Waarom Moestafa El Kabir na een seizoen vol ruzies toch weer in de Süper Lig gaat spelen

Moestafa El Kabir plaatste begin juni een harde post op Instagram. Op dat moment was de aanvaller officieel transfervrij, na een moeizaam huwelijk met Antalyaspor. In het bericht bedankte El Kabir iedereen bij de club voor een mooie tijd. Hij haalde alleen hard uit naar de voorzitter, Cihan Bulut. “Het was me een genoegen om met een van de grootste leugenaars op aarde samen te werken,” aldus Kabir.

Het conflict tussen hem en de club liep afgelopen seizoen zo hoog op dat El Kabir in maart zelfs geen toestemming kreeg om naar de begrafenis te gaan van Davide Astori, met wie hij samenspeelde bij Cagliari. El Kabir vertrok bij Antalyaspor en zette twee weken geleden zijn handtekening onder een eenjarig contract bij Ankaragücü. VICE Sports belde hem op om erachter te komen wat er precies is misgegaan bij Antalyaspor.

VICE Sports: Ha Moestafa, hoe is het met je?
Moestafa El Kabir: Het gaat goed man. Ik ben eindelijk weer lekker aan het voetballen, dan is het altijd goed. Ik zit met mijn nieuwe club Ankaragücü in de voorbereiding op het nieuwe seizoen. Een dag na mij kwam ook Youness Mokhtar naar deze club. Daar kan ik lekker Nederlands mee praten, dus je hoort mij niet klagen.

Hoe is je transfer naar Ankaragücü tot stand gekomen?
Ik was transfervrij, nadat er veel was gebeurd bij Antalyaspor. Ik had verschillende opties en deze stap leek me het beste voor mijn carrière. De club heeft de ambitie om als promovendus bij de top tien te eindigen. Het contract zag er mooi uit en ik heb in mijn periode bij Gençlerbirliği al in Ankara gewoond, dus ik kende de stad al. Helaas heeft Ankara geen strand zoals Antalya, maar daar kan ik wel mee leven.

Wat is er vorig seizoen allemaal gebeurd bij Antalyaspor?
Het was een roerig seizoen. Ik draaide een fantastische voorbereiding en ik had hoge verwachtingen van de club en van mezelf. Bekende spelers als Johan Djourou kwamen die zomer naar de club. Samuel Eto’o speelde er ook al een tijdje. Maar ik kreeg in de loop van de zomer al snel in de gaten dat er ook grote spelers bij kwamen die op mijn positie uit de voeten konden, zoals Samir Nasri en Jérémy Ménez. In de voorbereiding ben ik toen naar de trainer toegestapt. “Ik ben nu op een leeftijd dat ik iedere week wil spelen,” gaf ik aan. “Prima als die nieuwe jongens op mijn plek komen, maar dan wil ik gewoon weg.” De trainer gaf aan dat hij niet verantwoordelijk was voor alle transfers. Hij sloot af met de woorden: “Je bent de eerste die ik op het wedstrijdformulier zet.” Dat was heerlijk om te horen.

Dat pakte niet zo uit.
Nee, uiteindelijk ging het precies zoals ik van tevoren had verwacht. Ik werd ondanks een goed eerste half jaar in het vorige seizoen uit het elftal gehaald. De ellende begon toen de voorzitter, Ali Safak Öztürk, de club in januari opeens achter zich liet. Niemand wist eigenlijk precies waarom hij vertrok. Daar zit je dan als club: zonder voorzitter en zonder geld, maar mét spelers met torenhoge salarissen. We konden allemaal niet betaald worden. Die grote spelers, zoals Eto’o, gaan natuurlijk niet voor hun lol in Antalya zitten. De meesten waren snel weg.

Hoe ging jij ermee om toen je bijna niet meer aan spelen toekwam?
Het ging er bij mij niet in dat ik voor mijn gevoel onterecht op de bank werd gezet. Ik kan het best accepteren als er iemand op mijn plek speelt, maar dan moet die speler wel beter zijn dan ik. Dat was in mijn ogen niet het geval. Dan krijg je het te horen. En geloof me: de trainer heeft het te horen gekregen.

Op een gegeven moment liet hij me maar één minuut invallen tegen Karabükspor. Ik ging natuurlijk meteen na de wedstrijd de kleedkamer in. Ik zei: “Luister vriend, je moet een beetje meer respect voor me hebben. Ik ben geen zeventienjarige jongen die je zomaar even een minuutje laat invallen. Helemaal prima als je me niet wil laten spelen, maar ga me niet op deze manier voor schut zetten.” De jongen van de straat nam het daar echt even over.

