Hoe de 22-jarige Jason Vermeer assistent-bondscoach werd in China
Foto's via Jason Vermeer

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Hoe de 22-jarige Jason Vermeer assistent-bondscoach werd in China

"Het is voor jonge, talentvolle Nederlandse trainers niet aantrekkelijk om in Nederland te werken."

Op zijn zestiende moest Jason Vermeer afhaken in de jeugdopleiding van Sparta, na een paar zware enkelblessures. Het betaald voetbal was niet voor hem weggelegd. Toch heeft hij nu een baan in de voetbalwereld en reist hij de halve wereld over als assistent-bondscoach van China onder 19. De 22-jarige Nederlander ging begin dit jaar aan de slag bij de Chinese voetbalbond. Hij staat versteld van wat hij sindsdien allemaal meemaakt. Van enorme diners met Chinese sportbestuurders tot tripjes naar Qatar of Zuid-Korea.

Advertentie

Vermeer komt uit Rijswijk, maar kreeg naar eigen zeggen in Nederland geen eerlijke kans als techniektrainer. Hij hanteert de bijzondere Wiel Coerver-methode, die maar weinig trainers onder de knie hebben. Dat maakt zijn positie als jonge techniektrainer uniek – hij kon bijvoorbeeld al snel aan de slag bij Ajax – maar het levert hem ook veel weerstand op. Zeker in Nederland, waar het voetbal conservatief is en oudprofs de trainerswereld domineren. Toch kreeg hij zijn carrière goed van de grond en werkte voor meerdere clubs, van Red Bull Salzburg tot China.

Dit is het verhaal van Jason Vermeer.


“Ik was een heel klein, dik mannetje van een jaar of zes toen ik begon met voetballen. Negende klasse, in de F’jes van Semper Altius in Rijswijk. Ik nam altijd een lekker broodje frikandel en een AA’tje na de wedstrijd. Ik vond het wel gescheten. ‘s Avonds vond ik het spannend om stiekem, vanachter een muurtje, voetbal te kijken als mijn ouders zaten te kijken. Ik was nog jong en mocht doordeweeks niet opblijven voor Europees voetbal. Toen ik een jaar of acht was, hoorde ik mijn vader eens tegen iemand zeggen dat ik naar een andere club moest als ik beter wilde worden. Gaaf, dacht ik. Ik mocht een transfer maken!

De volgende dag liep ik naar mijn pa toe en zei ik dat ik beter wilde worden. Hij wist natuurlijk meteen dat ik dat van hem had afgeluisterd. Mijn pa zei dat ik naar een betere club mocht, maar dat ik eerst wel een beetje af moest vallen. Dat heb ik gedaan. Ik ging naar amateurclub GDA en sloot me in Delft aan bij de voetbalschool van techniektrainer Chris Kronshorst. Hij is mijn voetbalopa geworden. Chris is eigenlijk een man die mensen niet zo snel dicht bij zich laat, maar wij hadden meteen een goede band. Zo gaan die dingen soms. Dankzij de training van Chris speelde ik binnen twee jaar bij het Nederlands elftal onder 12 jaar. Dat is ongelofelijk.

Advertentie

Chris hanteert de revolutionaire Wiel Coerver-methode, die is ontwikkeld door, jawel, Wiel Coerver. Coerver heeft de methode maar aan een man of zeven overgebracht tijdens zijn leven. Chris is een van die mannen. Coerver en hij kwamen bij elkaar over de vloer. Je leert deze methode niet via een boek of film. Je moet het zelf ervaren hebben. Ik heb het geluk gehad dat ik van jongs af aan getraind ben door Chris, die de Wiel Coerver-methode vanaf de bron kende. Toen Chris daarmee trainingen begon te geven in Delft, reden er wel eens mensen langs die zeiden dat het maar kut was, al dat kappen en draaien. Nou, die praten er nu wel anders over. Vlak voor zijn dood schreef Johan Cruijff nog dat iedereen in Nederland met de Wiel Coerver-methode zou moeten trainen.

Na twee jaar samen trainen ging Chris naar FC Porto om daar met Co Adriaanse te werken. We hielden contact en zagen elkaar altijd als hij even in Nederland was. Toen ik zestien was en bij Sparta speelde, raakte ik zwaar geblesseerd aan mijn enkelbanden. Dat was een flinke domper. Ik kon een voetbalcarrière wel vergeten. Chris hoorde dat en heeft me toen direct naar Red Bull Salzburg gestuurd, waar ik training mocht geven bij Red Bull Salzburg onder 13. Percy van Lierop was als hoofd jeugdopleiding bezig om de Wiel Coerver-methode in te voeren bij Red Bull Salzburg. De trainers die erin mee wilden gaan, mochten blijven. De trainers die het niks vonden, werden eruit getieft. Chris kwam even later ook naar Oostenrijk. Hij ging het tweede elftal van Red Bull Salzburg trainen samen met Peter Hyballa, die nu bij NEC hoofdtrainer is.

Advertentie

Toen ging het balletje rollen. Ik vergeet dit nooit meer. Uit interesse bezocht ik een training van Chris. Het ging om een groep spelers van het eerste en tweede elftal van Red Bull Salzburg. Ik zat langs de kant op een bankje en zag de spelers het veld opkomen. “Wat zit je daar?” vroeg Chris. “Ik kom naar de training kijken”, zei ik. Zei Chris: “Nee joh, jij moet de training geven.” Ik kon het niet geloven. Het moment waarop ik van die bank opstond en het veld opstapte, was het begin van mijn trainerscarrière. Gasten als Leonardo, David Mendes da Silva, Martin Hinteregger en Andre Ramalho da Silva stonden op het veld tussen veteranen van in de dertig. Ik was pas zeventien en natuurlijk hartstikke zenuwachtig. Ik heb geen flauw idee meer hoe die training ging, maar schijnbaar zag Chris er wel wat in. Hij heeft veel tijd in me geïnvesteerd.

Dat heeft er uiteindelijk in geresulteerd dat ik bij Ajax aan de slag kon. Ik begon daar met het geven van clinics aan kinderen, heel laagdrempelig. Omdat ik kort daarvoor nog jeugdvoetballer was geweest, wist ik nog heel goed hoe het was om training te krijgen. Als speler onderga je een training alleen, als trainer moet je precies weten welke training waarvoor dient – wat erachter zit. Mijn hersenen zijn zich op dusdanige manier creatief gaan ontwikkelen, dat ik daar dagelijks profijt van heb. Laatst was ik bijvoorbeeld op vakantie met mijn vriendin en had ik wat meloen op mijn bord liggen. Ik schoof de stukjes een beetje heen en weer en bedacht toen hoe ik er een nieuwe trainingsoefening van kon maken. Mijn vriendin zit dan naar me te kijken van: waar lul je nou weer over, wat zit je nou te doen? Maar dat is echt geweldig. Ik zie overal nieuwe oefeningen in.

Advertentie

Omdat ik niet heel veel deed bij Ajax, had ik veel tijd om daarnaast andere klusjes te doen in het buitenland. Ik ben naar verschillende clubs geweest om daar trainingen te geven. Bij Blackpool FC en Fleetwood Town in Engeland bijvoorbeeld, in Georgië bij Dinamo Tbilisi en later bij een paar Russische clubs in Moskou. In de zomermaanden van 2015 ben ik naar Barcelona gegaan om daar te leren van de jeugdopleiding. Toen ik terugkwam zou ik een fulltime contract als techniektrainer krijgen bij Ajax (Ruben Jongkind, voormalig hoofd talentontwikkeling Ajax, ontkent dit, red.), maar het was daar inmiddels één grote chaos geworden. Hoofd jeugdopleiding Wim Jonk kreeg ruzie met de clubleiding en moest weg. Ik kon opeens geen contract meer krijgen.

Ik heb daarna een halfjaar in de shit gezeten. Ik deed alleen nog wat voor de voetbalschool van Chris in Delft. Dat heeft me op de been gehouden. Chris heeft me in die periode heel veel gesteund. Totdat de kans op mijn huidige baan langs kwam. Het gebeurde zomaar. We gaven gewoon training in Delft en opeens liepen er twee Chinezen het veld op. Ik dacht dat het twee toeristen waren die een kijkje kwamen nemen. Ze spraken Chris aan, maar mijn Engels is iets beter, dus ik kwam erbij. Een van de Chinezen vroeg of het goed was als zijn zoon een keer mee mocht trainen. “Is goed,” zei ik. Daarna vroeg die vader of hij ook een keer mee mocht trainen. Dat vond ik prima. Toen bleek hij nog te kunnen voetballen ook.

Advertentie

“Heb je zelf ook gevoetbald?” vroeg ik hem. “Ik ben Li Ming. Ik heb 86 keer voor het nationale elftal van China gevoetbald,” zei hij. Ik was stomverbaasd. Hij vond de training goed en had de methode nooit eerder gezien. Na een tijdje moest hij terug naar China, waar hij trainer was van Dalian Aerbin, toen een club op het hoogste niveau daar. Zijn zoon bleef bij mij trainen. We hielden contact en afgelopen april werd ik opeens gebeld door Li Ming. Hij was inmiddels bondscoach van China onder 19. Hij vroeg of ik interesse had om naar Portugal te komen om hem te komen helpen China onder 19 te trainen. Daar had ik wel zin in. Een paar dagen later zat ik in het vliegtuig en sloot ik me aan bij die staf. Ik ben daar nooit meer weggegaan. Het is ongelofelijk wat ik hier meemaak.

