Hoe Guy Ramos na twee jaar botte pech terug wil keren als profvoetballer

Guy Ramos krijgt de bal aangespeeld op de training van FC Dordrecht. Een medespeler komt met een sliding invliegen en Ramos springt op. Als hij neerkomt, gaat het fout. Zijn knie klapt naar binnen, hij scheurt zijn kruisband af. Het is december 2016 en Ramos weet door de stekende pijn meteen dat het goed mis zit. Toch begint hij te lachen.

“Ik was namelijk niet verzekerd toen het gebeurde,” vertelt hij nu, anderhalf jaar later, in een lunchroom in Rotterdam, waar VICE Sports hem opzoekt. Toen hij zijn kruisband afscheurde was Ramos net terug van een seizoen in Zwitserland. Hij was clubloos, had zich nog niet ingeschreven in Nederland en was dus niet verzekerd. “Luilak als ik ben, vond ik het wel prima zo. Ik dacht in januari weer weg te zijn naar het buitenland. Maar toen scheurde ik die kruisband af tijdens het meetrainen met Dordt. Wat was de kans dat het precies dan zo erg mis zou gaan? Ik begon gewoon te lachen.”

Ramos schreef zich alsnog in in Nederland en liet zich begin 2017 opereren aan zijn knie. Daarna begon het lange revalideren. Nu volgt hij de trainersopleiding van de KNVB met jongens als Andwele Slory, Anouar Hadouir en Nourdin Boukhari. Sinds kort traint Ramos ook mee bij RKC Waalwijk, want hij wil na twee seizoenen terugkeren als voetballer.

VICE Sports: Guy, hoe gaat het nu met je?
Guy Ramos: Het gaat de goede kant op. Ik mag de eindfase van mijn revalidatie bij RKC Waalwijk doen. Sinds een maandje train ik af en toe met de groep mee, voor een gedeelte, daarna wordt het te zwaar voor mij en mag ik wieberen. Ik moet conditioneel heel veel opbouwen.

Als het nieuwe seizoen begint, heb je twee seizoenen niet gespeeld. Dat is lang. Wordt het niet te moeilijk om nog een club te vinden?
Ik heb dan zelfs al twee jaar geen wedstrijd gespeeld man. Mijn laatste wedstrijd was in mei 2016 voor FC Wil, dus het wordt sowieso lastig om weer het profvoetbal in te komen. Maar ik geloof erin. Dat is het enige dat telt. Het klinkt een soort van romantisch en zo, maar ik heb een dochter en twee jaar lang tegenslag gehad. Ik had allang op kunnen geven, maar ik kies ervoor om te vechten en against all odds weer het profvoetbal in te gaan.

Waar denk je dat je kansen liggen voor een nieuwe club?
Ik denk dat ik wel terecht zou kunnen bij RKC of een Dordrecht of zo. Maar het liefst ga ik weer naar het buitenland. Ik zit aan het einde van mijn carrière. Ik zou het nog mooi vinden om bijvoorbeeld een keer in Azië of Amerika te spelen. Azië is een avontuur, plus je verdient er gewoon meer geld. Ik wil in ieder geval niet dat een blessure een eind maakt aan mijn carrière. Ik wil er zelf uit kunnen stappen. Die gelegenheid wil ik mezelf gunnen.

Ik denk dat ik het kan, nog een club vinden. Alleen ben je in Nederland al oud vanaf je 28ste, dus dat wordt lastig. En in het buitenland zien ze ook dat ik twee jaar niet heb gespeeld, dus succes daarmee. Ik ga moeten teren op trainers die me een stage gunnen of kennen van vroeger en denken: “He, misschien is dat nog wat”.

