Hoe het is om te daten met iemand die écht niet met geld kan omgaan

Wees eerlijk: als je een gewone jonge mens bent, ga je hoogstwaarschijnlijk vrij slecht met geld om. Wij allemaal, toch!?? We krijgen een behoorlijk laag loon, snappen het concept ‘sparen’ niet, zullen waarschijnlijk nooit een huis kopen en we geven meteen toe dat we financieel fucked zijn.

Maar sommige mensen zijn serieus slecht met geld. Slecht als in: enorme creditcard-rekeningen, deurwaarders, uit huis gezet worden. Dat is echt kut, maar hoe is eigenlijk om te daten met iemand die verschrikkelijk slecht omgaat met geld? Wat doe je als je nieuwe lievelingspersoon meerdere gaten in zijn of haar hand heeft? Dat de reden dat ze hun portemonnee steeds kwijt zijn een poging is om te verdoezelen dat ze enorme schulden hebben? En ze niet per se aan het diëten zijn als ze een salade en een glas water bestellen in een restaurant?

We spraken wat mensen die hebben gedatet of zelfs getrouwd waren met mensen met serieuze geldproblemen, om erachter te komen hoe het is om constant voor iemand te moeten betalen.

We waren achttien maanden lang samen. Het begon toen ik zeventien was, tot mijn achttiende. Hij zei dat hij bij een slager werkte, maar hij ging bijna nooit naar zijn werk. Als hij wel ging, had hij meestal LSD of iets dergelijks gebruikt. Ik verdiende ongeveer tweehonderd euro per maand met een studentenjob in het weekend, en gaf bijna alles uit aan in het weekend samen uitgaan.

Naast de slagerij, dealde hij drugs om wat geld te verdienen, maar omdat hij zelf zoveel gebruikte, maakte hij geen winst en voedde hij eigenlijk gewoon zijn eigen verslaving. Het dieptepunt was vijf dagen voor kerst. Ik was bij mijn opa en oma en hij belde me huilend op omdat hij bijna vijfhonderd euro schuld had bij een enge dealer. Die schuld had hij al een maand, maar hij koos ervoor om het te negeren. Uiteindelijk moest hij naar mij komen met kerstmis, omdat zijn moeder vond dat hij de sfeer thuis had verpest. Ik weet vrij zeker dat die drugsdealer wist waar hij woonde, dus hij bracht eigenlijk zijn kleine broertjes en zusjes in gevaar.

Wat me verder het meest is bijgebleven van zijn geldproblemen, was toen hij de creditcard van zijn alcoholistische vader een paar weken had gestolen. Geen idee hoeveel hij uiteindelijk heeft uitgegeven, maar ik kreeg dure oorbellen van hem (die ik nog steeds heb), hij boekte een weekendje weg en kocht zeven gram wiet om mee te nemen. Ik nam het allemaal aan, vooral omdat ik vond dat hij het me verschuldigd was, met alle ellende die hij me liet doorstaan.

Toen we begonnen met daten, verborg hij zijn enorme schulden en hield hij er een nogal flamboyante levensstijl op na. Hij betaalde voor etentjes, reed in een patserige auto en woonde in een leuk appartement. Maar het was allemaal schijn.

Een van de redenen waarom we trouwden, was omdat hij me vroeg om ontslag te nemen bij mijn werk en samen met hem zaken te gaan doen. Ik zei: ja, eh, dat wil ik niet met iemand die er geen aandeel in heeft en geen verplichtingen met mij heeft. Toen ik dat zei, antwoordde hij: “Wil je in dat geval niet met me trouwen?” Het was het minst romantische aanzoek ooit.

Tijdens onze huwelijksreis bespraken we onze financiële situatie, en hij gaf toe dat hij een creditcard-schuld had van 35.000 euro. Ik was toen al tien jaar aan het sparen om een aanbetaling te doen op een huis, een bedrag dat toevallig ook rond de 35.000 euro was. Door met hem te trouwen, hief mijn spaargeld zijn schuld op. Wat van jou is, is van mij, en dat soort dingen.

Toen we eenmaal getrouwd waren, raakte ik in paniek en besefte ik me dat we ons niks konden veroorloven en nergens heen konden gaan, maar hij bleef maar geld uitgeven dat we eigenlijk niet hadden. Ik kan me heel goed herinneren dat ik een keer de pot met kleingeld moest omkeren om eten te kopen. Hij was weg en ik moest eten kopen voor onze twee kinderen, dus ik moest letterlijk op zoek naar kleingeld om brood en melk te kopen.

Als ik hem met dit soort dingen confronteerde, werd hij agressief, of deed hij net alsof er niks aan de hand was. Hij had zo’n vertekend beeld van zichzelf en waar hij recht op had, dus hij leefde ver boven zijn stand om de levensstijl te bekostigen waarvan hij vond dat hij er recht op had. Tegen de tijd dat we gingen scheiden, kreeg ik mijn eigen vermogen van het huis terug, maar alles ging op aan belastingen en schulden bij de bank.