Li Ming is hartstikke groot hier in China. Als we op het vliegveld zijn wil iedereen met hem op de foto of een handtekening van hem. Hij is een soort Chinese Marco van Basten of Ruud Gullit. Hij speelde voor Dalian Wanda toen dat verreweg de meest succesvolle club van China was. We worden ook steeds uitgenodigd voor etentjes. Ik ken daarom bijna alleen maar bekende mensen in China. Dan is het weer de directeur van die club, dan de hoofdtrainer van die club, een vertegenwoordiger van Nike of een steenrijke vastgoedeigenaar. Die tafels worden altijd volgegooid met vreten en daar zit je dan drie uur aan. Een vertaler die naast me zit, vertaalt alles voor me.

Advertentie

Ik heb natuurlijk geen Chinees uiterlijk, dus dat vinden mensen hier al interessant. Dan loop ik ook nog met het logo van de Chinese voetbalbond op mijn borst, dus willen ze op de foto en vragen ze handtekeningen. Terwijl ik in Nederland, als ik in Den Haag ben, makkelijk de stad in ga. Maar hier in China weet ik niet wat ik meemaak. Ik slaap in de mooiste hotels, rij in de duurste wagens, noem maar op. Ik ben ook naar Shanghai SPG geweest, dat Hulk net voor 50 miljoen euro heeft gekocht. Zulke clubs nodigen me dan uit om een training te geven. Dat nemen ze dan op en bespreken ze daarna. We reizen door heel China, zijn ook al naar Qatar en Ghana geweest en gaan binnenkort ook nog naar Nederland. In Zuid-Korea spelen we later dit jaar tegen de jeugdteams van Argentinië en Brazilië. Dat is natuurlijk geen kattepis. En dan oefenen we ook nog tegen Real Madrid.

De Chinese clubs hebben veel geld, maar ze investeren het niet goed. Ze halen voor tientallen miljoenen spelers als een Hulk of een Pelle, daar kijken ze dan een paar jaar tegenop. Die spelers pakken al het geld, om daarna weer op te rotten, waarna de Chinezen hen snel vergeten. De Chinezen kunnen dat geld veel beter in de jeugdopleidingen stoppen, want die zijn nog niet op niveau. Eigenlijk is het heel raar dat ik als techniektrainer bij een nationaal elftal zit. Een nationaal elftal hoor je niet op te leiden, dat hoort er te staan. Maar die spelers hebben nooit een goede jeugdopleiding gehad, dus die moeten nog van alles bijleren. Li Ming is heel open als trainer, met een heel open visie. Hij haalde mij, een Nederlandse techniektrainer en een Franse fitnesscoach naar China. Hij staat er dus voor open om naar andere landen te kijken en daarvan te leren.

Advertentie

In Nederland staat voetbal minder open voor nieuwe ontwikkelingen. Oud-profs als Giovanni van Bronckhorst en Marco van Basten worden meteen trainer, maar wie zegt dat een goede speler ook een goede trainer zal zijn? Daartussen zit een heel groot verschil. In Duitsland gaan ze wel met de tijd mee. Daar kost de trainerscursus bijvoorbeeld de helft van wat de KNVB vraagt, waardoor niet alleen rijke ex-voetballers zich aanmelden. Toen ik de trainerscursus volgde bij de KNVB, wilde ik vorig jaar stage lopen bij Peter Hyballa. Ik kende hem nog van Red Bull Salzburg en hij was trainer van Bayer Leverkusen onder 19 geworden. Maar ik mocht van de KNVB geen stage lopen in het buitenland. Zo raar. Wie zegt dat de KNVB het honderd procent goed heeft? Ze hebben het bij de KNVB nu over krachttraining en mentale weerbaarheid, maar zoals Cruijff al zei: je moet gewoon techniek goed trainen. Ze verzinnen er bij de KNVB van alles bij omdat ze op het veld uit hun stof raken. Ze weten gewoon niks vernieuwend meer te doen op het veld.

Het is voor jonge, talentvolle Nederlandse trainers niet aantrekkelijk om in Nederland te werken. Je krijgt geen kans, ze snappen er niks van en in het buitenland gebeuren veel betere, interessantere dingen. Daarom zit ik hier goed. Het salaris is natuurlijk ook niet slecht. Over twee dagen vlieg ik weer even naar huis, naar mijn ouders, zusje, vrienden en Chris. Ik ben Chris enorm dankbaar voor wat hij voor me heeft betekend. Ik probeer dat nu allemaal terug te betalen, door alle gesponsorde sportkleren die ik krijg aan hem te geven, maar ik kan het hem natuurlijk nooit terugbetalen. Mijn hele leven had er totaal anders uit gezien zonder hem. Dat geldt ook voor mijn ouders en mijn zusje. Ik ben hartstikke trots dat ik van hen de kans heb gekregen dit leven op te bouwen. Ik geniet van mijn tijd hier bij de Chinese bond, maar ik heb ook enorm veel zin om hen straks weer te zien.”

Dit is een monoloog uit de serie VICE Sports Avonturiers. Zie hier alle verhalen uit deze serie.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.