Hoe moeilijk is de afgelopen anderhalf jaar voor je geweest?
Het is af en toe zwaar geweest. In mijn revalidatie kwam ik ook op een punt dat de fysio dacht dat ik niet meer zou herstellen. Kreeg ik die klap te verwerken. Af en toe moest ik mezelf de vraag stellen: als het niks meer wordt, wat ga ik dan doen? Dat is nog steeds een hele lastige vraag. Ik doe nu wel de trainersopleiding, maar is dat het dan? Wil ik dat wel voor de rest van mijn leven gaan doen? Valt daar wel genoeg geld in te verdienen? Dat zijn allemaal vragen die door mijn hoofd gaan.

Ik vind het persoonlijk lastig om daarover te praten met mensen in mijn omgeving, omdat je dan toch een stukje onzekerheid van jezelf toont. Je stelt je kwetsbaar op. Voor mij is dat gewoon lastig. Dat moet ik dan met mezelf bespreken. Maar je blijft toch trainen, toch doorgaan en hopen dat die knie herstelt. Dat is nu dan het geval, want het gaat telkens beter. Nu schijnt er weer licht aan het einde van de tunnel, om het zo maar te zeggen.

Zijn er andere voetballers waarmee je daarover kunt praten, zoals andere jongens die in zo’n situatie hebben gezeten?
Die zijn er vast, maar ik heb het er niet met andere voetballers over gehad.

Met wie wel?
Je hebt het er soms wel over met je ouders, vriendin of goede vrienden. Maar je weet dat ze je eigenlijk niet kunnen helpen, omdat ze nooit in die situatie zijn geweest. Mensen hebben de beste intenties en zullen altijd zeggen dat het goed gaat komen, maar ze hebben geen pad voor jou. Niemand kan zeggen: “Als je dit en dat doet, dan kom je er wel.” Want je weet gewoon niet hoe die knie gaat reageren. Als ik het er met hen over heb, is het meer om even mijn frustraties kwijt te raken, maar uiteindelijk moet ik het zelf doen.

Hoe verliep het moment waarop je van de fysio te horen kreeg dat het misschien helemaal niets meer ging worden?
Ik was een keer aan het trainen met de fysio, Maurice de Groot, en we deden gewoon simpele oefeningen. We hadden dat al honderden keren gedaan, maar nu voelde die knie gewoon niet goed. Het was alsof er een strakke, elastieke band om mijn knie zat, met een heel dik gevoel in de knieholte. Het strekken ging gewoon niet. Ik voelde dat mijn knie tegenwerkte. “Ik voel steken, ik voel steken,” zei ik tegen Maurice.

Hij gaf aan dat het niet door de kruisband kwam, die is hersteld. Die steken kwamen door kraakbeenschade. Kraakbeen groeit niet meer aan. Dat hebben ze wel aangeslepen, maar meer kunnen ze niet doen. Hij vertelde dat ik die pijn misschien de rest van mijn leven mee zou moeten nemen. Ik heb altijd een keer in een vriendenteam willen spelen en zelfs dat zag ik op dat moment in rook opgaan. Ik bedoel: fuck dan maar het profvoetbal. Maar dat je niet eens meer met je vrienden kunt gaan voetballen, was voor mij het ergste.

Wanneer was dat?
Dat was ergens in oktober geloof ik.

Het is sindsdien dus wel beter geworden?
Het is beter geworden, met ups en downs. Die knie herstelt nu veel beter. Als ik steken heb, heb ik er misschien een of twee dagen last van, daarna is het over. Eerst kon dat weken duren. Ik heb bij RKC al hele trainingen met het eerste elftal meegedraaid zonder dat ik last heb. Alleen conditioneel moet ik stappen zetten. Mijn tong ligt nog op de grond als ik een volle training mee heb gedraaid.

Word je nog vaak herinnerd aan het gelekaartenrecord dat je hebt gepakt bij RKC?
Ha, vaak genoeg. Daar sta ik bekend om. Goed, ik kan er tegen vechten, maar het is wat het is. Ik zeg altijd: ten eerste was het mijn eerste eredivisieseizoen, ten tweede zat ik in een team dat eigenlijk moest strijden tegen degradatie. Het seizoen erna kwamen Mark van Bommel en Stanislav Manolev in de buurt van mijn kaartenrecord, terwijl die bij PSV speelden, een team dat meer balbezit heeft en op de helft van de tegenstander speelt.

Dus ik denk niet dat ik het zo slecht heb gedaan. Aan de andere kant denk ik ook dat scheidsrechters hier in Nederland een beetje pietluttig zijn en voor kleine wissewasjes geel geven. Plus als ik er misschien wat liever uit had gezien en blonde haartjes had, dan had ik misschien wat minder kaarten gekregen. Dat is gewoon zo. Dat kan heel bitter klinken nu, maar dat zijn gewoon feiten.

En het youtubefilmpje waarop je touwtje trekt bij Aaron Johansson, hoor je daar nog weleens wat van?
Dat komt eens in de drie maanden weleens ergens terug op social media. Zelfs in Zwitserland kwam dat eens langs bij het ontbijt. Maar kijk, ik heb vaak genoeg in ballen geknepen en dat is de enige keer dat het de wereld over is gegaan. Weet je nog de keer dat Guidetti een penalty scoorde tegen RKC, zijn shirt uittrok, daar zijn tweede gele kaart voor kreeg en van het veld moest?

Ja, die weet ik nog.
Die wedstrijd waren Henrico Drost, Ard van Peppen en ik echt aan het zuigen bij hem. Vlak voor die penalty tikte ik hem ook nog even in zijn ballen. Dat heeft niemand gezien. Wacht, ik zoek hem op voor je.

[Ramos zoekt de penalty van Guidetti op]
Ze hebben mij ook in mijn ballen gegrepen, maar die keer tegen Johansson werd breed uitgemeten. Er gebeuren wel ergere dingen. Kijk, hier tik ik Guidetti nog even aan vlak voor die penalty.

Grappig dat daar toen geen ding van is gemaakt in de talkshows.
Nee, maar bij ons in de kleedkamer wel, haha, omdat ze wisten dat ik dit altijd deed.

Behoorde dit echt tot je spel?
Nou, die twee seizoenen die ik bij RKC speelde had je best wel aardige spitsen lopen in de Eredivisie. Je had John Guidetti, Wilfried Bony, Bas Dost, later Graziano Pellè. Ik probeerde zulke spitsen op mijn manier uit de wedstrijd te halen. Ik had per spits altijd een doelstelling. Guidetti was bijvoorbeeld de aanjager van Feyenoord. Toen we thuis tegen Feyenoord speelden zat ik op de bank en lette ik op hem. Hij was alleen maar bezig met het team. Feyenoord had hem ook echt nodig, want ze hadden alleen maar jonkies dat jaar.

Dus als ik er in de Kuip voor zorgde dat Guidetti niet met het team bezig zou zijn, maar alleen met mij, dan zou zijn team ook niks aan hem hebben. Ik ging hem treiteren. Eerst pakte hij een gele kaart met een overtreding op mij, daarna pakte hij geel met die penalty, terwijl ik die wedstrijd geen gele kaart heb gepakt. Voor mij was het een overwinning dat hij uit het veld werd gestuurd. Daarna maakten wij ook nog de 1-1. Zo had ik allemaal kleine dingetjes voor spitsen.

Wat deed je bij Pellè?
Bij Pellè snapte ik niet dat zijn haar, met die kilo’s gel erin, na negentig minuten altijd nog perfect zat. Dus mijn doel was: aan het einde van de wedstrijd zit zijn haar hoe dan ook in de war. Dat gaat hij niet fijn vinden, een Italiaan is ijdel. In de duels haalde ik vaak even mijn hand door zijn haar. Als je die samenvatting terugziet, zie je ook dat zijn haar helemaal in de war zit. Ook toen won Feyenoord niet van ons trouwens. Het zijn kleine kutdingetjes, maar voor zo’n speler is dat wel belangrijk. Als je niet goed kunt voetballen, moet je het op een andere manier proberen, haha.

