Ik ben Chellina ‘Da Beast’ Chirino

In deze serie laat VICE Sports jonge vechtsporters aan het woord. Dit keer is het de beurt aan Chellina Chirino, een 19-jarige kickbokser en MMA-vechter uit Amsterdam. Chellina vertelt over de moeilijke thuissituatie waar ze mee dealt, terwijl ze haar naam als toptalent waar probeert te maken.

Ik heb een best grote, ronde neus. Die past wel bij me, vind ik. Maar kinderen op mijn basisschool dachten daar vroeger anders over. Ik werd vaak gepest vanwege mijn neus, of ze zeiden dat ik geen echte Antilliaan zou zijn, omdat ik licht getint ben. Als verlegen meisje kon ik niet goed van me afbijten. Op een dag, toen ik een jaar of negen was, knipten een paar meisjes zelfs een stuk van mijn haar af.

Ik ging die dag huilend op de fiets naar huis. Mijn broertje zag me overstuur thuiskomen. Ik was het helemaal zat dat ik gepest werd. Mijn broertje zei: “Kom een keer kijken bij kickboksen, misschien vind je het leuk.” Hij zat zelf al van jongs af aan op kickboksen, en was er veel zelfverzekerder geworden. Mijn stiefvader gaf in Almere les bij een sportschool bij ons om de hoek, dus het was een kleine stap.

Ik ging met mijn broertje mee, en van kijken kwam meedoen. Laatst heb ik beelden uit die tijd teruggezien op een oude dvd. Dat zag er nog echt klunzig uit, haha. Ze noemden me ook ‘lompe’ in de sportschool, omdat ik wel veel kracht had, maar nog geen techniek. Mijn stiefvader vond wel dat ik superveel talent had. Ik zag dat zelf niet zo, maar binnen zes maanden won ik mijn eerste titel. Niet veel later was ik Nederlands en Europees kampioen in mijn leeftijdscategorie.

Ik had de liefde gevonden in sport. Soms spijbelde ik op de basisschool om stiekem te gaan trainen in de sportschool. Mijn ouders werden link toen ze daar achter kwamen. De sportschool zat bij ons om de hoek en mijn stiefvader liet thuis altijd de sleutel achter. Die pakte ik dan stiekem. Ik deed net alsof ik naar school ging, maar kleine Chellina ging op de bokszak rammen, en daarna pas door naar school.

Op de middelbare school had ik al een stuk meer zelfvertrouwen. Als andere leerlingen wat tegen me zeiden, zei ik gelijk wat terug. Ik had in de eerste klas een keer een rode broek aan, dat was toen in. Een vierdeklasser kwam naar me toe. ‘Wat heb jij nou aan? Dat draag je maar op de basisschool,’ zei ze. Dus ik zei meteen: ‘Moet jij je hoofd zien dan, met je gekke weave.’ Iedereen die het zag, ging los. De school wist meteen: met Chellina moet je niet sollen.

Mijn stiefvader trainde me al die tijd. Hij werd steeds strenger naarmate ik beter werd. Op de middelbare school krijg je natuurlijk te maken met hormonen. Je wordt langer, misschien ook wel dikker. Dat laatste was bij mij het geval. Ik kwam heel snel aan en groeide in de breedte in plaats van lengte. Ik vocht altijd op 50 kilo en kwam aan tot 55 kilo. Dat vond ik best normaal, maar mijn stiefvader niet. Hij begon op mijn gewicht te letten. Dat werd heftiger en heftiger.

In de ochtend moest ik, voordat ik naar school ging, om zes uur hardlopen. Mijn stiefvader ging dan met me mee. Buiten het kickboksen kon ik met hem lachen, dan was hij een vader voor me. Maar als het om het vechten ging, dan ging er een knop om in zijn hoofd. Ik zag hem veranderen op een negatieve manier. Alles ging om prestatie, prestatie, prestatie. Het heeft me aan de ene kant mentaal sterk gemaakt, maar het heeft me ook gebroken.

Als ik niet op gewicht was, kreeg ik weleens een klap van hem. Ik durfde er nooit wat te zeggen, want je luistert gewoon naar je ouders, dacht ik. ‘s Ochtends na het hardlopen moest ik altijd op de weegschaal staan. Als ik te zwaar was in zijn ogen, dan mocht ik de hele dag niks eten. Of mijn stiefvader maakte een salade voor me, waar ik de hele dag mee moest doen. Als ik thuiskwam van school moest ik meteen weer op de weegschaal gaan staan.

