De mensen die zich voor hun plezier in struiken laten vallen

Als je maar lang genoeg op YouTube zit, kom je vanzelf video's tegen van mensen die zichzelf zomaar de bosjes in werpen, met het hoofd eerst. Net als stenen in het water gooien of het opvoeren van motoren en uitlaten, oefent het een even tijdloze, als onverklaarbare aantrekkingskracht uit op mannen en jongens over de hele wereld.

In de natte, koude en winderige Franse provincie Bretagne is ‘struikduiken’ meer dan een leuke manier om voor de camera te poseren – het is een levensstijl.

Rond de eeuwwisseling konden we voor het eerst kennismaken met ‘mushary’, een tot dan toe onbekende hobby. In een aflevering van de langlopende documentaireserie Tracks op de Franse/Duitse zender Arte TV wordt Boris gevolgd, een witte rasta in een overall. Hij legt uit dat wat op het eerste gezicht lijkt op simpel vermaak tussen vrienden, eigenlijk niets minder is dan een door Jackass geïnspireerde vorm van anti-Amerikaans, antikapitalistische protest.

Boris en de struikduikers (die toegeven dat hun tijdverdrijf ook gewoon een domme, maar leuke manier is om een paar uur in de buitenlucht te zijn) leggen de aparte oorsprong van de naam mushary uit. Het woord verwijst zowel naar ‘bush-riding’, als naar de ‘Willow Palisade’, een grote greppel in een niet meer bestaand land, Mantsjoerije. Soldaten zouden zich in de greppel verbergen tijdens oorlogen tussen Mantsjoerije en Mongolië. De woorden Mantsjoerije en bush zijn dus samengevoegd tot mushary.

Ondanks de ongewone naam is mushary uiteindelijk niets meer dan in struiken of heggen springen. Bij voorkeur in een overall.

We reisden af naar de Franse havenstad Brest om Etienne, Nico en Thomas te ontmoeten, een trio ‘bush-riders’ die de documentaire voor het eerst zagen toen ze aan de universiteit studeerden. Boris’ baanbrekende capriolen inspireerden de drie. “Boris nam het struikduiken echt serieus. Wij doen het gewoon voor een lachertje op een feestje,” zegt Etienne.

Etienne's interesse in mushary hield niet op nadat hij afstudeerde. Elk weekend na het uitgaan stelde hij aan zijn vrienden voor om te gaan struikduiken. Vaak wilden andere feestvierders het ook eens proberen. In Brest zie je in het weekend steeds vaker groepen jongeren die zichzelf in bosjes storten.

Omdat mushary vaak samengaat met drinken, ben ik verbaasd over het feilloze geheugen van de jongens. Ze weten precies in welke bosjes ze zich al eens hebben gestort en welke struiken ze nog eens in willen duiken. Als hij de perfecte plek heeft gevonden, trekt Nico een witte overall aan die hij speciaal voor dit soort sessies bewaart.

Een voor een klimmen de jongens bovenop een elektriciteitshuisje en ze duiken in een struik op het plein in een woonwijk. Na drie of vier sprongen hebben de jongens schrammen op hun rug en zin om iets nieuws te proberen.

“Laten we naar de blauwe brug gaan,” stelt Nico voor. “Nee, dat is te ver. Laten we gewoon teruggaan naar Charlie [een vriend van hen], daar zijn ook bosjes,” zegt Etienne.

Uiteindelijk besluiten ze toch dat de blauwe brug – een onopvallend bouwwerk midden in de stad – de plek is waar zij naar toe gaan. Een bewolkte lucht brengt hen niet van hun stuk.

Als we vertrekken richting de brug, lanceert Nico zichzelf plots in een struik vlak voor een filiaal van Domino's. Automobilisten die langs rijden, zien een jongeman in een overall de struiken induiken. Als ze een nabijgelegen rotonde opdraaien, kijken ze onze kant op, even geamuseerd als bezorgd.

“Dit is een van mijn favoriete plekken,” zegt Nico, en hij wijst naar een trap met struiken aan weerszijden van de blauwe brug. “Ik lijk een beetje op een skater, want ik ben altijd op zoek naar nieuwe plekken in de stad.”

Nico duikt een paar keer in de bosjes en op een gegeven moment loopt hij mank terug. “Ik vergat mijn enkelverband om te doen,” zegt hij. Hij verstuikte zijn enkel een paar maanden geleden in een mushary-gerelateerd ongeluk. De blessure heeft hem niet doen afzien van het struikduiken, ook al is hem aangeraden zijn voeten rust te geven.

Etienne heeft ook al een paar verwondingen opgelopen. “Ik heb een gebroken rib gehad en een gekneusd borstbeen. Het is wat het is,” zegt hij. “Mushary is instinctief. Je denkt er niet over na, je doet het gewoon. Je denkt niet na over mogelijk gevaar.”

De groep leidt ons naar de laatste plek van de dag. Ze vertellen me dat Emilie, een van de weinige vrouwen in de struikduik-scene, in de buurt woont, maar niet met ons mee zal gaan vanwege corona. Nico, Etienne en Thomas zijn het erover eens dat de struiken en heggen in deze buurt geweldig zijn. Zo fantastisch zelfs, dat ze hier tot laat in de avond blijven om allerlei salto's en head flips te maken. 

In juli 2018 zette Gourmiche, een vriend van Etienne, een besloten Facebookgroep op voor liefhebbers van mushary. Ze kunnen er video’s delen van hun meest recente struikduik. Tegenwoordig zijn er bijna 350 leden, en hoewel er minder wordt gepost de afgelopen jaren, zijn de jongens uit Brest er van overtuigd dat hun hobby onderdeel is gaan uitmaken van de identiteit van de stad. Een nieuwe generatie struikduikers staat klaar en is meer dan bereid om het stokje over te nemen.

Bekijk hieronder meer mushary foto's: