Stefan Struve is terug om Ahoy te slopen in september

Stefan Struve vecht op 2 september in Ahoy Rotterdam het grootste gevecht uit zijn carrière. De Nederlandse MMA-vechter stapt dan als hoofdevent van de UFC de kooi in tegen de Rus Alexander Volkov. Het is een mooie beloning voor Struve, die zich terug heeft gevochten na een moeilijke periode.

Het leven van Struve ontrafelde in 2013 en 2014. Hij liep een gebroken kaak op in gevecht met Mark Hunt, bleek een aangeboren hartaandoening te hebben, verloor zijn vader en ging blackout in de kleedkamer. Maar Struve is een harde. Hij knokte zich terug, met als hoogtepunt sindsdien de KO die hij uitdeelde aan Antonio Silva, vorig jaar in Rotterdam.

Struve is nu volop in voorbereiding op het aankomende gevecht. VICE Sports sprak met Struve af in de Schreiber Gym in Krommenie, om te praten over het gevecht met Volkov, zijn hekel aan doping, eten bij McDonald’s en de slopende werking van stress.

VICE Sports: Ha Stefan, ik zag dat je op Twitter al aan het bekvechten was met Volkov. Hoort dat erbij?
Stefan Struve: Volkov had een gifje in elkaar geflanst van een paar partijen die ik had verloren, met een quote van Drago uit Rocky IV erbij: “If he dies, he dies.” Zo kweek je een beetje aandacht voor de partij. Ik wist niet dat Volkov dat ook op die manier doet, maar blijkbaar hebben ze ook internet in Rusland.

Word je weleens boos om dit soort shittalk?
Nee, want dat is juist de bedoeling. Conor McGregor krijgt zijn tegenstanders zover dat ze niet meer met de druk om kunnen gaan. Daardoor kunnen sommigen niet meer op de top van hun kunnen vechten, zoals José Aldo overkwam. Maar ik heb niet minder geslapen om dit gifje van Volkov.

Is een tegenstander zo weleens onder je huid gekropen?
Toen ik jonger was wel. Mijn zevende partij bij de UFC was tegen Sean McCorkle. Hij had er online een heel feest van gemaakt, van alles verzonnen en gefotoshopt. Ik wist niet zo goed wat ik ermee moest. Maar de week van de wedstrijd merkte ik al aan hem dat hij mentaal niet was waar hij moest zijn. Hij kon wel knokken, maar was geen topper. Hij had zijn plek vooral met het praten verdiend. Ik sloeg hem er in de eerste ronde uit.

Is het creëren van een hype voor een gevecht iets waarin je wordt begeleid door de UFC of je management?
De UFC vindt het sowieso top. Er zijn dingen die ze afkeuren, als je te ver gaat, en mijn manager denkt er ook goed over na. Maar ik heb ook eens een manager gehad die me heel erg pushte om aan shittalk te doen, terwijl het niet helemaal mijn ding is. Ik heb wel een gevatte reactie als Volkov wat zegt, maar ik ben verder niet zo’n internet warrior.

Geeft het voor jou wat extra’s dat je op 2 september in eigen land vecht?
Tuurlijk. Ik denk dat iedereen heeft gezien hoe gefocust ik vorig jaar was bij die partij in Rotterdam. Dat had ik op dat moment ook even nodig na een paar magere jaren met tegenslagen. Dan is het heel lekker om zo te knallen en nu het main event neer te mogen zetten.

De mindere jaren waar je het over hebt begonnen in 2013, met hartproblemen. Kan je vertellen wat er toen precies aan de hand was?
Ik vocht dat jaar in Japan tegen Mark Hunt en alles zag er goed uit. Ik was bezig de partij af te maken en de scheidsrechter stond vlakbij om in te stappen als ik hem nog een paar keer goed zou raken. Maar mijn lichaam gaf in één keer op. In de derde ronde kon ik mijn armen niet meer omhoog houden en raakte Hunt me. Het was een flinke tik, maar ik was nog helemaal bij. Mijn kaak was gebroken. Het was best een rotzooi in mijn mond. Het was geen schone breuk. Het bot was door het weefsel naar binnen gekomen.

Waarom gaf je lichaam op?
Na het gevecht werd er een aangeboren hartafwijking bij me gevonden die nog nooit gezien of behandeld was. Omdat ik een topsporter ben, staat er ook extra druk op mijn hart. Dat zorgde in combinatie met die afwijking voor lekkage bij de hartklep. Dat heb ik nu nog steeds, maar nu is het goed onder controle. Op dat moment zorgde het ervoor dat ik minder kracht had en kon het gevaarlijk worden. Als het niet behandeld was, had ik hartfalen kunnen ontwikkelen.