We leerden elkaar kennen via een gemeenschappelijke vriend op vakantie toen ik 19 of 20 was en de relatie duurde drie en een half jaar. Het werd meteen wel duidelijk dat ze niet met geld kon omgaan, alleen al door haar uiterlijk. Dat bedoel ik niet slecht, ze zag er goed uit, maar te goed voor iemand zonder werk.

Zodra ze haar loon kreeg, gaf ze letterlijk elke cent, nadat ze de kosten voor levensonderhoud had betaald, uit aan kleding. Vervolgens teerde ze de rest van de maand op mijn zak. Het ergste wat ze deed, was leningen afsluiten op mijn naam. Meerdere, zonder dat ik ervan wist. Op een gegeven moment werden er bedragen van 1.300 euro automatisch afgeschreven. Nog erger: ze sloot een lening af rond de tijd dat we uit elkaar gingen, en betaalde die nooit terug. Ik kwam er een maand later achter, toen er een dwangsom op de deurmat lag. Ze heeft me nooit iets terugbetaald.

Was ze zich ervan bewust dat ze niet met geld kon omgaan? Jep. Kon het haar wat schelen? Nope. De duizenden euro’s schuld die ze had deed haar niks. Als ze een deel had afbetaald, gaf ze het direct weer uit.

Ik leerde hem kennen op een feestje in het eerste jaar van mijn studie en het was meteen big love. We bleven bijna vier jaar samen. Tegen het einde van de relatie, toen ik wat ouder was, een job had en met geld om leerde gaan, realiseerde ik me pas hoe slecht hij ermee omging.

We gingen wel uit eten en naar concerten, maar nooit naar iets ‘leuks’ of ‘duurs’. Hij betaalde ook bijna nooit voor mij (wat op zich niet erg is), maar als hij het wel deed, ging dat op zo’n manier dat ik er ongemakkelijk van werd. Hij was erg veel bezig met bijhouden hoeveel geld hij nog van mij kreeg. Als hij iets had betaald, hield hij notities bij op zijn telefoon met precies wat hij van me kreeg.

Een ding wat me erg dwarszat, was dat hij langskwam om te eten uit mijn voorraadkast en van mijn boodschappen, vaker dan dat hij voor mij kookte. We waren bijna elke dag samen, dus dit werd een terugkerende gewoonte. Ik ergerde me er kapot aan. Dat ik nog op school zat en mijn ouders betaalden voor mijn boodschappen, wilde niet zeggen dat het oké was dat ze ook voor hem betaalden.

Ondanks dit alles, gaf hij werkelijk al zijn geld uit aan shoppen. Ik denk dat hij een serieus winkelprobleem had. Als we naar de stad gingen, moest ik uren op hem wachten terwijl hij in rekken keek en terugkwam met stapels kleding. Hij werkte destijds bij Urban Outfitters en in een supermarkt, en kwam na elke shift thuis met iets voor hemzelf dat hij ‘moest hebben’.

Ik geloof niet eens dat hij zich bewust was van zijn geldproblemen, of als hij het wel was, deed het hem niks. Hij was enorm bevoorrecht en geloofde dat hij overal recht op had, zonder er ook maar een piepklein beetje moeite voor te doen.

Hij regelde een date met mij via Twitter en we bleven ongeveer negen maanden samen. In het begin was hij freelancer. Prima, ik zat in dezelfde situatie en ik had ook veel moeite met geld. Maar toen kreeg hij een baan met een goed salaris, en veranderde er bijna niks.

Ik moest een keer naar zijn kantoor met geld omdat hij niet thuis kon komen. Hij had alles uitgegeven op een vrijgezellenfeestje. Ik bracht hem een buskaart en wat geld voor eten, maar kwam er een paar uur later achter dat hij alles had uitgegeven aan goedkope wodka en in zijn eentje dronken in een steegje zat. Dat incident werd nog vaak besproken, maar hij heeft er nooit sorry voor gezegd. Ik vroeg regelmatig waarom hij blut was, terwijl zijn huur laag was en zijn salaris echt in orde, maar wat hij ook verborg, hij heeft het me nooit verteld.

Na een paar maanden kwam ik erachter dat hij een contract had moeten ondertekenen waarin stond dat hij zijn ex niet meer om geld mocht vragen. Daar wist ik helemaal niks van. Hij gaf altijd wel toe dat hij blut was, maar zei nooit waarom. Ik weet niet hoeveel dat gedoe met z’n ex ermee te maken had, of dat alcohol een groter probleem was dan hij toe wilde geven. Toch is het vreemd dat hij nog steeds regelmatig op vakantie gaat, maar geen geld heeft voor een biertje.

Volg VICE België razendsnel op Facebook - en mis niets meer van alles wat we maken.

Dit artikel is oorspronkelijk verschenen op VICE US.