Rachel Wotton: Nu ik ouder word, zie ik dat mensen menselijke interactie evenveel waarderen als seks. Het publiek ziet dit werk als heel zwaar, als iets dat altijd slecht is, maar veel van onze interacties zijn heel anders. Sekswerk gaat over gezelschap en aanraking, ik noem dat verlangen ‘skin hunger’. Stel je voor dat je alleen zou worden aangeraakt als iemand je temperatuur op komt nemen. Er zijn constant lichamen bij je in de buurt, maar je kunt ze nooit aanraken. Ik kijk niet op slechts een zakelijke manier naar de persoon met een handicap, ik ga met ze om als een mens met seksuele behoeften. Veranderen personen als je ze seksualiseert?
Ja, het staat ze toe om te spreken over hun behoeften en zichzelf als seksuele wezens te zien. Ook laat je ze weten dat het oké is om te denken aan seks en het nastreven van die aanraking: dat is een deel van wie ze zijn en ze hebben het recht om gesteund te worden. Mensen zijn erg bang om dingen te vragen en afgewezen te worden. Ik heb veel verhalen van ouders gehoord die aan professionals vroegen naar de seksuele behoeften van hun zoon, en ze kregen een beetje halfslachtige antwoorden. Ze zeggen dingen als “Begin daar alsjeblieft niet over, dat is walgelijk” of “Hij heeft dat niet nodig”. Dat soort opmerkingen ontnemen mensen de rechten die ze als volwassenen hebben. Het is interessant hoe dit door het grote publiek is geaccepteerd in vergelijking met traditionele prostitutie. Hoe vind je dat het in de film The Sessions is neergezet?
Ik vond het treurig dat deze man slechts zes sessies met een ander mens in een betaalde setting mocht hebben. Hij heeft eigenlijk niet eens therapie nodig. Er is niks mis met hem, behalve dat hij vanwege zijn ziekte geen nieuwe mensen kan ontmoeten zoals wij dat wel kunnen. Als sekswerk zou worden gedecriminaliseerd in de V.S. zou hij toegang hebben tot sekswerkers en iedere week met ze afspreken, totdat hij een vriendin zou hebben gevonden, wat hij blijkbaar had gedaan. Ik haatte het feit dat zijn normale verlangen om aangeraakt en een gewone seksuele relatie te ervaren in de medische wereld gelijk als een schreeuw om “therapie en hulp” werd gezien. Allemaal vanwege het Amerikaanse juridische systeem. Het Franse Nationaal Ethisch Comité liet zich uit over de film, en zei dat het gevaarlijk is omdat het mensen met een fysieke handicap emotioneel kwetsbaar maakt en zij zich daardoor sneller emotioneel zullen binden aan prostituees. Wat vind je van dat argument?
Je kunt aan mijn werk duidelijk zien dat mijn klanten geen emotionele wrakken zijn. Mensen praten over de gehandicaptengemeenschap als eentje die enorm kwetsbaar is, waardoor je dus voorzichtig moet zijn als je ze contact laat hebben met sekswerkers. Maar het gaat over het feit dat je mensen moet leren over gelijke rechten en verantwoordelijkheden. De Fransen gooien de baby met het badwater weg door te zeggen dat iedereen met een handicap kwetsbaar is, en daarom geen toegang mogen hebben tot de seksindustrie. Maar reëel gezien hebben gehandicapte mensen minder seksuele ervaring. Is het dan niet een beetje redelijk om te zeggen dat er een grotere kans is dat ze gehecht aan je raken?
Ook hier kun je niet iedereen als identiek beschouwen. Sommige mensen met een handicap hebben misschien beperkte mogelijkheden, maar lang niet allemaal. Sommige gehandicapten hebben meer seks dan de helft van mijn vrienden zonder handicap. Ik denk dat je hier heel voorzichtig over moet praten. We moeten ons richten op de verschillende typen klanten, en af van het stereotype beeld van gehandicapten. Handel je op zo’n manier dat zowel je gehandicapte als ‘normale’ klanten geen onrealistische verwachtingen van je vormen?
Dat is interessant, deze vraag krijg ik heel vaak. Mensen raken heel erg verstrikt in het scenario waar iemand met intellectuele beperkingen verliefd wordt of zich gaat hechten aan iemand. Maar ook hier kijk ik anders tegenaan, als iemand me op reguliere basis wil zien noem ik ze een regular. Sekswerkers zijn erg goed in het stellen van grenzen. De klanten begrijpen dat ze betalen voor een service, en dat ik, hoewel we elkaar kunnen leren kennen, niet hun vriendin ben. Ik ben iemand met wie ze kunnen oefenen en plezier mee kunnen hebben voordat ze een vriendin krijgen, maar ik zal nooit hun vriendin zijn. Ik doe nooit iets gratis, en ik ben niet altijd beschikbaar. En er zijn dingen die we kunnen doen om te zorgen dat die grenzen op hun plek blijven. Zelfs als iemand zijn armen niet kan bewegen, dan tel ik het geld voor hun neus zodat ze begrijpen dat ik er alleen ben omdat ze me betalen. Dat is ongeacht of ze een handicap hebben of niet. Klanten zonder handicap hechten zich soms ook aan je en dan moet je ze loslaten. Verbreek je gewoon het contact, of stuur je ze door naar een collega?
Prostituees zeggen soms tegen elkaar, “Kan ik je naar iemand doorverwijzen? Hij wil me net een beetje te vaak zien.” Ik neem aan dat het niet anders is dan een therapeut die iemand doorstuurt als dingen ongewoon beginnen te worden.
Ja precies, en het is belangrijk om iemand met beperkte kansen te laten weten dat ze iemand anders mogen zien. Ik vertel mijn klanten dat ze het me kunnen laten weten als ze iemand willen met grotere borsten, langere benen of een andere huidskleur. Ze hebben het recht om verschillende dingen te willen en iemand anders te kiezen.Ik vind dat een mooie manier van denken.
Ze kunnen bang zijn dat als ze dat zeggen het van ze zal worden afgenomen. Maar het is hun recht om verschillende dingen te willen. Denk je dat als we gehandicapten proberen te helpen we ze per ongeluk ook infantiliseren?
Ja, dat weet ik wel zeker. Een van de redenen waarom Touching Base is opgericht was om twee gemarginaliseerde gemeenschappen samen te brengen. Er zijn veel overeenkomsten tussen sekswerkers en gehandicapten. Sekswerkers worden gezien als oversekste mensen die geen grenzen kunnen stellen of juist als precies het tegenovergestelde. Sommige mensen zien ons als mensen die geen eigen beslissingen kunnen maken. Mensen met een handicap worden op precies dezelfde manier geïnfantiliseerd. Anderen maken hun hele leven keuzes voor ze en zijn dan geschokt als ze zeggen dat ze naar een bordeel willen gaan. Ze worden niet als volwassenen gezien, en ze worden net als sekswerkers altijd als slachtoffers gezien. Het idee dat we hiervoor hebben gekozen wordt altijd terzijde geschoven. Het is beledigend dat we beiden niet worden gezien als volwassenen die toestemming kunnen geven en net als ieder ander onze eigen keuzes kunnen maken. Het is interessant hoe ongemakkelijk mensen zijn bij het verkopen van seks, maar als je rondkijkt zie je dat seks wordt gebruikt om alles te verkopen.
Precies, het verkoopt alles, maar zodra je een seksuele dienst aanbiedt op een discrete wijze waar beiden partijen voordeel van hebben, krijgen mensen het benauwd. Waarom denk je dat mensen zo veraf kunnen staan van seks als product, maar zo oververzadigd als seks wordt gebruikt om producten te verkopen?
Oh, daar kunnen we uren over praten. Mensen zien prostituees als mensen die vast zijn gebonden aan een bed in plaats van dat ze geëmancipeerde mannen, vrouwen en transgenders zien die zelf bepalen aan wie ze hun diensten verlenen. Ik vind het een beetje vreemd omdat mensen dit ook iedere dag gratis doen. In iedere kroeg waar je binnenstapt zijn er mensen die aan het bedenken zijn hoe ze iemand mee het bed in kunnen krijgen. Ik kan naar een bar gaan, twee gasten mee naar huis nemen en zo veel wilde harde seks met ze hebben als ik wil en de overheid zal zeggen dat het mijn eigen zaken zijn. Maar als ik op discrete wijze onderhandel met een klant over een afspraak van twee uur, en het enige verschil is dat hij weet hoeveel geld hij me moet geven, zeggen ze dat het illegaal is. Maar het is naïef om over prostitutie te praten alsof er geen nadelen zijn. Reëel gezien ben je kwetsbaarder voor misbruik dan de gemiddelde vrouw.
Er wordt veel gepraat over het Zweedse model dat de klanten criminaliseert en praktisch zegt dat alle klanten ons verkrachten. Maar hoe kan een klant met een hersenverlamming me verkrachten? Maar niet al je klanten hebben een hersenverlamming.
Mensen hebben geen idee wat de gemiddelde klant is. Het is hun boeman; ze hebben een beeld van ze geschapen waarin ze walgelijke, agressieve monsters zijn. De realiteit is compleet omgekeerd. Ze zijn heel aardig en beleefd. Maar mensenhandel en misbruik zijn wel echt grote problemen. Het valt niet te ontkennen dat vrouwen worden misbruikt in deze industrie.
Ik krijg hier veel vragen over, en ik reageer vaak met de vraag of we in dit land wetten hebben tegen verkrachting. Hebben we wetten tegen fysieke mishandeling? We hebben al wetten om mensenhandel te stoppen. Als ze gewoon de politie laten concentreren op daadwerkelijk verschrikkelijke dingen, zoals mensenhandel, dan zou dat voor iedereen voordelig zijn.