Het is officieel tijd om voor altijd te stoppen met luisteren naar vaders en AD-columnisten

Frank Poorthuis is adjunct-hoofdredacteur van het Algemeen Dagblad en besloot om vandaag, namens zijn dochter Hanne, een brief te schrijven aan Jesse Klaver, of zoals hij hem zelf liever noemt: "the politician formerly known as the jessias".

Zijn column begint zo: "Beste Jesse Klaver, Ik schrijf je namens mijn dochter, die net is geslaagd voor haar VWO-examen (yeah, driemaal hoera voor Hanne). Het is een beetje een gekke situatie, dus leg ik even uit waarom ik vind dat ik namens haar gerechtigd ben het woord te voeren."

Frank Poorthuis heeft, vindt hij blijkbaar zelf, het recht om niet alleen namens zijn dochter Jesse Klaver aan te schrijven, maar ook haar naam te noemen. Frank heeft namelijk de afgelopen verkiezingen zijn toen net nog niet achttienjarige dochter het mooiste kado gegeven dat een vader zijn dochter kan geven. Hij had zelf "al genoeg gestemd", dus mocht zijn dochter zijn stem bepalen.

Die stem ging naar Jesse Klaver. "En niet omdat je zo'n leuk koppie of kontje hebt, maar omdat ze oprecht gelooft in een betere wereld, zal ik het maar even samenvatten." Die Hanne. Een beetje oprecht geloven in een betere wereld. Frank zei het toen misschien niet, maar hij wist wel beter.

Nu heeft Jesse zich ook nog eens teruggetrokken uit de kabinetsformatie, en kon Frank niet anders dan zijn dochter en Jesse eens stevig via de krant de les te lezen, en in blokletters te schrijven:

JESSE KLAVER, GROTE SUKKEL DAT JE BENT. Na dit standje volgt een badinerend betoog, waarin Frank Jesse vaderlijk bestraffend uitlegt dat die zich "in het pak liet naaien" door zijn "conservatief-groene achterbanfluisteraars". Door uit de onderhandelingen te stappen, zet Jesse zich volgens Frank definitief buitenspel. Wat naïef! Hoe kun je dat fantastische akkoord niet gewoon ff accepteren, man??? Frank legt uit dat een beetje oprecht geloven in een betere wereld leuk is, maar, vraagt hij: "Kijk je wel eens naar opiniepeilingen of politiek barometers?" Blijkbaar niet. "We zijn een rechts land, dat af en toe even een dun progressief regenjasje aantrekt," legt hij uit.

Hartstikke tof dat je een partijprogramma hebt met allerlei uitgedachte ideeën waardoor mensen op jullie hebben gestemd, maar 'pragmatisme, heb je daar wel eens van gehoord?" En hier komen we op de kern van de woede van Frank Poorthuis. Jesse Klaver speelt het spel niet mee. Jesse moest zo nodig luisteren naar allerlei experts en rapporten die duidelijk beschrijven dat deze deal vluchtelingen in situaties brengt waar hij niet achter wil staan. Het zou mooi zijn als de kinderen van AD-verslaggevers ook eens een pagina tot hun beschikking zouden krijgen. Want misschien zijn het wel die witte vijftigers die boven alles geloven in 'pragmatisme' en zinnen schrijven als "Manman, wat heb je mij, nou ja, in mij mijn dochter dan, teleurgesteld", die ervoor zorgen dat jonge mensen het vertrouwen in de politiek verliezen. Want al die idealen en principes waardoor zijn dochter op Jesse wilde stemmen, zijn eigenlijk, als het er echt op aankomt, slechts ruilmiddelen in een volwassen wedstrijdje pragmatisme. In de wereld van Frank Poorthuis hebben alleen SUKKELS de lachwekkend naïeve hoop dat die partij op sommige thema's ook gewoon de rug recht houdt.

In die volwassen wereld zien alleen SUKKELS niet in dat het wondermiddel pragmatisme de oorzaak van de bankencrisis bij de wortel heeft aangepakt. Alleen SUKKELS zien niet dat pragmatisme de wereld een stuk dichterbij een oplossing voor de klimaatcrisis heeft gebracht, en dat de temperatuur dankzij pragmatisch beleid en 'de markt' al weer lekker aan het dalen is. Alleen SUKKELS zien niet dat de immigratieplannen van de PVV overnemen uit pragmatisme de humanitaire crisis in vluchtelingenkampen heeft opgelost. En alleen SUKKELS zien niet dat, dankzij net dat beetje extra pragmatisme, de tijden dat allochtone jongeren werden gediscrimineerd op de arbeidsmarkt al lang achter ons liggen.

Misschien moet je daar een oude man voor zijn. Het type oude man dat zijn dochter met naam en toenaam gebruikt om zijn conservatieve ideeën over politiek aan de man te brengen. Zo'n oude vader die nog steeds het woord 'sukkel' gebruikt. Maar bovenal ben je eigenlijk vooral een hele slechte journalist, als je niet inziet dat een jongere generatie, waar je dochter deel van uitmaakt, al dat fucking pragmatisme spuugzat is.