Sanne werd als afgeschreven amateurvoetballer opeens Curaçaos international

De rechterknie van amateurvoetballer Sanne van Leeuwen (33) leek helemaal kapot gevoetbald. Na drie operaties aan haar mediale band, kruisband en meniscus besloot zij in 2015 haar hobby te laten voor wat het was en vol voor een nieuwe uitdaging te gaan. Ze vertrok naar Curaçao om daar te gaan werken als kindercoach.

Op het eiland pakte Van Leeuwen tegen het advies van de dokter in toch het voetbal weer op. Dat ging zo goed dat ze afgelopen april opeens international werd van Curaçao. Na een toernooi in Antigua en Barbuda keerde Sanne anderhalve maand geleden terug naar Nederland. VICE Sports sprak haar op het complex van haar eerste club, SVL in Langbroek, over haar ervaringen bij het nationale vrouwenelftal. Dit is haar verhaal.

______________________________________________________________________________________________________

“Ik was eigenlijk helemaal niet van plan om op Curaçao weer te gaan voetballen. Dat veranderde ineens toen ik tijdens het uitgaan aan de praat raakte met een meisje. We zaten in een rustig cafeetje en ik zag dat ze een gebroken been had. Ze vertelde dat het tijdens het voetballen was gebeurd. Toen zij mij vroeg of ik voetbalde, zei ik dat ik het jarenlang had gedaan, maar vanwege mijn blessures eigenlijk nooit meer voor het echie speelde. Toch gaf zij mij het nummer van haar coach. En zo begon ik, drie weken nadat ik geland was op het eiland, weer met voetballen bij SUBT in Willemstad.

Onze trainer Christopher Jacobus was al jaren druk bezig om het vrouwenvoetbal op Curaçao van de grond te krijgen. In mijn derde en laatste seizoen kwam hij na een training met groot nieuws: de Curaçaose voetbalbond was bezig met opzetten van een nationaal dameselftal. Hij zou het team leiden, trainen en iedereen met een Sedula, de Antilliaanse ID-kaart, kon geselecteerd worden. De voetbalbond had het nog te vormen team al aangemeld voor een oefentoernooi in Antigua en Barbuda. Het enige dat ik dacht was: hoe vet zou het zijn als ik in die selectie terechtkom?

Eerst dacht ik dat ik te oud zou zijn. Ik was al in de dertig. Daarnaast zou ik nooit over mezelf zeggen dat ik goed kan voetballen. Mijn motoriek is niet heel verfijnd en verder ben ik gewoon een standaard verdediger. Ik kan de bal niet eens tien keer hooghouden, maar ik meldde me aan en werd meteen uitgenodigd voor de selectierondes. Ik wist gelukkig wel wat ik van het niveau kon verwachten, na drie jaar in de eilandcompetitie. Ik werd tijdens de selectierondes al zo opgewonden, dat ik op mijn werk maar alvast vrij vroeg voor dit toernooi.

In die dagen na de selectierondes wachtte ik op een belletje. Dat kwam maar niet. Toen ik het wachten zat was, belde ik Christopher zelf op. Hij was enigszins verbaasd dat ik belde, maar bevestigde meteen dat ik erbij zat. Ik was natuurlijk superblij. Ik had het uiteindelijk gewoon verkeerd begrepen: als je niets hoorde, hoefde je je geen zorgen te maken en zat je erbij. Alleen de afvallers kregen een belletje. Ik hoorde gewoon bij de selectie van het eerste damesvoetbalelftal ooit van Curaçao! Heel bijzonder.

Omdat het toernooi in Antigua en Barbuda eraan kwam, moesten ik en de andere gelukkigen binnen vijf weken volledig klaargestoomd worden. Echt, ik heb nog nooit zoveel getraind. Bij SUBT trainde ik vier uur in de week en ineens trainden we dagelijks. We speelden oefenwedstrijden tegen jongens. Het was zwaar en hartstikke gaaf tegelijk. De coaches waren zeer professioneel met dit project bezig en hamerden op onze discipline en teamgeest. We mochten tijdens de voorbereiding en het toernooi geen scheldwoorden gebruiken. Alles voor de positiviteit. Liedjes met het woord fuck erin mochten niet worden afgespeeld. “Volgende nummer!” hoorde je dan.

In al die weken heb ik geen druppel alcohol gedronken. Op zaterdagavond naar strandclub Zanzibar gaan zat er niet meer in. Of althans, ik ben wel één keer gegaan, maar nuchter. We werden iedere zondagmorgen om zeven uur op het trainingsveld verwacht. Voordat het toernooi begon, kregen we speciale trainingskleding van de bond. Dat was zo vet. Het waren oude Nederlands elftal-pakken met het FKK-logo eroverheen geplakt, wat staat voor ‘Federashon Futbol Korsou’. Zo geweldig, volgens mij heeft de KNVB die pakken gewoon gesponsord. Cool toch?

