Westerse sekstoeristen zoeken ondanks de oorlog nog steeds liefde in Oekraïne

Terwijl de oorlog het oosten van Oekraïne kapotmaakt, blijven de zogenaamde "huwelijksbureaus" hordes westerse mannen aantrekken die liefde zoeken in het buitenland.

Odessa, dat bekend staat als een stad van contrasten — waar Lamborghini's geparkeerd staan naast verroestte Lada's — is een paradijs van schimmige dealtjes, en huwelijken maken daar deel van uit.

Oude kerels lopen hand in hand met prachtige jonge vrouwen, die ongemakkelijk weg kijken terwijl de mannen aan hun wangen lebberen en lokaal bier zuipen. Ondanks de berichten dat het sekstoerisme in Oekraïne met de oorlog zou zijn verminderd, zit er op elke straathoek een huwelijksbureau in deze stad aan de Zwarte Zee, en lijken de mannen die op zoek zijn naar liefde zich weinig aan te trekken van het geweld vlakbij.

In een bar ontmoet ik Ana en haar echtgenoot Nikita, die als tolken fungeren voor Quan en zijn beoogde bruid Tanya. Quan komt oorspronkelijk uit Chili. Hij vertelt me dat hij nu in New Jersey woont en met een Oekraïense vrouw wil trouwen omdat "ze arm zijn en dus makkelijker onder de duim te houden."

Gek genoeg lukt het deze Chileense charmeur niet om de jongere Tanya te versieren, en ze vertrekt met de taxi nadat ze de hele avond naar de vloer heeft gestaard. Soortgelijke taferelen, waarin oude kerels over jonge vrouwen heen kwijlen, zijn overal in de stad te zien. Maar degenen die echt profiteren van dit spelletje zijn niet de buitenlandse mannen of de Oekraïense vrouwen die ze aan de haak proberen te slaan, maar "agenten" als Ana en Nikita, die een plekje hebben veroverd in de commerciële huwelijksmarkt.

Het gemiddelde Oekraïense huwelijksbureau vraagt 30 Amerikaanse dollar (ongeveer 27 euro) voor het versturen van een "kleine maar mooie" taart naar een vrouw. Er kan ook worden gekozen voor "vijftien prachtige rozen voor 100 dollar (90 euro)", wat een flink bedrag is als je je bedenkt dat dezelfde taart in de winkel gewoon 5 dollar kost, en de rozen niet meer dan 30 dollar. Je kan ook een "fotoshoot van jouw dame" bestellen, op een locatie naar keuze — en, griezelig genoeg, met outfit naar keuze — voor ongeveer 200 dollar.

De huwelijksbureaus zijn een lucratieve business in een land waar het gemiddelde salaris zakte naar minder dan 250 dollar tijdens de oorlog. Door de hele stad lichten tolken, agenten en "potentiële bruiden" buitenlandse mannen op, en trekken ze hun portemonnees helemaal leeg.

In de Ierse pub Mick O'Neill's — de thuishaven van de expats van Odessa — ontmoet ik de 52-jarige George Perry, een tandarts uit New York, die zich pas heeft verloofd met zijn derde Oekraïense vrouw. Hij vertelde me over zijn ingewikkelde liefdesleven.

George kwam meer dan tien jaar geleden naar Oekraïne en trouwde hier met zijn eerste vrouw, Irina. Ze waren acht jaar samen. Irina, zegt hij, was een tolk voor een huwelijksbureau. Al snel sloeg er een vonk over tussen George en zijn tolk-en-echtgenote-in-spe, en besloten ze te gaan daten.

"Onze eerste dag samen was ze heel direct, zonder onzin. We hadden het over plastische chirurgie, waar we zouden wonen, kinderen en al dat soort dingen," zegt George. "Op een bepaald punt vroeg ze me: 'Mag ik nog wel mijn familie in Oekraïne bezoeken?' Ik zei dat ze haar eigen creditcard zou krijgen om die vluchten te kunnen boeken."

