Ik ben Bilal Loukili

In deze serie laat VICE Sports jonge vechtsporters aan het woord. Dit keer is het de beurt aan Bilal Loukili, een twintigjarige kickbokser uit het Limburgse Hoensbroek. Loukili stond onlangs tussen de grote namen op Enfusion in Eindhoven, waar hij won van Redouan Laarkoubi. We zoeken hem op bij Souwer Sports Institute in Den Bosch.

Dit is zijn verhaal.

De zenuwen die ik had voor mijn allereerste partij zal ik nooit vergeten. Ik was nog nooit op een gala geweest en ik had geen idee hoe zoiets eruitzag. Op televisie keek ik wel vaak naar vechtsport, maar daar zag ik dan alleen de ring. Op dat gala in Cuijk merkte ik pas hoe erg het publiek meeleeft met een partij. Bij elke trap of stoot hoorde ik ze kabaal maken. Dat maakte me extra nerveus.

Voor die partij had ik het gevoel dat ik ziek aan het worden was. Bij het opwarmen had ik buikpijn en werd ik misselijk. Ik rende naar een prullenbak om te kotsen, daarna voelde het alsof er een nieuwe dag was aangebroken. Mijn zenuwen waren in een klap weg en ik had er zin in.

Een paar minuten later stond ik te vlammen in de ring. Ik weet niet meer precies wie de tegenstander was, maar het was geen makkelijke partij. Uiteindelijk ging mijn hand omhoog en kreeg ik allemaal kusjes en knuffels. Om me heen hoorde ik mensen zeggen: “Bilal, lekkere partij.” Dat gaf me de motivatie om door te gaan en vanaf dat moment was ik verslaafd.

Kickboksen was niet mijn eerste liefde. Zoals de meeste jongens was ik op mijn vijfde fanatiek bezig met voetbal. In de buurt waren ze minder blij als we met de jongens uit de straat weer een bal tegen een auto schoten. Ik had niet echt talent en rond mijn twaalfde begon ik ineens flink te groeien. Ik was een trage middenvelder en belandde in die periode ook op de bank in mijn voetbalteam.

Ik ben de jongste uit een groot gezin, met vier broers en drie zussen. De jongens zaten net als ik op voetbal, maar thuis op de bank keken we vaak naar kickboksen op Eurosport, naar mannen als Badr Hari en Andy Souwer. Op een dag zei ik tijdens het eten: “Ik wil kickboksen.” Iedereen aan tafel lachte me uit: “Nee joh, dat is niks voor jou. Je bent veel te langzaam, je gaat een pak slaag krijgen.”

Na lang zeuren ging mijn oudste broer overstag. Een vriend van hem gaf les bij een sportschool in Hoensbroek. “Als je het leuk vindt, schrijf ik je meteen in,” zei hij nog. Achteraf hadden mijn broers gelijk, want die eerste trainingen was mijn dekking ver te zoeken en kreeg ik inderdaad flink wat tikken. Ik moest vaak sparren met een meisje en kreeg behoorlijke klappen van haar. Na een maand of twee kreeg ik de technieken steeds beter onder de knie.

Ik had de smaak aardig te pakken, maar na zeven jeugdpartijen gebeurde er iets raars. Ik trainde veel met een groep oudere jongens, maar zij besloten uit het niets te stoppen met kickboksen. De een ging naar de hogeschool, de ander had examens, zoals dat gaat op die leeftijd. Uiteindelijk was er niemand meer bij die sportschool in Hoensbroek. Ik dacht: met wie moet ik dan trainen?

Toen al die jongens stopten, ben ik er ook maar mee gekapt. Ik heb een half jaar totaal niks meer met kickboksen gedaan en dacht er zelfs aan om weer te gaan voetballen. Gelukkig kwam ik een van die jongens op een dag weer tegen en hij vertelde me dat hij tegenwoordig bij Hoyer’s Gym in Heerlen trainde. “Kom anders een keer meedoen,” zei hij. Hij kwam me ophalen met de scooter en daar ging ik weer.