Heb je er na de diagnose aan gedacht te stoppen met de sport?
De eerste boodschap van de artsen was: “Jij gaat nooit meer de octagon in stappen.” Maar zij kijken er heel anders tegenaan dan ik. Zij zijn normale mensen gewend, die niet een prestatie leveren zoals ik. Ik luister wel goed naar ze, maar ik heb meerdere artsen ernaar laten kijken – drie in Nederland en vijf in Amerika. Meerdere artsen hebben gezegd dat het nu onder controle is en er goed uit ziet. De UFC heeft me daarin ook goed gesteund.

In die periode dat het met jou fysiek minder ging, ging het met je vader ook nog eens niet goed.
Ja man, het is vreemd hoe dat soort dingen soms allemaal tegelijk gebeuren. In 2012 werd er kanker bij hem geconstateerd en begin 2013 werd hij schoon verklaard. Alleen daarna is het toch weer teruggekomen. Het blijft een kutziekte. Toen bij mij de hartafwijking werd geconstateerd, ging het bij hem steeds slechter. Dat was echt een kutjaar.

Je bent er meer dan een jaar uit geweest.
Uiteindelijk wel. In juli 2014 zou ik mijn comeback maken tegen Matt Mitrione. Ik had toen medicatie die de hartsituatie verbeterde, maar ik voelde me daar niet goed onder. Op de dag van de wedstrijd kon ik niet met de druk omgaan. In de kleedkamer kwamen de muren op me af. Ik had een blackout. Als ik er nu op terugkijk, is het niet zo raar dat dat gebeurde. Het was gewoon even te veel allemaal. Het kwam toen goed hard binnen.

Was het een fysieke reactie op de medicijnen, of meer een psychologische kwestie?
Het was een combinatie. Ik had natuurlijk stress in die periode, van het overlijden van mijn vader en mijn hartproblemen, en de laatste partij daarvoor tegen Mark Hunt was een bijna traumatische ervaring. Als je dat allemaal tegelijk hebt en je gaat daarna voor het eerst vechten, met medicatie waarvan je je bijna depressief voelt, dan is het allemaal even teveel.

Heb je daarna therapie gehad?
Ik heb wel redelijk wat sessies met een sportpsycholoog gedaan. Met praten en opdrachten kreeg ik inzicht in wat er fout ging en waarom dat fout ging. Ik denk dat het voor heel veel sporters goed is, maar bij het woord psycholoog denken er veel: ik ga daar niet mee zitten lullen. Die snappen niet helemaal hoeveel je eraan kunt hebben. Ik eerst ook niet, hoor. Het blijft een mannensport, veel testosteron. Je zoekt niet zo snel een oorzaak in het mentale.

Wat was het inzicht dat jij kreeg van je sessies met een sportpsycholoog?
Dat het te veel dingen bij elkaar tegelijk waren en dat ik moest accepteren dat het gebeurd was. Ik moest accepteren dat ik die blackout had gehad in de kleedkamer, dat ik met mijn hart moet dealen en het verlies van mijn vader moest verwerken. Toen heb ik ook besloten in Amerika te gaan trainen, omdat ik hier in Nederland mijn plafond had bereikt. Ik had meer nodig en dat heb ik daar zeker gevonden. Dat alles bij elkaar heeft tot nu geleid. Het is een grote beloning dat ik die partij in Nederland krijg, het main event.

Klopt het dat jij je ook hebt verdiept in hoe stress tot ziektes kan leiden?
Zeker, ik denk dat stress het belangrijkste is om te mijden. En heel veel mensen leven nu in stress. Als ik in Nederland rij, verbaas ik me er altijd over hoe agressief mensen zijn in het verkeer, hoeveel stress ze zichzelf geven. Zo ontwikkel je ook hormonen die niet goed voor je zijn, je gaat dingen eten die je eigenlijk niet zou moeten eten. Het is heel slecht voor je, dus waarom zou je gestresst zijn?

Dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.
Klopt, maar heel veel mensen hebben geen inzicht in hoe ze zich voelen. Ze zitten in een dagelijkse sleur, zijn niet blij met hun werk en moeten van alles doen wat ze niet willen doen. Dat wil ik niet hebben. Ik wil me niet druk maken om dingen waar ik niks mee te maken wil hebben.