Nadat het uitging tussen hem en zijn "beste vriendin" Irina, reisde George de wereld over op zoek naar een nieuwe vrouw in Thailand, Kazachstan, Japan en India. Toen dat allemaal op niets uitliep ging hij terug naar Oekraïne, waar hij zich verloofde met ene Yulia.

"Ik besloot nog even in Oekraïne te blijven, en Yulia vloog alvast naar de VS," zegt George. "Drie keer raden wie haar opwachtte op het vliegveld…Mijn eerste vrouw, Irina. Begin je nu een beetje te snappen hoe het werkt?"

Na een flinke ruzie tussen de twee vrouwen vertrok Yulia naar een andere staat om daar bij vrienden te logeren. De nieuwste vrouw van George, die ook Irina heet, staat nu op het punt om voor het eerst naar de VS te reizen.

"Ik hoefde de naam op de creditcard niet aan te passen," grapt hij.

De situatie van George lijkt redelijk vaak voor te komen in Odessa, en hoe meer stelletjes ik samen zie, hoe meer ik word herinnerd aan een uitspraak van Quan — dat hij een Oekraïense vrouw nodig heeft, omdat "mijn eerste vrouw Oekraïens was en ik iemand nodig heb die die klotetaal spreekt zodat ze met de kinderen kan praten."

Ik vraag FEMEN-voorzitter Inna Shevchenko, die uit Oekraïne is gezet omdat zij een houten kruis omzaagde, hoe ze denkt over de vrouwen uit haar vaderland die met oude westerse mannen trouwen. Volgens Shevchenko zijn de vrouwen in Oekraïne uiteindelijk de slachtoffers.

"De reden dat vrouwen dit soort deals met de duivel sluiten is puur economisch," zegt ze. "Het is moeilijk voor vrouwen in Oekraïne om financieel onafhankelijk te zijn, zelfs als ze hoog opgeleid en capabel zijn. De oorlog verergert hun situatie nog meer. Onze valuta is heel zwak en we hebben nu te maken met veiligheidsrisico's die het leven van vrouwen slechter maken dan het in tijden is geweest. Jonge vrouwen zien in die buitenlandse kerels een kans op een beter leven, een mogelijkheid om te ontsnappen aan de levenslange strijd die hun moeders en andere Oekraïense vrouwen voeren. Wie moeten we daarvoor veroordelen? In ieder geval niet de vrouwen."

De Amerikaanse ambassade daarentegen, heeft er geen probleem mee om de vrouwen te veroordelen in hun poging om hun eigen burgers te beschermen tegen uitbuiting. Op een lijst van mogelijke signalen dat je wordt opgelicht, die bedoeld is voor Amerikanen die het land bezoeken op zoek naar een bruid, staan onder andere:

• Jij kent je vriendin of verloofde via internet en hebt elkaar misschien nog nooit in het echt ontmoet.
• Op de foto's van de oplichter is een erg aantrekkelijke vrouw te zien, en de foto's lijken gemaakt te zijn in een professionele studio.
• De oplichter heeft ontzettend veel pech — hij of zij heeft een ongeluk gehad, is gearresteerd, beroofd, in elkaar geslagen, of ligt in het ziekenhuis.
• Je hebt geld gestuurd voor een visum of vliegtickets, maar ze komen op de een of andere manier niet aan op hun eindbestemming door hechtenis bij immigratie, of onvoorziene redenen die het vliegen verhinderen.

De ambassade waarschuwt ook: "Zelfs als de vrouw waar je bevriend mee bent geraakt daadwerkelijk bestaat en je wil opzoeken in de VS, is de kans niet heel groot dat ze een visum zal krijgen."

Het lijkt er dus op dat, hoewel de huwelijksbureaus veel westerse mannen uitbuiten en oplichten, het uiteindelijk toch de Oekraïense vrouwen zijn die aan het kortste eind trekken.