Octavian heeft geen tijd om stil te staan bij zijn succes

Wellicht heb je gehoord dat hij op zijn zestiende op straat werd gezet door zijn moeder, om vervolgens een paar jaar op de bank bij vrienden in Londen of in de metro te slapen (zoals te horen is in zijn Soundcloud-single Grow Some Dreads uit 2016). Of dat hij geboren werd in Lille, en na de dood van zijn vader op zijn derde verhuisde naar Zuid-Londen, om vervolgens als tiener voor straf terug te moeten naar Frankrijk. Of misschien weet je dat hij geselecteerd werd voor Brit School, de popacademie waar onder andere Adele en Amy Winehouse naartoe gingen, om daar vervolgens mee te kappen. Of ken je dat verhaal dat Drake Party Here zong, en dat hij vervolgens de BBC sound of 2019 won?

De kans is groot dat je die verhalen ondertussen kent, dus laten we het daar niet meer over hebben. Want op dit moment, in het kantoor van zijn platenlabel in West-Londen, is Octavian doodmoe. De kans bestaat dat je nog nooit iemand zo moe hebt gezien als Octavian hier op de bank, want als mensen zo moe zijn, slapen ze doorgaans.

“Ik kom net uit bed, dus ik heb m’n pyjama nog aan,” zegt hij laconiek – het is drie uur ’s middags. Het is wel een fraaie pyjama, bestaande uit een gemêleerd grijze joggingbroek en een pluizige Supreme-trui. Dit is tenslotte een man die over de catwalk liep voor Virgil Ablohs eerste Louis Vuitton-collectie, dus het is weinig verbazend dat hij er zo goed uitziet in zijn slaaptenue ­­– voor een persafspraak. Octavian doet waar hij zin in heeft.

We spreken elkaar in een geluidsdichte kamer in het kantoor met gedimd licht. Er zijn geen ramen, maar wel een kom snacks, die tussen ons in op tafel staat. Officieel gezien zijn we hier om het te hebben over Endorphins, de mixtape die hij zonder aankondiging de wereld in slingerde. Maar zoals gezegd is hij doodop, hoewel hij een paar keer opleeft als we het over Londen hebben en de tijd die hij eerder dit jaar in LA doorbracht.

Ik vraag hem wat er gisteren gebeurd is, of hij uit is geweest of iets dergelijks, maar hij geeft aan dat dat niet het geval is. “Ik moest thuis wat shit oplossen, lang verhaal.” Ik vraag niet door, en ben eigenlijk allang blij dat hij er überhaupt is. De meeste artiesten hebben schijt aan journalisten en promo als ze zo uitgeblust zijn, maar dat is het verschil tussen Octavian ­– die ondertussen twee platen uit heeft onder het Britse label Black Butter (tevens thuis van mede-baanbreker J Hus) – en de rest. Hij doet niet aan concessies, het is alles of niets, slaap of geen slaap.

Octavian heeft naam voor zichzelf gemaakt als nachtdier, het resultaat van een debuutsingle met de naam Party Here. Een andere single van zijn eerste officiële mixtape Spaceman kreeg een remix van Ross From Friends, waardoor je de mdma bijna kan proeven. In een recent interview met The Face vertelt hij over nachten doorhalen in het iconische Chateau Marmont in LA. Dat is hoe het gaat met Octavian en de Essie Gang, de nachten vloeien door in dagen. Gelukkig voor hem, en voor ons, zijn dat ook de nachten waar hun muziek uit voortkomt.

“Octavian en ik gingen er wel voor,” vertelt J-Rick, medelid van Essie Gang (als in S-E, southeast) en producer van onder andere Party Here en Hands, en tevens solo-artiest. Ik sprak hem over de telefoon, en hij begon over een moment eerder dit jaar dat de Essie Gang vijf dagen doorbracht in een huis met tien slaapkamers in Kent. Die vijf dagen werkten ze onder andere aan Endorphins en zijn aankomende debuutalbum, samen met Rex Kudo, die Lit, waar A$AP Ferg op eindigde, geproduceerd heeft.

