Een diepgaande analyse van de buikschuiver van Marc Overmars

Ik heb sinds Juventus-Ajax zo’n beetje elke nabeschouwing, video en meme over de wedstrijd teruggekeken en -gelezen. Eén ding krijg ik niet uit mijn hoofd: de buikschuiver van Marc Overmars. Zeker omdat hij aangaf dat het eenmalig was – dit gaan we nooit meer zien.

Ik weet niet of je er wat aan hebt (waarschijnlijk niet), maar ik heb de behoefte om de buikschuiver te analyseren. We maken bij VICE Sports nooit analyses over voetbalwedstrijden, want daar zijn anderen veel beter in. Maar voor de buikschuiver in het Allianz Stadion maak ik graag een uitzondering. Dus hier gaan we: de buikschuiver van Marc Overmars, in vijf hoofdstukken.

Het begint met een idee. Wat gaat er die avond in Turijn om in die gewiekste hersenpan van Marc Overmars, waar alles in is uitgekookt? De man die al tijdens zijn voetbalcarrière de halve Veluwe opkocht aan vakantieparken, een modelijn begon, een rits sportzaken oprichtte en lunchtent De Middenstip opende. Die investeringsdrang begon trouwens al in de jaren negentig, toen Overmars een fietsenhok op de kop tikte. Dat fietsenhok groeide uit tot een vastgoedimperium.

Als Overmars een oude Jaguar koopt en restaureert, begint hij daaruit een verhuurbedrijf voor oldtimers. Letterlijk. Elke beslissing is doordacht bij Overmars. Dus ook dit idee, in Turijn, is uitgekookt. Het idee voor de buikschuiver ontstond al tegen Real Madrid. Maar in Santiago Bernabéu ging hij nog niet over tot actie. Nu duikt het idee weer op in zijn hoofd. Dit is geen gloeilampje dat gaat branden. Dit is een vreugdevuur in die uitgekookte hersenpan. Een buikschuiver. Op het gras van Juve. Wie houdt hem tegen? Niemand.

Overmars heeft tegenwoordig een klein buikje, en dat buikje heeft hij niet voor niks gekweekt. Wat mij betreft dijdt elke voormalig profvoetballer uit na zijn of haar carrière. Je zal maar tot je 35ste zonder kipnuggets en Fernandes hebben geleefd. Dan mag je goed los als die sportcarrière erop zit. Liever te dik in de kist. Overmars beseft: als je dan zo’n buikje hebt, kan je ‘m maar beter gebruiken. Voor een buikschuiver bijvoorbeeld. Op het gras van Juve.

Overmars loopt het veld op en gooit zijn jas weg. Hup. De jas blijft achter, leeg en in elkaar gezakt, als het ego van Cristiano Ronaldo. Edwin van der Sar loopt voorop richting het uitvak, Overmars volgt op een paar meter afstand. Maar Overmars weet het al. Hij heeft een plannetje bekokstoofd. Komt-ie. Dan gaat het jasje van zijn pak ook uit. Het uitvak beseft nu: hier gaat waarschijnlijk iets sicks gebeuren. Maar niemand in de chaos van 2100 schreeuwende supporters, dronken van geluk, bier en Italiaanse wijn, beseft volledig wat er komen gaat. Waarom? Hij houdt zijn das om.

Als je een pak aan hebt en wil laten zien dat je iets wilds gaat doen, dan doe je je stropdas los. Zo gaat dat op trouwerijen en bedrijfsfeestjes. Als de das los is, gaat de fik erin. Maar Overmars houdt zijn das aan. Daar gaat hij. Hij zet aan voor een sprintje op zijn lakschoentjes.

Overmars zit al een tijdje in het collectief geheugen gegrift als directeur. Door het imago dat hij heeft als stugge bestuurder, zou je bijna vergeten dat hij een heerlijke voetballer was, die ooit voor een recordbedrag van Arsenal naar Barcelona ging. Iemand die zoveel van het spelletje hield, dat hij in 2008 uit zijn voetbalpensioen kwam om Go Ahead Eagles te helpen. Hier rent hij weer, over het gras van Juve. Niet zo snel als vroeger, maar wel net zo onvoorspelbaar. Je ziet het uitvak denken: wat gaat hier gebeuren? Waarom is die fucking das nog om?