Danny Hoyer, de trainer daar, was best onder de indruk. Hij zou over een week een gala organiseren, en ik kon nog meedoen. Natuurlijk had ik zin om een partij te draaien, maar tegelijk besefte ik dat ik een half jaar niet had getraind. Ik was vijftien en vond het ook heel irritant om met bescherming te vechten. Ik zei tegen de trainer: “Weet je wat? Ik doe mee, maar ik zet in het wedstrijdboekje dat ik zestien ben.” In het boekje van de bond heb ik toen stiekem mijn geboortedatum van 1998 naar 1997 veranderd. Zo makkelijk ging dat toen nog.

Zo kon ik als jongen van vijftien al tegen de grote mannen vechten. Ik had een week getraind, en gelukkig was mijn conditie nog redelijk dankzij een aantal potjes zaalvoetbal. In de ring stond ik ineens tegenover een man van dertig met een dikke baard. Die man had zelfs al een dochtertje en een vrouw, die aan de zijkant van de ring aan het kijken waren. De zaal zat vol, en ik keek rond terwijl ik dacht: wat heb ik mezelf in hemelsnaam aangedaan? Gelukkig heb ik die man een flink pak slaag gegeven.

Vanaf dat moment ging het lekker, maar ik merkte dat de ontwikkeling van kickboksen in Limburg toch wat achter liep. Ik leerde de basistechnieken, maar daar bleef het bij. Op YouTube keek ik vaak naar Ilias Bulaid en Mohammed Jaraya. Die waren maar drie jaar ouder dan ik, maar ik keek naar ze op. Om een betere vechter te worden moest ik met dat soort gasten trainen.

Op Instagram heb ik Jaraya een berichtje gestuurd: “Hey, op welke dagen trainen jullie? Ik zou graag een keer meedoen.” Hij was heel aardig en zei dat ik gerust een keer mocht aansluiten. Als Jaraya niet op mijn berichtje had gereageerd, was ik waarschijnlijk niet de vechter geworden die ik nu ben.

Ik ben als C-klasser toen een keer met die jongens als Bulaid, Jaraya en Robbie Hageman gaan sparren. Mootje was op dat moment topfit en vol in training voor een partij tegen Tayfun Ozcan. Ik heb daar van die gasten het pak rammel van mijn leven gehad. Vooral Jaraya heeft me het even laten zien op wat voor niveau hij zat. Ik ging met twee blauwe ogen terug naar Limburg.

Het was voor mij overleven tegen die gasten, maar zij vonden het al goed dat ik het lef had om te komen. Als ik een rondje rust had bij een sparsessie probeerde ik zoveel mogelijk bij die jongens te kijken naar hun trucjes en combinaties. Bulaid had bijvoorbeeld een mooie voorwaartse trap. Als ik die een keer kreeg, voelde ik pas de impact van zo’n trap. Het ziet er vaak onschuldig uit, maar het voelt alsof iemand een dolk in je lijf prikt. Hij gaf me tips voor die trap en bij elke partij breng ik hem nog in de praktijk. Ik merkte dat ik met sprongen vooruit ging, waardoor ik besloot om definitief de overstap van Heerlen naar Fighting Talents in Den Bosch te maken.

Vanaf daar ging het hard. Laatst vocht ik bij Enfusion in Eindhoven tegen Redouan Laarkoubi. We waren de laatste superfight van de avond, daarna waren alleen nog twee titelpartijen. Ik stond dus laat in de avond op het programma, tussen de grote jongens. De volgende dag heb ik mezelf met Nederlands commentaar terug gezien op de televisie. Dat vond ik echt grappig, want vroeger keek ik zelf vaak naar programma’s als Fightclub op Eurosport en K1 op SBS6. Nu zag ik mezelf ineens staan.

Thuis is iedereen ontzettend trots op hoe ik het momenteel doe. Mijn ouders hebben thuis met de hele familie op een groot scherm naar mijn partij gekeken. Mijn broers zijn bijna altijd bij mijn partijen aanwezig om me te supporten. Toen ik begon moesten mijn broers lachen. Nu komen ze kijken en staan ze voor me te juichen.

Dit was een verhaal uit de serie Knokkers, waarin VICE Sports jonge vechtsporters hun persoonlijke verhaal laat vertellen. Zie hier alle verhalen uit deze serie.