Je traint vaak in de VS. Wil je daar niet wonen?
Ik heb daar wel over nagedacht, maar ik probeer zoveel mogelijk in Nederland te zijn, omdat ik graag bij mijn familie ben. Mijn broer met zijn kids, mijn moeder, vrienden en vriendin wonen allemaal in Beverwijk. Mijn vriendin heeft ook haar baan hier, dat heb ik te respecteren. Het is gelukkig te combineren. Af en toe heb ik na een trainingskamp van een paar maanden in Amerika ook een break nodig om weer te resetten in Nederland, zodat ik er daarna weer vol tegenaan kan gaan.

Je bent 2.13 meter en behoorlijk breed. Wat eet je allemaal om je lichaam in topvorm te houden?
Daar ben ik veel mee bezig natuurlijk, ik probeer echt gezond te eten. Ik moet veel eiwitten binnenkrijgen, dus ik eet veel vlees en vis, maar ook groente in smoothies. Voor koolhydraten eet ik veel rijst, maar dat komt dat na een tijdje altijd mijn strot uit, dus dat wissel ik af met pasta. Brood probeer ik tot een minimum te beperken, net als suiker en bepaalde vetten.

Eet je weleens bij de McDonald’s of Burger King?
Ik kan me de laatste keer niet herinneren, omdat ik er heel erg beroerd van word, vooral als ik een tijd heel goed heb gegeten. Tegenwoordig zit er ook zoveel troep in vlees. Ze spuiten er van alles in. Je weet niet meer wat je eet. Ik heb er weleens aan gedacht veganistisch te worden, maar het is dan niet mogelijk om mijn sport op topniveau te doen. Ik ken Amerikaanse jongens uit de sport die vegan zijn geworden, maar als ik zie hoe ze er nu uitzien vergeleken met vroeger, is dat een heel verschil.

Je hebt nog vier gevechten op je contract met de UFC staan. Wil je daarna nog doorgaan?
Ik ga sowieso nog een paar jaar door. Ik heb mijn doel nog niet bereikt: kampioen worden. Sinds USADA de antidopingtests voor de UFC doet en iedere dag op de stoep kan staan, is dat voor mij veel aantrekkelijker geworden. Ik ga niet op namen in, maar het is een kleine wereld dus ik weet dat veel mensen in mijn divisie prestatiebevorderende middelen hebben gebruikt. Die zijn nu niet meer zo goed als ze waren. Laat ze maar lekker de tyfus krijgen.

Kunnen de Amerikaanse dopingcontroleurs ook hier in Nederland ieder moment op de stoep staan?
Ja, als ik niet thuis ben dan bellen ze me. Dan moet ik er binnen een uurtje kunnen zijn. We hebben een app waarin we een paar adressen doorgeven van waar we kunnen zitten. Ik vind het top. Ik ben zwaar tegen doping. Het is niet dat wij een honkbal het stadion uit slaan als we doping gebruiken, of dat we iets harder kunnen rennen. Wij kunnen elkaar echt fysiek schade toebrengen als we sterker zijn.

Kan je financieel onafhankelijk zijn als je straks klaar bent met je carrière?
Als ik het slim doe wel. Ik ben niet ontevreden met wat ik verdien, maar ik vind wel dat we meer zouden moeten verdienen. Maximaal tien procent van een UFC-event gaat naar de vechters. Bij andere sporten is dat ongeveer 50/50. Als ik vijf keer zou krijgen wat ik nu krijg, zou je me nooit horen klagen. Maar bepaalde dingen moeten wel veranderen.

Zijn jullie daar dan ook gezamenlijk mee bezig als UFC-vechters?
Dat is lastig natuurlijk. De vechters van de UFC zitten over de hele wereld. Je zou zoiets met zijn allen tegelijk moeten beginnen.

Jullie hebben geen appgroepje ofzo?
We hebben onderling wel contact, maar er is tot nu toe niet echt initiatief genomen. Er lopen wel een paar dingen, maar dat is dan bijvoorbeeld van mensen van buitenaf, die een vakbond willen beginnen en daar geld aan willen verdienen.

Is geld belangrijk voor je?
Succes is niet alleen heel veel geld verdienen. Ik ken redelijk wat mensen die heel veel geld hebben, maar eigenlijk niet tevreden zijn met hun leven. Ik doe MMA omdat ik het leuk vind, veel vrijheid heb en niet voor een baas hoef te werken van 9 tot 5. Maar ik vind het wel belangrijk dat ik me straks na mijn carrière niet heel erg druk hoef te maken, dat ik een redelijk eind op weg ben voor de toekomst en de rest van mijn leven.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.