De avonturen van Rutger “The Wurm” Worm in Thailand en Australië

“Vrolijke sokken heb je aan,” zegt Rutger Worm tegen de fotografe, terwijl hij op de Grote Markt in Nijmegen staat te poseren. Hij is zelf ook in een vrolijke bui. Vanaf volgend seizoen gaat hij in zijn eigen stad als jeugdtrainer aan de slag bij NEC. Daar hoopt hij zijn ervaringen en passie over te brengen op de talenten.

Worm (32) heeft namelijk genoeg meegemaakt in zijn carrière. Hij speelde Europees voetbal met NEC, beleefde avonturen in Australië en Thailand, maar daalde uiteindelijk op zijn 29ste af naar de amateurs. Blessures aan zijn knie en schouders zorgden ervoor dat hij met tussenstops bij FC Emmen en Achilles bij DFS Opheusden terechtkwam. Daar speelt hij nu zijn wedstrijdjes in de hoofdklasse. VICE Sports zocht Worm op en sprak hem over het leven na het voetbal, kangoeroes kijken met Gerald Sibon en pakken met geld in Thailand.

VICE Sports: Ha Rutger, was het flink omschakelen toen je bij de amateurs terechtkwam?
Rutger Worm: Jazeker. Er is minder publiciteit, er staan minder supporters langs de lijn en het is minder luxe. Het scheelt enorm dat ik niet in één keer van NEC naar mijn huidige club DFS ben gegaan. Onlangs heb ik als aanvoerder een trainingskamp naar Málaga georganiseerd. Zo’n trainingskamp heeft een heel andere insteek dan bij een profclub. Niet alleen trainen, maar juist vooral veel ontspannen, stappen en leuke dingen doen. Het heet niet voor niets een amateurclub.

Afgelopen zomer sprak ik Frank Demouge. Die gaf aan dat hij wel begreep dat sommige voetballers na hun carrière in een zwart gat belanden. Heb jij dit ook zo ervaren?
Sommige profvoetballers volgen al een opleiding of hebben echt een plan voor na hun carrière. Ik heb gelukkig redelijk doorgepakt en gelijk mijn TC2 en TC3 gehaald. Daarnaast sta ik in Nijmegen redelijk bekend om de persoonlijke voetbaltrainingen die ik geef. Het loopt nu best lekker. Ik heb regelmatig negen klantjes per week. Maar natuurlijk had ik er last van dat ik niet meer elke dag lekker kon voetballen. Die acceptatie is vooral moeilijk. Daar blijf je best even in hangen, maar uiteindelijk moet je eruit.

Wat maakt dat zo moeilijk?
Dat ik nooit meer kan doen wat ik het allermooist vind: profvoetbal. Maar in de loop van tijd valt alles wel op zijn plek.

Na NEC heb je nog twee jaar in Australië bij Melbourne Heart gespeeld. Hoe was het leven daar?
Het was fantastisch, Melbourne is al een paar keer uitgeroepen tot meest leefbare stad van de wereld. John van ‘t Schip was mijn trainer en Jesper Olsen was zijn assistent. De club werd dat jaar net uit de grond gestampt. Ik maakte het eerste doelpunt voor de club, dus mijn naam staat in de geschiedenisboeken. Ook daar voetbalde ik met emotie, dus de supporters mochten me al snel. Mijn Engels was niet echt goed, dus ik praatte een beetje met een accent. Dat vonden die gasten prachtig.

Ik zag een filmpje op YouTube waarin je een worm nadoet. Hoe kwam dit tot stand?
Ik heb mezelf daar laten gaan joh, niet normaal. Op een gegeven moment vroegen ze: “Hey mate, can you do the worm?” Toen heb ik mezelf laten verleiden om het te doen. Het zag er niet uit, ik leek wel een vis op het droge. Diezelfde avond was het filmpje al op tv te zien. Uiteindelijk was het een van de best bekeken filmpjes uit de voetballerij van dat jaar. Echt constant kwam dat filmpje terug. Ik dacht: wat heb ik nou weer gedaan? Maar het leven is te kort om van dit soort dingen spijt te hebben. Laat mensen er maar lekker om lachen.

Het zou geniaal zijn als je zo je doelpunten zou vieren.
Haha, mensen vragen me vaak om The Wurm te doen bij een doelpunt. Spontaan kan ik het wel een keertje doen, maar dan wel ergens aan het einde van de wedstrijd. Bij de winnende, in de laatste minuut bijvoorbeeld.

Had je als voetballer tijd om het land te ontdekken?
Jazeker, ik ben naar Sydney geweest met mijn ouders. Met Gerald Sibon, die er toen ook speelde, heb ik nog kangoeroes bekeken en samen de Great Ocean Road gedaan. Dat is een prachtige tocht langs de zuidkust van Australië. Als voetballer was ik steeds een heel weekend in een andere stad. Vrijdag pakte ik dan een taxi naar een mooi strand. Zaterdagavond na het voetballen ging ik even een kroegje in en zondag hadden we een hersteltraining op het strand. Zat ik daar op Bondi Beach heerlijk te watertrappelen.