Het team en de staf reisden in twee verschillende groepen af naar Antigua en Barbuda. Het moest wel in twee etappes, want er konden maar vijftien mensen in het vliegtuig. Die vlucht daar naartoe was een beleving. Het toestel rammelde aan alle kanten en de motor maakte nogal wat geluid. Eenmaal daar aangekomen, werd ik in het resort ingedeeld bij mijn kamergenootje Rosheny. Ik kon heel goed met Rosheny opschieten, maar soms begrepen wij elkaar verkeerd door de taalbarrière. Ik ben een paar keer flink stuk gegaan, vooral om de kleine dingen.

Voordat Rosheny met de tweede vlucht aankwam op Antigua, had ik bijvoorbeeld al wat boodschappen gedaan. Ik wilde haar op haar gemak stellen en zei dat ze alles mocht pakken wat ze wilde. En wat bleek: aan het eind van de week waren mijn koekjes, chips en drinken helemaal op. Ik had er niets van genomen, maar vond het zó prachtig. Ze had mijn woorden nogal letterlijk genomen. Ik had ook een speaker meegenomen die ze uiteraard mocht lenen. Toen ik me afvroeg waar ik dat ding had gelaten en plots geluid uit de douche hoorde komen, moest ik weer lachen. Dat had ik niet zien aankomen.

Hoewel wij als speelsters onderling nogal verschilden, zowel qua niveau als achtergrond, was de sfeer in het team goed en de wil om er iets van te maken volop aanwezig. In Curaçao kijken ze vooral naar de mentaliteit van de spelers. Dat was goed terug te zien in de manier van communiceren. Een keer sjokte een meisje tijdens de training terug naar het beginpunt van een oefening, en toen kreeg ze flink te horen dat ze tempo moest maken. Ze reageerde verbaasd, want omdat er ‘in looppas’ was gezegd dacht ze dat ze rustig aan kon doen. Maar omdat we veel individuele en groepsgesprekken voerden, werden zulke dingen meteen opgelost.

De hele trip verliep gewoon chill. We verveelden ons geen moment en alles was top geregeld. We maakten op dat toernooi dingen mee die we daarvoor alleen van tv kenden. Het leek wel alsof we Champions League-duels gingen spelen. Een keer moesten wij heel de middag wachten op controles. De paspoorten, rugnummers, scheenbeschermers, schoenen met noppen… alles werd gecheckt. We mochten niets in onze haren hebben en ook geen oorbellen dragen. Wat ik wel slecht vond, was het speelveld. Echt, dat de FIFA dat heeft goedgekeurd. Die droge, kale, verharde modder mis ik echt niet.

De tweede wedstrijd tegen het gastland ging verloren en toen zag je meteen het tegenovergestelde. Toen was iedereen stil en zichtbaar teleurgesteld. Tegelijkertijd liet dat wel zien hoe hecht de groep was geworden. Omdat Montserrat zich nog voordat het toernooi begon had teruggetrokken, bleef het voor ons bij deze twee wedstrijden. Maar mij maakte het niets meer uit. Deze trip was een geweldige ervaring. Wie kan zeggen dat je als geboren Nederlandse het Curaçaose dameselftal hebt mogen vertegenwoordigen? En dat je tegen landen als Guadeloupe en Antigua en Barbuda hebt gespeeld? Ik ben ben nog gevraagd voor de tweede trip met het elftal, maar wist toen al dat ik terug naar Nederland zou gaan.

Ik kon het fysiek niet meer aan. Voordat ik bij SUBT begon met voetballen, had ik al zes jaar niet gespeeld en was ik eigenlijk al afgeschreven. Ik had het hele pakket in mijn knie afgescheurd en mijn arts raadde me aan om nooit meer te voetballen. Ik dacht ‘ja daag!’ en ben op Curaçao gewoon gaan voetballen. Met de nationale ploeg kreeg ik er soms last van, maar het was de pijn waard. Ik wist dat wij iets terug deden voor het eiland. Dat de laatste poulewedstrijd met Curaçao mijn laatst gespeelde voetbalwedstrijd ooit was, maakt het voor mij echt bijzonder. Dit neemt niemand mij ooit nog af.”

Dit is een monoloog uit de serie VICE Sports Avonturiers. Zie hier alle verhalen uit deze serie.

-

Meld u aan voor onze nieuwsbrief om wekelijks het beste van VICE Sports in uw mailbox te krijgen.