. “Dat is de Marokkaanse mentaliteit. Daar hou ik wel van. Mensen gaan gewoon de straat op en zien wel wat er gebeurt. In Nederland is alles natuurlijk goed geregeld, maar ligt alles ook vast. Dat voelt toch minder als echt leven, man.”

Toch schuilt er volgens Haddad ook wat Nederlands bloed in hem. “Ik ben erg nuchter. Marokkaanse spelers zijn vaak hoteldebotel na een goede wedstrijd, maar ik heb dat niet. Ik weet dat ik geen Messi ben, daarom blijf ik bescheiden. Op de wind van gisteren kan je vandaag niet zeilen, toch?”, zegt Haddad terwijl hij zijn water opdrinkt. “Ik heb denk ik een mix van de Marokkaanse en de Nederlandse mentaliteit.”

Haddad praat makkelijk en gedreven. Het is niet te merken dat hij er net een reis van 24 uur op heeft zitten.“Ik slaap weleens slecht door het vele reizen,” vertelt hij. Maar eigenlijk ziet hij er vooral voordelen in. “Ik kom op plekken waar ik anders nooit kom. Bijvoorbeeld in Gabon, Namibië en Congo. Mooi man. We gaan dan vaak ook een dagje uit met het team. In Namibië gingen we op safari en kregen we zelfs nog wat zakgeld mee van de club. Maar het was midden op de dag en bloedheet, dus helaas lagen alle beesten te slapen, haha.”

Veel Nederlandse voetballers houden het in Marokko niet langer dan een jaar vol, maar dat geldt dus niet voor Haddad. “Je moet mentaal sterk zijn om hier te slagen, denk ik. En het scheelt ook dat ik een ander type speler ben dan ze hier gewend zijn. Bijna alle Marokkaanse voetballers zijn dribbelaars, maar ik ben echt een passer. Dat is in mijn voordeel.”

We verlaten het terras en lopen langs de boulevard naar de garage om de auto op te halen. Eenmaal uit de parkeergarage rijden we langs de oceaan en zien we de mooiste wijken afgewisseld met sloppenwijken, waar de kleine huisjes met golfplaten tussen bergen vuilnis staan. Een kwartiertje later komen we aan bij een restaurant, genaamd Cosa mia. Het is een van de favoriete plekken van Haddad. Hij parkeert zijn auto aan de zijkant van de weg in een bocht.

Aan de kant van de weg staat een man, die naar Haddad toe komt om wat te overleggen. “Iedere straat hier heeft zijn eigen bewaker. Je mag hier eigenlijk niet parkeren, maar voor een paar centen houdt hij in de gaten of de politie niet komt om je auto weg te slepen,” vertelt Haddad als we eenmaal in het restaurant zitten. “En al zouden ze het wegslepen, dan maakt dat eigenlijk ook niet zoveel uit. Een parkeerboete kost omgerekend drie euro en als je auto weggesleept wordt ben je een tientje kwijt.”

Het restaurant zit vlak bij Haddads huis, en hij komt er regelmatig. Ik bestel een pizza en Haddad krijgt een salade met wat brood voorgeschoteld. Haddad vertelt ondertussen over zijn vrouw en drie kinderen, die nog in Dordrecht wonen. “Door mijn overvolle schema zien we elkaar weinig. Mijn vrouw ziet het niet zitten om hierheen te verhuizen. Ik mis ze natuurlijk, maar spreek ze elke dag op FaceTime en ze komen regelmatig langs.” In zijn vrije tijd hangt Haddad vaak voor de tv. “Ik kijk veel voetbal. Fox Sports, maar ook op YouTube. Ik kijk vaak oude Champions League-wedstrijden terug. Laatst nog de finale tussen Real Madrid tegen Leverkusen, met die goal van Zidane. Heerlijk om dat terug te zien.”

Terwijl Haddad zijn salade al op heeft, en ik nog aan m’n pizza zit, vertelt hij dat hij graag op de hoogte blijft van het laatste nieuws uit Nederland. Van belastingen tot aan drugsbeleid: alles komt aan bod deze middag. “Ik vind het mooi om te discussiëren en na te denken over zulke zaken,” zegt hij. “Ik kijk ook vaak naar talkshows. DWDD en RTL Late Night bijvoorbeeld, maar Jinek is mijn favoriet.”

Na het afrekenen stappen we weer in zijn auto, en brengt hij me terug naar mijn hotel. Onderweg vraagt hij zich hardop af wat hij na z’n carrière gaat doen. “Toen ik naar AZ ging stopte ik met school. Ik had 5 vwo nog net afgemaakt, maar dus geen examen gedaan. Zonde eigenlijk. Je moet pakken wat je pakken kan, toch? Ik denk erover na om een economische studie te beginnen. Of ik ga later met jongeren werken.”

Als het aan Haddad ligt, is het nog lang niet zover. “Ik speel nu bij een mooie club. Hier speel je je ook echt in de kijker. Afgelopen seizoen had bijvoorbeeld een club uit Koeweit interesse. Misschien ga ik nog wel richting de zandbak als er een mooie aanbieding komt. Nu heb ik nog de kans om goed geld te verdienen voor m’n gezin.” Als hij me afzet bij het hotel, schemert het inmiddels. “Ik kom hier op plekken waar ik anders nooit was gekomen. Ik denk dat het de beste keuze van m’n leven is geweest om naar Marokko te gaan.”

Dit is een verhaal uit de serie VICE Sports Avonturiers, waarin Nederlandse sporters vertellen over hun ervaringen in het buitenland. Zie hier alle verhalen uit deze serie.