“Ik was zelf vier volle dagen wakker,” vertelt J-Rick. “Veel drugs, weet je wel. Ik was aan het produceren, en zag iedereen wakker worden en naar bed gaan terwijl ik nog bezig was. Mdma houdt me wakker, en als ik er eenmaal twee dagen in zit dan heb ik ook geen ups en downs meer.” Het leverde twee nummers op voor Endorphins: Walking Alone en World. Die laatste track is met Corbin, de enigmatische zanger uit Minnesota, die je slechts subtiel hoort, en ook niet terugziet in de credits.

Als we elkaar de volgende dag ontmoeten in een fotostudio in Brixton, wil Octavian graag wat droevige muziek op de achtergrond. We eindigen bij Corbin, na een ongemakkelijk moment waarop de fotograaf een dramatische orkestplaylist aanzette.

Octavian zingt mee met alle nummers die gedurende de shoot langskomen. Ik dwaal af, en het dringt tot me door hoe enorm het contrast is tussen deze vochtige studio in Brixton en de kant van LA die hij eerder dit jaar leerde kennen, waaronder het Chateau Mormont. De vorige dag dat ik hem sprak vertelde hij hoe iconisch hij die plek vindt. “Alle grote acteurs en muzikanten verbleven daar, de geschiedenis is gestoord.” Hij leefde op toen hij het over het hotel en de stad eromheen vertelde. “Het is er ook zo stil dat je precies kan doen wat je wil. Niemand klaagt er, snap je.”

Vanuit ons gesprek over lange nachten belanden we op het volgende onderwerp: paddo’s. “Paddo’s zijn goed, hè? We doen het niet echt op feesten, gewoon om onze geest wat te openen.” Of het bewust beïnvloedt is door psilocybine of niet, Endorphins heeft iets psychedelisch, ook de cover art. Op Spaceman bewees Octavian zichzelf op verschillende manieren, en deze nieuwe mixtape voelt ontspannener. Hij speelt er onder andere zelf gitaar op (wat hij naar eigen zeggen geleerd heeft toen hij paddo’s op had) op het nummer Rocko Smiles .

In die zin past Endorphins in het rijtje van psychedelische rap die de afgelopen jaren verscheen, van A$AP Rocky’s Testing en Travis Scotts Astroworld tot Kanye en Kid Cudi’s Kids See Ghosts. Wilde hij met Spaceman de weg vrij maken, om vervolgens zijn eigen laan in te slaan? Hij ging van veelbelovend Soundcloud-artiest tot samenwerken met Skepta, een van zijn vroegere helden, op de viral hit Bet. Misschien geeft dat hem rust. Ik maak een vergelijking tussen de kaleidoscopische vorm van UK rap die ergens tussen de grime en de Amerikaanse rap ligt, en tekenend is voor zowel hem als Skepta. Octavian is het daar niet mee eens.

Hij ziet zichzelf bij lange na niet in de buurt van Skepta’s niveau komen, en noemt mensen als Dave, Fredo en MoStack, die meer commercieel succes hebben dan hij. “Het verschil tussen vorig jaar en nu is dat ik mezelf probeerde te bewijzen, en nu ben ik vrijer om te doen wat ik wil. Ik ga nooit meer ergens bang voor zijn. Ik ga gitaar spelen, precies doen wat ik ook wil. Niemand die rapt doet dat. Ik ga nooit inbinden.”

Ik vraag hem of hij eerder wel bang was. “Nee, maar ik heb het gevoel dat iedereen bang is om te doen wat ze willen. Al helemaal in Londen. Iedereen is zo bang om veroordeeld te worden. Ze doen dezelfde shit keer op keer op keer, omdat ze zo bang zijn om af te wijken en daarop aangekeken te worden. Hou op man, dat is zo kut. Daarom hou ik niet zo van Londen. In LA vind ik het fijn dat niemand bang is om op te vallen. Dat is een groot verschil, en dat is waarom de cijfers daar zo anders zijn.”

Octavian leeft tijdens dit gesprek op, dus ik laat het idee dat mensen in LA niet bang zijn maar even gaan. Misschien komt het omdat, als ik de video voor Feel It zo zie, alle mensen waar hij in LA mee omging rijk zijn, en dus minder te bewijzen hebben.