Kort na de winterstop zat je helemaal niet meer bij de selectie. Waarom?
We hadden al twee maanden geen salaris meer gehad en toen heb ik gezegd: het is genoeg zo. Ik ga niet op mijn geld zitten wachten. Of jullie betalen me of ik wil niet meer spelen. Toen kwam de trainer met een bullshit-verhaal dat ik met mijn hart moest spelen. Als ik met mijn hart wil spelen, dan ga ik wel gratis bij Ajax voetballen. Dat is mijn club, dat kan ik nog wel met mijn hart doen. Maar ik verhuis niet naar de andere kant van Europa, zonder mijn familie, om vervolgens niet betaald te worden. De wanbetaling gingen maar door.

Was jij de enige speler die zich zo duidelijk liet horen?
Nou, de jongens die zich niet lieten horen, die zitten er nu nog. Die hebben tot op de dag van vandaag nog geen geld gekregen. Die spelen blijkbaar wel met hun hart. Vanaf het moment dat ik zei dat ik niet meer voor Antalyaspor wilde spelen, moest ik direct alleen trainen. Ik kreeg wel nog een eigen trainer, dat moet namelijk volgens de regels van de FIFA. Het enige wat die trainer zei was: “Als je hier op tijd bent, vind ik alles prima.” Dan ging ik maar twintig minuutjes wandelen. Dan nog een beetje latje trappen en weer naar huis. Ik moest blijven trainen, anders konden ze me pakken op werkweigering. Die kans heb ik ze niet gegeven.

Toen je eenmaal transfervrij was, bedankte je veel mensen bij de club via Instagram. Maar de nieuwe voorzitter Cihan Bulut noemde je een van de grootste leugenaars op aarde. Waarom?
Nou, ik snap dat je vraagt waarom ik dat heb gedaan. Ik heb berichten op mijn telefoons staan waarin ze beloven me uit te betalen, en die zal ik niet wissen tot de dag dat ze me iedere cent hebben gegeven. Dan sluit ik het boek pas. Ze hebben me vanaf het begin van dit jaar iedere dag aan het lijntje gehouden. “We betalen je morgen. Dinsdag betalen we je. De president gaat je betalen.” Ik heb niks gekregen, zes maanden lang.

Even iets heel anders. In maart overleed je oude ploeggenoot van Cagliari, Davide Astori. Hoe herinner jij je hem?
Ik krijg gelijk kippenvel nu je erover begint. Ik herinner me hem als een lieve en hardwerkende jongen. Hij was hard op het veld, maar daarbuiten was hij een zachte jongen. We hebben samen twee maanden gerevalideerd in Bologna. Daar heb ik hem beter leren kennen. Hij was ook een van de weinige jongens die Engels sprak. Echt een topgozer en een goede voetballer, anders haal je het Italiaanse elftal niet.

Ben je naar zijn begrafenis geweest?
Nee, ik heb daar geen toestemming voor gekregen van Antalyaspor. Het was namelijk precies in de periode dat ik alleen moest trainen.

Dat is heftig. Telt in zo’n geval dus ook het menselijke aspect niet meer?
Nee, blijkbaar niet. Daarom moet je het ook lekker hard terugspelen.

Je speelt volgend seizoen met je nieuwe club tegen Antalyaspor. Wat verwacht je daarvan?
Als ik heel eerlijk ben, kan het me helemaal niets schelen. Ik heb positieve en negatieve berichten gehad. Het kan me echt weinig verrotten. Zodra ik op het veld sta, is het oogkleppen op en gaan. Ik merk vanzelf of ze voor of tegen me zijn. Zijn ze tegen me en ik scoor, dan ga ik het lekker vieren. Zijn ze niet tegen me, dan zal ik iedereen respecteren.

Heb je nog getwijfeld om na vorig seizoen weer in Turkije te tekenen?
Nee man, ik heb het hier in Turkije altijd prima naar m’n zin gehad. Behalve dat voorvalletje aan het einde van mijn periode in Antalya. Ik heb het hier best aardig gedaan, dus ik heb een goede naam in Turkije. Dan is het ook makkelijker om een mooi contract te tekenen. Het is tegenwoordig weer een heerlijk land om te voetballen. Alle Nederlandse jongens zullen je hetzelfde vertellen.

Is met je Turkse salaris een terugkeer naar Nederland nog mogelijk?
Voor Ajax zou ik bij wijze van spreken gratis willen spelen. Ik zou er geen al te hoge salariseisen hebben. Dat is de enige club waar ik in Nederland nog voor zou willen spelen. Maar nu wil ik een lekker seizoen draaien bij Ankaragücü. Ik heb bewust een eenjarig contract getekend. Daarna hoop ik er nog ergens een drie- of vierjarig contract uit te slepen. Dan ga ik waarschijnlijk terug naar Zweden, daar heb ik eerder al bij BK Häcken gespeeld. Mijn vriendin is half Zweeds en mijn dochter zit er op school. Als Ajax er niet van komt, dan zien jullie me voorlopig niet meer terug.