Ik heb een hersenverlamming en zin in de liefde

Dames? Wie wil er een ritje met me maken? via Wikicommons.

Daten is normaal gesproken al best lastig, maar ik kan je vertellen dat het met een hersenverlamming nog moeilijker is. Niet dat ik echt mag klagen, want ik ben niet volledig tot mijn rolstoel veroordeeld. Ik loop met een wandelstok, net zoals Dr. House, en hoewel ik geen Hugh Laurie ben, zie ik er best prima uit. Ik rijd dan wel rond in een scootmobiel, maar andere mensen hebben auto’s en eigenlijk is dat hetzelfde principe.

Maar ondanks het feit dat ik fysiek gezien meer kan dan andere gehandicapte mannen, is mijn liefdesleven niet echt geweldig te noemen. Ik ben erg bekend met wat de comedyband Garfunkel and Oats “The Fade Away” noemen. Dan denk je dat het goed gaat, en dan hoor je plotseling niets meer van je date. Sommige meisjes vinden zichzelf ruimdenkend en verzekeren me dat mijn handicap niets uitmaakt. Zij houden het wat langer met me uit, maar uiteindelijk geven ze toch toe aan hun behoefte aan niet-gehandicapte mensen.

Misschien heb ik zonder dat ik het weet gewoon wel een verschrikkelijk karakter. Maar als zelfs een seriemoordenaar een vrouw kan vinden(en dat ben ik zeker niet) dan kan ik me bijna niet voorstellen dat het echte probleem daarin ligt.

Als het wel aan mijn handicap ligt, dan verwijt ik mijn dates niets. Ik ben ook nog nooit een vrouw met een handicap tegengekomen waar ik me echt seksueel tot aangetrokken voelde, dus ik weet dat je daar niet zoveel aan kan doen. Maar ik besefte me dat als ik toch op vaste basis aan de seks zou willen, ik mijn strategie zou moeten veranderen. Toen ik hoorde over “devotees”—mensen met een fetisj voor gehandicapte mensen—leken er ineens allerlei deuren en benen voor me geopend te worden.

Het klonk alsof ik de jackpot had gewonnen, want de online devoteecommunity telt ongeveer 50.000 leden. Ineens was mijn grootste obstakel voor een gezond seksleven mijn grootste pluspunt geworden. Ik stond eindelijk eens bovenaan de pikorde. Vergeet vrouwen die met me wilden daten ondanks mijn handicap, nu willen ze me daten dankzij mijn handicap.

Laat ze maar komen! Hoe lang ik er ook over zou doen, ik moest deze vrouwen vinden. Het was precies wat ik zocht—althans dat dacht ik, totdat ik een devotee genaamd Sharon sprak:

“Ik voel me wel aangetrokken tot mannen die succesvol zijn ondanks hun handicap, en ook tot mannen in rolstoelen, maar de seksuele connectie en opwinding krijg ik alleen wanneer ze een amputatie hebben ondergaan.”

Jammer genoeg is Sharon niet de enige. Veel devotees vinden vooral geamputeerde mensen interessant, en om nog wat zout op de wonden te strooien zijn er ook bijna geen vrouwelijke devotees. De meeste zijn mannen, die zich ervoor schamen en zich achter hun monitor verstoppen.

Neem “Mark” bijvoorbeeld, een man die een dubbelleven leidt. Hij is kunstenaar en woont samen met zijn gezonde vrouw en kinderen in een buitenwijk van Toronto, maar tegelijkertijd komt hij aan zijn trekken door op internet naar foto’s van geamputeerde vrouwen te zoeken. Hij praat online alleen anoniem met andere devotees. Mark zegt dat hij met een geamputeerde vrouw was getrouwd als hij dat had gedurfd, maar dat het makkelijker was om met een vrouw die al haar ledematen nog had te trouwen.

“’Normale’ vrouwen zijn prima. Ik haat ze niet, maar geamputeerde vrouwen zijn nog mooier. Het meest seksuele aan ze, wat ik niet bij gewone vrouwen voel, is als ze lopen of bewegen en ze hun schattige, zachte stompje aanraken. Hun stompjes zijn voor mij hetzelfde als hun borsten. Een ledemaat missen neemt niks weg van iemand, het is erg opwindend voor me. Less is more.”

Mark heeft zijn geheim aan zijn vrouw verteld en ze vindt het walgelijk—wat niet de begripvolle en barmhartige reactie is die hij verwachtte toen hij het opbiechtte—maar ze hoeft zich geen zorgen te maken. Hij zegt dat zijn jeugd in het communistische China en zijn liefde voor hun kinderen hem ervan zouden weerhouden om ooit openlijk devotee te worden. Het is erg onwaarschijnlijk dat hij zijn familie zou verlaten voor een geamputeerde vrouw.

Een screenshot van een van de vele internetfora voor devotees.

