Er was een tijd dat Nederlandse radio wél vet was

Radiomaker Jaap Boots brengt een boek uit, Donderweg, dat zijn hele radiocarrière omvat. Om die reden is de laatste aflevering van zijn show Mr. Lee’s Mysterious Washing Machine online gezet. Het is misschien wel het programma dat met terugwerkende kracht mag worden uitgeroepen tot beste radioshow in Nederland ooit, met Mr. Lee als meest legendarische personage. Weet je wat, laat me dat bij deze doen.

Voor wie denkt dat 3FM tegenwoordig suf is – ook in de nineties was er niet heel veel aan. Tot Boots als Mr. Lee op zondagavonden de ether kwam verstoren als een gestoorde Engelssprekende Chinees die eigenaar was van een wasserette en heel veel punk draaide.

Dit is trouwens dé Jaap Boots en hij lijkt niet op een Chinees. Foto via 3VOOR12.

Dat Boots achter deze stripfiguur schuil ging werd overigens pas aan het einde van zijn het programma bekend. Op een idioot hoge toon (waarschijnlijk alleen door honden volledig te doorgronden) schreeuwde hij zijn programma aan elkaar. Luisteraars mochten per telefoon, post of (toen heul erg nieuw) e-mail suggesties doorgeven. Veel maakte het niet uit: Mr. Lee beledigde iedereen en draaide lekker wat ie zelf wilde. Ok, soms kwam er wel eens een verzoekje door maar dan moest het wel de goedkeuring van onze vriend weg kunnen dragen. Verder loste hij belangrijke levensdilemma’s op als ‘NOFX of Lagwagon?’ (Antwoord: obviously Lagwagon). Voor een kleine club werd Boots zo zonder het te beseffen voorgoed een legende.

Om een idee te geven van hoe belangrijk Mr. Lee was is het handig eerst te realiseren dat internet nog nauwelijks een rol speelde. Voor nieuwe muziek was je afhankelijk van het schoolplein, het skatepark of iets als Mr. Lee. Die laatste was de perfecte tegenpool van je leraar Scheikunde. Hij gaf je het gevoel dat het ok was om een ‘skater’, ‘punker’ of ‘alto’ te zijn. Ik ken genoeg verhalen van mensen uit dorpjes die elkaar dankzij Mr. Lee vonden. Tot die tijd dachten ze de enigen te zijn die een paar Airwalks afdroegen in hun gemeente.

Het was de tijd van TDK SA90: iedereen tapete aan de lopende band nieuwe stuff. Ik kan me de dag nog herinneren dat iemand met een cassettebandje van Descendents op de proppen kwam. Gestolen van een neef waar hij dat weekend op bezoek was geweest. De wereld was voorgoed anders.

Toch duurde de serieuze grap Mr. Lee nauwelijks een jaar. De omroepbonzen trokken de stekker eruit. Niet omdat ze aanstoot namen aan het gebroken Engels of het idiote nep-Chinees van Mr. Lee. Ze stopten ermee omdat ze het simpelweg niet begrepen. Het paste op de een of andere wijze prima bij het ‘wij tegen zij’-gevoel van het programma. Tijdens een live-afscheidsshow, waar de chaos een nieuw hoogtepunt bereikte, maakte Boots kenbaar dat hij Mr. Lee was geweest. Veel van zijn 3FM-collega’s konden het niet geloven. Het uithoudingsvermogen van zijn stembanden werd met name geroemd.

Als de player hierboven het niet doet, klik dan hier.

Het is

nu nauwelijks meer voorstelbaar dat een programma als

Mr. Lee’s Mysterious Washing Machine

gemaakt zou kunnen worden. Zie de controverse die Gordon kreeg met zijn ‘nummer zoveel met rijst’-grap. Mr. Lee maakte het meestal wel wat bonter qua lolbroekerij over vooroordelen. Toch klaagde toen niemand over het etnische

The A-Team

-gehalte van Mr. Lee. Of om de hindoepastiche

Driving Miss Palmen

, die de VPRO ook uitzond. Laat staan de idiotie van

Waskracht

. Het was nog het Nederland dat alleen kwaad werd om WOII-grappen: Rob Muntz als Hitler in Wenen.

Er is veel te zeggen voor de Zwarte Pietdiscussie. En het is goed dat Nederland zich wat meer bewust wordt van zijn geschiedenis en omgang met minderheden. Maar bitch please – mag er misschien ook weer iets als Mr. Lee komen? Ongegeneerd schateren om je eigen domheid en vooroordelen. Met toffe muziek op de koop toe.

Jaap Boots heeft dus een boek uit, waarin hij zijn carriere overziet. Klinkt suf, is het niet.

Volg Vincent Cardinaal op Twitter.