Ruziënde Japanners, racisme en chaos in Lapland: het verhaal van Kevin Tano

Kevin Tano (26) poseert voor de foto’s op een voetbalpleintje in Amsterdam-Zuidoost. Als kleine jongen trapte hij hier vroeger vaak een balletje. Toen had hij nooit kunnen bedenken wat voor voetbalcarrière hem stond te wachten. De aanvaller speelde in Nederland voor FC Volendam, ADO Den Haag en FC Dordrecht, en koos zes jaar geleden voor een stap naar het buitenland.

Via Royal Antwerp en de tweede divisie van Israël, werd hij opgepikt door het Oostenrijkse SV Horn. Die club was toen eigendom van het familiebedrijf van Keisuke Honda, de voormalig sterspeler van VVV Venlo uit Japan. Daardoor speelden er veel Japanners bij SV Horn, en was Japans er min of meer de voertaal. Hierna speelde Tano nog anderhalf jaar in de vrieskou van Lapland. Nu is hij transfervrij. In Amsterdam vertelt hij over de Japanse invasie in Oostenrijk, racisme en chaos in Lapland.

“Mijn Japanse trainer bij SV Horn heette Masanori Hamayoshi. Hij sprak helemaal geen Engels of Duits, dus hij had een tolk om alles voor de selectie te vertalen. Op het trainingsveld kregen de trainer en de tolk een keer flinke ruzie met elkaar. Wij wisten als spelers niet precies waarom, maar ze scholden elkaar helemaal de huid vol. De tolk nam ter plekke ontslag. Daarna probeerde de trainer een oefening uit te leggen in het Engels, maar dat ging niet. De tolk stond hem van een afstandje uit te lachen.

Dit incident is symbolisch voor de tijd die ik mee heb gemaakt bij SV Horn. Het was een mooi avontuur, maar er gebeurden ook gekke dingen. We hadden ontzettend veel nationaliteiten in de selectie, en via het Engels van de tolk moesten spelers andere jongens uitleg geven in hun taal. Ik zat er bijvoorbeeld ook in het team met Kaapverdiaans international Toni Varela, die de uitleg van de tolk steeds naar het Spaans moest vertalen voor een speler uit Argentinië. We hadden ook een ploeggenoot uit Zuid-Korea, die begreep er helemaal niks van. Ik heb vaak gelachen om die chaos in de kleedkamer. De sfeer was altijd goed.”

“Ik was in de zomer van 2016 bij SV Horn terechtgekomen. De club speelde op het tweede niveau van Oostenrijk en was in handen van het familiebedrijf van Keisuke Honda. Mijn zaakwaarnemer Sandro Calabro is goede vrienden met Honda, door hun gezamenlijke tijd bij VVV-Venlo. Hij heeft Honda toen wat beelden van mij opgestuurd. Honda was meteen enthousiast en gaf me een contract voor vier jaar. Ik was hartstikke blij dat ik direct zoveel vertrouwen van hem kreeg.

In aanloop naar het seizoen speelde ik een vriendschappelijk toernooi mee met SV Horn. Honda kwam als eigenaar van de club naar die oefenwedstrijden kijken. Hij was helemaal onder de indruk van me, vertelde hij na een potje. Ik weet nog goed wat zijn eerste vragen waren: ‘Waarom speel jij met jouw talent op dit niveau? Wat is er misgegaan?’ Hij zag het echt helemaal in me zitten. ‘Jij hoort allang in de Premier League te voetballen’, zei hij.”

“De eigenaren, technische staf en zeven spelers van SV Horn kwamen uit Japan. Trainer Hamayoshi hield ervan om ons flink aan te pakken op de training. Daar ben ik zeker niet vies van, maar hij had een oefening waarbij we op een helft drie tegen drie speelden. We mochten de bal maar twee keer raken. Dat was bijna niet te doen. In de voorbereiding speelden we ook drie wedstrijden in vijf dagen, waarvan ik er twee helemaal en een voor de helft heb gespeeld. De trainer dacht dat ik zo fitter zou worden, terwijl hij me eigenlijk aan het afbreken was.

Die man had oefeningen die ik in Nederland nog nooit had gezien, waardoor ik tijdens het seizoen achter elkaar geblesseerd raakte aan mijn hamstring, achillespees en heup. Dat kwam echt door overbelasting: ik was niet de enige die er last van had. Binnen een jaar hebben tien spelers uit de selectie een operatie gehad. Van de dertig spelers in de selectie waren er vaak maar vijftien fit. Alleen die Japanners waren nooit geblesseerd. Die gasten kunnen geen gas terugnemen, ze doen alles op honderd procent, wat ik best indrukwekkend vond.”

