Afgelopen zomer bracht ik een etmaal door in Atlantic City, meer dan zesduizend kilometer van mijn huis in Berlijn. Daar woon ik in de buurt van Spielbank Berlin, het grootste casino van de stad. Helaas ontbreekt het dit casino aan de verbazingwekkende protserigheid van letterlijk elk gokhol in Amerika. Het voelt toch niet helemaal alsof je wint als je wint op Potsdamer Platz, dus toen ik naar de VS kwam, moest ik wel naar Atlantic City toe. Ik had zelfs terugkerende dromen over de stad, waar één gokkast mijn leven voorgoed kon veranderen. Noem me de 'Slot Machine Dream Queen' – iedereen in mijn dromen noemde me zo.
Advertentie
Toen ik eindelijk aankwam in Atlantic City had ik twintig dollar om mee te spelen. Ik ging naar de gokkasten en, zoals mijn dromen hadden voorspeld, won keer op keer. Ik wilde eigenlijk gelijk al mijn vrienden opbellen en in hun oor "Ik zei het toch!" schreeuwen. Een uur daarna had ik tachtig dollar te pakken en had ik nog steeds niks verloren. Ik nam een korte pauze en overwoog of ik niet moest stoppen. Ik nam een slokje van mijn gin en tonic en ging er weer voor.Natuurlijk begon ik daarna te verliezen en raakte mijn kleine fortuin snel op – au revoir! Plotseling begon het me te veel te worden. De geluiden van de gokkasten, de halfnaakte vrouwen die op de bar dansten en de talloze dikke Amerikanen die allemaal in hun handen wreven bij gedachte aan 777 – Jackpot! Ik rende het casino uit om wat frisse lucht te krijgen.Buiten, op de promenade, leek het wel een luchtspiegeling: de Taj Mahal van Donald Trump. Ook al is het casino lang geleden van eigenaar veranderd, zijn naam stond nog steeds in vette letters op de gevel. Ik pakte een exemplaar van Time met op de cover een foto van Trump uit mijn tas. De woorden op de cover waren een goede samenvatting van mijn gevoelens over Atlantic City: "Deal with it".