Het klinkt alsof je het erg naar je zin had. Waarom kwam het avontuur na twee jaar ten einde?
Ik had een contract voor twee jaar en kreeg net als bij NEC ook daar weer last van mijn knie. Ze moesten me wel betalen natuurlijk, ik kom niet voor een appel en een ei naar de andere kant van de wereld. Ze zagen er geen toekomst meer in, dus daar hield het op.

Na een jaartje bij FC Emmen zat je alweer in Thailand.
De Nederlandse trainer Henk Wisman haalde me naar de club Chiangrai United. Het is natuurlijk geen bestemming waar de toppers voetballen, maar het is wel een prachtig vakantieland. Ik ging erheen om te voetballen en het was tegelijk een soort vakantie. Ik heb daar de gekste dingen meegemaakt.

Zoals?
De trainer kreeg een keer van de voorzitter de opdracht om ons te leren vallen. Wat bleek nou? Ze hadden de scheidsrechter afgekocht en die zou proberen ons penalty’s en vrije trappen te geven. De trainer heeft daar niets mee gedaan, die had niks met die corrupte zooi. Later is hij ontslagen.

Hierna speelden ik en de andere Nederlander, Mitchell Kappenberg, onder de nieuwe Thaise trainer niets meer. Tijdens een wedstrijd zaten we samen op de tribune en zagen we ineens twee centrale verdedigers compleet uit elkaar lopen. Onze middenvelder kreeg vrije doorgang en kon zo scoren. We keken elkaar aan: “What the fuck is dit nou weer?” Wij hadden de punten nodig, dus blijkbaar waren er afspraken gemaakt.

Dat klinkt vrij verdacht.
Vaak kregen we voor de wedstrijd te horen dat we extra geld kregen bij winst. Kwam de technisch directeur na de wedstrijd binnenlopen met een stapel geld achter zijn rug. Die Thaise baht deelde hij dan aan ons uit. Dan zei hij nog: “Goed gespeeld!” Dat is natuurlijk vrij krom als het er zo corrupt aan toe gaat. Ik kreeg mooi een extraatje, terwijl ik niet eens had gespeeld. Kon ik ’s avonds weer mooi de stad in.

Wat deed je met dat geld?
Ik liet me elke dag heerlijk masseren. Ik bezocht gebergten, ging lekker lunchen en genoot van het weer. Ik had trouwens een keer een aanvaring met de nieuwe trainer. Hij deed van die aparte trainingsoefeningen, die ik echt niet zag zitten. Dus dat maakte ik in woord en gebaar duidelijk. Moest ik een periode alleen maar rondjes lopen op de training. Ik werd er helemaal gek van. Dat deed ik dan maar, want ik wilde natuurlijk wel mijn geld hebben. De laatste anderhalve maand van mijn salaris heb ik niet gehad. Ik heb nog contact gehad met de club en de UEFA, maar het is natuurlijk zo corrupt als de pest.

Via Achilles kwam je al bij de amateurs terecht. Hoe kijk je terug op je carrière?
Ik ga er niet aan beginnen om mezelf dingen af te vragen als: waar zou ik zijn geweest zonder blessures? Ik heb nergens spijt van. Als jij als journalist twee jaar aan de andere kant van de wereld gaat werken, dan ben je in Nederland al snel vergeten. Mensen hebben geen idee wat je allemaal uitspookt. Ik ben in de vergetelheid geraakt. Als ik in Nederland was gebleven had ik misschien nog stapjes omhoog kunnen maken, maar zo is het niet gelopen.

De ervaringen in het buitenland zijn je veel meer waard?
Voetbal is heel belangrijk voor me, maar ik wil ook wel echt genieten. Ik heb een mooie tijd gehad, gelachen, dingen gezien en cultuur gesnoven. Ik kan het je echt aanraden. Ga gewoon eens een half jaar ergens in het buitenland wonen.

Volgend seizoen ga je bij NEC aan de slag. Probeer je als jongen van de stad de talenten iets extra’s mee te geven?
Ik denk dat mijn kwaliteit echt ligt bij het enthousiasmeren van de jongens. Daarom heeft NEC mij denk ik ook gevraagd, om de Nijmeegse passie over te brengen. Ik klink nu een beetje als een oude man, maar tegenwoordig blijft de jeugd vaak na school achter hun PlayStation of iPad plakken. Laat die dingen nou eens met rust en ga lekker buiten op straat voetballen. Daar leer je tenslotte het meest, dat zei Johan Cruijff ook altijd. Op straat moet je namelijk overleven, anders red je het niet. In een jeugdopleiding zijn er 100.000 anderen die je plekje graag willen overnemen. Alleen met talent kom je er niet, dat hoop ik wel over te brengen.

Blijf je door je werk bij NEC zelf wel lekker voetballen?
Ik speel nu op zaterdag, dus ik ben nu op zoek naar een zondagclub. DFS wil me behouden, maar daarin moet ik nog een beslissing maken. Waarom zou ik moeten stoppen? Zolang ik twee keer kan trainen en in het weekend kan voetballen, blijf ik dat lekker doen. Ik hou gewoon nog te veel van het spelletje.

Dit is een monoloog uit de serie VICE Sports Avonturiers. Zie hier alle verhalen uit deze serie.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.