“Door al die blessures heb ik in Oostenrijk helaas niet kunnen laten zien wat ik in huis heb. De club wilde zo snel mogelijk promoveren naar de Oostenrijkse Bundesliga en de Champions League in, maar dat gaat natuurlijk niet zo makkelijk. Op dat moment was wel alles keurig geregeld: ze betaalden altijd netjes en het trainingscomplex zag er goed uit. Momenteel staan ze laatste op het tweede niveau. De Japanse eigenaren vertrokken na mijn seizoen bij de club. Het is jammer dat het uiteindelijk niks is geworden, want het was een interessant project waar ze veel geld in hadden geïnvesteerd. Alle spelers die via hen waren binnengekomen, moesten ook weg. Ik kon dus ook mijn spullen pakken, terwijl ik nog een contract voor drie jaar had. Die situatie leerde me dat er geen garanties zijn in het leven, en al helemaal niet in het voetbal.

Ik had wel het geluk dat Japanners dit soort situaties altijd netjes willen oplossen. Ze hadden het gevoel dat ze mijn tijd hadden verdaan en de technisch directeur bood zelfs zijn excuses aan dat het zo was gelopen. Daar was ik wel blij mee. Uiteindelijk vroegen ze of ik ermee kon leven als ze me een aardig bedrag zouden uitbetalen. Ik zei: ‘Natuurlijk, geen probleem.’ Dat bedrag hebben ze toen netjes in een keer overgemaakt.”

“Een Finse club, PS Kemi, wilde me daarna hebben. Ik twijfelde even, maar besloot het een kans te geven. Kemi is een stad in Lapland. Het was negentien graden toen ik er aankwam in de zomer, best lekker. Maar drie weken later begon het te vriezen tot temperaturen van -24 graden. We trainden in een overdekte hal, waar de verwarming maximaal werd opgestookt. Alsnog werd het in die hal niet warmer dan 1 graad. We liepen allemaal compleet ingepakt met handschoenen en een muts. Dan vallen de winters in Nederland wel mee.

De mensen in Kemi waren helaas best wel racistisch. Ik trok veel op met een groep donkere gasten uit het team. Een jongen vertelde dat hij op straat weleens vragen had gekregen als: ‘Wat doe jij hier, neger?’ Een andere jongen vertelde dat er een keer iemand langs hem reed en zonder reden zijn middelvinger opstak. Met een groep van die gasten liep ik een keer over een zebrapad en toen reed een man gewoon hard door. Of dat echt vanwege racisme was, weet ik niet zeker, maar het gebeurde wel. Zulke situaties neem ik weer mee. Het heeft me alleen maar sterker gemaakt.”

“Ik ben uiteindelijk anderhalf jaar in Kemi gebleven. Dat kwam vooral doordat het met mij persoonlijk voetballend wel goed ging. Ik was op een gegeven moment aanvoerder en kreeg interesse van grotere Finse clubs, maar die transfers zijn helaas afgeketst. Ook met die gasten was het vaak gezellig om samen te chillen, playstationen en koken. Begin deze maand liep mijn contract af, nu ben ik transfervrij. Ook op mijn tijd in Finland probeer ik positief terug te kijken. Zolang je positief blijft, komt alles goed. Talent komt uiteindelijk altijd boven water.

Ik woon nu tijdelijk bij mijn ouders in Amsterdam-Zuidoost. Na mijn jaren in het buitenland hoop ik een huis in Nederland te kopen. Een club in Nederland, België of Duitsland zou nu mooi zijn voor mij. Ik heb al veel aanbiedingen gehad, waaronder drie uit Vietnam. Maar dat vind ik nu nog niet interessant. Ik ben 26 en hoop nog wat uit mijn carrière te halen. Als ik nu naar Vietnam ga, is mijn loopbaan zo goed als klaar. Ik sta elke ochtend vroeg op om te trainen en ben nog ontzettend hongerig. Ik wil nog heel veel laten zien.”

Dit is een verhaal uit de rubriek Ongewenst Transfervrij, waarin VICE Sports profvoetballers aan het woord laat die graag weer willen spelen, maar door hun eigen fouten of botte pech geen club hebben. Zie hier alle verhalen uit deze serie.