Ik wenste hem het beste, maar verder schoot ik er niets mee op. Het begon erop te lijken dat ik vrouwelijke devotees niet zou kunnen versieren zonder een belangrijk lichaamsdeel te amputeren. Ze hadden allemaal heel specifieke eisen (een boven de knie geamputeerd been was het populairst) waardoor ik de hoop op een vrouwelijke hersenverlammingsdevotee voor een paar jaar opgaf. Brystal, een devotee uit Toronto, zei zelfs dat ik niet gehandicapt genoeg was.

Het leek erop dat ik gedoemd was om eeuwig te blijven zoeken in de normale datingwereld, totdat ik op een goede dag dit las:

“Ik wil graag bij gehandicapte mannen zijn, maar het liefst ben ik bij mannen die een ernstige hersenverlamming hebben of die verlamde armen of benen hebben. Maar ik houd van reizen, sporten, noodhulp verlenen bij rampen in het buitenland en heel veel andere dingen die moeilijk zijn als je niet kan lopen. Ik heb daarom altijd relaties gehad met gewone mannen. Ik zou me schuldig voelen als ik seks zou hebben met een gehandicapte man, omdat ik dan al weet dat de relatie niet zou werken. Is het fout als ik alleen voor seks met gehandicapte mannen contact zoek?”

Toen ik deze zelfbeschrijving las dacht ik meteen bij mezelf: “Natuurlijk niet, waar kan ik tekenen?” Jammer genoeg was het een anoniem bericht, maar ik kreeg weer hoop en begon opnieuw te zoeken naar vrouwen die op mannen met een hersenverlamming vallen.

Je vraagt je waarschijnlijk af: “Ben je niet bang dat je uitgebuit wordt?” Daar waarschuwde een vrouw die France heet me al voor.

France komt uit Montreal en haar beide benen zijn boven de knie geamputeerd. Ze had ook de grootste moeite om een date te vinden en belandde net als ik in de devoteescene. In het begin was ze bang dat ze als een stuk vlees behandeld zou worden, maar ze dacht dat ze de mannen die teveel directe vragen over haar stompjes zouden stellen (“Waar zitten ze? Hoe zacht zijn ze? Hoe kom je eraan?”) wel kon negeren. Ze dacht net zoals ik dat devotees echt verliefd op haar konden worden, ook al was het eerste contact gebaseerd op uiterlijk.

In het begin werkte het en begon ze een lange relatie met een devotee, maar na een tijdje voelde ze zich niet meer dan zijn vieze geheimpje. Hij durfde niet openlijk devotee te zijn, dus werd France gedwongen om met hem in de kast te blijven.

“Ik wil me niet verstoppen: ik wil zoals iedereen zijn, ik wil seksueel actief zijn, ik wil relaties hebben, ik wil iets teruggeven aan de samenleving en ik wil me in de wereld begeven,” zegt ze. Door de manier waarop ze door haar vriend werd behandeld besloot ze dat ze nooit meer iets met devotees te maken wilde hebben. “Hoe kan een devotee jou accepteren als hij zichzelf niet eens accepteert?” vraagt ze. “Veel devotees zien maar de helft van wat we zijn. Ze zien eerst de handicap, en daarna pas de persoon. De handicap is aantrekkelijk, maar wordt snel saai.”

Toch liet ik me niet zo makkelijk afschrikken. Ik werd lid van devoteefora om te vragen of iemand een vrouwelijke devotee van in de twintig kende die toevallig in de buurt van Toronto woonde. Ik kreeg al snel berichten: er was zo iemand. Haar naam was Sarah, 28 jaar oud en accountant voor een bouwbedrijf. Ze wisten niet waar ze woonde, maar de moderator van het forum had haar al verteld over mij, en zo kon ik via Facebook met haar in contact komen.

We stuurden foto’s naar elkaar. Ze was heel geïnteresseerd en stelde meer vragen dan de meeste meisjes. Toen vertelde ze me waarom ze een fetish had voor mannen als ik: “het is moeilijk uit te leggen. Een jongen uit mijn klas had een hersenverlamming, en als ik hem zag lopen werd ik al opgewonden.” Maar wat is het nu precies aan hersenverlamming dat haar zo opwindt?

“Ik houd van de worsteling,” zei ze. “Ik houd ervan om een man met hersenverlamming fysiek te zien worstelen met iets.” “Zoals op die dagen dat ik mijn schoenen probeer aan te doen maar het gewoon niet lukt?” vroeg ik, terwijl ik mijn tijd nam en daaraan toevoegde, “maar dan niet om hulp vraag omdat ik niets van niemand wil en dat het me uiteindelijk, na veel moeite, toch lukt? Zo’n soort worsteling?”

“Mmm ja, vertel me meer,” antwoordde ze meteen.

 Sindsdien klikte het helemaal. Ik had eindelijk iets gevonden dat leek op waar ik al die tijd naar op zoek was geweest. Soort van.

“Ik kom uit Florida,” zei ze. “Maar ik heb altijd al willen verhuizen.”

En ik heb ook altijd al weggewild uit de eeuwigdurende Canadese winter! Hopelijk kan ik me in de nabije toekomst richting Sarah worstelen.

Aaron wil Kent Cadogan Loftsfard graag bedanken voor zijn hulp bij het schrijven van dit artikel. Volg Aaron op Twitter: @broverman