Waarom Humo’s Rock Rally veel gaver en beter is dan de Grote Prijs van Nederland

Vlaanderen is alweer een maand in de ban van Humo’s Rock Rally. Humo’s wat? De Rock Rally, een bandjeswedstrijd die, in tegenstelling tot de Grote Prijs van Nederland, wel serieus te nemen is. Oké, in Nederland doen we echt niet alles slecht, zal ik ook zeker niet ontkennen. Maar het grote 'waarom doet België het zoveel beter?' is heel makkelijk te beantwoorden.

You can’t argue with the numbers. Wie de erelijst van de Rock Rally bekijkt, ziet dat de jury het eigenlijk altijd bij het juiste einde heeft gehad. De winnaars van de laatste tien edities waren achtereenvolgens Evil Superstars, Novastar, Das Pop, Mintzkov, Goose, The Van Jets, The Hickey Underworld, Steak Number Eight, School is Cool en Compact Disk Dummies. Bijna zonder uitzondering groepen die nog bestaan, en behoorlijke artistieke en commerciele successen boeken. Ook buiten de eigen landsgrenzen.

Zet daar voor de lol de laatste tien winnaars van De Grote Prijs van Nederland eens tegenover– d n lees je namen van groepen die je waarschijnlijk nooit hebt gehoord, behalve misschien Silence is Sexy. En buiten het aardig aan de weg timmerende The Cosmic Carnival bestaan bijna al deze groepen niet eens meer. En dan hebben we nog niet eens vermeld dat de Rock Rally maar eens in de twee jaar wordt georganiseerd. Ten opzichte van de Nederlandse variant hebben de winnaars over een langere looptijd hun waarde veel meer bewezen. Beste voorbeeld: Evil Superstars, Rock Rally-laureaat in 1994. Bestaat niet meer, maar was wel de springplank voor Mauro Pawlowski. De Belgische popmuziek is zonder hem inmiddels ondenkbaar.

De Rock Rally werkt met een strikt selectiesysteem. Sinds 1978 wordt de wedstrijd iedere twee jaar in een even jaartal georganiseerd, van januari tot maart. In de herfst daaraan voorafgaand worden bandjes en artiesten opgeroepen een demo in te zenden. Deze moet drie songs bevatten, niet meer, niet minder. Meestal zijn er in totaal tegen de 1000 inzendingen. Daaruit worden 100 deelnemers geselecteerd, die worden opgedeeld in tien zogeheten preselecties. Oftewel: de drempel om überhaupt mee te mogen doen is erg hoog.

Van de 100 deelnemers gaan er uiteindelijk 20 door naar de halve finales, waarvan er weer 10 naar de finale gaan. In iedere ronde is er maximaal een kwartier tijd beschikbaar en moeten er drie songs gespeeld worden. Zo krijg je ook geen ellenlange concerten van bandjes die daar misschien nog niet helemaal klaar voor zijn. Kwaliteit altijd boven kwantiteit. Dit in tegenstelling tot Nederland met zijn eindeloze rondes, en omslachtige selectiemethodes. Bij de Rock Rally kiest de jury (Humo-journalisten en muzikanten) voor de besten – als dat betekent dat er in twee voorrondes niemand doorgaat en in een ander in een klap zeven, dan is dat maar zo.

De naam is nu al een paar keer gevallen: Humo. Een oorspronkelijk in 1936 als radiobode (‘Humoradio’) opgericht ‘onafhankelijk weekblad’ dat zich sinds de jaren zeventig profileert met de beste muziekschrijvers van de Lage Landen. In zijn beste jaren was Humo een smaakkompas waar je blind op kon varen, tegenwoordig heeft het nog steeds de best geschreven interviews en recensies. Humo is binnen Vlaanderen een ijzersterk merk dat ook de carrieres van Kamagurka, Herman Brusselmans en Jeroom lanceerde. Ook in Nederland kun je vrij makkelijk een exemplaar kopen. Beschouw het als een tip.

Humo organiseert de Rock Rally. Ze hebben geen algemene belangen, alleen een zo sterk mogelijk concours uitzetten. En daarmee natuurlijk veel tijdschriften verkopen. Het heeft van de Rock Rally een stoer merk gemaakt.

Tijdens de Rock Rally blinkt Humo uit in het door alle deelnemers gevreesde jury-commentaar. In begeesterd proza wordt onder een pseudoniem eerlijk en hondsbrutaal de mening verkondigd. Groepen worden onomwonden aangeraden er mee te nokken, of ‘het over twee jaar opnieuw te proberen’. Typisch voorbeeld uit het laatste nummer van Humo: ‘Can i see your hands in the air?, vroeg de zanger. Waarop hij een pint naar het hoofd kreeg geslingerd. Dat had nu ook weer niet gehoeven.’

’S lands wijs is ’s lands eer. En zo ook bij de Rock Rally. Het geheel speelt zich niet af in puntgave popcentra zoals in Nederland, maar in afgebladderde zalen als De Posthoorn, in het gat Hamont-Achel. Wie weleens in een Belgische oefenruimte is geweest, weet dat je daar geen centrale verwarming en catering hoeft te verwachten. Het lijkt de Vlaamse muzikanten hongeriger en ambitieuzer te maken. Als er ergens bewijs is te vinden dat het pamperen van artiesten niets helpt in het opweg helpen naar een mooie toekomst, dan wel in Vlaanderen Muziekland. De Rock Rally laat dat zien – zie andermaal de Erelijst.

Bijkomend voordeel van een rondtrekkend circus zijn: je komt er langzaam mee in het DNA van het land van je publiek.

De diversiteit van Nederland samengevat op één albumhoes.

Toch is er wel iets waar wij trots op mogen zijn en waar die Belgen voorlopig alleen nog maar van kunnen dromen. Humo rekende voor het begin van de huidige editie uit dat gemiddeld 90% van de winnaars bestaat uit twee gitaristen (waarvan er een zingt), een bassist en een drummer. De missionarishouding van de rock. Het zijn verder bijna altijd mannen, afkomstig uit West- of Oost-Vlaanderen. Zie daar de achilleshiel van Humo’s Rock Rally: de winnaars zijn verschrikkelijk blank en standaard uitgerust. Nederland bracht (buiten bandjeswedstrijden om) de laatste tien jaar onder meer De Jeugd van Tegenwoordig, The Opposites, Go Back To The Zoo, Blaudzun, Jacco Gardner en Kyteman voort. Wat je ook van deze (en andere) voorbeelden vindt – het is een eigenwijze mix. Laten we er maar van genieten. En verder beginnen met het volgen van Humo’s Rock Rally.

Humo’s Rock Rally 2014 heeft de ‘preselecties’ inmiddels achter de rug. Op 28 februari en 1 maart gaat het circus verder met de halve finales. De finale is op 30 maart in de AB te Brussel. Volg het op de voet via Humo en Cutting Edge. Op 3 april staan de finalisten in de Brakke Grond in Amsterdam.

We raden je ook aan: