Zo gaat het nu met de clubloze Oluwafemi Ajilore

“Dit is mijn jongste zoontje. Hij praat veel. Zwaai maar even,” zegt Oluwafemi Ajilore. Op Facetime zie ik een klein ventje in de woonkamer van de familie Ajilore. Hij zwaait fanatiek naar de telefooncamera, dus ik zwaai terug. Dan gaat Ajilore (33), die zelf graag de voetbalnaam ‘Femi’ gebruikt, aan de eettafel zitten. Hij woont nu met zijn twee zoontjes en vrouw in de Nigeriaanse hoofdstad Abuja.

Ajilore was in de zomer van 2008 een van de grootste aankopen uit de geschiedenis van FC Groningen. Hans Nijland en co betaalden toen 3,3 miljoen euro aan FC Midtjylland voor de middenvelder. Helaas werd het geen doorslaand succes en keerde Ajilore in 2013 transfervrij terug naar Denemarken. Sinds 2016 zit hij zonder club. We spreken elkaar over zijn tijd bij FC Groningen en wat er sindsdien met hem is gebeurd.

VICE Sports: Hallo Femi, volg je FC Groningen nog een beetje vanuit Nigeria?
Oluwafemi Ajilore: Zeker. In mijn vrije tijd kijk ik soms wedstrijden. Ik zie dat het niet goed gaat, dat is niet fijn voor de supporters, maar ik geloof erin dat ze terug kunnen komen. De huidige plek is niet acceptabel, de spelers moeten wakker worden. Ik moet er niet aan denken dat FC Groningen degradeert. Dat kan echt niet.

Waar moest je vooral aan wennen toen je in Nederland kwam?
Ik moet meteen aan de taal denken. Die vond ik erg ingewikkeld. In Denemarken leerde ik best goed Deens, daarin kon ik al snel communiceren. Maar Nederlands vond ik erg moeilijk. Ik herinner me nog wel een paar zinnen: “Hoe is het?”, “Ik hou van jou” en “Sjongejongejonge”.

Hebben medespelers je ook Nederlandse scheldwoorden geleerd?
Haha ja, maar die wil ik niet herhalen. Ik herinner me alleen de vieze menselijke lichaamsdelen, snap je? En “pannenkoekie”, zo noemde ik mijn teamgenoten vaak.

Met welke teamgenoten heb je in Groningen het meest gelachen?
Haha, met Luciano Da Silva en Tim Sparv. Zij zijn goede vrienden van mij. We gingen vaak met zijn drieën uit eten in een Chinees restaurant of zo. Om de beurt trakteerde iemand de andere twee. We maakten vaak grappen over hoe het zou zijn om elkaar te zien na onze voetbalcarrières. We hadden het er vooral over wie van ons als eerste dik zou worden. Die grappen maken we eigenlijk nog steeds weleens. Luciano zit nu in Brazilië, waar hij heel veel fietst. Tim voetbalt nog steeds bij FC Midtjylland en ik doe ook nog mijn best om fit te blijven. Dus tot nu toe is niemand dik geworden. We willen graag nog een keer bij elkaar komen voor een diner, of dat nou in Afrika, Zuid-Amerika of Europa wordt.

Je maakte ook de doorbraak van Virgil van Dijk mee. Hij is nu de duurste verdediger ter wereld. Hoe was hij toen als jochie?
Ik wist toen bij FC Groningen al dat hij een grote speler zou worden. Toen hij in het tweede elftal zat en meetrainde met het eerste elftal, had hij nog geen rijbewijs. Hij was toen nog superjong. We woonden dicht bij elkaar, dus ik reed hem altijd van en naar de training. Ik vond dat dat mijn verantwoordelijkheid was als oudere speler. Dan maakten we onderweg een hoop geintjes.

Verder was Virgil altijd heel rustig. Ik denk dat hem dat veel heeft geholpen om in het eerste elftal te komen. Iedereen kon zien dat hij respect had voor iedereen uit het eerste. Als je dat hebt, kan je net zo groot worden als de rest, of zelfs groter. Die paar wedstrijden die we samen hebben gespeeld was hij al geweldig. Als je zo’n speler in jouw team hebt, wil je dat die altijd speelt, omdat je weet dat hij nooit alleen teert op zijn kwaliteiten. Dat heeft hem zover gebracht.