Overmars spreidt zijn armen als een jonge vogel die het nest verlaat. Het besef daalt in: hij gaat een buikschuiver maken. Overmars rent door, met de armen gespreid, zijn blik op het uitvak.

Edwin van der Sar heeft niks door. Totdat een gillende Overmars opeens vlak langs hem zoeft. Daar gaat hij. De man die als eerste aankoop Tobias Sana naar Ajax haalde en daarna jarenlang vanuit Ajax’ Raad van Commissarissen werd gedwongen de hand op de knip te houden. Commissaris Theo van Duivenbode keek mee over zijn schouder, als een bezorgde vader. Zo ging de streep door flink wat grote transfers. Maar Overmars wilde los. Het vertrouwen krijgen, investeren, af van die bijnaam Netto.

Overmars heeft genoeg vaart verzameld. Hij laat zijn armen zakken richting de grasmat. Hij plant zijn rechtervoet in de grond om zich af te zetten. Het buikje gaat naar het gras van Juve, dat nu van Ajax is. De buik raakt het gras, de armen gaan gestrekt richting het uitvak. Daar glijdt Overmars, zoals hij nog nooit gegleden heeft. Overmars is los. Huts, daar gaat hij. Vrij als een vogel.

Dan komt de schrik. Fuck, zie je Overmars denken. Ik glij. Maar hoe ver? Het gras is niet zo nat als hij had gehoopt. Je ziet hem denken: godver, ik wil verder glijden. Want als Overmars iets doet, moet het perfect gaan. Het is de topsporter in hem. Hij is een perfectionist. Toen het tijd werd om een vrouw te vinden, versierde hij niet zomaar een vrouw, maar de toenmalig Miss Nederland.

Dat perfectionisme zorgt ook voor die stress tijdens interviews. Overmars weegt altijd zijn woorden, op zoek naar de perfecte zin die nooit komt. Hij wordt er vaak belachelijk om gemaakt. Maar het is natuurlijk ook een kwaliteit. Dat perfectionisme wordt nu gekanaliseerd in een buikschuiver.

Overmars komt niet verder dan een meter, maar in de verliefde ogen van het uitvak glijdt hij van de ene naar de andere kant van het veld. Zijn polsen raken het gras als hij vaart mindert. Zijn neusje daalt elke centimeter. Overmars beseft: het einde komt eraan. Hij heft zijn handen nog één keer voor de afronding en holt zijn rug, zodat zijn borst fier vooruit steekt en zijn kin omhoog gaat richting de tribune. Zoals Johan Cruijff altijd juichte na een goal, maar dan horizontaal.

Overmars staat snel op, draait zich om en loopt weg alsof er niks gebeurd is. Alsof hij niet zojuist een onsterfelijke meme is geworden. Hij loopt langs Van der Sar, die hem trots een trap tegen zijn kont geeft. Van der Sar is aan het woord iets soepeler dan Overmars, dus hij doet meestal het woord over het beleid van Ajax in de media. Maar Overmars is de architect van dit Ajax. Hij is degene die deze selectie samenstelde en Erik ten Hag per se wilde hebben.

Overmars maakt geen buiging, maar loopt richting zijn jasje. Het uitvak juicht nog steeds uitzinnig. Dan draait Overmars zich om. Hij steekt zijn handen de lucht in en applaudisseert naar de supporters van Ajax, in het verder leeggestroomde stadion van Juve. Dan wordt duidelijk dat Overmars dit niet deed omdat hij zelf de show wilde stelen. Hij deed het puur als bedankje voor de supporters.

Hij loopt naar zijn jasje, raapt het op, en verlaat het veld. De man van wie altijd wordt geroepen dat hij een geldwolf is, snapt het eigenlijk maar al te goed: de mooiste momenten in het leven kosten helemaal niks.