“Jaaaa,” zegt hij op een manier waaruit blijkt dat hij het er maar deels mee eens is, “maar iedereen is rijk daar bro. Het is Hollywood. Iedereen in de muziekwereld verdient dubbel, alle interviewers in LA verdienen dubbel. Als rapper in LA ben je twee, misschien drie keer zo rijk. Hier gaat het redelijk, mensen zijn tevreden. Prima, dat is jullie keuze, maar ik ben er niet om halverwege te stoppen, ik wil het allemaal.”

Het liefst, zegt Octavian, zou hij zoals 50 Cent zijn, zijn favoriete rapper toen hij opgroeide. Daarin staat hij niet alleen binnen de huidige generatie Britse talenten. Je hoort 50 in de hooks van J Hus (wat hij zelf ook erkent, en bovendien heeft hij 21 Questions gecoverd in een BBC Radio 1 Live Lounge sessie). 50 is misschien iets minder duidelijk terug te horen in Octavians muziek, maar desalniettemin ziet hij zijn carrière als grote voorbeeld: “Dat is het leven.”

Hoe ziet dat leven er verder uit? “Ten eerste: een wereldwijde nummer één-hit maken. Een nummer dat iedereen beïnvloedt. Dat je zelf de wave bent, stel je dat voor. Kanye kan dat, Travis kan dat – hij kwam met Rodeo. Dat was toen de wave. Drake ­– hij vormt de wave. Snap je wat ik bedoel? Ik ben nu gaande in Londen maar daar ga ik het echt niet bij laten. Londen boeit me niks. Mijn mensen boeien me, maar de mensen die de mensen in Londen interessant vinden boeien me geen fuck. Het is saai.”

Hij is erg gepassioneerd als het gaat om zijn missie om Londen te ontstijgen. Je kan zijn opmerkingen interpreteren hoe je wil, maar het is niet zo dat hij niet geeft om de stad waar hij is opgegroeid. Hij wil gewoon vliegen, hij is de spaceman. “Londen is comfortabel hè? We zoeken niet graag de grenzen op. In de UK heb je heel soms een afwijking zoals The Beatles. Bijna nooit ontstijgt iemand echt onze grenzen.”

Terug naar Endorphins. Hoewel dat ook deels in Londen en Kent is opgenomen, voelt het als een mixtape uit Los Angeles. Of het nou bewust of onbewust is, door zich buiten zijn vertrouwde postcodes te begeven vloeit hij buiten alle hokjes waar mensen hem zo graag in willen steken. Hij wil vooruit. Sinds we elkaar gesproken hebben, heeft hij nog twee video’s uitgebracht. In de eerste, No Weakness, zie je hem in een helikopter, mogelijk een metafoor voor de in-de-wolken-gevoelens uit het relatief rustige relatienummer. Take It Easy, is daarentegen een echt Essie Gang-anthem, het geluid van een lange nacht samen slopen.

Octavian neemt zijn muziek bloedserieus. En dat is niet gek, als je je het begin van dit stuk nog herinnert – Octavian was dakloos voordat hij überhaupt oud genoeg was om te mogen drinken. Beeld je dat in, en je snapt waarom hij geen gas terug wil nemen.

“Mensen vragen me vaak hoe het voelde om die BBC Award te winnen,” zegt hij. “Het is lastig om dan te zeggen ‘ja, het voelde.. tsja’ . Ik voelde er weinig bij, als ik eerlijk ben. Dat is omdat ik die gevoelens blokkeer. Wat heb ik eraan om overal zo van onder de indruk te zijn?” Hij pauzeert. “Zelfs die headline-show, met 20.000 man. Wat ga je doen, er vol verwondering naar zitten gapen? Dat kan niet. Mijn baan is om ze het gevoel te geven dat ik Octavian ben, Octavian de ster. Dat is waar je voor tekent, niet om er zelf ondersteboven van te zijn.”

Dit artikel verscheen eerder bij onze Britse collega's van Noisey UK.

Foto's door Jake Turney in de Simulacra Studio in London, in juni 2019