En Bas Dost?
Bas Dost was vrij lastig. Hij had afspraken met zijn rechts- en linksbuiten. Hem kon ik niet uit de wedstrijd halen, maar Dost is drie meter lang en wint al zijn kopduels, dus die probeerde ik op alle mogelijke manieren uit de kopduels te houden. Die doelstelling had ik niet gehaald. Hij maakte een keer een goede loopactie en kopte op goal. Zoet redde wel mooi, maar ik baalde zo van mezelf. Je ziet me in die samenvatting ook op de grond slaan.

Maar goed, dat waren leuke jaren bij RKC. Mijn beste jaren, voetballend was ik daar op mijn top. Ik werkte toen buiten RKC ook nog met een personal trainer Dogan Tekin. Ik investeerde in mezelf en dat betaalde zich uit in een transfer naar Roda JC, waar ik minder goede herinneringen aan heb.

Wat vond je minder aan Roda JC?
We degradeerden en ik heb me er nooit echt thuis gevoeld. Het was een andere cultuur. Ik hou ervan om te zeggen wat ik denk en dat was in Limburg wat anders. We promoveerden wel weer, dat was top, maar ik heb ook een half jaar gelopen met een achillespeesblessure, die uiteindelijk met twee tikjes verholpen werd door een manueel therapeut. Dat was dus niet nodig, dat half jaar blessureleed. Het waren allemaal van die kleine kutdingen.

Ik zie dat je een vest van Conor McGregor aan hebt. Heb je deze hoodie met “Fuck You” erop vandaag expres aangedaan om een boodschap uit te stralen?
Nee man, dit lag toevallig in mijn kast. Het was het enige dat half gestreken was.

Ben je fan van de UFC?
Ik ben fan sinds ik bij FC Dordrecht zat. Daar hadden we het UFC-spelletje, dat speelde ik met Nick Coster. Dat was de gouden tijd van Georges Saint Pierre, Brock Lesnar en zo.

Heb je zelf ook weleens vechtsport gedaan?
In Zwitserland heb ik het hele jaar Brazilian jiujitsu gedaan. Dat vond ik geweldig. Ik wil dat hier weer gaan oppakken, maar met mijn knie is dat nu een beetje lastig. Met Brazilian jiujitsu gaat echt een wereld voor je open. Als jij een paarse band Brazilian jiujitsu hebt, maak je, weet ik veel, de beste bokser van Nederland helemaal kapot in een gevecht. Hij weet niet wat hem overkomt als hij niet weet wat hij op de grond moet doen.

In een van mijn eerste lessen ging een klein meisje van zestig kilo of zo met mij sparren. We waren aan het rollen en ik kwam in een dominante positie te liggen, bovenop haar. Opeens voelde ik de grond niet meer. Ik viel op mijn hoofd, voelde een klem om mijn nek en was aan het aftikken. Ik zweer het je, ik weet nog steeds niet wat daar is gebeurd. Een chick van fucking 60 kilo, met een blauwe band, vouwt jou dubbel. Laat staan tegen een paarse, bruine of zwarte band. Dus ik doe niet stoer tegen mensen met bloemkooloren.

Het einde van het seizoen komt in zicht. Wat nou als er geen club voor je langskomt?
Ik weet het niet. Misschien open ik wel een jiujitsuschool, haha. Maar ik ga er nu vanuit dat er iets komt. Ik kan wel heel negatief gaan denken nu, maar ik heb dat niet in de hand. Wat ik in de hand heb is mijn eigen fitheid. Wanneer het seizoen afgelopen is, ga ik nog harder trainen. Dan heb ik er in ieder geval alles aan gedaan.

Dit is een verhaal uit de rubriek Ongewenst Transfervrij, waarin VICE Sports profvoetballers aan het woord laat die graag weer willen spelen, maar door hun eigen fouten of botte pech geen club hebben. Zie hier alle verhalen uit deze serie.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.