Hoe de Nederlandse Randell Harrevelt een sterspeler werd in Mongolië

Na periodes in IJsland, Malta, Tunesië en Zweden, zou je zeggen dat aanvaller Randell Harrevelt (26) inmiddels wel genoeg avonturen heeft beleefd. Totdat er een foto opdook waarop hij een shirt vasthield van Anduud City, een club uit de Mongoolse hoofdstad Ulaanbaatar. Een plek waar het min veertig graden kan vriezen, en hij merkte dat zijn snot zwart werd van de smog die in de lucht hangt.

Via FaceTime vertelt de Amsterdammer over agressieve dronkenlappen die hij daar op straat tegenkwam, stakende teamgenoten en zijn doel om het Aziatische voetbal nog verder te ontdekken. Dit is het verhaal van Randell Harrevelt.

Als ik mijn toenmalige vriendin niet had gehad, was ik een paar maanden geleden misschien wel gestopt met voetballen. Ik speelde op het derde niveau van Zweden bij Sollentuna, en scheurde mijn hamstring voor de vierde keer in mijn carrière. De club wilde met me door, maar dan wel op amateurbasis. Daar had ik natuurlijk geen zin in. Het leek me misschien beter om terug naar Nederland te gaan en me op een maatschappelijke carrière te focussen. Maar zij stond erop dat ik door zou gaan met voetballen, en drukte me op het hart dat er nog een kans zou komen.

Ze bleek gelijk te hebben. Een Amerikaanse vriend die in Mongolië voetbalde, vertelde me dat de transfermarkt daar nog open was. Ik was wel benieuwd, dus ik begon allemaal facebookpagina’s van Mongoolse voetbalclubs te liken. En op een gegeven moment kreeg ik gewoon een facebookberichtje van de technisch directeur van Anduud City. Een Duitser, trouwens.

“Hi Randell, we zijn op zoek naar een aanvaller,” schreef hij. “Heb je interesse om in Mongolië te komen voetballen?” Hij vertelde me dat Anduud vorig jaar derde was geworden, en ze dit jaar voor de titel wilden gaan. Veel tijd om een weloverwogen beslissing te maken had ik niet, aangezien de transfermarkt een paar dagen later zou sluiten.

Over het land wist ik verder amper iets, dus ik besloot Mongolië en Ulaanbaatar in te typen op YouTube, en zag filmpjes waarin Mongolië “het nieuwe China” werd genoemd. Mijn beeld van het land veranderde meteen. De Duitse technisch directeur zei dat hij mijn vliegticket zou betalen en ik een appartement zou krijgen. Eigenlijk had ik de keuze al binnen een dag gemaakt. Daar ging ik dan: op naar Mongolië.

Van tevoren associeerde ik het land vooral met de heerser Dzjengis Khan en heel veel nomaden. Maar de hoofdstad is heel modern, zeker vergeleken met de rest van het land. Je kunt er ook gewoon feesten, of shoppen bij luxe winkels als Louis Vuitton. Wat ik ook niet had verwacht was dat er zoveel dronken mensen op straat zouden zijn. Die kun je er gewoon de hele dag door tegenkomen. Ze zoeken vaak ook ruzie, dus dat kan best lastig zijn.

Ik deel een appartement met een paar teamgenoten, en als we naar de club gaan moeten we altijd een pleintje over. We weten dat we dan alert moeten zijn. Ik ben al een paar keer aan mijn jas getrokken door een van die dronkenlappen. Dan rukte ik me gewoon los en liep ik weg. Als westerling kun je maar beter geen ruzie op straat zoeken, heb ik gehoord. De mensen uit Mongolië zien elkaar als familie, en je wilt niet dat ze je met een groep in elkaar komen slaan.

Het was me ook al direct opgevallen dat de mensen hier heel gesloten zijn. In mijn team valt het wel mee, maar vooral op straat merk ik dat ze een compleet ander karakter hebben dan Nederlanders. Als ik hier bijvoorbeeld iemand de weg vraag, kijken ze me alleen even aan, zeggen ze niks en lopen ze gewoon weer verder. Misschien komt het doordat ze hier niet zo goed Engels spreken, maar ze proberen het ook absoluut niet. Tachtig procent negeert me gewoon keihard.

Dat Mongolië het nieuwe China werd genoemd, snap ik verder wel. Er is hier ook veel smog in de lucht, en in het begin vond ik het lastig om hier te ademen. Als ik aan het einde van de dag mijn neus snuit, is mijn snot gewoon zwart. In deze periode schijnt de lucht zelfs nog relatief schoon te zijn ook, want in de winter begint iedereen te stoken, en zou er zoveel smog in de lucht zitten dat je de gebouwen niet eens meer kunt zien. In Ulaanbaatar kan het in de winter veertig graden vriezen, terwijl het in de zomer juist veertig graden boven nul kan zijn.

