Foto's van dorpelingen die polo spelen met een dode geit in Kirgizië

Mijn reis naar Kirgizië was een beetje een opwelling. Ik las in de krant dat Kirgizië z'n omslachtige visaprocedure ging afschaffen om het makkelijker te maken voor toeristen om het land te bezoeken. Mijn vriend Henry en ik besloten een vlucht te boeken naar Almaty via Istanbul.

Ik had gehoord dat Kirgizië de moeite meer dan waard was, en dat het niet onmogelijk was om er te komen vanuit Almaty, dus besloten we om een poging te wagen en gingen we naar Bishkek, de hoofdstad van Kirgizië. De hele stad voelde een beetje als een kruising tussen de Sovjet-Unie en de Zijderoute, maar we realiseerden ons al snel dat we de stad uit moesten als we meer wilden zien van het traditionele leven.

Nadat we een fixer hadden gevonden die Engels sprak, nam hij ons mee naar het platteland en raadde hij twee activiteiten aan: Ulak Tartysh – ook wel bekend als 'dodegeitenpolo' – en Kyz Kumay, een spel waarbij een groep mannen op paarden een vrouw achterna zit, die een zweep heeft om ze af te weren, en moeten proberen om de vrouw te zoenen.

Er zou de volgende dag een Ulak Tartysh-wedstrijd zijn, dus spraken we een tijd en plek af en ontmoetten we onze fixer de volgende ochtend. Ongeveer twee en een half uur later kwamen we aan bij een klein boerendorp in de bergen.

Ik begreep niet hoe je een heel spel kan bouwen rond ongeveer twintig gasten op paarden die achter een karkas aan zitten, en dacht dat er niet echt regels zouden zijn. Dat had ik mis. Er zijn niet alleen regels bij Ulak Tartysh; er zijn hele internationale kampioenschappen die worden gehouden in Centraal-Azië en het Midden-Oosten. Landen als Afghanistan, Kirgizië en Tajikistan nemen het tegen elkaar op in afgeladen stadions.

Het veld waar we stonden had ongeveer de grootte van een cricketveld, omringd door bergen en afgezet met stenen in plaats van geverfde lijnen. De toeschouwers stonden in kleine uitkijktorens die dienden als de goals aan beide kanten van het veld.

Toen de twintig spelers aankwamen, kozen ze teams en trokken ze de bijbehorende rode of blauwe shirts aan, voordat een kleinere groep mannen aankwam met de dode geit. Daarna ging het los, en probeerden de mannen de dode geit te pakken te krijgen, waarna ze over het veld galoppeerden en de geit in het doel gooiden. De paarden werden soms wild en renden het veld af, recht op de toeschouwers af, en het spel kwam uiteindelijk vroegtijdig tot een einde toen een van de spelers van zijn paard viel en ongelukkig terecht kwam op z'n heup. Hij was niet ernstig gewond, gelukkig - een risico van het vak.

Bekijk meer werk van Stevie op zijn website.