Hoe was jouw band met Ron Jans, toen de hoofdtrainer?
Hij was meer dan een trainer voor mij, een soort leermeester. Volgens mij had hij me ontdekt en binnengehaald, dus toen ik voor FC Groningen speelde, wilde ik alles voor hem geven, meer dan 100 procent. Ron Jans begrijpt wat elke speler nodig heeft, hoe je beter kunt worden. Op de training zei hij altijd tegen me dat ik doelgerichter moest zijn. “Je hebt de potentie om vaker te scoren,” zei hij. Ik herinner me nog dat hij me voor een wedstrijd tegen Roda JC voorin zette bij de dode spelmomenten. Die wedstrijd scoorde ik het winnende doelpunt met een kopbal uit een corner. Maar ik heb ook slechtere herinneringen aan Ron Jans. Als we een paar keer niet wonnen, nam hij ons mee naar het bos. Daar moesten we dan heel hard rennen. Het hielp wel, want toen we het een keer deden na een verlies tegen Feyenoord, wonnen we de wedstrijd daarna.

Je was een van de recordaankopen van FC Groningen. Vond je het moeilijk om met de druk van dat bedrag om te gaan?
Eigenlijk niet, want ik was op mijn best toen ik naar FC Groningen ging. Het was mijn doel om een paar jaar bij FC Groningen te spelen en daarna een nieuwe stap te zetten. Mijn eerste twee jaren bij FC Groningen gingen ook goed, ook al schiepen sommige media enorme verwachtingen van mij door dat bedrag. Ik kon na die eerste twee goede seizoenen ook al een transfer maken. Maar ik had een clausule in mijn contract staan voor een groot bedrag, meer dan tien miljoen euro. Dat vonden de geïnteresseerde clubs te veel geld. Ik snapte het ook wel weer van FC Groningen. Zij hadden veel voor mij betaald, dus ze wilden ook veel terugkrijgen.

Wat voor clubs wilde jou toen kopen?
Vooral Sampdoria uit de Serie A was concreet. Maar die club had het geld niet om de clausule in mijn contract te kunnen betalen. Dat moest ik gewoon respecteren, dus dat deed ik. Ik wilde toen alleen maar harder voor FC Groningen werken, zodat ik daarna wel de juiste opties kon krijgen voor een transfer. Maar ja, in de voetbalwereld valt het kwartje niet altijd jouw kant op. Ik bleef bij FC Groningen, maar we kregen met Pieter Huistra een nieuwe trainer. En toen ging het mis.

Vertel.
Ik heb dat seizoen eerst wat pech gehad, door een paar blessures. Daarna kwam ik er niet meer in. Als professional wist ik dat Huistra zijn eigen filosofie zou hebben, waar andere spelers misschien beter in pasten, maar ik was natuurlijk niet tevreden. De trainer communiceerde niet echt en deed gewoon wat hij wilde. Als je als speler geen feedback krijgt wordt het moeilijk, omdat je niet weet wat je moet doen om de trainer te overtuigen. Ik weet nog dat ik in een van de weinige wedstrijden waarin ik de kans kreeg scoorde, tegen Heracles in de play-offs. Maar een week later zat ik niet eens meer in de selectie. Toen wist ik dat ik beter weg kon gaan. Brøndby wilde me hebben en daar twijfelde ik niet over.

Uiteindelijk ben je na Brøndby terug naar Midtjylland gegaan en heb je ook nog voor Middelfart gespeeld. Hoe waren die jaren in Denemarken?
Verschrikkelijk. Ik koos voor een terugkeer naar Midtjylland omdat ik de club kende. Zo hoopte ik weer terug in de spotlight te komen. Maar ik was helaas veel geblesseerd in die tijd. Ik deed mijn best om er goed mee om te gaan, maar het ging niet. Blessures zijn de grootste vijand van spelers, die kan je soms niet voorkomen. Dat is er met mij gebeurd.

Wat heb je gedaan nadat je in 2016 uit Denemarken vertrok?
Eerst zat ik nog even in Duitsland, bij een Dortmundse club uit de vierde divisie. Maar sommige blessures aan mijn hamstrings en kuitspieren bleven doorgaan. Elke keer speelde ik even en dan moest ik weer stoppen door de pijn. Ik ben daarom terug naar Nigeria gegaan om mezelf fit te krijgen. Nu ben ik weer de oude. Maar ik word er niet jonger op en weet dat ik niet voor altijd kan spelen. Daarom ben ik me alvast aan het voorbereiden voor de tijd na mijn voetbalcarrière, met mijn vastgoed en voetbalscholen hier in Nigeria.

Kunnen we nu zeggen dat je officieel met voetbalpensioen bent, of nog niet?
Nee, nee, nee, nog niet. Als er morgen een club langskomt die me wil hebben, waarom zou ik het dan niet doen? Ik ben transfervrij.

Dit is een verhaal uit de rubriek Ongewenst Transfervrij , waarin VICE Sports profvoetballers aan het woord laat die graag weer willen spelen, maar door hun eigen fouten of botte pech geen club hebben. Zie hier alle verhalen uit deze serie.