Mijn team bestaat voornamelijk uit spelers uit Mongolië. Daarnaast is er nog een keeper uit Oezbekistan, een Italiaanse verdediger en een Russische middenvelder. De eerste keer in de kleedkamer begon iedereen meteen over mijn fysieke gesteldheid, omdat ik veel groter en sterker ben dan ze hier gewend zijn. Vlak voordat ik aankwam, schenen de spelers ook aan de trainer te hebben gevraagd “waar die Didier Drogba nou blijft”. Er zijn niet veel zwarte spelers in deze competitie: naast mij nog drie anderen.

Ik werd goed ontvangen in de groep en de sfeer was goed, maar mijn debuut voor Anduud City verliep niet bepaald lekker. We verloren de wedstrijd met 4-0, en ik begon gelijk te twijfelen of ik wel de goede keuze had gemaakt om hier te komen voetballen. Die gedachte werd nog sterker toen mijn medespelers handtekeningen gingen verzamelen om de trainer weg te krijgen. We hebben een Servische trainer, genaamd Vojislav Bralusić, die keihard traint en erg direct communiceert. Soms is hij net een drilsergeant en noemt hij de spelers debiel of idioot. Dat zijn de spelers hier niet gewend.

Toch is het niet gelukt om de trainer weg te krijgen. De technisch directeur wilde er niks van weten en bleef recht achter hem staan. Op de eerste training na mijn debuut kwamen wel maar vijf man opdagen, maar dat was gelukkig eenmalig. Sindsdien zijn we gewoon weer met 23 spelers op het trainingsveld.

Na dit incident ging het ook veel beter met Anduud City. De tweede wedstrijd wonnen we, en ik gaf twee assists. Bij de derde wedstrijd scoorde ik ook zelf, en laatst had ik ook mijn eerste hattrick. Daardoor begon ik me weer wat lekkerder te voelen over mijn overstap. We hebben niet fantastisch veel fans, maar ze laten zich wel horen als we winnen. Al valt dat in het niet bij het kabaal dat ze maken bij een gele of rode kaart, dan worden ze helemaal gek. Ze juichen hier harder voor een kaart dan voor een mooie actie of een doelpunt, op de een of andere manier.

Het niveau valt me hartstikke mee, ik heb het zelfs wat onderschat. Qua tempo is het vergelijkbaar met clubs uit het rechterrijtje van de Keuken Kampioen Divisie. Het is hier ook allemaal best goed geregeld, al was mijn trainingskleding er wel wat later – het was ergens kwijtgeraakt. Daarom trainde ik in het begin maar in kleding van mijn oude club uit Cyprus.

Ook over mijn salaris hoor je mij niet klagen. De buitenlandse spelers pakken hier tussen de vier- en zevenduizend euro netto, en daarnaast heb ik bijna geen vaste lasten en kunnen we altijd gratis eten bij het restaurant van de club. Het kost me eigenlijk alleen geld als ik een drankje wil doen met de jongens uit mijn team. Een taxiritje kost hier verder ook maar omgerekend vijftig cent, dus ik kan lekker sparen.

Inmiddels ben ik al veel beter gewend aan het leven in Mongolië. Ik ga vaak met de Oezbeekse keeper en de Italiaanse verdediger een hapje eten of koffie drinken. Overdag voel ik me daardoor nooit alleen. Maar als ik ‘s avonds in bed lig kan dat wel anders zijn, en mis ik mijn familie en vrienden. Het is wel fijn om vanuit Nederland hun steun te voelen: ze zitten vaak online live naar mijn wedstrijden te kijken. Ik voel hier in Mongolië ook echt de waardering. Kinderen roepen weleens naar me: “Hey, you are a player of Anduud.” Ze wachten na de wedstrijd vaak op me voor een fotootje of een handtekening. Laatst belden er zelfs kinderen bij me aan om met me op de foto te gaan. Dat is toch waar ik het als voetballer voor doe.

Ik heb hier voor een jaar getekend, maar binnenkort gaat de transfermarkt weer open. Ik ben al aan het kijken naar mijn volgende stap. De technisch directeur weet van mijn ambities en de kans bestaat dat ik transfervrij mag vertrekken. Het is mijn droom om vanuit hier naar een ander land in Azië te gaan, zoals Indonesië, Thailand of Vietnam. Dat zijn landen waar ik veel meer van kan genieten. Ik hou heel erg van zon, strand en lekker eten. Als mijn plan slaagt, ontloop ik ook de koudste maanden in Mongolië. Want temperaturen van min veertig, daar zit je toch eigenlijk ook niet op te wachten.

Dit is een verhaal uit de serie VICE Sports Avonturiers, waarin Nederlandse sporters vertellen over hun ervaringen in het buitenland. Zie hier alle verhalen uit deze serie.