De Amsterdamse Laila Cohen (1987) schoot een fotoserie over bodybuilders in New York.
De Amsterdamse Laila Cohen (1987) liep voor haar studie aan de Kunstacademie in Den Haag stage in New York bij Annie Liebovitz en Ryan McGinley. In haar vrije uurtjes schoot ze een documentaireserie over bodybuilders: Ab normal NY. Ze schiet normaal gesproken vooral modefoto’s, daarom viel deze serie extra op. Ik belde haar op om te praten over gespierde Barbie-benen, geënsceneerde fotografie en spontaniteit.VICE: Hai Laila! Hoe kwam deze serie tot stand?
Laila Cohen: De personal trainer van de moeder van een vriendin van mij vertelde dat ze aan dit evenement mee ging doen. En ik was tijdens deze wedstrijd in New York, dus kocht ik kaartjes. Toen ik begon met fotograferen was ik vooral geïnteresseerd in documentairefotografie. Ik heb een switch gemaakt naar mode, maar ik wil het blijven combineren.Het is een reportageserie, maar het ziet er erg gestileerd uit. Was dat ook je doel?
Ik probeer een spanning op te zoeken tussen dat wat echt is en spontaan, en dat wat is geënsceneerd. De foto met die twee mannen is een spontaan beeld, maar dat zie je er niet aan af. Het is een beetje onwerkelijk. Dat wil ik in al mijn foto’s neerzetten.Hoe doe je dat?
Snel flitsen… Tijdens het fotograferen hield ik me op de achtergrond. Bodybuilders zijn alleen bezig met hun uiterlijk. Ieder spiertje is een klein stukje werk. Het zit heel erg in hun gewoonte om te lachen voor de camera, maar dat wilde ik juist niet.Ik zie veel ruggen en benen. Was het een anonieme wereld?
Veel van hen leken een kopie van zichzelf. Het waren een soort wassen beelden. Alleen het uiterlijk telt. Als ik een foto maakte sprongen ze meteen in de houding. Ze zijn fotografen gewend die hun biceps willen vastleggen, en hun lach. Maar juist omdat ze zo gewend zijn te poseren, kon ik ze heel werkelijk vastleggen als ik ze vroeg niet op me te letten. Ze verwachten niet dat iemand geïnteresseerd is in hun natuurlijke houding.Ik werd een beetje gehypnotiseerd door de vrouwenbenen op de roze loper.
Ik vond de kleur roze heel mooi. En al die net iets te gespierde Barbie-benen gaven het iets viezigs. Het klopt niet helemaal.Je liep stage bij Annie Liebovitz. Kun je haar werk met het jouwe vergelijken?
Haar vroege werk is nog heel spontaan, maar omdat ze zelf een beroemdheid is kan ze dat nu niet meer doen. Iedereen kijkt naar haar. Haar foto’s zijn nu heel erg uitgedacht. Als ze iemands portret schiet probeert ze heel sterk iemands persoonlijkheid neer te zetten. Daarmee zegt ze iets over iemands karakter. Bij het schieten van deze serie was ik een toeschouwer, maar het zijn geen neutrale beelden. Ik probeer te vertellen hoe ik het zie.Oké dan. En ga je nog een documentaireserie schieten, of ga je voor de mode?
Ik blijf gewoon modefotografie doen. En ik ben voor een nieuwe serie naar de London Fashion Week geweest voor Prestage, een magazine van een vriend van mij. En ik ga in het komende jaar alle grote evenementen af.Dankjewel Laila!
Advertentie
Laila Cohen: De personal trainer van de moeder van een vriendin van mij vertelde dat ze aan dit evenement mee ging doen. En ik was tijdens deze wedstrijd in New York, dus kocht ik kaartjes. Toen ik begon met fotograferen was ik vooral geïnteresseerd in documentairefotografie. Ik heb een switch gemaakt naar mode, maar ik wil het blijven combineren.Het is een reportageserie, maar het ziet er erg gestileerd uit. Was dat ook je doel?
Ik probeer een spanning op te zoeken tussen dat wat echt is en spontaan, en dat wat is geënsceneerd. De foto met die twee mannen is een spontaan beeld, maar dat zie je er niet aan af. Het is een beetje onwerkelijk. Dat wil ik in al mijn foto’s neerzetten.Hoe doe je dat?
Snel flitsen… Tijdens het fotograferen hield ik me op de achtergrond. Bodybuilders zijn alleen bezig met hun uiterlijk. Ieder spiertje is een klein stukje werk. Het zit heel erg in hun gewoonte om te lachen voor de camera, maar dat wilde ik juist niet.Ik zie veel ruggen en benen. Was het een anonieme wereld?
Veel van hen leken een kopie van zichzelf. Het waren een soort wassen beelden. Alleen het uiterlijk telt. Als ik een foto maakte sprongen ze meteen in de houding. Ze zijn fotografen gewend die hun biceps willen vastleggen, en hun lach. Maar juist omdat ze zo gewend zijn te poseren, kon ik ze heel werkelijk vastleggen als ik ze vroeg niet op me te letten. Ze verwachten niet dat iemand geïnteresseerd is in hun natuurlijke houding.Ik werd een beetje gehypnotiseerd door de vrouwenbenen op de roze loper.
Ik vond de kleur roze heel mooi. En al die net iets te gespierde Barbie-benen gaven het iets viezigs. Het klopt niet helemaal.Je liep stage bij Annie Liebovitz. Kun je haar werk met het jouwe vergelijken?
Haar vroege werk is nog heel spontaan, maar omdat ze zelf een beroemdheid is kan ze dat nu niet meer doen. Iedereen kijkt naar haar. Haar foto’s zijn nu heel erg uitgedacht. Als ze iemands portret schiet probeert ze heel sterk iemands persoonlijkheid neer te zetten. Daarmee zegt ze iets over iemands karakter. Bij het schieten van deze serie was ik een toeschouwer, maar het zijn geen neutrale beelden. Ik probeer te vertellen hoe ik het zie.Oké dan. En ga je nog een documentaireserie schieten, of ga je voor de mode?
Ik blijf gewoon modefotografie doen. En ik ben voor een nieuwe serie naar de London Fashion Week geweest voor Prestage, een magazine van een vriend van mij. En ik ga in het komende jaar alle grote evenementen af.Dankjewel Laila!