Ik was een jaar of dertien, vocht nog in de jeugdklasse en haalde titels binnen. Maar hoe meer titels ik won, hoe erger het werd. Mijn broertje kreeg erge migraine waardoor hij niet meer kon kickboksen. Alle focus kwam op mij te liggen. Ik moest doorgaan. De druk om te presteren werd groter. Soms werd de focus op mijn gewicht zo erg, dat mijn moeder me stiekem geld meegaf naar school om eten te kopen. Zij wilde er geen ruzie over maken met mijn vader, omdat hij dan echt link werd.

We durfden er niks van te zeggen. In plaats daarvan ging ik nog harder trainen, ook met een vuilniszak aan, zodat ik meer ging zweten en gewicht verloor. Dat was het plan, om ruzies te voorkomen. Sevn Alias en Steven Bergwijn zaten bij mij op school, het Echnaton college, en die waren toen ook al goed bezig. Mijn foto hing op school heel groot aan de muur naast die van hun. Ik wilde door mijn stiefvader eigenlijk stoppen met kickboksen, maar ik dacht: dan ben ik niemand meer. Ik wilde die positie niet kwijt.

Het was verwarrend. Ik besefte wel dat mijn stiefvader eigenlijk het beste voor me wilde. Hij bracht het alleen op een andere manier over. Op een gegeven moment heb ik toch tegen mijn moeder gezegd dat ik het niet meer aankon, dat ik met kickboksen wilde stoppen, en geen klappen van mijn stiefvader meer wilde. Mijn moeder heeft mijn stiefvader op een avond verteld hoe ik me voelde.

Die avond hoorde ik geschreeuw. Daarna klappen. Ik trok de deur open en rende de kamer in. Overal was bloed. Mijn stiefvader had mijn moeder heel hard geslagen. Ik begon te huilen en trok de deur van de woonkamer dicht. Ik wilde niet dat mijn jongere broertjes en zusje dit zouden zien. Ik pakte de huistelefoon en rende naar de badkamer, waar ik 112 belde. Vanaf dat moment is mijn leven totaal veranderd.

Mijn stiefvader rende meteen het huis uit toen hij hoorde dat ik 112 belde. Daardoor kon ik mijn moeders wonden verzorgen voordat de politie kwam. Ze had een gescheurde lip en overal blauwe plekken. Dat was gewoon niet normaal. Het was ook een heel verwarrend moment. Ik dacht weer: mijn stiefvader houdt van ons, waarom zou hij zoiets doen? Zoveel vragen en emoties gingen door onze hoofden. Mijn broertjes en zusje begrepen het ook niet.

Mijn moeder en ik waren het in elk geval over een ding eens: we gaan weg hier. De politie bracht ons naar een blijf-van-mijn-lijf-huis. Daar hebben we in totaal vijf jaar gezeten, tot vorig jaar. Al die tijd heeft mijn moeder me gesteund om mijn vechtsportcarrière door te zetten. De afgelopen jaren heb ik veel partijen gewonnen, maar ik verloor ook soms. Ik vond het extra moeilijk als media, tegenstanders of fans daar harde reacties op gaven.

Jullie moesten eens weten wat ik heb doorgemaakt, dacht ik dan. Soms zat ik dagen zonder geld of eten. Mij hoorde je niet klagen, als ik een wedstrijd draaide zonder dat ik gegeten had. Dat is een van de redenen dat ik mijn verhaal nu wil vertellen. Ik wil tegen mensen zeggen: heb gewoon respect voor een ander, iedereen heeft bagage. Je weet niet wat er speelt.

Ondanks alles ben ik trots op waar ik nu sta. Ik kan mijn stiefvader alles wat hij me heeft aangedaan nog steeds kwalijk nemen. Maar ik kan hem soms ook echt dankbaar zijn, want als hij me niet had gepusht, was ik nooit gekomen waar ik nu ben. Het leven is niet zwart-wit. Ik ben in elk geval altijd in mezelf blijven geloven, want alleen dan kan je je doel bereiken.

Nu heb ik gelukkig meer rust in mijn hoofd. Soms kun je trainen wat je wil, maar als je je hoofd er niet bij hebt, kan je niks bereiken. Tot nu toe had ik publiekelijk nog nooit een woord gezegd over wat ik privé heb meegemaakt. Nu wil ik mensen bereiken met mijn verhaal, de jeugd inspireren. Dat wil ik. Je hoeft me niet zielig te vinden, maar heb wel gewoon respect.

Dit was een verhaal uit de serie Knokkers, waarin VICE Sports jonge vechtsporters hun persoonlijke verhaal laat vertellen. Zie hier alle verhalen uit deze serie.